Επίκαιρα και "προφητικά" από το μακρινό Πάσχα του 2006!
Το
ένα πουλάκι:
Προς
το εκούσιον πάθος…
Έφτασαν
οι μέρες. Είμαστε έτοιμοι;
Ξέρω
τι θα απαντήσετε. Υπήρξε ποτέ κανείς που να ήταν έτοιμος να … συσσταυρωθεί;
Όταν
όμως έρθει η ώρα της έγερσης;
Τότε
βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή.
Τουλάχιστον
να πάρουμε μια γεύση!
Αφού
δεν είμαστε άξιοι να (ξανα)ζήσουμε εμείς οι ίδιοι το Πάθος, ας θυμηθούμε πως
υπάρχει.
Ας
αφήσουμε τη μνήμη να μας οδηγήσει μέσα από ήχους, από χρώματα, από μυρωδιές…
Κι
αν, πάλι, δεν μπορούμε ούτε να ακούσουμε, τουλάχιστον ας κάνουμε ησυχία ώστε να
ακούσουν οι άλλοι.
Ο
λόγος στους «ειδικούς».
Κάθε
χρόνο, τέτοιες μέρες, παραχωρούμε τη θέση μας σε λόγια και εικόνες που βρίσκονται
πιο κοντά στο κλίμα της Μεγάλης
Εβδομάδας και της Ανάστασης.
Το
ίδιο θα κάνουμε και φέτος.
Αρχίζουμε
από σήμερα για να συμπεριλάβουμε και ένα κείμενο για την Ανάσταση του Λαζάρου,
να πιάσουμε το νήμα από μια αρχή.
Μαζί
θα είμαστε και πάλι «όταν όλα θα έχουν περάσει».
Τότε
τίποτα δεν θα ’ναι όπως παλιά.
[…]
Δηλαδή,
ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές οι γιορτές–διακοπές και ξεκουραζόμαστε λίγο –βλέπουμε
τα πλάγια μας, που έλεγε κι η γιαγιά μου– και συναντάμε και κανένα φίλο από τα
παλιά.
Θα
έχετε παρατηρήσει βέβαια πως, όταν λέμε γιορτές, εννοούμε γιορτές της Εκκλησίας
μας. Εκεί του δίνουμε και καταλαβαίνει.
Διότι,
αν περιμέναμε από τις άλλες, το πολύ πολύ να κάναμε καμιά παρέλαση ή καμιά
πορεία την Εργατική Πρωτομαγιά.
Αναρωτιέμαι
συχνά τι θα βρίσκαμε για να γιορτάσουμε, αν ήμασταν άθεος λαός και δεν είχαμε
αυτές τις τόσο συχνές ευκαιρίες που μας δίνει το εορτολόγιο της Εκκλησίας.
Μη
μου πείτε ότι θα γιορτάζαμε όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας, διότι και οι γιορτές
εκείνων θρησκευτικές ήταν.
Από
τα διονυσιακά δρώμενα, μέχρι τους αγώνες του θεάτρου, όλα είχαν σχέση με την
πίστη τους.
Τώρα
που το θυμήθηκα…
Θα
γνωρίζετε βέβαια πως υπάρχουν και δύο χιλιάδες συμπατριώτες μας που πιστεύουν
(έτσι λένε τουλάχιστον) στη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.
Λοιπόν
αυτοί, με αφορμή και το θέμα που υπάρχει για τον χώρο λατρείας των Μουσουλμάνων
στη χώρα μας, ζήτησαν από την κυβέρνηση να τους παραχωρεί τους αρχαίους ναούς,
ώστε να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Τι
λέτε, ρε παλικάρια;
Εσείς
που είστε λάτρεις των αρχαίων προγόνων και των επιτευγμάτων τους στρωθείτε στη
δουλειά και χτίστε έναν δικό σας ναό –χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα μέσα
εκείνων– σε κάποιον από τους ρυθμούς που δημιούργησαν.
[…]
Το
άλλο πουλάκι:
Λοιπόν,
τι θα γιορτάζαμε;
Καμιά
«γιορτή της πατάτας» ή «γιορτή της σαρδέλας» ή της μπάμιας, κάποια τελοσπάντων
από αυτές τις γιορτές που «αναβιώνουν» κάθε χρόνο σε διάφορες γωνιές της
πατρίδας μας.
Ευτυχώς
λοιπόν που δεν είμαστε «λαός δυσεβής» ούτε άθεος κι έτσι έχουμε να γιορτάζουμε
τις γιορτές της τηγανιάς, της γαλοπούλας, της μαγειρίτσας και της σούβλας αλλά
και άλλες που είναι αφιερωμένες σε πανάκριβα ψάρια και θαλασσινά.
Βεβαίως
έχουμε σκεφτεί και τις έχουμε επενδύσει με ένα λαμπρότατο τελετουργικό, με
στολισμούς, με δώρα, με λαμπάδες, με αβγά, με περιφορές, με βεγγαλικά και ένα
σωρό άλλα «σκηνοθετικά ευρήματα» που δίνουν χρώμα σ’ αυτές τις γιορτές.
Αστειεύομαι!
Η
Εκκλησία μας, μέσα από την παράδοση εκατονταετιών, μας καλεί να συμμετέχουμε σε
Ακολουθίες απίστευτου κάλλους.
Η
εικονογραφία, η υμνογραφία αλλά και όλο το τυπικό αποτελούν απόσταγμα
ασύλληπτης σοφίας, ύψιστης αισθητικής και, φυσικά, βαθύτατης πίστης.
Και
ένα τρίτο πουλάκι:
Ούτε
κεραία…
Τι
θα τολμούσε κανείς να «πειράξει», να αλλάξει, να αφαιρέσει ή να προσθέσει σε
όλα αυτά;
Απολύτως
τίποτα!
Ειδικά
τη Μεγάλη Παρασκευή, την ώρα της Αποκαθηλώσεως και της Ταφής του Κυρίου, τι
μπορεί να πει κανείς, τι νόημα έχει να πει κάτι επιπλέον απ’ όσα μας έχει
παραδώσει η υμνογραφία της Εκκλησίας;
Γνωρίζουμε
πως στα Μοναστήρια μας οι Λόγοι Νουθεσίας διαβάζονται κατά την Τράπεζα και όχι
εντός του Καθολικού.
Ειδικά
όμως τη Μεγάλη Παρασκευή πολλές Μονές δεν έχουν καθόλου Τράπεζα.
Τι
μπορείς να πεις, όταν μέσα στο σπίτι σου υπάρχει ένας νεκρός, τι άλλο από το
«Καλή Ανάσταση»;
Και
να είστε βέβαιοι πως, αν χρειαζόταν να ειπωθεί κάτι, οι σοφοί πατέρες της
Εκκλησίας μας θα το είχαν προβλέψει και θα είχαν προσθέσει κάτι, όπως έκαναν με
τον Καταχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου το βράδυ της Αναστάσεως.
[…]
