150709 ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΝ-4

Το ένα πουλάκι:

Οι επόμενες μέρες!

Τα λόγια είναι εύκολα. Αυτό το ξέρουμε όλοι, ξέρουμε επίσης ότι είναι και ανέξοδα –όχι πάντα.

Ακόμη πιο εύκολα είναι τα λόγια πριν από το αποτέλεσμα, ας πούμε μιας δημοσκόπησης, όταν μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει, αν γνωρίζει ότι τις επόμενες μέρες δεν θα χρειάζεται να είναι εκεί να υποστηρίξει τις θέσεις του.

Κατηγορήθηκαν αυτοί που υποστήριξαν το ΝΑΙ, ακούστηκαν πολύ σκληρές κουβέντες εις βάρος τους, ακόμη και από ανθρώπους που έχουν δημόσιο λόγο αξιοπρόσεκτο, που τους παρακολουθούν πολλοί πολίτες. Κατηγορήθηκαν, κυρίως, για προδοτική, αντεθνική στάση (είναι οι πιο ήπιες εκφράσεις που μπόρεσα να βρω), επίσης ότι τρομοκρατούν με τις θέσεις τους, σε μια προσπάθεια να αποσπάσουν εκβιαστικά την ψήφο των υπολοίπων.

Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα και, αν έχεις την υπομονή να περιμένεις, θα δεις ποιος δικαιώνεται και ποιος όχι. Στις μέρες μας μάλιστα, που ο πολιτικός χρόνος έχει συμπιεστεί αφάνταστα και τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, δεν χρειάζεται να περιμένεις και πολύ.

Σας ρωτάω, λοιπόν. Κάνει κάποιος από εσάς τον κόπο να ξαναδιαβάσει δημοσιεύματα και να ακούσει τοποθετήσεις τής προηγούμενης εβδομάδας; Ποιοι από τους δημοσιογράφους μπορούν να ξαναδημοσιεύσουν αυτούσιο ένα κείμενο… προδημοψηφισματικό (είναι όπως το προεκλογικό) και το κείμενο αυτό να στέκεται, να φαίνεται λογικό, με τα σημερινά δεδομένα;

Κατηγορήθηκαν ότι τρομοκράτησαν τον κόσμο εκείνοι που έλεγαν ότι οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν την Τρίτη (προχθές), ενώ επιβραβεύτηκαν όσοι υποστήριζαν, έδιναν μάλιστα το λόγο τους, ότι αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε.

Κατηγορούνται για προσπάθεια εξαπάτησης των ψηφοφόρων όσοι υποστήριζαν πως με το ΟΧΙ πλησιάζουμε επικίνδυνα στην έξοδο από το Ευρώ, ενώ εκείνοι που διαβεβαίωναν ότι αυτό είναι «φιλοευρωπαϊκή» ψήφος απολαμβάνουν γενικής ασυλίας.

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Ποια από τις δυο πλευρές μπορεί να υποστηρίξει ότι προέβλεψε με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτά που θα συμβούν; Ποιος «χρησμός» ήταν όχι ο πλέον αρεστός, αλλά ο χρησιμότερος;

Το άλλο πουλάκι:

Να ρωτήσουμε τον ποιητή;

Πρέσβεις από την Αλεξάνδρεια

Δεν είδαν, επί αιώνας, τέτοια ωραία δώρα στους Δελφούς

σαν τούτα που εστάλθηκαν από τους δυο τους αδελφούς,

τους αντιζήλους Πτολεμαίους βασιλείς. Αφού τα πήραν

όμως, ανησυχήσαν οι ιερείς για τον χρησμό. Την πείραν

όλην των θα χρειασθούν το πώς με οξύνοιαν να συνταχθεί,

ποιος απ’ τους δυό, ποιος από τέτοιους δυο να δυσαρεστηθεί.

Και συνεδριάζουνε την νύχτα μυστικά

και συζητούν των Λαγιδών τα οικογενειακά.

Αλλά ιδού οι πρέσβεις επανήλθαν. Χαιρετούν.

Στην Αλεξάνδρεια επιστρέφουν, λεν. Και δεν ζητούν

χρησμό κανένα. Κ’ οι ιερείς τ’ ακούνε με χαρά

(εννοείται, που κρατούν τα δώρα τα λαμπρά),

αλλ’ είναι και στο έπακρον απορημένοι,

μη νοιώθοντας τι η εξαφνική αδιαφορία αυτή σημαίνει.

Γιατί αγνοούν που χθες στους πρέσβεις ήλθαν νέα βαρυά.

Στην Ρώμη δόθηκε ο χρησμός· έγιν’ εκεί η μοιρασιά.

Τι να συμπληρώσουμε εμείς; Μαλώνουμε για το ποια από τις δυο απόψεις έχει δίκιο, πιστεύουμε ότι, ψηφίζοντας το ένα ή το άλλο, θα αλλάξουμε το πεπρωμένο της χώρας μας, όμως ο χρησμός έχει ήδη δοθεί στις Βρυξέλες: «Φέρτε μια πρόταση για συμφωνία και ελάτε να συζητήσουμε την παραμονή σας στο ευρώ».

Το δημοψήφισμα -δεν θα κουραστούμε να το λέμε- δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, εκτός από το να ενισχύσει τη θέση του Αλέξη Τσίπρα στις εσωκομματικές ισορροπίες. Φαίνεται όμως, τελικά, πως ούτε αυτό έγινε, αν κρίνουμε από τη φόρα που πήραν οι… «λαφαζάνηδες», οι οποίοι δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν αριστερά και δεξιά ότι το ΟΧΙ σήμαινε ρήξη και επιστροφή στη δραχμή, γεγονός που πρέπει να σεβαστεί ο πρωθυπουργός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπαγιδεύτηκε.

Δυστυχώς, τον ακολούθησε μια μεγάλη πλειοψηφία του λαού, πιστεύοντας οι περισσότεροι πως με το ΟΧΙ ψηφίζουν «ναι στην Ευρώπη», και πως δίνουν στον πρωθυπουργό τη δύναμη να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους και από καλύτερη θέση.

Πώς όμως θα ήταν δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Φανταστείτε την εξής εικόνα: Βρίσκεσαι σε ένα διαπραγματευτικό τραπέζι και έχεις, ας πούμε, πέντε αιτήματα, τα οποία οι… «απέναντι» δεν δέχονται να ικανοποιήσουν στο έπακρο. Σηκώνεσαι, φεύγεις, και, όταν επιστρέφεις η κατάσταση έχει  επιδεινωθεί τόσο που τώρα πρέπει να ζητήσεις επτά πράγματα.

Τι έχει συμβεί στο μεταξύ; Έχεις δώσει έναν προεκλογικό αγώνα, στον οποίο έχεις πει πολύ βαριές κουβέντες για τους «απέναντι», και έχεις (απο)κομίσει ένα αποτέλεσμα το οποίο (σου το είχαν πει προεκλογικά) το θεωρούν εχθρική στάση εναντίον τους.

Κατάφερες όμως να κλείσεις τις τράπεζές σου (κι ας λες πως γι’ αυτό φταίνε οι «απέναντι»), να βυθίσεις αφάνταστα την οικονομία (αφήνω την απίστευτη ταλαιπωρία των πολιτών και τον φόβο που έχει καλλιεργηθεί), και τώρα θα πρέπει να βάλεις στο τραπέζι επιπλέον αιτήματα για να αποκατασταθεί το σκηνικό.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να θεωρείς κι εσύ και όσοι σε ακολούθησαν επιτυχημένη τακτική την κίνηση που έκανες;

Ξέρω, είναι και το ψυχολογικό μέρος. Είναι ότι έδωσες την ευκαιρία στους πολίτες να δείξουν πως δεν σηκώνουν εκβιασμούς (που θα τους σηκώσουν μια χαρά, αν δεν θέλουν να πάνε στη δραχμή) και πως προτιμούν την υπερηφάνεια από το χρήμα (γι’ αυτό έτρεξαν στις τράπεζες να πάρουν όλα τα λεφτά τους).

Ξαναδιαβάστε, φίλοι μου, αυτά που έλεγαν οι υπέρμαχοι του ΟΧΙ και εκείνοι του ΝΑΙ την προηγούμενη εβδομάδα και δείτε την τροπή που πήρε αυτές τις μέρες η διαπραγμάτευση. Θα διαπιστώσετε -όχι ποιοι έλεγαν την αλήθεια, αυτό είναι διχαστικό- ποιοι εκτιμούσαν πιο ρεαλιστικά την κατάσταση.

Διότι ο χρησμός έχει δοθεί κι εμείς μαλώνουμε μεταξύ μας.

Ματιά προς τα πίσω!