120430 ΑΦΑΝΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγαν όλοι αυτοί;

Αν κάνει κανείς μια βόλτα από τα εκλογικά περίπτερα που έχουν στήσει τα διάφορα κόμματα κατά μήκος της οδού Εθνικής Αμύνης, θα τον πιάσει κατάθλιψη.

Μπορεί όμως και να χαρεί ιδιαιτέρως. Εξαρτάται πώς το βλέπει.

Γιατί όλα αυτά;

Διότι, στην καλύτερη περίπτωση (ή στη χειρότερη, είπαμε είναι θέμα οπτικής γωνίας), θα δει να κάθονται έξω από κάθε περίπτερο δύο ή τρεις άνθρωποι.

Πού πήγαν όλοι οι υπόλοιποι; Να φανταστώ ότι τρέχουν πίσω από συγκεκριμένους υποψηφίους;

Ή βρίσκονται στα σπίτια τους και παρακολουθούν… Λαζόπουλο;

Κι αν η απουσία «κοινού» έχει μια εξήγηση, αυτή μπορεί να ισχύει για όλα τα κόμματα;

Για τα μικρά, για τα πρωτοεμφανιζόμενα και, εξίσου, για τα κόμματα εξουσίας;

Ας εξετάσουμε λίγο αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις και ας ξεκινήσουμε πρώτα από το γεγονός ότι Σάββατο βράδυ, στο περίπτερο του ΠΑΣΟΚ, βρισκόταν ο γραμματέας της οργάνωσης και δύο παλιοί φίλοι του κόμματος. Κάτι ανάλογο και στο περίπτερο της Νέας Δημοκρατίας.

Τι να υποθέσουμε; Ότι ο κόσμος έχει «αγανακτήσει» από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ δεν θέλει όχι να τα ψηφίσει αλλά ούτε να τα δει;

Να το δεχτώ. Όμως… όλος ο κόσμος;

Διότι, ας μη το ξεχνάμε κι εμείς, δεν είχαμε όλοι οι πολίτες την ίδια ακριβώς σχέση με τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα για τόσα πολλά χρόνια.

Για κάποιους και σε κάποιους το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έκαναν και έδωσαν πάρα πολλά, για να βρίσκονται τώρα στην απέναντι όχθη και να βρίζουν.

Ξέρω (ξέρουμε όλοι) ολόκληρες οικογένειες που διορίστηκαν σκανδαλωδώς σε θέσεις επινοημένες ειδικά γι’ αυτούς.

Ξέρω (ξέρουμε όλοι) ανθρώπους που, αν δεν ήταν αυτά τα κόμματα, δεν θα τους γνώριζαν ούτε οι…θυρωροί των πολυκατοικιών τους.

Το άλλο πουλάκι:

Το είπαμε και άλλοτε.

Υπάρχουν σόια ολόκληρα στη Δράμα που έπρεπε να σφυρίζει το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία στις τρεις η ώρα τη νύχτα και αυτοί να σηκώνονται με τις πιτζάμες και να τρέχουν να δουν τι τους χρειάζονται.

Γιατί επί χρόνια ολόκληρα διορίζονταν, έπαιρναν μισθούς, συντάξεις, δάνεια, είχαν «αξιώματα», έκαναν δουλειές, είχαν γνωριμίες, βρισκόταν πάντα μπροστά από τους υπόλοιπους πολίτες, χάρη σ’ αυτά τα κόμματα.

Τα κόμματα ήταν εκεί για κάθε μικρή και μεγάλη ανάγκη τους. Από το να τους σβήσουν μια κλήση της τροχαίας και να τους μεταθέσουν τον στρατιώτη γιο τους, μέχρι να τους βρουν κρεβάτι στο νοσοκομείο ή…μνήμα γωνιακό στα νεκροταφεία.

Υπάρχουν άνθρωποι που διορίστηκαν σε θέσεις στις οποίες δεν παρουσιάστηκαν ποτέ. Που χωρίς κανένα απολύτως προσόν, πέραν της κομματικής ταυτότητας, πήραν θέσεις, αφήνοντας έξω άξιους και σπουδαγμένους συμπολίτες μας.

Άνθρωποι που όχι μόνο διορίζονταν, αλλά απαιτούσαν και άλλαζαν δυο και τρεις φορές θέση και πόστο, προκειμένου να εξυπηρετούνται όσο το δυνατόν καλύτερα και να εργάζονται ελάχιστα, ώστε να μπορούν συχνά να ασχολούνται και με άλλες δουλειές, πάντοτε με τις ευλογίες του κόμματος.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, πού χάθηκαν και δεν εμφανίζονται να στηρίξουν τα κόμματα που τους… στήριξαν;

Βρίζουν τα κόμματα εξουσίας που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και το μνημόνιο;

Αποφάσισαν να «τιμωρήσουν» το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ρίχνοντας τη ψήφο τους σε κόμματα που υπόσχονται περισσότερη διαφάνεια, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη αξιοκρατία;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί δεν είναι ούτε εκεί;

Όπως είπαμε και στην αρχή, ούτε τα μικρά και τα νεοεμφανιζόμενα κόμματα φαίνεται να έχουν τον αναμενόμενο κόσμο στα περίπτερά τους. Ακόμα και οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιούν είναι πολύ πιο ολιγάριθμες και υποτονικές, απ’ ότι θα περίμεναν και οι ίδιοι, με βάση τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις.

Γιατί «κρύβεται» ο κόσμος; Είναι αδιάφορος; Είναι αμήχανος; Τι ακριβώς συμβαίνει;

Έχω την εντύπωση πως αυτή η στάση ερμηνεύει και ερμηνεύεται καλύτερα (από) τα δημοσκοπικά ευρήματα, τουλάχιστον εκείνα που είδαν το φως της δημοσιότητας μέχρι τελευταία στιγμή.

Οι πολίτες δηλώνουν ότι θέλουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, όμως αγανακτούν με το μνημόνιο και τα μέτρα που το συνοδεύουν.

Θέλουν να «τιμωρήσουν» τα κόμματα που πήραν αυτά τα μέτρα, αλλά, από την άλλη, δεν πείθονται και από εκείνα που διακηρύττουν «άρνηση του χρέους» και κατάργηση του μνημονίου.

Ίσως μάλιστα τους προβληματίζει περισσότερο το γεγονός ότι σ’ αυτό το «αντιμνημονιακό μπλοκ» συγκαταλέγονται κόμματα με τόσο ριζικές αντιθέσεις μεταξύ τους!

Φοβούνται, λοιπόν, μήπως ψηφίζοντας ένα από αυτά τους προκύψει κάτι άλλο.

Και έτσι περιμένουν αναποφάσιστοι την έμπνευση της τελευταίας στιγμής.

Τόσο καλά!

Θα εμφανιστούν την Κυριακή!