120423 ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Ε, λοιπόν, το έχουμε παρατηρημένο, χρόνια τώρα.

Κάθε φορά που θα λείψουμε για λίγο, κάθε φορά που θα αφήσουμε κάποιον άλλο στο πόδι μας, μπας και ξεστραβωθούμε,  Άγιες Μέρες, θα συμβούν τέρατα και σημεία.

Έτσι και τώρα. Είπαμε να ξεκουραστούμε, να αλλάξουμε λίγο τον αέρα μας, να ακούσουμε και καμιά κουβέντα του Θεού και… χάλασε ο κόσμος. Τώρα, τι να πρωτοσχολιάσουμε;

Είναι βλέπετε και οι εκλογές που τρέχουν ολοταχώς προς την ημερομηνία διεξαγωγής τους, αυτές οι ιδιόρρυθμες εκλογές που θα αλλάξουν –λένε οι προγνώσεις- το πολιτικό τοπίο της χώρας.

Είναι και οι συνδυασμοί των κομμάτων, που σχηματίστηκαν με πολλές εκπλήξεις στις συνθέσεις τους, εδώ, για τη Δράμα μιλάω, όπως θα έλεγαν και οι ποδοσφαιρικοί σχολιαστές, δηλαδή οι σχολιαστές του ποδοσφαίρου.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και, πρώτα πρώτα, θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον συνταξιούχο φαρμακοποιό, που έθεσε τέρμα στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος.

Με εξοργίζει αφάνταστα το θράσος των ανθρώπων να «ερμηνεύουν» τις προθέσεις κάποιου που φτάνει στο σημείο να θέσει τέρμα στη ζωή του. Φανταστείτε τώρα πώς αισθάνθηκα, όταν οι «ερμηνείες» αυτές έγιναν με πολιτικά ή μικροκομματικά κριτήρια, όταν οι «διερμηνείς» προσπάθησαν να τοποθετήσουν τη συγκλονιστική αυτή πράξη πάνω στον μνημονιακό-αντιμνημονιακό άξονα.

Μόνο τα τρίσβαθα της ψυχούλας του γνωρίζουν!

Ακόμη κι αν κάποιος έχει μιλήσει πριν σε φιλικά του πρόσωπα, ακόμη κι αν έχει αφήσει σημείωμα στο οποίο εξηγεί (;) τους λόγους που τον οδήγησαν στην πράξη του, κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι πραγματικά έκρυβε μες στην καρδούλα του, πώς λειτούργησε το μυαλό εκείνο που αποφάσισε να σταματήσει την ίδια του τη λειτουργία.

Κι έρχονται όλοι μ’ ένα απίστευτο θράσος και βγάζουν με αφάνταστη ευκολία τα συμπεράσματά τους.

«Να γιατί το έκανε», «ορίστε οι ηθικοί αυτουργοί», ή, από την άλλη, «τι ανάγκη είχε αυτός» και ένα σωρό άλλες ανοησίες.

Το άλλο πουλάκι:

Να το δεις κοινωνιολογικά, μάλιστα.

Μπορείς να πεις, παρατηρώντας τα στοιχεία, ότι, κατά την περίοδο της κρίσης οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν.

Μπορείς να σημειώσεις επίσης ότι πολλοί από τους δύστυχους αυτούς ανθρώπους είχαν και οικονομικά προβλήματα.

Το να πιάσεις όμως μια περίπτωση και να ερμηνεύσεις τις «προθέσεις» του αυτόχειρα, να κάνεις δηλαδή αυτό που ούτε ο ψυχαναλυτής του (αν υπάρχει τέτοιος) μπορεί ή τολμά να κάνει, είναι το λιγότερο ασέβεια.

Εδώ, τις συνηθισμένες πολιτικές πράξεις σχολιάζουμε και λέμε ότι ο κάθε σχολιασμός πρέπει να γίνεται με ανάλυση και με όρους πολιτικούς κι όχι να προχωράμε σε …δίκη προθέσεων.

Και φτάνουμε στο σημείο να «ερμηνεύουμε» -εννοείται κατά το δοκούν- ένα «απονενοημένο διάβημα», όπως χαρακτήριζαν παλαιότερα την πράξη της αυτοκτονίας και να του δίνουμε πολιτικές προεκτάσεις, να διοργανώνουμε κινητοποιήσεις και να εκδίδουμε μανιφέστα με βάση αυτό.

Ας το αφήσουμε όμως κι εμείς κάπου εδώ, για να πούμε και δυο λόγια, φόρο τιμής στον Δημήτρη Μητροπάνο, του οποίου η μνήμη θα είναι αιωνία, όσο οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να ακούν σπουδαία τραγούδια.

Βλέπετε, φίλοι μου, πώς είναι η διαφορά;

Βλέπετε, με πόση επιμονή τόνιζαν όλοι όσοι μίλησαν γι’ αυτόν τον χαρακτήρα και το ήθος του;

Αυθόρμητα σου έρχεται στο νου ή σύγκριση με άλλους «μεγάλους καλλιτέχνες» για τους οποίους δεν βρίσκεται κανείς να πει μια καλή κουβέντα, πέραν του γεγονότος βεβαίως, ότι άφησαν σπουδαίο έργο.

Θα μου πείτε και γιατί θα πρέπει κάποιος δημιουργός να έχει χαρακτήρα και ήθος; Όταν τον ακούμε στο δίσκο, όταν βλέπουμε έναν πίνακά του ή διαβάζουμε κάποιο του ποίημα, τι μας αφορά αν είναι ακέραιος χαρακτήρας ή…καθαρματάκι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κι όμως μας αφορά!

Δεν μιλώ για τον χαρακτήρα του και πώς αυτός εκδηλώνεται στις ιδιωτικές του στιγμές, αλλά, επειδή κάθε καλλιτέχνης είναι και δημόσιο πρόσωπο, ιδιαίτερα ένας τραγουδιστής ή ηθοποιός, η δημόσια εικόνα του είναι κι αυτή μέρος του έργου του.

Ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται δημοσίως και «υποστηρίζει» αυτό το έργο, οι συνεργασίες του με άλλους ομότεχνούς του, η προβολή της εικόνας του (κακά τα ψέματα, σε τέτοια εποχή ζούμε), το πώς μιλά για τον εαυτό του και τους άλλους, όλα αυτά έχουν σημασία και μας αφορούν.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος, λοιπόν, έδωσε μαθήματα σε όλους αυτούς τους τομείς. Θα τον θυμάστε όχι μόνο για τα τραγούδια του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο στάθηκε στη ζωή.

Λεβέντικα.

Τον άκουσα σε μια συνέντευξη που μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια στα Τρίκαλα, τότε που ο πατέρας του ήταν πρόσφυγας, χωρίς ο Δημήτρης να γνωρίζει καν την ύπαρξή του, ο αδελφός της μητέρας του πηγαινοερχόταν στα ξερονήσια και η Ασφάλεια τους χτυπούσε τρεις την ώρα την πόρτα.

«Δεν αισθανόμουν τίποτα το ιδιαίτερο», απάντησε σε σχετικό ερώτημα του δημοσιογράφου, «γιατί έτσι ήταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς μας».

Δεν ήταν έτσι όλοι, αυτός όμως ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Σεβασμός!