150708 ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Θα συμφωνήσω σε όλα!

Σας λέγαμε χθες πως οι πολίτες δείχνουν, μέχρι στιγμής, μια μεγάλη ανοχή και μια ακόμη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, σε βαθμό σκανδαλώδη. Μοιάζουν να λένε «αυτόν θέλουμε και με μέτρα και με μνημόνια και με κλειστές τράπεζες και ας ξέρουμε ότι μας παραμυθιάζει».

Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση;

Διαβάζοντας στο protagon.gr το κείμενο της Ρέας Βιτάλη «Τσίπρας ως έρωτας», πήρα μια απάντηση. Όχι δεν υπάρχει καμιά λογική εξήγηση, όπως δεν υπάρχει εξήγηση που να περνάει από το μυαλό για όλους τους μεγάλους έρωτες.

Στη συνέχεια όμως είδα και ένα σχόλιο που με εντυπωσίασε, γι’ αυτό σας το μεταφέρω:

«Ο τύπος σού έχει προσφέρει από τότε που βρήκε:
Την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση χωρίς ΠαΣοΚ και ΝΔ.
Τον πρώτο πρωθυπουργό που δεν είναι από τζάκι.
Τον πρώτο πρωθυπουργό που μένει στην Κυψέλη.
Τον πρώτο πρωθυπουργό που, όταν μετακινείται, δεν χρειάζεται να εκκενώνεται η Αττική.

Τον πρώτο πρωθυπουργό που κόβει βόλτα με τον υπουργό οικονομικών του, περπατητή από Βουλή Παγκράτι.
Τον πρώτο πρωθυπουργό που σου προσφέρει τυπά Βαρουφάκη για υπουργό.
Τον πρώτο πρωθυπουργό με δυο παιδιά δίχως γάμο.
Τον πρώτο πρωθυπουργό που πάει σε συνέντευξη χωρίς όρους και σκριπτ, με ζωντανό κοινό να τον ρωτάει ότι θέλει.

Τον πρώτο πρωθυπουργό που λέει δημοσίως, πολύ πριν χάσει την δημοφιλία του και καταρρεύσει, «κάναμε λάθος εκεί και εκεί».
Τον πρώτο πρωθυπουργό που σου προσφέρει δημοψήφισμα.
Τον πρώτο πρωθυπουργό που επιτέλους αντιμετωπίζει το θέμα της ιθαγένειας.

Και τον μόνο πρωθυπουργό που έχω δει να περνά ανάμεσα από χιλιάδες κόσμου πηγαίνοντας στην συγκέντρωση υπέρ τού όχι, έχοντας κλειστές τράπεζες, χωρίς να διανοείται κανείς ότι θα τον λυντσάρουν.

Δεν ξερώ αν θα πετύχει ο Τσίπρας, αλλά ξερώ πως από τις 25 του Γενάρη αλλάξαμε προσδοκίες για το ύφος ενός πρωθυπουργού.
Και μπορεί να μοιάζει αντιφατικό για πολλούς “ευρωπαϊστές”, αλλά είναι η πρώτη φορά που έχουμε πρωθυπουργό που μοιάζει με Ευρωπαίο».

(Δεν κράτησα την ορθογραφία του πρωτοτύπου, ας με συγχωρέσει ο σχολιαστής.)

Το άλλο πουλάκι:

Θα συμφωνήσουμε σε όλα!

Εντάξει, όχι σε όλα όλα, ας πούμε εκείνο με τον Βαρουφάκη πρέπει να αλλάξει λίγο και να γίνει σου τον προσφέρει για υπουργό και μετά σου τον παίρνει πίσω. Όμως στο τελικό συμπέρασμα θα συμφωνήσουμε όλοι: ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει με ευρωπαίο πρωθυπουργό.

Μοιάζει. Είναι όμως; Διότι την εξωτερική εμφάνιση και τη συμπεριφορά μπορεί κάποιος να τα μιμηθεί, να τα αντιγράψει, ακόμη και να τα έχει κατακτήσει αυθεντικά, δεν θα διαφωνήσω ότι ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργεί μ’ αυτό τον τρόπο χωρίς να προσποιείται. Είναι αυθεντικός.

Αρκούν όμως αυτά τα στοιχεία για να χαρακτηρίσουν κάποιον Ευρωπαίο;

Μόνο τη γλώσσα να δούμε που χρησιμοποιεί και τους χαρακτηρισμούς που απευθύνει προς τους ευρωπαίους ομολόγους του, θα αρκούσε να τον παρομοιάσουμε με λατινοαμερικάνο ηγέτη. Εκείνοι χρησιμοποιούν ανάλογη γλώσσα, όταν μιλούν για τους προέδρους των ΗΠΑ.

Όχι, οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν φέρονται έτσι. Ακόμη κι αυτό όμως είναι ένας εξωτερικός «τύπος» και δεν πρέπει να στεκόμαστε και να το ψάχνουμε πολύ.

Η ουσία είναι αλλού. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν θέτουν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας τους. Δεν απειλούν τους συνομιλητές τους πως (αν χρειαστεί) θα… αυτοκτονήσουν και θα θέσουν σε περιπέτειες την ευρωπαϊκή ενότητα.

Δεν πολιτεύονται βάζοντας στο παιχνίδι, ακόμη και τη μέρα της εκλογικής τους νίκης, τον Πούτιν, έναν ορκισμένο εχθρό της «δικής μας» Ευρώπης, προκειμένου να ασκήσουν πιέσεις (έτσι νομίζουν) στους συνομιλητές τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι άλλο (δεν) κάνει;

Δεν στρέφει τον λαό του εναντίων των Ευρωπαίων με συνθήματα και χαρακτηρισμούς που απευθύνονται στα εθνολαϊκά ένστικτα και στηρίζουν το βολικό αφήγημα «μας μισούν γιατί είμαστε καλύτεροι, εξυπνότεροι και -προσφάτως αυτό- αριστεροί».

Ένας ευρωπαίος ηγέτης δεν συνεργάζεται με αντιευρωπαϊστές, σε μια προσπάθεια να απαλλάξει τη χώρα από τους «προσκυνημένους στην Ευρώπη», μνημονιακούς του αντιπάλους.

Ούτε δίνει άλλοθι, βήμα και λόγο ύπαρξης σε κόμματα «πέραν του δημοκρατικού τόξου», βάζοντας τους να παίξουν ρόλο στο δημοψήφισμα και συναριθμώντας τις ψήφους τους με εκείνες δημοκρατικών πολιτών.

Αν θέλετε, δεν φιλοδοξεί (φαντασιώνεται) να… αλλάξει την Ευρώπη, σύμφωνα με τα προσωπικά του γούστα. Οράματα θέλετε; Οράματα. Σύμφωνα με τα προσωπικά του οράματα. Αναγνωρίζει (και αυτό είναι στοιχειώδης δημοκρατικός σεβασμός) πως η Ευρώπη αλλάζει προς τα εκεί που την κατευθύνει η συνισταμένη των δυνάμεων και των βουλήσεων που υπάρχουν και δρουν σ’ αυτήν και όχι ένας «χαρισματικός ηγέτης» ή ένας «πρωτοπόρος λαός».

Ψιλά γράμματα!

Επιπλέον, ένας ευρωπαίος ηγέτης προσπαθεί να κάνει κάτι αληθινά ευρωπαϊκό. Να σεβαστεί τους κανόνες, τα όρια, τις ημερομηνίες και τα συμφωνημένα, έστω και αν δεν φέρουν τη δική του υπογραφή.

Δεν ζητάει συνεχώς παρατάσεις, λες και πρόκειται για την πληρωμή των τελών κυκλοφορίας στη χώρα του. Δεν απαιτεί να αποτελεί συνεχώς εξαίρεση, λες και έχει μπάρμπα στην Κορώνη.

Όπως βλέπετε, φίλοι μου, δεν αρκεί να κάνει κάποιος βόλτες με τα πόδια στην Αθήνα, να μένει σε λαϊκή γειτονιά ή να έχει παιδιά εκτός γάμου για να είναι ευρωπαίος πρωθυπουργός. Μπορεί μια εικόνα να είναι πιο προσιτή στον μέσο πολίτη, να είναι ακόμη και πρωτόγνωρη για τη χώρα μας, απέχει πολύ όμως από το να είναι αυθεντικά ευρωπαϊκή.

Αν όμως από όλα τα παραπάνω σας φάνηκε ότι εξιδανικεύω τους ευρωπαίους ηγέτες και σας ήρθε να με χαρακτηρίσετε για άλλη μια φορά «τσιράκι των δανειστών», σας πληροφορώ ότι σας τα είπα χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποιον συγκεκριμένο ευρωπαίο πολιτικό.

Σας έδωσα την εικόνα που έχω εγώ στο νου μου, πώς θα ήθελα εγώ τον πρωθυπουργό μας, για να μπορώ να τον χαρακτηρίσω ευρωπαίο. Βλέπετε όμως εγώ δεν είμαι το μέτρο, ανήκω (και πάλι) στη μειοψηφία.

Ας πρόσεχα!

Εικόνες έξω από τον καθρέφτη.