Το ένα πουλάκι:
Σκηνή πρώτη.
Δράμα, 1996, στα γραφεία τοπικής εφημερίδας και ραδιοφωνικού σταθμού.
Ο παραγωγός τελειώνει την εκπομπή του και βγαίνει από το στούντιο, ενώ οι άλλοι, τα στελέχη εφημερίδας και ραδιοφώνου, βρίσκονται συγκεντρωμένοι μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούν με ενδιαφέρον.
Έχουν όμως κάτι μούτρα, μια πιθαμή.
Τσατισμένοι, αναψοκοκκινισμένοι, δεν θέλουν να μιλήσουν σε άνθρωπο. Μόλις τελείωσαν οι εκλογές για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ κι έχει ανακοινωθεί το αποτέλεσμα.
Ο φουκαράς ο παραγωγός, μη έχοντας αντιληφθεί τη σημασία που είχε γι’ αυτούς (δηλαδή για όσα είχαν στο μυαλό τους) η συγκεκριμένη επιλογή, προσπαθεί να τους αστειευθεί: «Τι έγινε παιδιά; Δεν βγήκε το άλογο στο οποίο ποντάραμε;»
Τι ήταν να το πει; Έπεσαν να τον φάνε!
Πού να καταλάβει ο καημένος ότι η στιγμή δεν σήκωνε τέτοιου είδους αστεία;
Βλέπετε, είχε εκλεγεί ο Σημίτης, ο «δεξιός», ο «Κινέζος», ο «Γερμανός», ο ό,τι θέλεις…
Ο Σημίτης που για τους «γνήσιους» Πασοκσήδες, για τους «σοσιαλιστές», τους «αριστερούς» ήταν το μαύρο πρόβατο.
Ενώ ο Άκης…
Αυτός έπρεπε να εκλεγεί! Αυτός, το «παιδί» του Αντρέα, ο νόμιμος διάδοχος που σοσιαλιστικού θρόνου, ο άνδρας που θα έπαιρνε στα στιβαρά του χέρια το πηδάλιο του ΠΑΣΟΚ και θα το οδηγούσε «όλο αριστερά», θα το περνούσε με ασφάλεια και σιγουριά μέσα από τα ταραγμένα και θολά νερά της σοσιαλδημοκρατίας, για να το βγάλει στις πλούσιες θάλασσες του καθαρού σοσιαλισμού.
Βλέπετε όμως, βγήκε ο άλλος.
Και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η χώρα έχασαν τότε, κατά τους… χαροκαμένους εκείνους οπαδούς του Άκη, μια ιστορική ευκαιρία.
Το άλλο πουλάκι:
Σκηνή δεύτερη.
Τέλη της δεκαετίας του ‘90, φτάνει σε επαρχιακή πόλη για κομματική επίσκεψη ο υπουργός Άμυνας του ΠΑΣΟΚ, ο Άκης.
Ο μηχανισμός σύσσωμος, με πρωτεργάτες όμως τους κομματικούς του φίλους, όλους εκείνους που πιστεύουν στην αξία και το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο του ανδρός, ένα κεφάλαιο που μπορεί, προς στιγμήν, να μένει ανεκμετάλλευτο, έχει όμως ο καιρός γυρίσματα.
Το πρόγραμμα της επίσκεψης έχει ολοκληρωθεί, όχι όμως για κείνους, οι οποίοι, πιστοί στην παράδοση του κόμματος και θέλοντας να τιμήσουν ιδιαιτέρως τον δικό τους αρχηγό, έχουν κλείσει «τραπέζι» σε γνωστό μπουζουξίδικο της πόλης τους.
Μαζί τους, εκών άκων, πηγαίνει και κάποιος από τους «άλλους», στενός όμως φίλος κάποιων φανατικών του Άκη, οι οποίοι τον καλούν για να θαυμάσει, να ζηλέψει (;) και ίσως να αναλογιστεί τι λεβέντη αρχηγό έχασε το ΠΑΣΟΚ.
Διότι στο κόμμα υπήρχαν πάντοτε κάποιοι που μετρούσαν την αξιοσύνη του αρχηγού με τον τρόπο που εκείνος… χόρευε ζεϊμπέκικο.
Καθώς πλησιάζει η στιγμή, μια ένταση επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Επιτέλους, η ορχήστρα πιάνει μια βαριά «ζεμπεκιά» και ο Άκης σηκώνεται, εξίσου βαρύς, να ρίξει τις βόλτες του. Αμέσως πετιέται πάνω και το μισό μαγαζί και σχηματίζουν όλοι κύκλο για να χτυπήσουν παλαμάκια στο χορό του «αρχηγού».
Η προσοχή των περισσοτέρων όμως δεν στέφεται ούτε στα βήματα, ούτε στο ρυθμό, ούτε στις φιγούρες του χορευτή. Έχουν καρφώσει τα βλέμματα τους πίσω, εκεί στη ζώνη του παντελονιού και περιμένουν εναγωνίως κάτι να φανεί.
Μάλιστα ενημερώνουν και τον φίλο τους, να καμαρώσει κι αυτός (ή να ζηλέψει;) το κουμπούρι, όπως τον πληροφορούν, που κρύβει ο Άκης πάντα εκεί, και που ελπίζουν να φανεί σε κάποια από τις γυροβολιές του χορευτή.
Το κουμπούρι όχι μόνο φάνηκε, αλλά ξέφυγε από το παντελόνι του Άκη, έπεσε στο πάτωμα, έπεσαν πάνω του κάποιοι από τους μπράβους του το εξαφάνισαν κι εδώ τελειώνει η δεύτερη σκηνή.
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Σκηνή τρίτη.
Αυτή εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια όλων μας, μέσω της τηλεοπτικής εικόνας, με τον Άκη να συνοδεύεται από αστυνομικούς στον ανακριτή και μετά στις φυλακές Κορυδαλλού.
Για να είμαστε δίκαιοι (με τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα), θα πρέπει να δεχτούμε πως και για τον Άκη, όπως για κάθε κατηγορούμενο, ισχύει το τεκμήριο αθωότητας.
Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντίστοιχο τεκμήριο αθωότητας ή αφέλειας για όλους εκείνους που έτρεχαν χρόνια από πίσω του και τον καμάρωναν, τον θαύμαζαν, τον ήθελαν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό της χώρας.
Αν υπάρχει, είναι πράγματι αθώοι!
 |
| Sic transit gloria mundi |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου