150708 ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Γιατί όλα αυτά;

Το ερώτημα δεν είναι χωρίς νόημα.

Αν το θέμα ήταν να φύγει ο Βαρουφάκης, να βρεθούν γύρω από ένα τραπέζι οι πολιτικοί αρχηγοί και να συζητήσουν, ενώ η κυβέρνηση θα διαμορφώσει μια νέα, συγκεκριμένη (σημειώστε το αυτό) πρόταση προς τους δανειστές, τότε γιατί έπρεπε να υποστούμε όλη αυτή την ταλαιπωρία;

Γιατί δεν μπορούσαν όλα αυτά να γίνουν χωρίς το δημοψήφισμα, και ενώ οι τράπεζες θα λειτουργούσαν κανονικά; Θα είχαμε αποφύγει σημαντικά προβλήματα που προέκυψαν ακριβώς από την απόφαση αυτή του Αλέξη Τσίπρα.

Το πιο σοβαρό δεν είναι ούτε το δημοψήφισμα ούτε οι ταλαιπωρία των πολιτών μπροστά στα ΑΤΜ, δεν είναι καν ο φόβος που καλλιεργήθηκε στους πολίτες για τον κίνδυνο να χάσουν μέρος της περιουσίας τους, εξαιτίας ενός κουρέματος. (Για τον φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο να πάμε στη δραχμή δεν συζητώ, υποτίθεται πως τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρξε ποτέ!)

Το σοβαρότερο είναι πως τώρα, σε κάθε συζήτηση και πρόταση, μπαίνει το θέμα της ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών, καθώς και της πολυαναμενόμενης «ομαλοποίησης της κατάστασης».

Όταν όμως σε μια συζήτηση προστίθεται από κάποια πλευρά ένα ή περισσότερα επιπλέον αιτήματα, τότε εσείς τι πιστεύετε; Ενισχύεται ή αδυνατίζει η διαπραγματευτική της θέση;

Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει αμείλικτο: Προς τι όλα αυτά;

Δυστυχώς δεν υπάρχει παρά μια μόνο απάντηση που έρχεται να επιβεβαιώσει όσα λέγαμε την προηγούμενη εβδομάδα για τον πρωθυπουργό. Ότι το μόνο του δυνατό σημείο είναι το ένστικτο της πολιτικής του επιβίωσης.

Όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα αποκτούν νόημα μόνο κάτω από αυτή την οπτική. Ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε να ισχυροποιήσει τη θέση του όχι απέναντι στους συνομιλητές του στη Ευρώπη, αλλά απέναντι στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Το ότι το πέτυχε τον δικαιώνει απλώς ως έναν χαρισματικό… τακτικιστή!

Το άλλο πουλάκι:

Ισχυροποίησε τη θέση του και γενικότερα!

Βεβαίως, όχι όμως εκεί που είχε ανάγκη η χώρα, δηλαδή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Διότι εκεί, όπως είδαμε, έχουμε ήδη ένα ατού λιγότερο, αφού θα πάμε με περισσότερα αιτήματα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Επιπλέον έχουμε εις βάρος μας μια τεράστια πίεση χρόνου, συν το γεγονός ότι μια μερίδα (χορταστική μερίδα) των «αντιπάλων» εξέλαβε το δημοψήφισμα ως εχθρική απέναντί τους ενέργεια.

Η θέση όμως του Αλέξη Τσίπρα μέσα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας πράγματι είναι πιο ισχυρή, μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής.

Βέβαια κι εδώ υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις, αφού κατάφερε με τη νίκη του να θέση εκτός μάχης ένα ισχυρό του όπλο, την παρουσία απέναντί του του Αντώνη Σαμαρά.

Συγχρόνως, ανέλαβε ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Να ικανοποιήσει τις προσδοκίες όλων εκείνων που ψήφισαν ΟΧΙ. Ξέρετε, ακόμα και ο πιο φιλικά προσκείμενος λαός, ακόμη και οι πιο ανεκτικοί πολίτες έχουν ένα όριο μέσα στο οποίο εξαντλούν την ανοχή τους. Αυτό είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογο με το μέγεθος των προσδοκιών.

Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας δεν έχει και τον καλύτερο προηγούμενο «έντιμο βίο», όσον αφορά στην τήρηση των υποσχέσεων προς τους ψηφοφόρους. Φαίνεται πως οι πολίτες δείχνουν, μέχρι στιγμής μια μεγάλη ανοχή και μια ακόμη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, σε βαθμό σκανδαλώδη. Μοιάζουν να λένε «αυτόν θέλουμε και με μέτρα και με μνημόνια και με κλειστές τράπεζες και ας ξέρουμε ότι μας παραμυθιάζει».

Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ιδίως αν οι επιπτώσεις γίνονται ολοένα και πιο ορατές στην… τσέπη εκείνων που δείχνουν ανοχή και εμπιστοσύνη. Θυμηθείτε πόσο μεγάλη επιρροή στον κόσμο είχαν και ο Καραμανλής ο βραχύς και Γιωργάκης. Και για τους δυο, στην αρχή της διακυβέρνησής τους, πιστεύαμε ότι θα βρίσκονται στην εξουσία για… «τετραετίες».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και είδαμε πού βρέθηκαν!

Μια όμως που αρχίσαμε τους εκλογικούς απολογισμούς και τα πρώτα συμπεράσματα, ελάτε να δούμε και κάποιες ακόμη εικόνες που προέκυψαν από το αποτέλεσμα της Κυριακής

«Οι Έλληνες νίκησαν το φόβο και αντιστάθηκαν στην τεράστια προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ», είναι ένα (εκ) βιαστικό συμπέρασμα.

Συνέβη πράγματι αυτό; Και, αν ναι, τότε τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τη στάση των πολιτών σε ανάλογες περιπτώσεις;

Ας ξεκινήσουμε από το φόβο, ο οποίος δεν νικήθηκε σε καμιά περίπτωση. Κάτι τέτοιο θα μας το έδειχνε μόνο το απουσία πολιτών έξω από τα ΑΤΜ. Φοβηθήκαμε, φοβόμαστε όλοι, γι’ αυτό και στηνόμαστε να βγάλουμε το… επιούσιο πενηντάρι, ενώ δεν το χρειαζόμαστε πραγματικά.

Ας δούμε όμως αυτό με την αντίσταση των πολιτών στα όσα προσπάθησαν να τους επιβάλουν κάποια Μέσα. Αν εκλάβουμε το ΟΧΙ και ως μια απόδειξη χειραφέτησης από την μιντιακή επιβολή του ΝΑΙ, τότε μπορούμε και πρέπει να είμαστε περήφανοι για τους πολίτες αυτού του τόπου.

Συγχρόνως όμως δεν έχουμε το δικαίωμα να ξαναχρησιμοποιήσουμε το επιχείρημα ότι οι πολίτες επηρεάζονται από δημοσιογράφους και κανάλια και φέρονται όπως θα ήθελε το σύστημα που ελέγχει τα διάφορα Μέσα. Το λέω αυτό και να το έχετε υπόψη σας, την επόμενη φορά που κάποιος πολιτικός ή κόμμα που θα αποτύχουν, θα αποδώσουν την ήττα τους στον «πόλεμο» που τους έκαναν τα Μέσα.

Όταν οι πολίτες μάς προτιμούν, τότε είναι σωστά ενημερωμένοι, υπεύθυνοι και τολμηροί. Όταν μας γυρίζουν την πλάτη, είναι παραπλανημένοι και φοβισμένοι. Ας αποφασίσουμε επιτέλους.

Είναι από τις αντιφάσεις που μας αρέσει να εντοπίζουμε. Οι αντιφάσεις έχουν μια γοητεία. Να, ας πούμε, πώς σας φαίνεται το γεγονός ότι «δεν υποκύπτουμε στις πιέσεις των δανειστών και τώρα με το ΟΧΙ ισχυροποιούμε τη θέση μας», ενώ το επόμενο πρωί απομακρύνουμε τον Βαρουφάκη, επειδή ήταν… κόκκινο πανί γι’ αυτούς;

Τόσο περήφανα!

Το όχι διολισθαίνει προς το ναι!