190709 ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καλό καλοκαίρι!

Αυτό ήταν το μήνυμα που λάβαμε εμείς από την κάλπη. Κατά τα άλλα; Δεν θυμόμαστε άλλη εκλογική αναμέτρηση που να ήταν όλοι ευχαριστημένοι, δηλαδή νικητές. Όλοι εκείνοι που μπήκαν στη Βουλή, εννοείται.

Διότι όσοι έμειναν απ’ έξω έχουν λόγους να θεωρούν πως τους αδίκησε το εκλογικό σώμα –και το εκλογικό σύστημα, φυσικά. Και θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να κάνω μια υπενθύμιση, με βάση κάτι που παρατήρησα τη βραδιά των αποτελεσμάτων.

Όλοι, μα όλοι, πανηγύρισαν –και καλά έκαναν- το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός κοινοβουλίου. Δεν άκουσα κανέναν να τονίζει ότι αυτό οφείλεται (εκτός από το ποσοστό που έλαβε) και στο ότι δεν ισχύει (ακόμη) η απλή αναλογική.

Ας το σκεφτούν σοβαρά, όταν και αν θα ξανασυζητηθεί ο εκλογικός νόμος. Διότι είναι και κάποιου τύπου υποκρισία να λες ότι θέλεις και το ένα και το άλλο. Και απλή αναλογική και τη Χρυσή Αυγή εκτός.

Σκεφθείτε λίγο πώς θα ήταν ο χάρτης των εδρών, αν είχαμε τώρα απλή αναλογική. Δεν είναι δύσκολο. Πολύ χοντρικά, πάρτε το ποσοστό τού καθενός και πολλαπλασιάστε το με το 3 για να δείτε πόσους βουλευτές θα έβγαζε.

Η Νέα Δημοκρατία θα είχε 120 έδρες, ο ΣΥΡΙΖΑ 94, το ΚΙΝΑΛ 27 και τα άλλα κόμματα που μπήκαν στη βουλή θα έπαιρναν όσες πήραν και τώρα. Οι υπόλοιπες έδρες θα πήγαιναν στα κόμματα που έμειναν εκτός.

Θα έμπαιναν δηλαδή στη βουλή άλλα έξι κόμματα, με πρώτη και καλύτερη τη Χρυσή Αυγή, τα οποία θα είχαν από έναν μέχρι εννέα βουλευτές. Και άντε μετά να βγάλεις άκρη με όλους αυτούς, για να κυβερνηθεί ο τόπος.

Και μην μου πείτε για την «κουλτούρα συνεργασίας» που θα καλλιεργούνταν με αυτόν τον τρόπο, διότι την είδαμε την κουλτούρα αυτή στην προηγούμενη βουλή και θα την απολαύσουμε σε όλο της το μεγαλείο στους Δήμους.

Παίρνουμε, λοιπόν, το μήνυμά μας και την κάνουμε για πιο θερινούς ρυθμούς, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα. Για εμάς σημαίνει φυγή από την καθημερινότητα, αλλαγή παραστάσεων και ενδιαφερόντων.

Το άλλο πουλάκι:

Όλοι νικητές!

Ναι, γιατί ο καθένας έβαλε τον πήχη σε διαφορετικό ύψος, ανάλογα με τα προσόντα και τις δυνατότητές του. Πώς είναι οι μαθητές που όλοι γράφουν καλά και περνούν στο τέλος σε κάποιο πανεπιστήμιο;

Οι μόνοι που «αποτυγχάνουν» είναι όσοι έχουν θέσει πολύ υψηλούς στόχους και δεν καταφέρνουν να τους φτάσουν. Όμως οι πολιτικοί δεν είναι μαθητές Λυκείου, ξέρουν πώς να μην διαψεύδονται.

Αποτυγχάνουν επίσης και κάτι τελείως χαβαλέδες, οι οποίοι κατεβαίνουν στις εξετάσεις και στις εκλογές από διαστροφή, για να ταλαιπωρούνται οι ίδιοι και να ταλαιπωρούν τους αξιολογητές, εκείνους που θα τους κρίνουν.

Ας τους αφήσουμε όμως όλους αυτούς και ας έρθουμε στο κυρίως σώμα των ψηφοφόρων, οι οποίοι, κατά την άποψή μας, ήταν χωρισμένοι σε δυο μεγάλες ομάδες. Που είχαν, όπως θα δείτε, έναν παρόμοιο τρόπο σκέψης.

Οι ψηφοφόροι αυτοί, είτε από τη μια πλευρά, είτε από την άλλη, βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού πήγαν στις κάλπες με αρνητική διάθεση και με μισή καρδιά. Εκεί έκαναν ό,τι τους φώτισε ο Θεός.

Ο κύριος όγκος αυτών των ψηφοφόρων ήθελε μια «πολιτική αλλαγή». Ήθελε, δηλαδή να πάμε σε έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο κυβερνήθηκε η χώρα τα τελευταία τέσσερα (και μισό) χρόνια.

Από το σημείο αυτό όμως άρχιζαν και τα δύσκολα. Διότι υπήρχε, ας πούμε μια ομάδα που έλεγε «θέλω να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να μειωθεί η εκλογική του δύναμη, αλλά εγώ δεξιά δεν ψηφίζω με τίποτα».

Τι εναλλακτικές διεξόδους είχαν και πόσοι τις ακολούθησαν; Το δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα και θα το δείξουν και οι ποιοτικές αναλύσεις που θα ακολουθήσουν. Υπήρχε όμως και μια δεύτερη ομάδα.

Αυτή ήταν πιο αποφασισμένοι: «Προκειμένου να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζω και δεξιά, πράγμα που δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου». Φαίνεται πως δεν ήταν λίγοι που αποφάσισαν και έκαναν το βήμα.

Βεβαίως, για να διευκολυνθεί η μετάβαση (το τρανζίσιον, που λένε και στον αθλητισμό) προσπάθησαν να πείσουν τον εαυτό τους πως αυτή η δεξιά είναι άλλη, της «λογικής», της «κανονικότητας», ή πως δεν υφίσταται πλέον το σχήμα αριστερά δεξιά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπήρξαν, βέβαια, και οι άλλοι.

Εκείνοι που σκέφτηκαν «μπορεί να μην μου καλοαρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, προκειμένου να μην έρθει η δεξιά, θα κλείσω τα μάτια (και τα αφτιά, και τη μύτη…) και θα τον ψηφίσω». Αυτοί μάλλον την έψαξαν και λίγο διαφορετικά.

Προσπάθησαν να βρουν «διαφορετικές φωνές» μέσα στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και να τις επιλέξουν (αλλά και να τις στηρίξουν προεκλογικά), έτσι ώστε να δώσουν καλύτερα το μήνυμα που ήθελαν.

Δεν ήταν καθόλου κακή σκέψη. Φαντάζομαι πως μέσα από μια τέτοια διαδικασία εξελέγη και ο «δικός μας» Θεόφιλος Ξανθόπουλος. Ναι, «δικός μας». Σκεφθείτε μόνο ότι του είχαμε παραχωρήσει τη θέση μας στην τελευταία σελίδα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ.

Αστειεύομαι. Πάντως είναι γεγονός ότι υποψήφιοι όπως ο Θεόφιλος, όχι μόνο συγκράτησαν ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που διαφορετικά θα αναζητούσαν αλλού την τύχη τους, αλλά έφεραν στην κάλπη του και νέους. Του ευχόμαστε τα καλύτερα.

Και μ’ αυτές τις σκέψεις σάς αποχαιρετούμε, αφού κάπου εδώ ολοκληρώθηκε η εικοστή, ναι η εικοστή, περίοδος που ήμασταν καθημερινά μαζί, στα εύκολα και στα δύσκολα.

Κάτι τελειώνει, κάτι άλλο ξεκινά, ποιος ξέρει τι θα μας φέρει αυτό το όμορφο παραμύθι που λέγεται (πολιτική) Ζωή!

 Πάμε για άλλα!

190705 ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σαν σήμερα…

Είναι κάπως άτυχος ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι οι εκλογές της Κυριακής συμπίπτουν χρονικά με τα δραματικά γεγονότα αυτών των ημερών το 2015, όταν η περήφανη εξάμηνη διαπραγμάτευση κατάληγε στο δημοψήφισμα.

Με το κλείσιμο των τραπεζών να προηγείται, το ΟΧΙ να κυριαρχεί, τους οπαδούς του να στήνουν χορούς στο Σύνταγμα, αλλά αμέσως μετά τον Γιάνη Βαρουφάκη να αντικαθίσταται από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και η ρότα να αλλάζει.

Ο Αλέξης Τσίπρας να παίρνει παραμάσχαλα το ΟΧΙ, για να το πηγαίνει στις Βρυξέλες από όπου επιστρέφει με ένα ΝΑΙ (σε όλα) και έναν επιχείλιο έρπητα, γεγονότα που θα κάνουν τη σύζυγό του να κλαίει, έκτοτε, τέτοιες μέρες.

Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και οι ιδανικότερες μέρες για ένα κόμμα να πηγαίνει σε εκλογές, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός διάλεξε την ημερομηνία, οπότε δεν μπορεί να παραπονιέται ότι του έφταιξε κάποιος.

Ωστόσο θα ήταν άδικο, αν στη σκέψη των ψηφοφόρων κυριαρχούσαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών και με βάση τα συναισθήματα που θα τους προκαλούσαν θα πήγαιναν να ρίξουν την ψήφο τους.

Διότι έτσι, και οι οπαδοί του ΝΑΙ, που αισθάνθηκαν ότι σύρθηκαν σε ένα δημοψήφισμα χωρίς νόημα, και εκείνοι του ΟΧΙ, που ένιωσαν ότι προδόθηκαν από την τελική έκβαση, θα είχαν λόγους να καταψηφίσουν τον Αλέξη Τσίπρα.

Όμως στις εκλογές δεν πρέπει να πηγαίνουμε με το βλέμμα στο παρελθόν, αλλά στραμμένο στο μέλλον. Ως εκ τούτου, τα συνθήματα τύπου «ο λαός δεν ξεχνά…» δεν θα πρέπει να είναι εκείνα που θα μας κατευθύνουν. Αφήστε που είναι σκέτη συντήρηση!

Ασφαλώς και είναι καλό να έχει μνήμη ο λαός. Αυτή όμως δεν πρέπει να είναι ο αποκλειστικός μας σύμβουλος, διότι η μνήμη έχει ένα σοβαρότατο ελάττωμα. Είναι τις περισσότερες φορές επιλεκτική.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι εκείνοι που καλούν τον λαό να… μην ξεχνά δεν τον αφήνουν να το κάνει γενικώς και αορίστως, αλλά του θυμίζουν και πολύ συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να θυμάται.

Να θυμάται ακριβώς εκείνα που χρειάζεται, ώστε να καταψηφίσει τους άλλους για κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν στο παρελθόν, ακόμη και πολύ παλιά, αφού η επιλεκτική μνήμη έχει και το γνώρισμα να φτάνει μέχρι εκεί που θέλει.

Το άλλο πουλάκι:

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το παρελθόν.

Εξάλλου, εμείς εδώ, σε όλο το διάστημα της κρίσης (αλλά και χρόνια πριν) τα λέγαμε καθημερινά. Λίγο πολύ, λοιπόν, είναι γνωστό το τι υποστηρίζαμε, τι είχε νόημα και αξία για μας, και τι θεωρούσαμε σωστό για τον τόπο.

Αυτά υπάρχουν και μπορεί, όποιος επιθυμεί και δεν τον βοηθά η μνήμη του, να ανατρέξει είτε στο αρχείο της εφημερίδας μας, είτε στο διαδίκτυο για να τα βρει. Το ζήτημα είναι ποιο κριτήριο θα βάλουμε για τη μεθαυριανή ψηφοφορία.

Είπαμε να ψηφίσουμε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, έχοντας την εμπειρία όσων ζήσαμε και όσων μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια αρχή μιλώντας πρώτα για τα πρόσωπα.

Ψηφίζουμε ανθρώπους που τους διακρίνει συνέχεια και συνέπεια λόγων και έργων, έτσι ώστε να μην διαψευστούμε αργότερα. Ανθρώπους που δεν βρέθηκαν ξαφνικά στην επικαιρότητα, επειδή χάιδεψαν αφτιά, λέγοντας ή κάνοντας κάτι παλαβό που εντυπωσίασε.

Σε τοπικό επίπεδο ψηφίζουμε ανθρώπους που τους ξέρουμε και μας ξέρουν. Που γνωρίζουμε ότι δεν μπήκαν στην πολιτική, ούτε επειδή έτσι φύσηξε ο άνεμος, ούτε επειδή πίστεψαν μια μέρα ότι ήρθε και η δική τους η σειρά.

Που έχουν επίγνωση ότι χρωστάνε στον τόπο και δεν τους χρωστά εκείνος, επειδή είναι πιο ικανοί, πιο μάγκες ή πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους. Ότι οι συμπολίτες τους τους τιμούν με την ψήφο τους και οφείλουν πίσω αυτή την τιμή.

Ανθρώπους που έχουν δική τους προσωπικότητα, δική τους άποψη διαμορφωμένη, αλλά είναι έτοιμοι και να τη συζητήσουν. Που έχουν τη διάθεση αλλά και την ικανότητα να εργαστούν, κυρίως όμως να συνεργαστούν για το καλό του τόπου.

Που δεν τους τραβάει το κόμμα από το μανίκι. Που είναι έτοιμοι να έρθουν σε ρήξη και μ’ αυτό, αν δουν ότι τους οδηγεί σε κάτι που είναι αντίθετο με τις αρχές και τις αξίες τους. Ανθρώπους έτοιμους να τα βροντήξουν, αν χρειαστεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το βλέμμα στο μέλλον…

Όχι υποχρεωτικά στο άμεσο, τι θα γίνει δηλαδή αν η Νέα Δημοκρατία (δεν) έχει αυτοδυναμία, ή αν το μετεκλογικό σκηνικό οδηγήσει σε επανάληψη των εκλογών με απλή (και ανόθευτη, όπως λέγαμε παλιά) αναλογική.

Καλό είναι να τα έχουμε και αυτά κατά νου, καλύτερο όμως το να έχουμε εμείς πρώτα ένα όραμα για τον τόπο και μετά να δούμε ποιο από τα κόμματα μπορεί να το υπηρετήσει καλύτερα. Πώς φανταζόμαστε το μέλλον της χώρας;

Σε τι σχολειά θέλουμε να πηγαίνουν τα παιδιά μας; Με τι δασκάλους; Τι είδους άνθρωποι να βγαίνουν από αυτά; Με τι εφόδια; Πώς να είναι τα πανεπιστήμια που θα σπουδάζουν; Τι να περιμένουν, όταν πάρουν το πτυχίο τους;

Πώς φανταζόμαστε τη λειτουργία της Δικαιοσύνης; Τι περιμένουμε από τη σχέση της με την πολιτική εξουσία; Τι σημαίνει για εμάς η διάκριση των εξουσιών; Πώς και πότε θέλουμε να εφαρμόζεται ο νόμος;

Τι ζητάμε από τα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά Μέσα; Ποιος θέλουμε να είναι  ο ρόλος των ΜΜΕ γενικότερα και πώς να αντιμετωπίζουν την εξουσία; Πώς φανταζόμαστε την ελευθερία του Τύπου, αλλά και του διαδικτύου, σε μια δημοκρατία του μέλλοντος;

Ποιο ρόλο ονειρευόμαστε για τη χώρα μας, στον τοπικό, τον ευρωπαϊκό αλλά και τον παγκόσμιο χάρτη; Με τι κριτήρια να επιλέγουμε τους συμμάχους μας;

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω, καταλάβατε, φαντάζομαι το πνεύμα. Σκεφθείτε τα, λοιπόν, διότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το άλλα να λέω και να κάνω στη ζωή μου και άλλα να ψηφίζω στις εκλογές.

Για ξεχαρμάνιασμα!

 Καλό βόλι!

190704 ΞΕΝΕΡΩΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν μου αρέσουν αυτές οι εκλογές.

Μου θυμίζουν λίγο τους αγώνες του «Κόπα Αμέρικα», που μαθαίνουμε το αποτέλεσμα και το σκορ ενός παιχνιδιού που έγινε αργά τη νύχτα, και την άλλη μέρα στηνόμαστε (που δεν στηνόμαστε) να το δούμε στις τηλεοράσεις.

Ποιο το ενδιαφέρον μιας εκλογικής αναμέτρησης, όταν όλοι ξέρουν ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα μου πείτε αυτό, σε έναν βαθμό, συνέβαινε και άλλες φορές, ιδίως μετά την εμφάνιση των δημοσκοπήσεων.

Ναι, αλλά είδατε πώς το είπαμε; Σε έναν βαθμό. Αυτό το πράγμα, με την «επίσημη δημοσκόπηση», όπως χαρακτήρισε τις ευρωεκλογές, έναν μήνα πριν, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πρώτη φορά συμβαίνει.

Λογικό είναι, δοθέντων και όλων των υπολοίπων συνθηκών, να πει ο άλλος «και γιατί να πάω να ψηφίσω;» και να αφήσει τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή, να διαμορφώσουμε το ακριβές τελικό αποτέλεσμα.

Ποιες όμως είναι οι υπόλοιπες συνθήκες; Πρώτα το καλοκαίρι. Δεν έχουν ξαναγίνει, απ’ όσο τουλάχιστον θυμάμαι εγώ, εκλογές μέσα στην περίοδο που πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε ως εκείνη κατά την οποία γίνονται «τα μπάνια του λαού».

Ο άλλος έχει άδεια. Έχει προγραμματίσει τις διακοπές του, έκλεισε μεταφορικά μέσα, τόπο διαμονής, μέχρι και ξαπλώστρα, και θα τα ακυρώσει όλα για να πάει να ψηφίσει, και μάλιστα στις συγκεκριμένες εκλογές;

Έπειτα είναι η θερινή περίοδος που έχει ξεκινήσει για όλα εκείνα τα μέρη της χώρας που περιμένουν να ζήσουν από τον τουρισμό. Ξέρετε, για παράδειγμα, πόσοι μετακινούνται κάθε τέτοια εποχή σε άλλες περιοχές;

Είτε επειδή έχουν επιχειρήσεις εκεί οι ίδιοι, είτε για να εργαστούν ως εποχιακοί σε επιχειρήσεις άλλων, χιλιάδες Έλληνες μεταναστεύουν σε τουριστικές περιοχές, όπου δεν ισχύουν όχι άδειες, ούτε αργίες.

Με ποιο τρόπο, ακόμη και να το θελήσουν όλοι αυτοί, θα μπορέσουν να απουσιάσουν από τις δουλειές τους, προκειμένου να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα; Στο κάτω κάτω έστειλαν το μήνυμά τους πολύ πρόσφατα.

Μια άλλη περίπτωση είναι όλοι εκείνοι που λογαριάζουν πολύ σοβαρά τα έξοδα της μετακίνησης, προκειμένου να μεταβούν στα μέρη όπου ψηφίζουν. Με δεδομένο ότι θα χρειαστούν χρήματα και για τη μετακίνηση των διακοπών.

Ε, αν πρόκειται να διαλέξεις μεταξύ των δύο περιπτώσεων για να ξοδέψεις σε βενζίνες και διόδια (ναι, αυτά που ήταν να καταργούνταν) πόσοι λέτε εσείς θα προτιμήσουν να το κάνουν, δείχνοντας την ευαισθησία τους ως πολίτες;

Το άλλο πουλάκι:

Συν τους εκ πεποιθήσεως!

Δηλαδή όλους εκείνους που ποτέ ή σπανίως μπαίνουν στη διαδικασία να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. (Πολλοί από τους οποίους όμως, για να μην κάνουμε και στατιστικά λάθη, βρίσκονται στις προηγούμενες περιπτώσεις.)

Οι έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότεροι από όσους δηλώνουν ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν (ή ότι σκέφτονται να μην πάνε) είναι νέοι άνθρωποι. Αν μας λέει κάτι ΚΑΙ αυτό, για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Διότι η ανευθυνότητα μέσα στην οποία τα αναθρέφουμε, δηλαδή το να μην αναλαμβάνουν ευθύνες, ούτε καν τις συνέπειες των πράξεών τους, παρά να περιμένουν οι άλλοι να αποφασίσουν γι’ αυτά, έχει πολλά επακόλουθα.

Ας μην απορούμε, λοιπόν, που τώρα δεν τους ενδιαφέρει να… πάρουν θέση, να επιλέξουν με την ψήφο τους ακόμη και εκείνο που θεωρούν λιγότερο κακό, και όχι να αφήσουν τις τύχες του τόπου στην κρίση άλλων.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, οι εκλογές αυτές έχουν πράγματι κάτι το καθόλου ελκυστικό, ακόμη και για εμάς που δεν διανοούμαστε να μην ψηφίσουμε, έστω κι αν θα υποχρεωθούμε να διανύσουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα για να το πράξουμε.

Αφού ο νικητής θεωρείται δεδομένος από όλους, το ενδιαφέρον περιορίζεται στο να δούμε τι θα κάνουν οι άλλοι. Και μάλιστα όχι οι θεωρούμενοι πρωταγωνιστές, αλλά τα περίφημα αουτσάιντερ, όπως ο Βαρουφάκης και ο Βελόπουλος.

Από το πώς θα πάνε αυτοί οι δύο, λένε οι ειδικοί, κρίνεται η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και ο αριθμός των βουλευτών που θα έχει το καθένα από τα υπόλοιπα κόμματα στη νέα Βουλή που θα προκύψει.

Ο Γιάνης (με ένα νι, πάντα) Βαρουφάκης και ο Κυριάκος Βελόπουλος. Δεν είμαστε για γέλια και για κλάματα; Που είναι να απορείς όχι μόνο που υπάρχουν άνθρωποι που θα τους ψηφίσουν, αλλά και κάποιοι που κατεβαίνουν μαζί τους ως υποψήφιοι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή, τι περιμένουν;

Δεν τους αρέσει κανένα από τα υπόλοιπα, «συστημικά» κόμματα (μέσα, τώρα πια, και ο ΣΥΡΙΖΑ) που κατέστρεψαν τη χώρα και θέλουν να τα τιμωρήσουν; Ωραία, γιατί δεν ψάχνουν να βρουν, τουλάχιστον, κάποιο… λιγότερο γελοίο.

Δηλαδή περιμένουν από τον Βαρουφάκη ή/και τον Βελόπουλο να μπουν στη βουλή και με τις θέσεις και τις προτάσεις τους να συμβάλουν ώστε η χώρα να μπει σε έναν δρόμο σύνεσης, σοβαρότητας και υπεύθυνης λειτουργίας;

Από την άλλη, βεβαίως, υπάρχουν και οι πιστοί τής… ομοιοπαθητικής! Αφήστε τους, λένε, να εκπροσωπηθούν στη βουλή, όπου θα χρειαστεί να πάρουν θέση σε υπαρκτά προβλήματα και έτσι θα απομυθοποιηθούν.

Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν το θεωρώ υπεύθυνη πολιτική στάση. Αν είναι να βγάζουμε ένα ένα όλα τα νούμερα στο κλαρί, προκειμένου να πειστούν, εκείνοι που δεν έχουν πειστεί ακόμη, ότι πρόκειται για φαιδρά πρόσωπα, τότε δεν κάνουμε δουλειά.

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους πολιτικούς», δεν σημαίνει πως μπορούμε να επιλέγουμε τις χειρότερες των περιπτώσεων, εξευτελίζοντας εαυτούς και αλλήλους.

 Άντε, να δούμε και τις… διακοπές μας!

190703 ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μας «απασχόλησε»!

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο έγινε το πρόσωπο των ημερών την προηγούμενη εβδομάδα, μέσω ειδήσεων και διαφημίσεων. Για να είμαστε ακριβείς, ειδήσεων που διαφημίζουν και διαφημίσεων που αποτελούν ειδήσεις.

Είναι περίπτωση ο Γιάννης. Μας αρέσει να τον αποκαλούμε έτσι για διάφορους λόγους και όχι μόνον επειδή το επίθετό του δεν… λέγεται με ευκολία. Κανείς, ας πούμε, δεν σκέφτηκε να πει τον Γκάλη… ο Νίκος.

Ούτε καν τον Τσιτσιπά… ο Στέφανος. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τους λόγους που ο Γιάννης είναι… Γιάννης. Ξεκινούν από το γεγονός ότι υπάρχουν και τα αδέλφια του στον ίδιο χώρο και φτάνουν στο ότι τον θεωρούμε ακόμη παιδί (μας).

Στο μεταξύ υπάρχει μια μεγάλη αμηχανία για το γεγονός ότι δεν διαθέτει σχεδόν κανένα από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής φυλής και όμως αισθάνεται και ΕΙΝΑΙ περισσότερο Έλληνας από οποιονδήποτε.

Όταν μιλάω για τα χαρακτηριστικά της ελληνικής φυλής δεν εννοώ καθόλου το χρώμα του δέρματος, τον τύπο των μαλλιών ή το σχήμα των χειλιών. Εννοώ κυρίως όλα εκείνα τα κουσούρια που κουβαλάμε και μας χαρακτηρίζουν.

Πόσους Έλληνες, για παράδειγμα, γνωρίζετε που, ενώ θα είχαν φτάσει στην κορυφή του κόσμου στον τομέα τους, θα παρέμεναν απλοί, καταδεκτικοί, συγχρόνως όμως γεμάτοι σοφία στα λόγια και τις πράξεις, όπως ο Γιάννης;

Δηλαδή δεν θα την ψώνιζαν, για να το πω στην καθομιλουμένη; Υπάρχουν και άλλοι, δεν λέω, κυρίως άνθρωποι που διακρίνονται στον χώρο της επιστήμης, που δεν έχει σχέση όμως με το σταρ σύστεμ, όπως η τέχνη ή ο αθλητισμός.

Κι εκείνοι όμως θα παρατηρήσετε ότι ζουν και δραστηριοποιούνται επί χρόνια στο εξωτερικό, έτσι ώστε να έχουν αποβάλει ένα μεγάλο μέρος από τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες που κουβαλάμε εμείς εδώ.

Τα χαρακτηριστικά όμως της φυλής (τα οποία δεν φέρει ο Γιάννης) δεν εξαντλούνται σ’ αυτά που είπαμε. Σκεφθείτε πόσους, ακόμη και άξιους, Έλληνες γνωρίζετε που να ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά και να στοχεύουν στην κορυφή.

Ή που να έφτασαν σε ένα πολύ καλό επίπεδο, να απέκτησαν χρήμα και δόξα που ποτέ δεν είχαν ονειρευτεί, και να μην σταμάτησαν εκεί, απολαμβάνοντας όσα κατάφεραν, αλλά να συνέχισαν μέχρι το νούμερο ένα.

Πράγμα που απαιτεί περισσότερη και σκληρότερη δουλειά, διότι εκεί, στην κορυφή, ο συναγωνισμός είναι τέτοιος που, πολύ εύκολα, μπορείς να τα παρατήσεις και να επαναπαυτείς σε χαμηλότερες, πιο ξεκούραστες θέσεις.

Σκεφθείτε μόνο πόσοι σπουδαίοι μπασκετμπολίστες μας έφτασαν μέχρι το ΝΒΑ και γύρισαν πίσω, όχι γιατί δεν είχαν τα προσόντα ή το ταλέντο, αλλά επειδή δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν τις θυσίες που απαιτούνταν.

Σου λέει μια χαρά στην Ελλαδίτσα, που έχει και το καλύτερο κλίμα, τις πιο όμορφες παραλίες και την περίφημη νυχτερινή ζωή, όπου, με πολύ λιγότερη προσπάθεια, θα είμαι στην κορυφή και θα κάνω τη ζωάρα μου.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό δεν έχει ο Γιάννης!

Τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που κυριαρχεί στο τόπο μας, καθώς και τη λογική τής ήσσονος προσπάθειας, καθότι «η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη». Το «λούφα και παραλλαγή» δεν είναι μόνο τίτλος πετυχημένης ταινίας.

Είναι φιλοσοφία ζωής! Πετυχημένος θεωρείται εκείνος που κατάφερε να πιάσει την καλή χωρίς να προσπαθήσει. Διότι, άμα είναι με δουλειά, τι να το κάνεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τζόγος ζει και βασιλεύει στη χώρα μας.

Θέλετε ένα άλλο παράδειγμα; Ας μιλήσουμε για την διαφήμιση που έγινε είδηση, όπως είπαμε στην αρχή. Εκείνη με την μπασκέτα στον Όλυμπο (όχι στην κορυφή) που, μόλις την είδαμε, είπαμε όλοι «είναι προϊόν μοντάζ».

Αφού είναι τόσο εύκολο σήμερα να δημιουργήσεις ψηφιακά μια τέτοια εικόνα, ούτε που πέρασε από τον νου μας ότι μπορεί κάποιος να μπήκε στη διαδικασία να το κάνει στην πραγματικότητα, όπως και έγινε.

Και μόνο το έγγραφο να δεις που συνέταξε η ενδιαφερόμενη εταιρεία και το απηύθυνε προς τον Φορές Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου, καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται για συνηθισμένη ελληνική δουλειά.

Έτσι δόθηκε η άδεια για την εγκατάσταση και την παραμονή της μπασκέτας στο σημείο για 24 ώρες, προκειμένου να βιντεοσκοπηθεί και να μεταδοθεί το μήνυμα που ήθελε η διαφημιζόμενη, και μέσω του Γιάννη, εταιρεία.

Τι λέει το μήνυμα; «Η μοίρα μπορεί να σε ξεκινήσει από χαμηλά, τα όνειρα μπορούν να σε φτάσουν στην κορυφή». Σωστό, αν με τα όνειρα εννοούμε και την πολύ σκληρή δουλειά που απαιτείται για το κυνήγι τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι σχέση έχουν με τον Γιάννη;

Όλοι αυτοί που προσπάθησαν και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία του, ακόμη και για εκλογικούς λόγους (το είδαμε κι αυτό!) τι σχέση έχουν με τη διαδρομή που ακολούθησε και την πορεία που είχε ο Γιάννης;

Οι περισσότεροι έγιναν ό,τι έγιναν, όχι ακολουθώντας κάποιο όνειρο, όχι προσπαθώντας να ξεπεράσουν με πολλή και σκληρή δουλειά όποιο εμπόδιο στάθηκε στο δρόμο τους, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, χάρη σε κάποια εύνοια της τύχης.

Στη χειρότερη χρησιμοποιώντας διασυνδέσεις, γνωριμίες, πλάγια μέσα, προσωπική ή κομματική εύνοια, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες και πλασάροντας τον εαυτό τους σαν κάτι που ουδέποτε ήταν.

Αφήστε που, αν τους ρωτήσεις, ακόμη και τη στιγμή που επιδιώκουν μια φωτογραφία δίπλα στον Γιάννη, μπορεί να σου πουν ότι είναι… κατά της αριστείας! Κι ας αριστεύουν οι ίδιοι στην υποκρισία.

 Ένας Έλληνας αλλιώτικος από τους άλλους!

190702 ΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Και τι πάθαμε;

Ενώ οι μέρες περνούν –μπήκαμε στον Ιούλιο- και οι εκλογές είναι μια ανάσα μακριά, εγώ θα μείνω πιστός στο κλίμα των ημερών. Ποιο είναι αυτό; Να μην ασχολείται σχεδόν κανείς με την αναμέτρηση της Κυριακής.

Θεωρώντας, λοιπόν, ότι δεν έχουμε και τόσα πολλά να πούμε -τι να προσθέσουμε μετά από τόσα που σας λέμε, χρόνια τώρα;- θα ασχοληθούμε σήμερα με κάτι άλλο που παρατηρήσαμε τις προηγούμενες μέρες. 

Ας κάνουμε όμως μια εισαγωγή, που απαντά στο «και τι πάθαμε», με το οποίο ξεκινήσαμε την κουβέντα μας. Έχετε προσέξει ότι πολλές φορές είμαστε απόλυτοι σε κάποια θέματα, μέχρι η ζωή να μας αναγκάσει να κάνουμε πίσω;

Σου λέει ο άλλος, για παράδειγμα, «εμένα μου είναι αδύνατον να κόψω το τσιγάρο». Όταν όμως του χτυπήσει την πόρτα κάποιο έμφραγμα, όχι μόνο το κόβει, αλλά… απορεί που υπάρχουν άνθρωποι που καπνίζουν.

Το ίδιο και ο ευτραφής εκείνος καλοφαγάς που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να κάνει οποιαδήποτε μορφή δίαιτας, διότι δεν είναι δυνατόν να στερηθεί κάποια, έστω και μία, από τις αγαπημένες του λιχουδιές.

Όταν όμως δει τα σκούρα (συνήθως με τη μορφή ιατρικών εξετάσεων) τότε να δείτε πώς κόβει μια χαρά όλα όσα δίνουν γεύση και νοστιμιά στο φαγητό, περιοριζόμενος στο να τρώει κυρίως ανάλατα χορταρικά.

Ή εκείνη η μητέρα που θεωρεί ότι, αν αφήσει, έστω για μέρα, μόνους στο σπίτι τον σύζυγο και τα παιδιά της, το σπίτι θα βουλιάξει. Θα μείνουν νηστικοί, άπλυτοι, θα αρρωστήσουν, ενώ στο σπίτι θα εμφανιστούν άγρια θηρία.

Έρχεται τότε κάτι που την υποχρεώνει να τους εγκαταλείψει όχι για μία ή δύο μέρες, αλλά για εβδομάδες. Και βλέπει πως τίποτε από όσα φοβόταν δεν συνέβη. Απεναντίας, πέρασαν και μια χαρά χωρίς εκείνη.

Μπορούμε να αναφέρουμε πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα. Για τον καταστηματάρχη που πιστεύει ότι, αν απουσιάσει μια ώρα από το μαγαζί του, οι υπάλληλοι θα τα κάνουν θάλασσα και δεν θα ξαναπατήσει πελάτης.

Όταν αναγκάζεται να απουσιάσει, βλέπει ότι η δουλειά κύλησε πολύ καλύτερα, ενώ οι πελάτες έμειναν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από τους υπαλλήλους του, οι οποίοι, απόντος του αφεντικού, πήραν πρωτοβουλίες και έδειξαν άλλο πρόσωπο.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι είναι!

Συχνά η ζωή σε υποχρεώνει να κάνεις πράγματα που τα θεωρούσες απίθανα. Αυτό όμως δεν είναι το ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ερώτημα γιατί δεν τα κάνεις μόνος σου, πριν αναγκαστείς από τις συνθήκες.

Και να ξανατονίσουμε ότι μιλάμε για εκείνες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες αποδεικνύεται ότι όχι απλώς δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσεις τις αλλαγές, αλλά και ότι αυτές αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως αποτελεσματικές και ευεργετικές.

Με ποια αφορμή όμως σας τα λέμε όλα αυτά; Θα προσέξατε –όλοι το πρόσεξαν- ότι την προηγουμένη εβδομάδα έκλεισε για κάποιες μέρες η κυκλοφορία (των οχημάτων) στο κέντρο της πόλης.

Στο κλείσιμο αυτό οδηγηθήκαμε ύστερα από τα προβλήματα που δημιούργησαν οι έντονες βροχοπτώσεις στα φρεάτια και συγκεκριμένα σε εκείνα μπροστά στο παλιό Δημαρχείο. έπρεπε να πραγματοποιηθούν εργασίες συντήρησης.

Για να εγκατασταθεί, λοιπόν, το συνεργείο και να μπορέσει να εκτελέσει τις εργασίες, έκλεισε από τα οχήματα όλο το κέντρο της πόλης. Και το ερώτημα τίθεται πλέον επί του πραγματικού: Και τι πάθαμε;

Ξέρω. Θα μου πείτε ότι ταλαιπωρήθηκαν οι οδηγοί που ήθελαν να περάσουν από το κέντρο, ειδικά εκείνοι που δεν ήξεραν ότι ήταν κλειστό και έφταναν ξαφνικά μπροστά στο πρόβλημα χωρία καμιά προετοιμασία.

Ταλαιπωρήθηκαν επίσης και κάποιοι ταξιτζήδες που αναγκάστηκαν να μπουν σε στενά από τα οποία, σε διαφορετική περίπτωση, δεν περνούσαν ούτε… με σφαίρες. Ναι αυτό είναι αλήθεια, όμως δεν είναι πρόβλημα.

Όλα αυτά εμφανίστηκαν επειδή το κλείσιμο του κέντρου προέκυψε ξαφνικά, χωρίς κάποια προηγούμενη πρόβλεψη και αντίστοιχη ρύθμιση για το πώς θα μπορούσαν να κινηθούν εναλλακτικά οι οδηγοί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά… βολεύονται εύκολα.

Αν δώσεις σε κάποιους ειδικούς να σου σχεδιάσουν έναν διαφορετικό τρόπο κυκλοφορίας, θα δεις ότι δεν είναι πρόβλημα. Εξάλλου, κάτι τέτοιο έχει συμβεί σε πάρα πολλές πόλεις, και της χώρας μας.

Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε αντίληψη. Διότι, όταν εμείς λέμε κυκλοφορία, και μάλιστα κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης, εννοούμε κυκλοφορία… οχημάτων. Κακώς! Διότι στις πόλεις (θα έπρεπε να) κυκλοφορούν κυρίως πεζοί.

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που ήταν ελεύθεροι να κυκλοφορήσουν στους δρόμους του κέντρου, η εικόνα του πραγματικά άλλαξε. Έβλεπες ένα διαφορετικό ρυθμό να κυριαρχεί και να αυτό είχε απήχηση στην ψυχολογία των πολιτών.

Και των (πολλών) καταστηματαρχών. Οι οποίοι, σε κουβέντες που είχαμε μαζί τους, έδειχναν ενθουσιασμένοι που δεν υπήρχε αυτή η συνεχής και ενοχλητική ροή οχημάτων μπροστά από τα μαγαζιά τους.

Ενοχλητική και μόνο με τον συνεχή θόρυβο, τη σκόνη, τα κορναρίσματα, τις εξατμίσεις, τα παράνομα παρκαρίσματα, τα μαλώματα των οδηγών ή τα σφυρίγματα των τροχονόμων όταν το κακό παραγινόταν.

Είδαμε, λοιπόν, ότι, όχι μόνο δεν πάθαμε και τίποτα σπουδαίο, όπως κάποιοι φοβούνται ότι θα συμβεί, αλλά τα περάσαμε μια χαρά. Κάτι εξάλλου που το έχουμε δει και σε άλλες περιπτώσεις, γιορτών, εκδηλώσεων κ.λπ.

Μήπως είναι καιρός να εξετάσουμε μια πιο μόνιμη τέτοια κατάσταση;

 Ούτε κυκλοφορώ, ούτε οπλοφορώ!