120430 ΑΦΑΝΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγαν όλοι αυτοί;

Αν κάνει κανείς μια βόλτα από τα εκλογικά περίπτερα που έχουν στήσει τα διάφορα κόμματα κατά μήκος της οδού Εθνικής Αμύνης, θα τον πιάσει κατάθλιψη.

Μπορεί όμως και να χαρεί ιδιαιτέρως. Εξαρτάται πώς το βλέπει.

Γιατί όλα αυτά;

Διότι, στην καλύτερη περίπτωση (ή στη χειρότερη, είπαμε είναι θέμα οπτικής γωνίας), θα δει να κάθονται έξω από κάθε περίπτερο δύο ή τρεις άνθρωποι.

Πού πήγαν όλοι οι υπόλοιποι; Να φανταστώ ότι τρέχουν πίσω από συγκεκριμένους υποψηφίους;

Ή βρίσκονται στα σπίτια τους και παρακολουθούν… Λαζόπουλο;

Κι αν η απουσία «κοινού» έχει μια εξήγηση, αυτή μπορεί να ισχύει για όλα τα κόμματα;

Για τα μικρά, για τα πρωτοεμφανιζόμενα και, εξίσου, για τα κόμματα εξουσίας;

Ας εξετάσουμε λίγο αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις και ας ξεκινήσουμε πρώτα από το γεγονός ότι Σάββατο βράδυ, στο περίπτερο του ΠΑΣΟΚ, βρισκόταν ο γραμματέας της οργάνωσης και δύο παλιοί φίλοι του κόμματος. Κάτι ανάλογο και στο περίπτερο της Νέας Δημοκρατίας.

Τι να υποθέσουμε; Ότι ο κόσμος έχει «αγανακτήσει» από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ δεν θέλει όχι να τα ψηφίσει αλλά ούτε να τα δει;

Να το δεχτώ. Όμως… όλος ο κόσμος;

Διότι, ας μη το ξεχνάμε κι εμείς, δεν είχαμε όλοι οι πολίτες την ίδια ακριβώς σχέση με τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα για τόσα πολλά χρόνια.

Για κάποιους και σε κάποιους το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έκαναν και έδωσαν πάρα πολλά, για να βρίσκονται τώρα στην απέναντι όχθη και να βρίζουν.

Ξέρω (ξέρουμε όλοι) ολόκληρες οικογένειες που διορίστηκαν σκανδαλωδώς σε θέσεις επινοημένες ειδικά γι’ αυτούς.

Ξέρω (ξέρουμε όλοι) ανθρώπους που, αν δεν ήταν αυτά τα κόμματα, δεν θα τους γνώριζαν ούτε οι…θυρωροί των πολυκατοικιών τους.

Το άλλο πουλάκι:

Το είπαμε και άλλοτε.

Υπάρχουν σόια ολόκληρα στη Δράμα που έπρεπε να σφυρίζει το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία στις τρεις η ώρα τη νύχτα και αυτοί να σηκώνονται με τις πιτζάμες και να τρέχουν να δουν τι τους χρειάζονται.

Γιατί επί χρόνια ολόκληρα διορίζονταν, έπαιρναν μισθούς, συντάξεις, δάνεια, είχαν «αξιώματα», έκαναν δουλειές, είχαν γνωριμίες, βρισκόταν πάντα μπροστά από τους υπόλοιπους πολίτες, χάρη σ’ αυτά τα κόμματα.

Τα κόμματα ήταν εκεί για κάθε μικρή και μεγάλη ανάγκη τους. Από το να τους σβήσουν μια κλήση της τροχαίας και να τους μεταθέσουν τον στρατιώτη γιο τους, μέχρι να τους βρουν κρεβάτι στο νοσοκομείο ή…μνήμα γωνιακό στα νεκροταφεία.

Υπάρχουν άνθρωποι που διορίστηκαν σε θέσεις στις οποίες δεν παρουσιάστηκαν ποτέ. Που χωρίς κανένα απολύτως προσόν, πέραν της κομματικής ταυτότητας, πήραν θέσεις, αφήνοντας έξω άξιους και σπουδαγμένους συμπολίτες μας.

Άνθρωποι που όχι μόνο διορίζονταν, αλλά απαιτούσαν και άλλαζαν δυο και τρεις φορές θέση και πόστο, προκειμένου να εξυπηρετούνται όσο το δυνατόν καλύτερα και να εργάζονται ελάχιστα, ώστε να μπορούν συχνά να ασχολούνται και με άλλες δουλειές, πάντοτε με τις ευλογίες του κόμματος.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, πού χάθηκαν και δεν εμφανίζονται να στηρίξουν τα κόμματα που τους… στήριξαν;

Βρίζουν τα κόμματα εξουσίας που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και το μνημόνιο;

Αποφάσισαν να «τιμωρήσουν» το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ρίχνοντας τη ψήφο τους σε κόμματα που υπόσχονται περισσότερη διαφάνεια, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη αξιοκρατία;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί δεν είναι ούτε εκεί;

Όπως είπαμε και στην αρχή, ούτε τα μικρά και τα νεοεμφανιζόμενα κόμματα φαίνεται να έχουν τον αναμενόμενο κόσμο στα περίπτερά τους. Ακόμα και οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιούν είναι πολύ πιο ολιγάριθμες και υποτονικές, απ’ ότι θα περίμεναν και οι ίδιοι, με βάση τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις.

Γιατί «κρύβεται» ο κόσμος; Είναι αδιάφορος; Είναι αμήχανος; Τι ακριβώς συμβαίνει;

Έχω την εντύπωση πως αυτή η στάση ερμηνεύει και ερμηνεύεται καλύτερα (από) τα δημοσκοπικά ευρήματα, τουλάχιστον εκείνα που είδαν το φως της δημοσιότητας μέχρι τελευταία στιγμή.

Οι πολίτες δηλώνουν ότι θέλουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, όμως αγανακτούν με το μνημόνιο και τα μέτρα που το συνοδεύουν.

Θέλουν να «τιμωρήσουν» τα κόμματα που πήραν αυτά τα μέτρα, αλλά, από την άλλη, δεν πείθονται και από εκείνα που διακηρύττουν «άρνηση του χρέους» και κατάργηση του μνημονίου.

Ίσως μάλιστα τους προβληματίζει περισσότερο το γεγονός ότι σ’ αυτό το «αντιμνημονιακό μπλοκ» συγκαταλέγονται κόμματα με τόσο ριζικές αντιθέσεις μεταξύ τους!

Φοβούνται, λοιπόν, μήπως ψηφίζοντας ένα από αυτά τους προκύψει κάτι άλλο.

Και έτσι περιμένουν αναποφάσιστοι την έμπνευση της τελευταίας στιγμής.

Τόσο καλά!

Θα εμφανιστούν την Κυριακή!

120427 ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί τέτοιος χαμός;

Έχετε σκεφτεί τι είναι αυτό που κάνει τόσο κόσμο να θέλει να μπει στα ψηφοδέλτια των κομμάτων και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή της Νέας Δημοκρατίας, να μη χωράνε και να γίνεται το «φύγε εσύ, έλα εσύ»;

Μια που το αρχίσαμε όμως έτσι, ας θέσουμε εξαρχής το πλαίσιο κι ας κάνουμε το διαχωρισμό, αφού δεν είναι όλα τα ψηφοδέλτια και όλοι οι υποψήφιοι της ίδιας κατηγορίας.

Σήμερα, λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι όπως σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, αφού οι πολίτες, πολλοί πολίτες, ακούνε πολιτικούς και τους γυρίζουν την πλάτη, αν δεν του επιτίθενται φραστικά ή και με γιαούρτια και αβγά.

Ποιος ο λόγος να ασχοληθεί κανείς με την πολιτική και να κατέβει ως υποψήφιος, μέσα σ’ αυτό το αρνητικό κλίμα;

Εδώ έρχεται ο διαχωρισμός που σας έλεγα.

Πρώτα πρώτα είναι αυτοί που κατεβαίνουν με τα κόμματα εξουσίας, δηλαδή αυτά που έχουν ήδη κυβερνήσει τον τόπο και των οποίων τα στελέχη δέχονται κυρίως τις επιθέσεις.

Γιατί να θέλει να κατεβεί κανείς σε ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο;

Μα, φυσικά, για να γίνει ή για να ξαναγίνει βουλευτής, αφού, για τον νομό μας μιλάω, από αυτά τα ψηφοδέλτια υπάρχουν οι μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγούν οι βουλευτές μας.

Ποτέ δεν αποκλείουμε τις εκπλήξεις, είδατε τι έπαθε η Μπαρτσελόνα!

Ακόμη και σ’ αυτά τα κόμματα όμως υπάρχει διαχωρισμός, αφού στο μεν ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας οι υποψήφιοι «συνωστίζονταν» όπως οι πρόσφυγες στο λιμάνι της Σμύρνης, ενώ σ’ εκείνο του ΠΑΣΟΚ έψαχνα να βρουν ανθρώπους για να συμπληρωθεί ο αριθμός πέντε.

(Τελικά βρέθηκαν κάποιοι που, λυπάμαι που το λέω, εγώ προσωπικά δεν τους γνωρίζω, ελπίζω να τους μάθω στη μια εβδομάδα που απομένει μέχρι τις εκλογές.)

Το άλλο πουλάκι:

Κι όμως ήταν ευκαιρία!

Στη Νέα Δημοκρατία το μυρίστηκαν, στο ΠΑΣΟΚ όχι!

Αν υποθέσουμε ότι οι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι μεν με τα δυο αυτά κόμματα δυσκολεύονται όμως να απομακρυνθούν από το χώρο (όσοι, τουλάχιστον δυσκολεύονται), το πιο πιθανό είναι να εκφράσουν αυτή τους τη δυσαρέσκεια ψηφίζοντας άλλους υποψηφίους από εκείνους που ήδη διατέλεσαν βουλευτές.

Κάπως έτσι την είδα στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας και σκέφτηκαν «ή τώρα ή ποτέ».

Το αν λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, θα το δείξει η επόμενη Κυριακή.

Στο ΠΑΣΟΚ ήταν πιστεύω η ευκαιρία να μπουν δυναμικά στο προσκήνιο κάποια νέα στελέχη, άνθρωποι που είχαν εκτεθεί και παλαιότερα και φαντάζομαι σκέφτονται να το κάνουν και στο μέλλον.

Ήταν ευκαιρία να δώσουν το παρών, να εισπράξουν κι αυτοί τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τους διατελέσαντες βουλευτές και να έχουν μια έντονη καταγραφή παρακαταθήκη για το μέλλον.

Διότι, όταν στο μέλλον θα θέλεις, μπορεί να μη θέλει το κόμμα και δεν θα έχει άδικο, αφού, τώρα που σε χρειαζόταν, εσύ σφύριζες αδιάφορα.

Ας πάμε όμως και στους «μικρότερους» συνδυασμού.

Κι εκεί πάλι μπορούμε να βρούμε διάφορες περιπτώσεις, αφού υπάρχουν τα «παραδοσιακά» κόμματα, κυρίως της αριστεράς, των οποίων οι υποψήφιοι επιλέγονται εκόντες άκοντες, με τη λογική «ποιος μπορεί και τι είναι καλύτερο για το κόμμα».

Εκεί οι υποψήφιοι δεν «τρέχουν για να βγουν», υποτίθεται ότι έχουν μια συλλογική παρουσία, που θα βοηθήσει στη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων ψήφων για το κόμμα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά ψηφοδέλτια βγαίνουν από τις κάλπες ασταύρωτα.

Υπάρχουν όμως κι άλλοι υποψήφιοι, αυτοί που επέλεξαν να «εκτεθούν» με μικρότερα ή με νέα κόμματα, και να κατέβουν στις εκλογές, παρά το αρνητικό, όπως είπαμε, κλίμα για τους πολιτικούς και τους πολιτευτές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Δεν είμαστε ίδιοι»!

Αυτό προσπαθούν να δηλώσουν με την παρουσία τους.

Διότι, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν με τους δυσαρεστημένους, τους αγανακτισμένους, τους εξεγερμένους, όσους τελοσπάντων εξέφραζαν την αντίθεσή τους στο υπάρχον σύστημα πολιτικής.

Τώρα προσπαθούν να μπουν στο σύστημα για να το αλλάξουν από μέσα. Βλέπετε, ο τρόπος λειτουργίας των θεσμών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα πρόσωπα που υπηρετούν σ’ αυτούς, κυρίως όμως από τη διάθεση αυτών των προσώπων να αλλάξουν τους θεσμούς και τη λειτουργία τους.

Σας μπέρδεψα;

Σκεφθείτε το λίγο μόνοι σας. Η βουλή ή τα κόμματα θα ήταν τα ίδια αν σ’ αυτά βρίσκονταν άλλοι άνθρωποι από τους υπάρχοντες;

Αν απαντήσουμε αρνητικά, ας σκεφτούμε ότι όλοι όσοι πέρασαν από εκεί «στρατεύτηκαν» ή εκλέχτηκαν, τουλάχιστον την πρώτη φορά, με την υπόσχεση να είναι διαφορετικοί και να προωθήσουν έναν άλλο τρόπο λειτουργίας των θεσμών.

Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να δούμε κατά πόσο το κατάφεραν, τι το διαφορετικό έφεραν με την παρουσία τους.

Φοβάμαι όμως ότι οι περισσότεροι θα απαντήσουν θετικά στο ερώτημα και το τραγικό είναι, ότι θετικά απαντούν και πολλοί από τους νέους υποψηφίους με τα «μικρά» κόμματα.

Τότε, πού πάμε;

Υπάρχει και η βουλευτική ασυλία!

120426 ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Θάνατος στο δικομματισμό»

Φαίνεται πως σ’ αυτές τις εκλογές ο δικομματισμός θα δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα, που θα το θυμάται για καιρό.

Λέω φαίνεται, γιατί όλοι ξέρουμε καλά πως είναι άλλο πράγμα να απαντάς στο τηλέφωνο τι θα ψήφιζες κι άλλο να μπαίνεις στο παραβάν.

Μάλιστα, ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές, υπάρχει ακόμη ένας σοβαρός λόγος να πιστεύουμε (φοβόμαστε) πως ο δικομματισμός τελικά θα ενισχυθεί από εξωγενείς παράγοντες.

Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, είναι ο μεγάλος αριθμός κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές!

Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και, για να μην πάμε μακριά, ας μείνουμε στη Δράμα.

Όταν θα πάει ο ψηφοφόρος στο εκλογικό τμήμα που είναι γραμμένος για να ψηφίσει, θα του δώσουν –κρατηθείτε- είκοσι τέσσερα (24) ψηφοδέλτια!

Θα πρέπει να μπει στο παραβάν, να ψάξει να βρει το ψηφοδέλτιο της προτίμησής του, να βρει τον υποψήφιο που θα σταυρώσει και να ψηφίσει.

Πόσοι θα το κάνουν αυτό;

Διότι, ξαναλέω, είναι άλλο να απαντάς στο σχετικό ερώτημα «θα ψήφιζα τον Καμμένο» (γιατί γράφεται με δύο μι;) και ο ερωτών να σημειώνει το αντίστοιχο κόμμα (αυτό είναι από το κόβω) κι άλλο να ψάχνεις μέσα σε είκοσι τέσσερα ψηφοδέλτια να βρεις, αν θυμάσαι, ποιο είναι το κόμμα του Καμμένου για να το ψηφίσεις!

Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις!

Βγάζεις από την τσέπη σου το ψηφοδέλτιο που έφερες από το σπίτι και το ρίχνεις για να ξεμπερδεύεις.

Ξέρω τι θα σκεφτούν μερικοί. Ωραία πολιτική συμπεριφορά. Κι όμως, φίλοι μου, δυστυχώς, έτσι συμβαίνει με πάρα πολλούς ψηφοφόρους.

Το άλλο πουλάκι:

Μέχρι εδώ καλά.

Διότι υπάρχει ένα ερώτημα που δείχνει ότι τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα και, όπως είπαμε λειτουργούν υπέρ του δικομματισμού. Πού θα το βρεις το ψηφοδέλτιο που θα έχεις στην τσέπη σου;

Υπάρχουν πολλές «πηγές» τις οποίες χρησιμοποιούν οι ψηφοφόροι, ανάλογα με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις τους.

Έρχεται, ας πούμε ο άλλος από την Αθήνα, είναι αποφασισμένος και συνειδητοποιημένος, περνάει από το εκλογικό κέντρο του κόμματος που θα ψηφίσει, παίρνεις ένα ψηφοδέλτιο και το ρίχνει ασταύρωτο, μια και δεν γνωρίζει τους ντόπιους υποψηφίους, αλλά «μετράει» για το κόμμα.

Πόσοι όμως το κάνουν αυτό;

Οι περισσότεροι περιμένουν να πάει το ψηφοδέλτιο σ’ αυτούς κι όχι αυτοί στο ψηφοδέλτιο. Εδώ αρχίζει και παίζει ρόλο ο μηχανισμός των «μεγάλων» κομμάτων αλλά και των «μεγάλων» υποψηφίων που, συνήθως πολιτεύονται μ’ αυτά.

Διότι, όταν έχεις από πίσω σου ένα μικρό στρατό από «εθελοντές» που σταυρώνουν νυχθημερόν ψηφοδέλτια στο όνομά σου και μετά τα μοιράζουν πόρτα πόρτα, σίγουρα έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να φτάσει η…φωνή και οι πολιτικές σου απόψεις μέχρι και το τελευταίο σπίτι.

Και, τελικά, στην κάλπη.

Λοιπόν, ας μη παραξενευτούμε καθόλου, αν τα ποσοστά των δύο κομμάτων (έκοψα το «μεγάλων») είναι τελικά αυξημένα σε σχέση με ό,τι τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις.

Αφήνω το ρόλο που θα παίξουν τις τελευταίες μέρες τα (εδώ θα το βάλω) μεγάλα ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες, με όσα θα λένε περί «ακυβερνησίας» οι επίσημοι αναλυτές τους, που η γνώμη τους, είτε μας αρέσει είτε όχι, μετράει για πολύ κόσμο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς θα πολεμηθεί ο δικομματισμός;

Αν δεχτούμε πως η ευθύνη του αλλά και η ευθύνη των μονοκομματικών κυβερνήσεων είναι τεράστια για το κατάντημα της χώρας, τότε θα πρέπει να βαδίσουμε σε άλλους δρόμους.

Ωραία! Το… αντίδοτο όμως σ’ αυτά είναι ένα: οι κυβερνήσεις συνεργασίας, δύο ή και περισσοτέρων κομμάτων, όπως μάλιστα βλέπουμε να συμβαίνουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Έλα όμως που εδώ (σχεδόν) κανένας δεν δέχεται να συνεργαστεί με άλλους, ώστε να μπορεί να σχηματιστεί ένα κυβερνητικός πόλος!

Οι αριστεροί δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, αλλά και κανένας (;) από αυτούς με το «κεντροαριστερό» ΠΑΣΟΚ, όπως, για παράδειγμα, κάνουν όλα τα αριστερότερα του κέντρου κόμματα στην Ευρώπη.

Οι δεξιοί δεν συνεργάζονται επίσης, ούτε μεταξύ τους ούτε με το «κεντροδεξιό» κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Κι αυτό το σενάριο παίζει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Τι μένει;

Δυστυχώς μένει ο δικομματισμός. Είτε να βγει αυτοδύναμο ένα από τα δύο αυτά κόμματα, πράγμα που γινόταν μέχρι σήμερα, είτε να οδηγηθούν στη μεταξύ τους σύμπραξη.

Αυτά βλέπει όμως ο ψηφοφόρος και δικαίως σκέφτεται: Αν είναι να οδηγηθούμε τελικά σ’ αυτό το σενάριο…

Το σταματάμε εδώ γιατί τόσο θέλουν να μας κατηγορήσουν για «τσανάκια» του δικομματισμού.

Το δικαίωμα της επιλογής!

120425 ΑΡΩΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι άλλο είχαμε αυτό το διάστημα;

Α, ναι!

Την προεκλογική φιέστα του Θωμά Μαργαρίτη.

Είχε προηγηθεί η επεισοδιακή ανακοίνωση του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας, κατά την οποία, όπως χαρακτηριστικά λέει ο λαός μας, ο Θωμάς «πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε».

Διότι, κατά την πρώτη ανακοίνωση, το όνομά του απουσίαζε από τη λίστα!

Στη θέση του, όπως αποδείχθηκε από τις εξελίξεις, βρισκόταν το όνομα του Αργύρη Πατακάκη, ο οποίος, αντίθετα από τον Θωμά, έζησε πρώτα και για λίγο την ανάσταση και μετά άρχισαν τα πάθη του.

Είχε, λοιπόν, κάθε λόγο να είναι ενθουσιασμένος ο Θωμάς, κατά τη φιέστα που διοργάνωσε.

Όχι όμως και ο κόσμος που βρέθηκε εκεί.

Διότι, κύριε, σου λέει ο άλλος, εγώ ήρθα να δω από κοντά τα διάσημα τηλεοπτικά πρόσωπα που είπες ότι θα καλέσεις.

Τι μου γέμισες την αφίσα με ονόματα;

Για να μου τους δείξεις από την τηλεόραση; Μα, αν ήταν να τους δω στο γυαλί, καθόμουν και τους έβλεπα στο σπίτι μου.

Εξάλλου, άλλο η πραγματικότητα και άλλο η… εικονικά πραγματικότητα.

Δεν ξέρω, φίλοι μου, τι έφτασε στα δικά σας αφτιά, πάντως εγώ άκουσα πολλή γκρίνια αλλά και καζούρα για την εκδήλωση αυτή.

Φαντάζεστε, έλεγε ο άλλος, έναν υποψήφιο βουλευτή, που ξεκινάει την καριέρα του χωρίς να μπορέσει να υλοποιήσει ούτε την πρώτη του εξαγγελία;

Μετά πώς να πιστέψουμε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, για ανάπτυξη, για πρόοδο, για ευημερία, κυρίως όμως για αλλαγή νοοτροπίας;

Εδώ πέντε (τι πέντε, πενήντα) ανθρώπους υποσχέθηκε να φέρει από την Αθήνα και μας έφερε τις…φωτογραφίες τους και τις φωνές τους!

Το άλλο πουλάκι:

Το κόλπο έπιασε!

Εσείς, πάτε να λέτε ό,τι θέλετε.

Η εκδήλωση δεν κρίνεται από τέτοιες λεπτομέρειες, ούτε άλλωστε διοργανώθηκε γι’ αυτές.

Η εκδήλωση διοργανώθηκε για να δει ο κόσμος…την αφίσα.

Επί δύο εβδομάδες διάβαζαν όλοι τα ονόματα που θα παρευρεθούν και θα χαιρετίσουν την εκδήλωση και ρωτούσαν με θαυμασμό: Είναι δυνατόν;

Οι περισσότεροι το ήξεραν ότι δεν είναι, ούτε αυτό όμως έχει σημασία. Διότι την αφίσα και την πρόσκληση την έλαβαν και στα κεντρικά του κόμματος και εκεί μέτρησε.

Είναι άσχετο, λέτε, με την επιμονή κάποιων από εκεί και την τελική ανατροπή, ώστε να επικρατήσει ο Θωμάς εις βάρος του Αργύρη;

Τώρα, θα μου πείτε γιατί τον Αργύρη κι όχι κάποιον άλλον!

Βλέπετε στο ψηφοδέλτιο δεν χωράνε «όλοι οι καλοί», όπως λέει ο λόγος, αλλά μόνο πέντε κι όχι κατ’ ανάγκη καλοί.

Γιατί έπρεπε να φύγει ο Αργύρης κι όχι κάποιος άλλος ή κάποια άλλη;

Τι προσβάσεις είχαν οι υπόλοιποι που δεν είχε αυτός; Σε ποιες λεπτομέρειες παίχτηκε το παιχνίδι;

Αυτά τα ερωτήματα ίσως απαντηθούν στην πορεία, ίσως και όχι.

Ας επανέλθουμε όμως στον Θωμά κι έχουμε μέρες και για τους άλλους.

Είδατε… το αρωματικό αυτοκινήτου που κυκλοφόρησε με τη φωτογραφία του;

Ναι, το κρεμάς στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου και ο χώρος ευωδιάζει…μαργαρίτα (φαντάζομαι) για να πηγαίνει ασορτί και με τη φωτογραφία.

Διότι, δεν πάει να βλέπεις τον Μαργαρίτη και να μυρίζεις λεβάντα ή πράσινο μήλο, είναι κάπως ανακόλουθο κι ένας υποψήφιος βουλευτής πρέπει να τα προσέχει αυτά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι φήμες διαψεύδονται!

Έχουμε ακούσει πως υπάρχει επίσημη διάψευση από το γραφείο του Μαργαρίτη Τζίμα για τις φήμες που ήθελαν να κάνει ρελάνς κυκλοφορώντας αποσμητικό χώρου (γενικώς και όχι αυτοκινήτου). Κάποιοι διέδιδαν φήμες για σκέτο αποσμητικό!

Προσέξτε όμως λίγο τον ακόλουθο διάλογο και μετά μπορείτε να τοποθετηθείτε κι εσείς πάνω στο ερώτημα.

Παρουσιάζει ένας φίλος το αρωματικό του Θωμά σε έναν άλλο και εκείνος, αφού το βλέπει για λίγο λέει:

Θα σε ρωτήσω κάτι. Ας υποθέσουμε ότι γνωρίζεις τον άντρα, τον εκτιμάς, σέβεσαι τις απόψεις του, βρίσκεσαι και κοντά στον πολιτικό χώρο με τον όποιο κατεβαίνει.

Μόνο και μόνο εξαιτίας αυτού του αρωματικού, υπήρχε περίπτωση να τον ψηφίσεις ποτέ;

Η απάντηση:

Όχι! Ξέρω όμως πολλούς που θα το έκαναν ακριβώς εξαιτίας αυτού του πρωτότυπου διαφημιστικού, ασχέτως με το τι λέει ή τι πιστεύει ο πολιτικός που το έβγαλε.

Βλέπετε, ένα από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας είναι πως όλες οι ψήφοι μετράνε το ίδιο.

Δεν μπορείς, λοιπόν, να πεις εγώ θέλω λίγες αλλά… ποιοτικές, διότι απλώς δε θα εκλεγείς.

Ψήφος να είναι κι ό,τι να ‘ναι!

Κάτι μου βρωμάει!

120424 ΑΘΩΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Σκηνή πρώτη.

Δράμα, 1996, στα γραφεία τοπικής εφημερίδας και ραδιοφωνικού σταθμού.

Ο παραγωγός τελειώνει την εκπομπή του και βγαίνει από το στούντιο, ενώ οι άλλοι, τα στελέχη εφημερίδας και ραδιοφώνου, βρίσκονται συγκεντρωμένοι μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούν με ενδιαφέρον.

Έχουν όμως κάτι μούτρα, μια πιθαμή.

Τσατισμένοι, αναψοκοκκινισμένοι, δεν θέλουν να μιλήσουν σε άνθρωπο. Μόλις τελείωσαν οι εκλογές για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ κι έχει ανακοινωθεί το αποτέλεσμα.

Ο φουκαράς ο παραγωγός, μη έχοντας αντιληφθεί τη σημασία που είχε γι’ αυτούς (δηλαδή για όσα είχαν στο μυαλό τους) η συγκεκριμένη επιλογή, προσπαθεί να τους αστειευθεί: «Τι έγινε παιδιά; Δεν βγήκε το άλογο στο οποίο ποντάραμε;»

Τι ήταν να το πει; Έπεσαν να τον φάνε!

Πού να καταλάβει ο καημένος ότι η στιγμή δεν σήκωνε τέτοιου είδους αστεία;

Βλέπετε, είχε εκλεγεί ο Σημίτης, ο «δεξιός», ο «Κινέζος», ο «Γερμανός», ο ό,τι θέλεις…

Ο Σημίτης που για τους «γνήσιους» Πασοκσήδες, για τους «σοσιαλιστές», τους «αριστερούς» ήταν το μαύρο πρόβατο.

Ενώ ο Άκης…

Αυτός έπρεπε να εκλεγεί! Αυτός, το «παιδί» του Αντρέα, ο νόμιμος διάδοχος που σοσιαλιστικού θρόνου, ο άνδρας που θα έπαιρνε στα στιβαρά του χέρια το πηδάλιο του ΠΑΣΟΚ και θα το οδηγούσε «όλο αριστερά», θα το περνούσε με ασφάλεια και σιγουριά μέσα από τα ταραγμένα και θολά νερά της σοσιαλδημοκρατίας, για να το βγάλει στις πλούσιες θάλασσες του καθαρού σοσιαλισμού.

Βλέπετε όμως, βγήκε ο άλλος.

Και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η χώρα έχασαν τότε, κατά τους… χαροκαμένους εκείνους οπαδούς του Άκη, μια ιστορική ευκαιρία.

Το άλλο πουλάκι:

Σκηνή δεύτερη.

Τέλη της δεκαετίας του ‘90, φτάνει σε επαρχιακή πόλη για κομματική επίσκεψη ο υπουργός Άμυνας του ΠΑΣΟΚ, ο Άκης.

Ο μηχανισμός σύσσωμος, με πρωτεργάτες όμως τους κομματικούς του φίλους, όλους εκείνους που πιστεύουν στην αξία και το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο του ανδρός, ένα κεφάλαιο που μπορεί, προς στιγμήν, να μένει ανεκμετάλλευτο, έχει όμως ο καιρός γυρίσματα.

Το πρόγραμμα της επίσκεψης έχει ολοκληρωθεί, όχι όμως για κείνους, οι οποίοι, πιστοί στην παράδοση του κόμματος και θέλοντας να τιμήσουν ιδιαιτέρως τον δικό τους αρχηγό, έχουν κλείσει «τραπέζι» σε γνωστό μπουζουξίδικο της πόλης τους.

Μαζί τους, εκών άκων, πηγαίνει και κάποιος από τους «άλλους», στενός όμως φίλος κάποιων φανατικών του Άκη, οι οποίοι τον καλούν για να θαυμάσει, να ζηλέψει (;) και ίσως να αναλογιστεί τι λεβέντη αρχηγό έχασε το ΠΑΣΟΚ.

Διότι στο κόμμα υπήρχαν πάντοτε κάποιοι που μετρούσαν την αξιοσύνη του αρχηγού με τον τρόπο που εκείνος… χόρευε ζεϊμπέκικο.

Καθώς πλησιάζει η στιγμή, μια ένταση επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Επιτέλους, η ορχήστρα πιάνει μια βαριά «ζεμπεκιά» και ο Άκης σηκώνεται, εξίσου βαρύς, να ρίξει τις βόλτες του. Αμέσως πετιέται πάνω και το μισό μαγαζί και σχηματίζουν όλοι κύκλο για να χτυπήσουν παλαμάκια στο χορό του «αρχηγού».

Η προσοχή των περισσοτέρων όμως δεν στέφεται ούτε στα βήματα, ούτε στο ρυθμό, ούτε στις φιγούρες του χορευτή. Έχουν καρφώσει τα βλέμματα τους πίσω, εκεί στη ζώνη του παντελονιού και περιμένουν εναγωνίως κάτι να φανεί.

Μάλιστα ενημερώνουν και τον φίλο τους, να καμαρώσει κι αυτός (ή να ζηλέψει;) το κουμπούρι, όπως τον πληροφορούν, που κρύβει ο Άκης πάντα εκεί, και που ελπίζουν να φανεί σε κάποια από τις γυροβολιές του χορευτή.

Το κουμπούρι όχι μόνο φάνηκε, αλλά ξέφυγε από το παντελόνι του Άκη, έπεσε στο πάτωμα, έπεσαν πάνω του κάποιοι από τους μπράβους του το εξαφάνισαν κι εδώ τελειώνει η δεύτερη σκηνή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σκηνή τρίτη.

Αυτή εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια όλων μας, μέσω της τηλεοπτικής εικόνας, με τον Άκη να συνοδεύεται από αστυνομικούς στον ανακριτή και μετά στις φυλακές Κορυδαλλού.

Για να είμαστε δίκαιοι (με τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα), θα πρέπει να δεχτούμε πως και για τον Άκη, όπως για κάθε κατηγορούμενο, ισχύει το τεκμήριο αθωότητας.

Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντίστοιχο τεκμήριο αθωότητας ή αφέλειας για όλους εκείνους που έτρεχαν χρόνια από πίσω του και τον καμάρωναν, τον θαύμαζαν, τον ήθελαν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό της χώρας.

Αν υπάρχει, είναι πράγματι αθώοι!

Sic transit gloria mundi

120423 ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Ε, λοιπόν, το έχουμε παρατηρημένο, χρόνια τώρα.

Κάθε φορά που θα λείψουμε για λίγο, κάθε φορά που θα αφήσουμε κάποιον άλλο στο πόδι μας, μπας και ξεστραβωθούμε,  Άγιες Μέρες, θα συμβούν τέρατα και σημεία.

Έτσι και τώρα. Είπαμε να ξεκουραστούμε, να αλλάξουμε λίγο τον αέρα μας, να ακούσουμε και καμιά κουβέντα του Θεού και… χάλασε ο κόσμος. Τώρα, τι να πρωτοσχολιάσουμε;

Είναι βλέπετε και οι εκλογές που τρέχουν ολοταχώς προς την ημερομηνία διεξαγωγής τους, αυτές οι ιδιόρρυθμες εκλογές που θα αλλάξουν –λένε οι προγνώσεις- το πολιτικό τοπίο της χώρας.

Είναι και οι συνδυασμοί των κομμάτων, που σχηματίστηκαν με πολλές εκπλήξεις στις συνθέσεις τους, εδώ, για τη Δράμα μιλάω, όπως θα έλεγαν και οι ποδοσφαιρικοί σχολιαστές, δηλαδή οι σχολιαστές του ποδοσφαίρου.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και, πρώτα πρώτα, θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον συνταξιούχο φαρμακοποιό, που έθεσε τέρμα στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος.

Με εξοργίζει αφάνταστα το θράσος των ανθρώπων να «ερμηνεύουν» τις προθέσεις κάποιου που φτάνει στο σημείο να θέσει τέρμα στη ζωή του. Φανταστείτε τώρα πώς αισθάνθηκα, όταν οι «ερμηνείες» αυτές έγιναν με πολιτικά ή μικροκομματικά κριτήρια, όταν οι «διερμηνείς» προσπάθησαν να τοποθετήσουν τη συγκλονιστική αυτή πράξη πάνω στον μνημονιακό-αντιμνημονιακό άξονα.

Μόνο τα τρίσβαθα της ψυχούλας του γνωρίζουν!

Ακόμη κι αν κάποιος έχει μιλήσει πριν σε φιλικά του πρόσωπα, ακόμη κι αν έχει αφήσει σημείωμα στο οποίο εξηγεί (;) τους λόγους που τον οδήγησαν στην πράξη του, κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι πραγματικά έκρυβε μες στην καρδούλα του, πώς λειτούργησε το μυαλό εκείνο που αποφάσισε να σταματήσει την ίδια του τη λειτουργία.

Κι έρχονται όλοι μ’ ένα απίστευτο θράσος και βγάζουν με αφάνταστη ευκολία τα συμπεράσματά τους.

«Να γιατί το έκανε», «ορίστε οι ηθικοί αυτουργοί», ή, από την άλλη, «τι ανάγκη είχε αυτός» και ένα σωρό άλλες ανοησίες.

Το άλλο πουλάκι:

Να το δεις κοινωνιολογικά, μάλιστα.

Μπορείς να πεις, παρατηρώντας τα στοιχεία, ότι, κατά την περίοδο της κρίσης οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν.

Μπορείς να σημειώσεις επίσης ότι πολλοί από τους δύστυχους αυτούς ανθρώπους είχαν και οικονομικά προβλήματα.

Το να πιάσεις όμως μια περίπτωση και να ερμηνεύσεις τις «προθέσεις» του αυτόχειρα, να κάνεις δηλαδή αυτό που ούτε ο ψυχαναλυτής του (αν υπάρχει τέτοιος) μπορεί ή τολμά να κάνει, είναι το λιγότερο ασέβεια.

Εδώ, τις συνηθισμένες πολιτικές πράξεις σχολιάζουμε και λέμε ότι ο κάθε σχολιασμός πρέπει να γίνεται με ανάλυση και με όρους πολιτικούς κι όχι να προχωράμε σε …δίκη προθέσεων.

Και φτάνουμε στο σημείο να «ερμηνεύουμε» -εννοείται κατά το δοκούν- ένα «απονενοημένο διάβημα», όπως χαρακτήριζαν παλαιότερα την πράξη της αυτοκτονίας και να του δίνουμε πολιτικές προεκτάσεις, να διοργανώνουμε κινητοποιήσεις και να εκδίδουμε μανιφέστα με βάση αυτό.

Ας το αφήσουμε όμως κι εμείς κάπου εδώ, για να πούμε και δυο λόγια, φόρο τιμής στον Δημήτρη Μητροπάνο, του οποίου η μνήμη θα είναι αιωνία, όσο οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να ακούν σπουδαία τραγούδια.

Βλέπετε, φίλοι μου, πώς είναι η διαφορά;

Βλέπετε, με πόση επιμονή τόνιζαν όλοι όσοι μίλησαν γι’ αυτόν τον χαρακτήρα και το ήθος του;

Αυθόρμητα σου έρχεται στο νου ή σύγκριση με άλλους «μεγάλους καλλιτέχνες» για τους οποίους δεν βρίσκεται κανείς να πει μια καλή κουβέντα, πέραν του γεγονότος βεβαίως, ότι άφησαν σπουδαίο έργο.

Θα μου πείτε και γιατί θα πρέπει κάποιος δημιουργός να έχει χαρακτήρα και ήθος; Όταν τον ακούμε στο δίσκο, όταν βλέπουμε έναν πίνακά του ή διαβάζουμε κάποιο του ποίημα, τι μας αφορά αν είναι ακέραιος χαρακτήρας ή…καθαρματάκι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κι όμως μας αφορά!

Δεν μιλώ για τον χαρακτήρα του και πώς αυτός εκδηλώνεται στις ιδιωτικές του στιγμές, αλλά, επειδή κάθε καλλιτέχνης είναι και δημόσιο πρόσωπο, ιδιαίτερα ένας τραγουδιστής ή ηθοποιός, η δημόσια εικόνα του είναι κι αυτή μέρος του έργου του.

Ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται δημοσίως και «υποστηρίζει» αυτό το έργο, οι συνεργασίες του με άλλους ομότεχνούς του, η προβολή της εικόνας του (κακά τα ψέματα, σε τέτοια εποχή ζούμε), το πώς μιλά για τον εαυτό του και τους άλλους, όλα αυτά έχουν σημασία και μας αφορούν.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος, λοιπόν, έδωσε μαθήματα σε όλους αυτούς τους τομείς. Θα τον θυμάστε όχι μόνο για τα τραγούδια του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο στάθηκε στη ζωή.

Λεβέντικα.

Τον άκουσα σε μια συνέντευξη που μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια στα Τρίκαλα, τότε που ο πατέρας του ήταν πρόσφυγας, χωρίς ο Δημήτρης να γνωρίζει καν την ύπαρξή του, ο αδελφός της μητέρας του πηγαινοερχόταν στα ξερονήσια και η Ασφάλεια τους χτυπούσε τρεις την ώρα την πόρτα.

«Δεν αισθανόμουν τίποτα το ιδιαίτερο», απάντησε σε σχετικό ερώτημα του δημοσιογράφου, «γιατί έτσι ήταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς μας».

Δεν ήταν έτσι όλοι, αυτός όμως ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Σεβασμός!

120406 ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Φτάνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα!

Αυτό είναι το ευχάριστο.

Διότι, μπορεί για τους πιστούς να είναι η Εβδομάδα του Πάθους, με τη συμμετοχή τους στο Θείο Δράμα, όμως όλοι γνωρίζουν καλά πως στο τέλος θα έρθει η Ανάσταση.

Το πρόβλημα είναι αλλού.

Έχουμε μπροστά μας έναν… «Μεγάλο Μήνα», έναν μήνα προεκλογικό, κατά τον οποίο θα ζήσουμε το δικό μας δράμα.

Δυστυχώς, η λύση αυτού του δράματος δεν προβλέπεται αναστάσιμη. Κανείς δεν είναι αισιόδοξος πως από τις εκλογές του Μαΐου θα προκύψει κάτι καλύτερο για τον τόπο.

Είναι, βλέπετε, κι αυτές οι δημοσκοπήσεις, που λένε από τώρα πως, μετά τις εκλογές θα πρέπει να αναζητηθούν συνεργασίες.

Αυτό, βεβαίως, σημαίνει πως οι όποιες συνεργασίες καλό θα ήταν να αναζητηθούν πριν από τις εκλογές, όμως κάτι τέτοιο θα σήμαινε στρατηγική ήττας για τα κόμματα.

Ποια ομάδα κατεβαίνει στο γήπεδο δηλώνοντας «θα κλειστώ πίσω με στόχο να φάω όσο το δυνατόν λιγότερα γκολ;»

Μπορεί να το σκέφτεται, να έχει σχεδιάσει το παιχνίδι της έτσι ακριβώς, όμως, πριν από τον αγώνα, δεν πρόκειται να δηλώσει τίποτε τέτοιο.

Η προεκλογική περίοδος, λοιπόν, είναι εδώ.

Θέλουμε δεν θέλουμε θα υποστούμε τις συνέπειές της. Εδώ που τα λέμε, κάποιες φορές το τραβάει κι εμάς ο οργανισμός μας.

Να, προχθές, βλέπαμε τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον δικό μας, να υποστηρίζει σε τηλεοπτικό κανάλι πως είναι ευχαριστημένος, αφού ό,τι θέλησε από την πολιτική το πέτυχε.

Εκτός, όπως υπογράμμισε, από το παιδικό του όνειρο να γίνει δήμαρχος Δράμας.

Βλέπετε τι κάνουν οι υπέρμετρες φιλοδοξίες; Ενώ με ένα πιο προσγειωμένο όνειρο, να γίνει ας πούμε Επίτροπος στην ενορία του, οι στόχοι του θα είχαν επιτευχθεί στο απόλυτο, μια και τη θέση αυτή, όπως μας ενημέρωνε σε προεκλογικό του βιογραφικό, την είχε κατακτήσει χρόνια πριν.

Το άλλο πουλάκι:

Από πού πηγάζει η ευτυχία του;

Από δύο κυρίως «πηγές». Ξαναδιαβάζει, μας είπε, μόνος του τα άρθρα που είχε γράψει στον τοπικό τύπο πριν από χρόνια και λέει με καμάρι, επίσης μόνος του: «Μπράβο, ρε Μιχάλη! Τόσο μπροστά έβλεπες!»

Επίσης στέλνει κανένα sms στο Πρόεδρο του ΛΑΟΣ με κάποια σκέψη του ή με μια ιδέα του που γεννήθηκε και αυτό τον γεμίζει ικανοποίηση, τον κάνει ευτυχισμένο. (Όχι τον Πρόεδρο, τον ίδιο.)

Βεβαίως μας είπε και το άλλο.

Έχει ένα παιδί στο πανεπιστήμιο που οι συμφοιτητές του τού λένε να γραφτεί στην ΠΑΣΠ. Αυτός τους απαντά πως ο πατέρας του ήταν ιδρυτικό μέλος της ΠΑΣΠ και τον κοιτάζουν με θαυμασμό.

Τώρα είναι, τους λέει, στο κόμμα του Καρατζαφέρη, αλλά σύμφωνα με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι άλλαξε, αφού ο ίδιος εξακολουθεί να είναι ΠΑΣΟΚ, όμως το ΠΑΣΟΚ είναι αλλού! Προφανώς ο ΛΑΟΣ βρίσκεται εκεί που βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ του Μιχάλη.

Ξέρω τι θα μου πείτε τώρα.

Καλά, εμείς κλείνουμε τις τηλεοράσεις μας ή κάνουμε ζάπινγκ για να μην ακούμε τέτοιες ανοησίες, κι εσύ μας τις μεταφέρεις ως σημαντικές δηλώσεις;

Καθόλου! Ένα παράδειγμα έφερα για το τι μας περιμένει αυτό τον προεκλογικό μήνα. Διότι τέτοια θα ακούσουμε πάρα πολλά, ιδίως από παλιούς πολιτευτές, οι οποίοι αισθάνονται και μια υποχρέωση να απολογηθούν ή να δικαιολογήσουν τις διάφορες ακροβασίες και τα κατά καιρούς «εντός, εκτός και επί τα αυτά» που πραγματοποίησαν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί δεν διαλύεται η βουλή;

Το θέμα της ημερομηνίας «παίζει», ενώ οι Ευρωπαίοι μας πιέζουν, λέει, για να καθυστερήσουν οι εκλογές όσο το δυνατόν περισσότερο.

Φαίνεται όμως πως δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ελληνική προεκλογική περίοδος.

Και δεν μιλώ για τον τηλεοπτικό «αγώνα» των υποψηφίων. Για τον άλλο «αγώνα» μιλώ, των νυν βουλευτών, οι  οποίοι φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει τίποτε, ούτε από την κρίση ούτε από το κατάντημα της χώρας.

Δεκάδες τροπολογίες περνάνε (ή επιχειρούν να τις περάσουν) καθημερινά στη βουλή, τροπολογίες στη μεγάλη τους πλειονότητα ρουσφετολογικές, προκειμένου να ικανοποιήσουν αιτήματα ψηφοφόρων, οι οποίοι θα ανταποδώσουν την ικανοποίησή τους με ψήφους.

Μόνο τις τροπολογίες για αναστολές ήδη ψηφισμένων νόμων να σκεφτείς, δηλαδή τη μετάθεση της εφαρμογής του νόμου ή διατάξεών του για μετά τις εκλογές, καταλαβαίνεις τι κλίμα επικρατεί.

Το σκεπτικό δηλαδή που ακολουθείται από τους εθνοπατέρες είναι ακριβώς αυτό που μας οδήγησε εδώ: Άσε να ξαναβγώ εγώ ακόμη μια φορά και μετά έχουμε χρόνο να διορθώσουμε τα στραβά.

Εν τω μεταξύ ας κάνουμε τα χατίρια διαφόρων συντεχνιών, ας ικανοποιήσουμε τα αιτήματα και τα μικροσυμφέροντα ομάδων ψηφοφόρων, γιατί πού ξέρεις, μπορεί να πλακώσουν τίποτε τροϊκανοί, εχθροί της χώρα και να μείνουν τα παιδιά μας ανικανοποίητα και…αγανακτισμένα!

Είναι μέρες για τέτοια;

Καλό Πάσχα, σύντροφοι!

Και πού είστε ακόμα!

120405 ΦΙΛΟΞΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Χρειάζεται λίγο τακτ!

Πολλές φορές (για να μην πω πάντα) δεν έχει και τόση σημασία το τι λες αλλά πώς το λες.

Ποιες λέξεις χρησιμοποιείς, σε τι δίνεις έμφαση, πώς… σερβίρεις αυτό που θέλει να πουλήσεις.

Αυτή η αρχή βρίσκει τεράστια εφαρμογή στην πολιτική, όπου φυσικά ανθεί και η περίφημη επιστήμη της επικοινωνίας.

Κάποιοι από τους πολιτικούς, τους παλαιότερους πολιτικούς, είχαν αυτό το χάρισμα εκ του φυσικού τους.

Σήμερα προσλαμβάνουν ένα στρατό από ειδικούς, συνεργάζονται με ολόκληρα γραφεία και στο τέλος κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Διότι, για τους επικοινωνιολόγους ισχύει το… «Γιώργο, χάσαμε». Τους συμβουλεύεσαι, κάνεις ό,τι ακριβώς σου προτείνουν και, αν όλα πάνε καλά, τότε η επιτυχία σου θεωρείται αποτέλεσμα της δουλειάς τους.

Αν όμως ο λαός σε μαυρίσει, τότε φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτούς.

Για να κάνω έναν παραλληλισμό και να χρησιμοποιήσω το «σερβίρισμα» που είπα στην αρχή, σκεφθείτε την εικόνα σε κάποιο εστιατόριο.

Ξέρετε, από αυτά τα πολυτελείας, που έχεις έναν αποκλειστικό σερβιτόρο να σε ζαλίζει και να τρέχει δίπλα σου μόλις κουνήσεις το χέρι σου για να πιάσεις μια χαρτοπετσέτα ή το αλάτι.

Φανταστείτε, λοιπόν, πως, αν σου αρέσει το φαγητό και το ευχαριστηθείς, τότε πρέπει να ευχαριστήσεις τον σερβιτόρο. Αν όμως ήταν μια αηδία, τότε να κάνεις τα παράπονα σου στον σεφ.

Τώρα, γιατί τα λέμε όλα αυτά.

Να, γιατί σκεφτόμαστε να σας μιλήσουμε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συγνώμη, μεταναστών ήθελα να πω.

Το άλλο πουλάκι:

Η ορολογία που λέγαμε.

Άλλο είναι να πεις σε κάποιον θα σε πάω σε ένα στρατόπεδο κι άλλο να του πεις θα σε φιλοξενήσω σε ένα κέντρο υποδοχής και περίθαλψης μεταναστών.

Μόνο που ακούμε τη λέξη στρατόπεδο, ειδικά οι άντρες, ξυπνούν μέσα μας άσχημα αντανακλαστικά.

Ποιος θέλει να βρεθεί σε ένα στρατόπεδο;

Τώρα, θα μου πείτε, τι σε αφορά αυτό, αφού κανείς δεν πρόκειται να τους ρωτήσει τους ανθρώπους.

Θα τους μπαγλαρώσουν και θα τους πάνε όπου αποφασιστεί. Αν αυτό λέγεται στρατόπεδο λοχαγού Καραμήτρου ή Κλαμπ Μετιτερανέ, η κατάσταση δεν αλλάζει.

Το θέμα είναι πώς το παίρνουν οι πολίτες που αντιδρούν τους οποίους θα μπορούσαμε να χωρίσουμε σε δυο κατηγορίες.

Σε εκείνους που διαφωνούν γενικώς, με την όλη επιχείρηση, και στους άλλους που δεν θέλουν τους μετανάστες στη γειτονιά τους, όμως δεν θα τους πείραζε να πάνε οπουδήποτε αλλού.

Για τους πρώτους ισχύει αυτό που συμβαίνει πάντοτε. Έχουν προτάσεις, τις είχαν και πριν από χρόνια, όμως, για να υλοποιηθούν, χρειάζονται είτε πάρα πολύς καιρός είτε ειδικές συνθήκες.

Δηλαδή, ασφαλώς κα θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται (χρειαζόταν) μια άλλη μεταναστευτική πολιτική, δηλαδή πολιτική για τους μετανάστες, για να μιλάμε και σωστά ελληνικά.

Ασφαλώς και δεν έπρεπε να αφήσουν οι κυβερνήσεις να διογκωθεί το πρόβλημα, κρύβοντας το στα υπόγεια του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Το θέμα όμως είναι τι γίνεται τώρα και μέχρι να βρούμε τρόπο να πιέσουμε ώστε να αλλάξει η συνθήκη Σέγκεν και να θεωρήσουν οι Ευρωπαίοι το πρόβλημα ως δικό τους κι όχι αποκλειστικά ελληνικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρειάζονται πολλά μέτρα συγχρόνως.

Σ’ αυτή η την περίπτωση θα ταχθούμε ανεπιφύλακτα με την πλευρά της Αριστεράς που έχει (από)δείξει και μεγάλη ευαισθησία στο θέμα. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τόση άρνηση στο να βρεθούν κατάλληλοι χώροι όπου οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούν να ζουν πιο… ανθρώπινα.

Για να είμαστε ακριβής, θα έπρεπε να βγάλουμε το «πιο». Σκέτο ανθρώπινα. Διότι τώρα μόνο σαν άνθρωποι δεν ζουν.

Και αυτή είναι μια πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει να συγκρίνουμε την όποια πρόταση, ακόμη κι αν αυτή ακούει στο όνομα στρατόπεδο.

Όπως βλέπετε, δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με την περίπτωση των άλλων που απλώς δεν θέλουν τους μετανάστες κοντά τους κι ας τους αφήσουν να πάνε οπουδήποτε αλλού.

Μπορεί ο φόβος, η ανασφάλεια και η καχυποψία να μην είναι αναίτιες, όμως η λογική του «δεν δημιούργησα εγώ το πρόβλημα» δεν μας βρίσκει καθόλου σύμφωνους.

Είναι μακριά κουβέντα να εξηγήσουμε πως ο «δικός μας» κόσμος, οφείλει ένα μεγάλο μέρος της ευημερίας του στην κατάντια του «δικού τους».

Έρχεται και Πάσχα.

Πες το κι έτσι!