150703 ΟΥΡΑΙΟΝ-4

Το ένα πουλάκι:

Φτάσαμε στο δημοψήφισμα, λοιπόν…

Για το οποίο ακούστηκαν τόσα πολλά, που είναι κουραστικό να επιχειρήσεις να τα σχολιάσεις. Ότι είναι «υπερόπλο» και έσχατο χαρτί διαπραγμάτευσης. Αποδείχθηκε πως δεν είναι. Ότι θα υποχρεώσει τους δανειστές να υποχωρήσουν, προκειμένου να μη φτάσουμε σ’ αυτό. Δεν το έκανε. Ότι η εξαγγελία του θα πανικοβάλει τις αγορές. Πανικόβαλε τους Έλληνες.

Ακούστηκε ακόμη ότι είναι ψευδεπίγραφο. Ότι είναι ύπουλο και προσπαθεί να υποκλέψει τη συγκατάθεση του λαού για κάτι που μόνο η κυβέρνηση ξέρει. Αν το ξέρει.

Το σημείο αυτό είναι που θέλω να σταθώ λίγο. Διότι δείχνει όχι απλώς τον χαρακτήρα του δημοψηφίσματος, αλλά και τις προθέσεις εκείνων που μας οδήγησαν σ’ αυτό.

Το δημοψήφισμα μας ρωτάει τι δεν θέλουμε!

Υπάρχει (υποτίθεται) μια πρόταση των δανειστών, την οποία καλούμαστε να δεχτούμε ή να απορρίψουμε. Και τότε, τι;

Τι θα σημάνει αυτή η απόρριψη. Πώς θα την εκλάβει όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, τους οποίους επίσης αφορά το δημοψήφισμα;

Οι μεν ξένοι είπαν ότι το «όχι» θα το εκλάβουν ως «όχι στην Ευρώπη».

Η κυβέρνηση δεν λέει τίποτε. Θα πάρει, λέει, το «όχι» και θα πάει να (ξανα) διαπραγματευθεί από πιο ισχυρή θέση. Πόσο πιο ισχυρή; Όταν οι ίδιοι έλεγαν πως ο οικονομικός «πνιγμός» που επιχειρούν οι δανειστές είναι αυτός που αφοπλίζει τη χώρα μας, τι θα κάνουν με ένα «όχι» στα χέρια και τις τράπεζες κλειστές, τη χώρα χρεοκοπημένη και τους πολίτες σε απόγνωση; Θα κουνήσουν το «όχι» μπροστά στους… αντιπάλους και αυτοί θα φοβηθούν και θα υποχωρήσουν;

Αν το πιστεύουν αυτό, είναι επικίνδυνα αφελείς, πράγμα που δεν θα αποδειχθεί για πρώτη φορά. Το πιο πιθανόν όμως είναι να εκλάβουν το «όχι», όπως θέλουν αυτοί, όπως το σχεδίασαν από καιρό και όπως το φαντασιώνονται σε ιδεοληπτικά τους όνειρα: Ως έκφραση της βούλησης του ελληνικού λαού να κόψει κάθε επαφή μ’ αυτήν την Ευρώπη, μ’ αυτούς τους δανειστές μ’ αυτό το νόμισμα.

Έτσι θα το εκλάβουν και τότε θα είναι αδύνατον στους ψηφοφόρους να πουν «ναι, αλλά εμείς δεν το εννοούσαμε έτσι, εμείς θέλαμε απλώς να δείξουμε ότι δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς και να βοηθήσουμε την κυβέρνησή μας να διαπραγματευτεί από πιο ισχυρή βάση».

Το άλλο πουλάκι:

Ποιους σκέφτεστε;

Έχει σημασία να δηλώσει ο καθένας ποιους σκέφτεται τις δύσκολες αυτές ώρες, γιατί αυτό δείχνει τον πολιτικό του πολιτισμό και μπορεί να καθοδηγήσει τις παραπέρα ενέργειές του.

Πολλοί λένε ότι σκέφτονται τα παιδιά μας, τη νέα γενιά. Δεν τους αδικώ. Για τα μικρά παιδιά ίσως έχουν δίκιο, όμως για τα μεγαλύτερα, εκείνα που ψηφίζουν ήδη, ας τα αφήσουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, όπως ο κάθε πολίτης.

Γνωρίζω νέους ανθρώπους που είτε βρίσκονται στο «ναι» είτε στο «όχι» το κάνουν με ελαφριά καρδιά, χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό, με αρκετή δόση χαβαλέ, χωρίς να αναλογίζονται επιπτώσεις και συνέπειες. Ψηφίζουν από αντίδραση στο σύστημα ή επειδή δεν γουστάρουν τον Βαρουφάκη, ψηφίζουν γιατί η Ζωή «τα λέει» ή επειδή βαριούνται να στέκονται στην ουρά για ένα πενηντάρικο.

Αυτούς ας μην τους σκεφτούμε, μπορούν κάλλιστα να σκεφτούν το εαυτό τους.

Εμένα η σκέψη μου, όλες αυτές τις μέρες, πάει σε δυο κατηγορίες πολιτών. Όχι ότι δεν σκέφτομαι και τους άλλους, όμως ειδικά αυτές τις δυο κατηγορίες τις νιώθω πολύ κοντά μου.

Η πρώτη είναι η μεγάλοι άνθρωποι, οι γονείς μας, που πάλεψαν μια ζωή με χίλιες δυο δυσκολίες και, βλέποντας τον κόσμο γύρω τους να καλυτερεύει, πίστεψαν πως θα έχουν τα γεράματα που τους αξίζουν.

Τους άξιζε όμως όλο αυτό που περνάνε σήμερα; Και δεν μιλώ για την ταλαιπωρία να στήνονται στις ουρές για να πάρουν «έναντι» της σύνταξής τους. Εννοώ την ανησυχία στο βλέμμα τους, την έκδηλη αγωνία για το αύριο, για το αν θα εξακολουθήσουν να πληρώνονται, για το αν θα υπάρχουν τα φάρμακά τους στα φαρμακεία, αν θα έχουν να ζεσταθούν το χειμώνα που θα έρθει…

Δεν λαϊκίζω. Τρομοκρατήθηκαν οι μεγάλοι άνθρωποι κι αυτό ήταν κάτι που δεν τους άξιζε. Ας δεχτούμε ότι έφταιγαν οι δανειστές, ότι έχουν τεράστιες ευθύνες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που επί χρόνια και οι ίδιοι ψήφιζαν, όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι και οι χειρισμοί της παρούσας κυβέρνησης έπαιξαν σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την… τρομοκρατία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποια είναι η άλλη ομάδα;

Είναι ένα πλήθος γνωστών αλλά και άγνωστων φίλων, συντρόφων, συνοδοιπόρων σε αγώνες για περισσότερη δημοκρατία, για σεβασμό των δικαιωμάτων, για υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, για καλύτερο περιβάλλον…

Των ανθρώπων που πίστεψαν ότι αυτά μπορούν να διασφαλιστούν καλύτερα με μια ευρωπαϊκή αριστερά και, είτε ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι, ήταν ο «χώρος» στον οποίο αισθανόταν πιο κοντά. Ή, έστω, πολύ κοντά.

Τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μια μη δογματική αριστερά, που αγωνίστηκαν μέσα από αυτήν ή στο πλάι της, έχοντας κοινά οράματα και κοινές ελπίδες. Ελπίδες τις οποίες είδαν να πολλαπλασιάζονται μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου και μετά, μία μία, να εξανεμίζονται.

Με τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, με την επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και Προέδρου της Βουλής, με την αναξιοκρατική τοποθέτηση δικών μας παιδιών, και μετά με όλο αυτό το συνονθύλευμα από αλληλοαναιρούμενες ή ψευδείς δηλώσεις, από λανθασμένους χειρισμούς, από εγωιστικές εμμονές και ιδεοληψίες, από παντελή έλλειψη σχεδιασμού και τέλος από τον ορατό κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα εκτός του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Αυτούς τους ανθρώπους τους σκέφτομαι πολύ, με αφορμή και την κουβέντα μιας φίλης που δήλωσε ότι αισθάνεται «χωρίς ταυτότητα» και διαπίστωσε με πικρία ότι «φαίνεται πως αυτή είναι η αριστερά στην οποία ενταχθήκαμε από τα νιάτα μας, ικανή μόνο για το 5%, μικρή αντιπολίτευση με μεγάλη φωνή».

Έχοντας αυτούς τους ανθρώπους στο νου μου, θα πάω να ψηφίσω την Κυριακή. Αντιλαμβάνεστε επομένως σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκομαι, όπως -κανονικά- οι περισσότεροι. Γιατί δεν θέλω να πάω στο «όχι», θεωρώ την Ευρώπη σπίτι μας και πως μέσα εκεί μόνο μπορούν να ελπίζουν τα πιο αδύναμα στρώματα για καλύτερες μέρες.

Από την άλλη, το «ναι» που έχω κατά νου φοβάμαι ότι θα μας πάει χρόνια πίσω, θα μας φέρει καμιά Δεξιά που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί και δεν θα μπορούμε να πούμε τίποτα.

Αλλά το δίλημμα είναι εκεί στην κάλπη και μας περιμένει να επιλέξουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Ας επιλέξουμε τουλάχιστον εκείνο το λάθος που μπορεί να διορθωθεί πιο εύκολα!

Συμφωνούμε;

Ε, όχι και όχι!