190702 ΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Και τι πάθαμε;

Ενώ οι μέρες περνούν –μπήκαμε στον Ιούλιο- και οι εκλογές είναι μια ανάσα μακριά, εγώ θα μείνω πιστός στο κλίμα των ημερών. Ποιο είναι αυτό; Να μην ασχολείται σχεδόν κανείς με την αναμέτρηση της Κυριακής.

Θεωρώντας, λοιπόν, ότι δεν έχουμε και τόσα πολλά να πούμε -τι να προσθέσουμε μετά από τόσα που σας λέμε, χρόνια τώρα;- θα ασχοληθούμε σήμερα με κάτι άλλο που παρατηρήσαμε τις προηγούμενες μέρες. 

Ας κάνουμε όμως μια εισαγωγή, που απαντά στο «και τι πάθαμε», με το οποίο ξεκινήσαμε την κουβέντα μας. Έχετε προσέξει ότι πολλές φορές είμαστε απόλυτοι σε κάποια θέματα, μέχρι η ζωή να μας αναγκάσει να κάνουμε πίσω;

Σου λέει ο άλλος, για παράδειγμα, «εμένα μου είναι αδύνατον να κόψω το τσιγάρο». Όταν όμως του χτυπήσει την πόρτα κάποιο έμφραγμα, όχι μόνο το κόβει, αλλά… απορεί που υπάρχουν άνθρωποι που καπνίζουν.

Το ίδιο και ο ευτραφής εκείνος καλοφαγάς που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να κάνει οποιαδήποτε μορφή δίαιτας, διότι δεν είναι δυνατόν να στερηθεί κάποια, έστω και μία, από τις αγαπημένες του λιχουδιές.

Όταν όμως δει τα σκούρα (συνήθως με τη μορφή ιατρικών εξετάσεων) τότε να δείτε πώς κόβει μια χαρά όλα όσα δίνουν γεύση και νοστιμιά στο φαγητό, περιοριζόμενος στο να τρώει κυρίως ανάλατα χορταρικά.

Ή εκείνη η μητέρα που θεωρεί ότι, αν αφήσει, έστω για μέρα, μόνους στο σπίτι τον σύζυγο και τα παιδιά της, το σπίτι θα βουλιάξει. Θα μείνουν νηστικοί, άπλυτοι, θα αρρωστήσουν, ενώ στο σπίτι θα εμφανιστούν άγρια θηρία.

Έρχεται τότε κάτι που την υποχρεώνει να τους εγκαταλείψει όχι για μία ή δύο μέρες, αλλά για εβδομάδες. Και βλέπει πως τίποτε από όσα φοβόταν δεν συνέβη. Απεναντίας, πέρασαν και μια χαρά χωρίς εκείνη.

Μπορούμε να αναφέρουμε πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα. Για τον καταστηματάρχη που πιστεύει ότι, αν απουσιάσει μια ώρα από το μαγαζί του, οι υπάλληλοι θα τα κάνουν θάλασσα και δεν θα ξαναπατήσει πελάτης.

Όταν αναγκάζεται να απουσιάσει, βλέπει ότι η δουλειά κύλησε πολύ καλύτερα, ενώ οι πελάτες έμειναν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από τους υπαλλήλους του, οι οποίοι, απόντος του αφεντικού, πήραν πρωτοβουλίες και έδειξαν άλλο πρόσωπο.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι είναι!

Συχνά η ζωή σε υποχρεώνει να κάνεις πράγματα που τα θεωρούσες απίθανα. Αυτό όμως δεν είναι το ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ερώτημα γιατί δεν τα κάνεις μόνος σου, πριν αναγκαστείς από τις συνθήκες.

Και να ξανατονίσουμε ότι μιλάμε για εκείνες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες αποδεικνύεται ότι όχι απλώς δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσεις τις αλλαγές, αλλά και ότι αυτές αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως αποτελεσματικές και ευεργετικές.

Με ποια αφορμή όμως σας τα λέμε όλα αυτά; Θα προσέξατε –όλοι το πρόσεξαν- ότι την προηγουμένη εβδομάδα έκλεισε για κάποιες μέρες η κυκλοφορία (των οχημάτων) στο κέντρο της πόλης.

Στο κλείσιμο αυτό οδηγηθήκαμε ύστερα από τα προβλήματα που δημιούργησαν οι έντονες βροχοπτώσεις στα φρεάτια και συγκεκριμένα σε εκείνα μπροστά στο παλιό Δημαρχείο. έπρεπε να πραγματοποιηθούν εργασίες συντήρησης.

Για να εγκατασταθεί, λοιπόν, το συνεργείο και να μπορέσει να εκτελέσει τις εργασίες, έκλεισε από τα οχήματα όλο το κέντρο της πόλης. Και το ερώτημα τίθεται πλέον επί του πραγματικού: Και τι πάθαμε;

Ξέρω. Θα μου πείτε ότι ταλαιπωρήθηκαν οι οδηγοί που ήθελαν να περάσουν από το κέντρο, ειδικά εκείνοι που δεν ήξεραν ότι ήταν κλειστό και έφταναν ξαφνικά μπροστά στο πρόβλημα χωρία καμιά προετοιμασία.

Ταλαιπωρήθηκαν επίσης και κάποιοι ταξιτζήδες που αναγκάστηκαν να μπουν σε στενά από τα οποία, σε διαφορετική περίπτωση, δεν περνούσαν ούτε… με σφαίρες. Ναι αυτό είναι αλήθεια, όμως δεν είναι πρόβλημα.

Όλα αυτά εμφανίστηκαν επειδή το κλείσιμο του κέντρου προέκυψε ξαφνικά, χωρίς κάποια προηγούμενη πρόβλεψη και αντίστοιχη ρύθμιση για το πώς θα μπορούσαν να κινηθούν εναλλακτικά οι οδηγοί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά… βολεύονται εύκολα.

Αν δώσεις σε κάποιους ειδικούς να σου σχεδιάσουν έναν διαφορετικό τρόπο κυκλοφορίας, θα δεις ότι δεν είναι πρόβλημα. Εξάλλου, κάτι τέτοιο έχει συμβεί σε πάρα πολλές πόλεις, και της χώρας μας.

Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε αντίληψη. Διότι, όταν εμείς λέμε κυκλοφορία, και μάλιστα κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης, εννοούμε κυκλοφορία… οχημάτων. Κακώς! Διότι στις πόλεις (θα έπρεπε να) κυκλοφορούν κυρίως πεζοί.

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που ήταν ελεύθεροι να κυκλοφορήσουν στους δρόμους του κέντρου, η εικόνα του πραγματικά άλλαξε. Έβλεπες ένα διαφορετικό ρυθμό να κυριαρχεί και να αυτό είχε απήχηση στην ψυχολογία των πολιτών.

Και των (πολλών) καταστηματαρχών. Οι οποίοι, σε κουβέντες που είχαμε μαζί τους, έδειχναν ενθουσιασμένοι που δεν υπήρχε αυτή η συνεχής και ενοχλητική ροή οχημάτων μπροστά από τα μαγαζιά τους.

Ενοχλητική και μόνο με τον συνεχή θόρυβο, τη σκόνη, τα κορναρίσματα, τις εξατμίσεις, τα παράνομα παρκαρίσματα, τα μαλώματα των οδηγών ή τα σφυρίγματα των τροχονόμων όταν το κακό παραγινόταν.

Είδαμε, λοιπόν, ότι, όχι μόνο δεν πάθαμε και τίποτα σπουδαίο, όπως κάποιοι φοβούνται ότι θα συμβεί, αλλά τα περάσαμε μια χαρά. Κάτι εξάλλου που το έχουμε δει και σε άλλες περιπτώσεις, γιορτών, εκδηλώσεων κ.λπ.

Μήπως είναι καιρός να εξετάσουμε μια πιο μόνιμη τέτοια κατάσταση;

 Ούτε κυκλοφορώ, ούτε οπλοφορώ!