120405 ΦΙΛΟΞΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Χρειάζεται λίγο τακτ!

Πολλές φορές (για να μην πω πάντα) δεν έχει και τόση σημασία το τι λες αλλά πώς το λες.

Ποιες λέξεις χρησιμοποιείς, σε τι δίνεις έμφαση, πώς… σερβίρεις αυτό που θέλει να πουλήσεις.

Αυτή η αρχή βρίσκει τεράστια εφαρμογή στην πολιτική, όπου φυσικά ανθεί και η περίφημη επιστήμη της επικοινωνίας.

Κάποιοι από τους πολιτικούς, τους παλαιότερους πολιτικούς, είχαν αυτό το χάρισμα εκ του φυσικού τους.

Σήμερα προσλαμβάνουν ένα στρατό από ειδικούς, συνεργάζονται με ολόκληρα γραφεία και στο τέλος κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Διότι, για τους επικοινωνιολόγους ισχύει το… «Γιώργο, χάσαμε». Τους συμβουλεύεσαι, κάνεις ό,τι ακριβώς σου προτείνουν και, αν όλα πάνε καλά, τότε η επιτυχία σου θεωρείται αποτέλεσμα της δουλειάς τους.

Αν όμως ο λαός σε μαυρίσει, τότε φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτούς.

Για να κάνω έναν παραλληλισμό και να χρησιμοποιήσω το «σερβίρισμα» που είπα στην αρχή, σκεφθείτε την εικόνα σε κάποιο εστιατόριο.

Ξέρετε, από αυτά τα πολυτελείας, που έχεις έναν αποκλειστικό σερβιτόρο να σε ζαλίζει και να τρέχει δίπλα σου μόλις κουνήσεις το χέρι σου για να πιάσεις μια χαρτοπετσέτα ή το αλάτι.

Φανταστείτε, λοιπόν, πως, αν σου αρέσει το φαγητό και το ευχαριστηθείς, τότε πρέπει να ευχαριστήσεις τον σερβιτόρο. Αν όμως ήταν μια αηδία, τότε να κάνεις τα παράπονα σου στον σεφ.

Τώρα, γιατί τα λέμε όλα αυτά.

Να, γιατί σκεφτόμαστε να σας μιλήσουμε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συγνώμη, μεταναστών ήθελα να πω.

Το άλλο πουλάκι:

Η ορολογία που λέγαμε.

Άλλο είναι να πεις σε κάποιον θα σε πάω σε ένα στρατόπεδο κι άλλο να του πεις θα σε φιλοξενήσω σε ένα κέντρο υποδοχής και περίθαλψης μεταναστών.

Μόνο που ακούμε τη λέξη στρατόπεδο, ειδικά οι άντρες, ξυπνούν μέσα μας άσχημα αντανακλαστικά.

Ποιος θέλει να βρεθεί σε ένα στρατόπεδο;

Τώρα, θα μου πείτε, τι σε αφορά αυτό, αφού κανείς δεν πρόκειται να τους ρωτήσει τους ανθρώπους.

Θα τους μπαγλαρώσουν και θα τους πάνε όπου αποφασιστεί. Αν αυτό λέγεται στρατόπεδο λοχαγού Καραμήτρου ή Κλαμπ Μετιτερανέ, η κατάσταση δεν αλλάζει.

Το θέμα είναι πώς το παίρνουν οι πολίτες που αντιδρούν τους οποίους θα μπορούσαμε να χωρίσουμε σε δυο κατηγορίες.

Σε εκείνους που διαφωνούν γενικώς, με την όλη επιχείρηση, και στους άλλους που δεν θέλουν τους μετανάστες στη γειτονιά τους, όμως δεν θα τους πείραζε να πάνε οπουδήποτε αλλού.

Για τους πρώτους ισχύει αυτό που συμβαίνει πάντοτε. Έχουν προτάσεις, τις είχαν και πριν από χρόνια, όμως, για να υλοποιηθούν, χρειάζονται είτε πάρα πολύς καιρός είτε ειδικές συνθήκες.

Δηλαδή, ασφαλώς κα θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται (χρειαζόταν) μια άλλη μεταναστευτική πολιτική, δηλαδή πολιτική για τους μετανάστες, για να μιλάμε και σωστά ελληνικά.

Ασφαλώς και δεν έπρεπε να αφήσουν οι κυβερνήσεις να διογκωθεί το πρόβλημα, κρύβοντας το στα υπόγεια του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Το θέμα όμως είναι τι γίνεται τώρα και μέχρι να βρούμε τρόπο να πιέσουμε ώστε να αλλάξει η συνθήκη Σέγκεν και να θεωρήσουν οι Ευρωπαίοι το πρόβλημα ως δικό τους κι όχι αποκλειστικά ελληνικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρειάζονται πολλά μέτρα συγχρόνως.

Σ’ αυτή η την περίπτωση θα ταχθούμε ανεπιφύλακτα με την πλευρά της Αριστεράς που έχει (από)δείξει και μεγάλη ευαισθησία στο θέμα. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τόση άρνηση στο να βρεθούν κατάλληλοι χώροι όπου οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούν να ζουν πιο… ανθρώπινα.

Για να είμαστε ακριβής, θα έπρεπε να βγάλουμε το «πιο». Σκέτο ανθρώπινα. Διότι τώρα μόνο σαν άνθρωποι δεν ζουν.

Και αυτή είναι μια πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει να συγκρίνουμε την όποια πρόταση, ακόμη κι αν αυτή ακούει στο όνομα στρατόπεδο.

Όπως βλέπετε, δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με την περίπτωση των άλλων που απλώς δεν θέλουν τους μετανάστες κοντά τους κι ας τους αφήσουν να πάνε οπουδήποτε αλλού.

Μπορεί ο φόβος, η ανασφάλεια και η καχυποψία να μην είναι αναίτιες, όμως η λογική του «δεν δημιούργησα εγώ το πρόβλημα» δεν μας βρίσκει καθόλου σύμφωνους.

Είναι μακριά κουβέντα να εξηγήσουμε πως ο «δικός μας» κόσμος, οφείλει ένα μεγάλο μέρος της ευημερίας του στην κατάντια του «δικού τους».

Έρχεται και Πάσχα.

Πες το κι έτσι!