Το
ένα πουλάκι:
Ζουν ανάμεσά μας.
Δεν έχει σημασία αν δεν τους
βλέπουμε, αν δεν μιλάμε γι’ αυτούς, αν αγνοούμε εντελώς την ύπαρξή τους…
Αυτοί υπάρχουν. Με σάρκα και
οστά, όπως εμείς, κι ας τους έχει ξεχασμένους μέχρι και… η τηλεόραση.
Για ποιους μιλάω;
Για κάποιους σπάνιους
ανθρώπους, με μεγάλη προσφορά στο κράτος μας, η οποία όμως μένει
παραγνωρισμένη.
Δεν θα έπρεπε να τους
εντοπίσει η κυβέρνηση;
Δεν θα έπρεπε να τους
προβάλει ως πρόσωπα προς μίμηση;
Ακόμα ακόμα δεν θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να τους τιμήσει
γι’ αυτή τους την προσφορά;
Για ποιους μιλάω; Αμέσως να
σας πω.
Μιλώ για όλους εκείνους που
δεν συνέβαλαν στο ελάχιστο ώστε να φτάσει η οικονομία της χώρας στο χάλι που
βρίσκεται σήμερα.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν
έχουν «παίξει» ούτε μια δραχμή, ούτε ένα ευρώ στο χρηματιστήριο.
Δεν έχουν πάρει ποτέ δάνειο!
Και δεν αναφέρομαι μόνο στα
καταναλωτικά, ξέρω κάποιους που ούτε στεγαστικό δάνειο έχουν πάρει, ούτε
κανενός άλλου είδους από τα τόσα που κυκλοφορούν.
Δεν έχουν πιστωτική κάρτα!
Πληρώνουν πάντοτε με μετρητά
και, ως εκ τούτου, αν έχουν αγοράζουν, αν όχι, περιμένουν μέχρι να περάσουν τα
κεσάτια.
Ποτέ δεν ξόδεψαν περισσότερα
από όσα είχαν στη διάθεσή τους.
Παρόλο που τα οικονομικά τους
ήταν «σφιχτά», οι επιλογές τους ήταν τέτοιες ώστε όχι μόνο «την έβγαζαν», αλλά
άφηναν και κάτι στην άκρη.
Αυτό το «κάτι» γινόταν λίγο
λίγο αρκετό, ώστε να δανείζονται κάποιοι άλλοι που αργότερα βαρούσαν κανόνι.
Το
άλλο πουλάκι:
Μια ζωή στα μέτρα τους.
Σπίτι που να καλύπτει τις
ανάγκες τους κι όχι σαράι των τριακοσίων τετραγωνικών.
Αυτοκίνητο που να τους
πηγαίνει στη δουλειά τους, στη βόλτα ή και στις διακοπές κι όχι μεγαθήριο των
τετρακοσίων ίππων και των τριών χιλιάδων κυβικών.
Σπούδασαν τα παιδιά τους
στέλνοντάς τα κάποιες ώρες στο φροντιστήριο κι όχι σε ιδιαίτερα για κάθε
μάθημα.
Επιπλέον, τα έμαθαν κι αυτά
να ντύνονται και να διασκεδάζουν λελογισμένα, αξιοπρεπώς, αλλά χωρίς να έχουν
τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους.
Όχι κινητό της πλέον
πρόσφατης τεχνολογίας που κοστίζει ένα μηνιάτικο, όχι «φιρμάτα» ρούχα που
στοιβάζονται στις ντουλάπες χωρίς να έχουν φορεθεί ποτέ, όχι διακοπές στη
Μύκονο με διακοποδάνειο…
Τους έδωσαν το
καλοσυντηρημένο παλιό αυτοκίνητο, όταν οι ίδιοι αγόρασαν νέο· τους νοίκιασαν
σπίτι «φοιτητικό» με συγκάτοικο· τα έπαιρναν τα καλοκαίρια στη δουλειά για να
βγάζουν το χαρτζιλίκι τους…
Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι
άνθρωποι.
Άνθρωποι, νοικοκύρηδες με την
παλιά έννοια της λέξης.
Άνθρωποι που αγωνίζονται να
φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο και δεν περιμένουν να τους το χαρίσει κάποιος ή να
το… κερδίσουν στον τζόγο.
Άνθρωποι περήφανοι,
αξιοπρεπείς που… τώρα καλούνται να πληρώσουν επιλογές άλλων, ξένες τελείως προς
τους ίδιους και τον τρόπο ζωής που επέλεξαν.
Και
ένα τρίτο πουλάκι:
Δεν είναι άδικο;
Υπάρχει τρόπος να εντοπιστούν
οι άνθρωποι αυτοί από τους «ελεγκτικούς μηχανισμούς» της Κυβέρνησης.
Όχι για να τιμωρηθούν, αλλά
για να εξαιρεθούν ίσως από όλα τα μέτρα που σκοπεύει αυτή να πάρει.
Δυστυχώς όμως θα μπουν κι
αυτοί στο τσουβάλι, με τη γάτα.
«Και αυτοί» είπα;
Μακάρι να είναι έτσι!
Πολύ φοβάμαι ότι θα είναι
μόνο αυτοί, τη στιγμή που οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν ανενόχλητοι τον τρόπο ζωής
που έκαναν μέχρι σήμερα.
Με δανεικά λεφτά. Με
υπερχρεωμένες κάρτες. Με ακάλυπτες επιταγές. Με «κανόνια» στην αγορά…
Με τεράστια όμως έξοδα,
προσωπικά και οικογενειακά!
Με τους φόρους που πληρώνουν
οι άλλοι, τα κορόιδα, οι «μίζεροι», οι «κακομοίρηδες», οι… «φουκαράδες»…
Αυτοί που υπάρχουν ανάμεσά
μας όσο κι αν δεν τους βλέπουμε, όσο κι αν δεν μιλάμε γι’ αυτούς, όσο κι αν
αγνοούμε εντελώς την ύπαρξή τους…
Όσο κι αν τους έχει ξεχάσει
ακόμα και η… κυβέρνηση!
 |
| Υπάρχουν… |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου