150706 ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Αποφασίσαμε, λοιπόν!

Τι αποφασίσαμε;

Αποφασίσαμε ότι ΔΕΝ «πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο EUROGROUP της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους:

Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται “reforms for the completion of the current program and beyond” (μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο “preliminary debt sustainability analysis” (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους).

Το ξέρετε αυτό; Κάπου το έχετε ξαναδεί;

Πρόκειται για το κείμενο που ήταν τυπωμένο πάνω στο ψηφοδέλτιο στο οποίο κληθήκαμε να βάλουμε σταυρό στο ΟΧΙ που βρισκόταν πάνω και στο ΝΑΙ που ακολουθούσε από κάτω.

Όπως σωστά ειπώθηκε, ήταν το πρώτο δημοψήφισμα στο οποίο εκείνοι που ψήφισαν αδυνατούσαν να αποστηθίσουν το ερώτημα.

Δεν πειράζει. Όλοι ξέρουμε πως το πραγματικό ερώτημα δεν ήταν αυτό, αφού ακόμη και αυτές οι προτάσεις που μόλις σας διαβάσαμε (πού να τις θυμόμαστε από έξω;) έπαψαν να υφίστανται και να έχουν ισχύ.

Ποιο ήταν το πραγματικό ερώτημα;

Εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα, αφού ο καθένας, αν τον ρωτήσετε θα σας δώσει διαφορετική απάντηση. Άλλος θα σας μιλήσει περί εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, άλλος περί νομίσματος, άλλος περί χαστουκιού στους δανειστές, άλλος περί κλειστών ή ανοιχτών τραπεζών…

Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα σημείο στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να διαχειριστεί τη λάθος επιλογή του (αυτή ήταν από την αρχή η δική μας άποψη) να πάει σε δημοψήφισμα.

Είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν ξέρει ποιο ακριβώς είναι, αφού δεν ξέρει σε ποιο δίλημμα απάντησε ο κάθε ψηφοφόρος.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό έχει τα καλά και τα κακά του!

Διότι, στη ουσία, σου δίνει μια λευκή επιταγή, αν έτσι θέλεις να διερμηνεύσεις την ψήφο του λαού. Αποφασίζεις αυθαίρετα σε τι ακριβώς σου είπαν ΝΑΙ (ή ΟΧΙ) και κάνεις αυτό που έχεις εσύ κατά νου.

Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους. Διότι, αν δεν το καταλάβατε, με την ψήφο μας αποφασίσαμε για θέματα που αφορούν και (για να μην πω εξαρτώνται από) τους εταίρους τους επονομαζόμενους και δανειστές ή τοκογλύφους.

Σήμερα όμως είναι Δευτέρα, μετά το δημοψήφισμα, και τώρα πλέον, με δεδομένο το αποτέλεσμα, μένει να αποδειχθεί αν η επιλογή του πρωθυπουργού ήταν λάθος. Έχει στα χέρια του την «ισχυρή λαϊκή εντολή» που ζήτησε, που θα του έδινε τη διαπραγματευτική δύναμη να συνομιλήσει και από καλύτερη θέση και να επιτύχει καλύτερη συμφωνία.

Μένει να δούμε αν θα μπορέσει  να πάει μ’ αυτό το ΟΧΙ και να τρομάξει τους συνομιλητές αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις της χώρας μας.

Ποιες είναι όμως αυτές; Είναι η πρόταση που είχε την υπογραφή του (και την οποία, κανονικά, θα έπρεπε να θέσει στην κρίση του λαού ή της βουλής) ή μήπως τώρα ανεβάζουμε τον πήχη και θ’ αρχίσουμε να ζητάμε «τη μάνα μας και τον πατέρα μας»;

Εξάλλου, μένει να δούμε και κάτι ακόμη. Υπάρχει κανείς από την άλλη πλευρά του τραπεζιού; Έχουμε συνομιλητές ή θα συνομιλούμε μεταξύ μας; Σήμερα το βράδυ, μετά την συνάντηση Ολάντ – Μέρκελ θα έχουμε μια πρώτη εικόνα.

Εμείς ελπίζουμε πως θα έχουμε, όχι γιατί έτσι μας συμφέρει, αλλά γιατί έχουμε την αίσθηση πως το ευρωπαϊκό όραμα, όσο κι αν έχει ξεθωριάσει, εξακολουθεί να υφίσταται.

Εδώ εντοπίζουμε και μια αντίφαση στις θεωρίες πολλών από τους υποστηρικτές του ΟΧΙ (κάποιου από τα πολλά ΟΧΙ), που έλεγαν ότι οι συνομιλητές μας είχαν από την αρχή ως στόχο να μας πετάξουν έξω από τις διαπραγματεύσεις, δηλαδή το Ευρώ και την Ευρώπη.

Αν ισχύει αυτό, τώρα έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το κάνουν, λέγοντας μας διαπραγματευθείτε μόνοι σας. Θα το κάνουν;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι συνέπειες της ψήφου…

Το προηγούμενο ερώτημα μάς δίνει την πάσα να μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας υποστηρίζει την επιλογή του.

Εμείς που ήμασταν στο ΝΑΙ, υποτίθεται ότι δεχτήκαμε, ψηφίζοντας, παραπέρα μείωση των μισθών μας ή των συντάξεων, δεχτήκαμε να εργαστούμε περισσότερα χρόνια και η δουλειά μας να αξιολογείται, δεχτήκαμε αυτά που προέβλεπε το «πακέτο»…

Όποιος ψήφισε ΝΑΙ, χωρίς να έχει αποδεχτεί τα παραπάνω, απλώς δεν ήξερε τι ήθελε.

Να έρθουμε όμως και στους ψηφοφόρους του ΟΧΙ, οι οποίοι ψηφίζοντας υποτίθεται πως ανέλαβαν κάποιες δεσμεύσεις και δεν είπαν απλώς «όχι στη λιτότητα» ή «όχι στον εκβιασμό των δανειστών».

Διότι το καθένα από αυτά τα όχι έχει πιθανότατα συνέπειες τις οποίες ο ψηφοφόρος του πρέπει να αποδεχθεί. Η έξοδος από τη λιτότητα ίσως να επιτευχθεί με πληθωριστικό νόμισμα και η υπερήφανη στάση ίσως να οδηγήσει στην εθνική μοναξιά.

Το πιο πιθανό όμως είναι πως το όχι θα μας πάει κι αυτό εκεί που θα μας πήγαινε το ναι, σε μια συμφωνία με μέτρα λιτότητας και περικοπές.

Τότε εκείνο που θα έχει μείνει θα είναι ένα χωρίς νόημα δημοψήφισμα, που δίχασε τη χώρα και την οδήγησε ακόμη βαθύτερα στη κρίση και τους πολίτες της στην ταλαιπωρία και τον φόβο.

Τότε, απλώς δεν θα έχουμε κάνει αυτό που σας είπαμε την Παρασκευή, «το λάθος που διορθώνεται δυσκολότερα».

Αυτό όμως είναι το καλό σενάριο. Ή μήπως είμαι απαισιόδοξος;

Θα φανεί στο χειροκρότημα!