120404 ΝΟΜΟΤΑΓΕΣ-1

Το ένα πουλάκι:

Αναχρονιστικός και απαράδεκτος!

Κάπως έτσι χαρακτηρίζονται οι νόμοι που θεωρούμε ότι δεν βλέπουν τα πράγματα, όπως τα βλέπουμε εμείς.

Ποιοι είμαστε εμείς; Είτε ο καθένας μόνος του, είτε συγκεντρωμένοι σε συλλογικότητες, έχουμε έρθει κατά καιρούς όλοι αντιμέτωποι με τέτοιους νόμους.

Κρατείστε το ρήμα «θεωρούμε».

Για να γίνει πιο κατανοητό, θα σας πω ένα παράδειγμα τέτοιου νόμου, τέτοιας διάταξης για την ακρίβεια, η οποία επηρεάζει την καθημερινότητα όλων μας.

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν τα αυτοκίνητα έτρεχαν σαν… ποδήλατα, όταν τα φρένα τους ήταν χειρότερα από ποδηλάτου (φρέναρες στο Διοικητήριο και σταματούσες στο Σταθμό), αποφασίστηκε να τεθεί το ανώτατο επιτρεπτό όριο ταχύτητας εντός των κατοικημένων περιοχών.

Πενήντα χιλιόμετρα την ώρα!

Σκεφθείτε και πάλι ένα αυτοκίνητο τη δεκαετία του ’50 ή του ’60, που ζήτημα είναι αν έπιανε τα ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα, σε έναν δρόμο εκείνης της εποχής και με τα φρένα που περιγράψαμε προηγουμένως.

Ε, λοιπόν, το ίδιο όριο ισχύει και σήμερα!

Σήμερα που τα αυτοκίνητα έχουν πολύ πιο εξελιγμένα ελαστικά, πολύ καλύτερες αναρτήσεις και συστήματα φρένων που ακινητοποιούν το όχημα σε υποπολλαπλάσια απόσταση από εκείνης της εποχής.

Εγώ αυτό το όριο ταχύτητας το θεωρώ αναχρονιστικό και απαράδεκτο!

Έχω αποφασίσει, από μόνος μου, να μην το εφαρμόζω. Κάθε φορά, λοιπόν, που κινούμαι, ιδίως σε έναν ευθύ δρόμο όπως, η Ευξείνου Πόντου, τρέχω με τουλάχιστον ογδόντα ή ενενήντα χιλιόμετρα την ώρα.

Που κι αυτό λίγο το θεωρώ, όμως είπα να μη το παρακάνω και προκαλώ τους κατοίκους της περιοχής, τους περαστικούς που διασχίζουν το δρόμο και τα παιδιά που κάνουν βόλτες με τα ποδήλατά τους.

Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα.

Εκεί, στην εσοχή που κάνει ο δρόμος απέναντι από το Πάρκο των Κομνηνών, τη στήνει μερικές φορές η τροχαία με ραντάρ.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι προκλητικοί!

Μας ζητούν να εφαρμόσουμε έναν τόσο αναχρονιστικό και απαράδεκτο νόμο, διαφορετικά, λέει, θα υποστούμε τις κυρώσεις που προβλέπονται.

Γιατί;

Γιατί δεν μπορούμε κι εμείς, όπως άλλοι Έλληνες πολίτες, να αποφασίζουμε ποιους νόμους θα εφαρμόζουμε και ποιους όχι, χωρίς όμως να κινδυνεύουμε να τιμωρηθούμε.

Να, έχω ως πρόχειρο παράδειγμα τους πανεπιστημιακούς δασκάλους.

Κάποιοι από αυτούς έχουν κηρύξει ανυπακοή στον νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια και, με το έτσι θέλω, αποφασίζουν να μη τον εφαρμόσουν.

Δικαίωμα τους; Ασφαλώς!

Κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να αποφασίζει ποιους νόμους θα σέβεται και ποιους όχι.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει υποχρεωτική εφαρμογή νόμου.

Απλώς υπάρχουν κάποιες συνέπειες.

Σε περίπτωση που συλληφθείς να παραβιάζεις έναν νόμο τότε θα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες που προβλέπονται.

Γιατί αυτό;

Για έναν απλούστατο λόγο. Κάπως έτσι συμφώνησαν οι άνθρωποι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ότι πρέπει να οργανώνονται οι κοινωνίες τους.

Για το καλό των ίδιων και των παιδιών τους.

Βεβαίως, στον κάθε άνθρωπο δίνεται και η εναλλακτική λύση να επιλέξει να ζήσει μόνος του, ως ερημίτης, και να οργανώνει την ζωή του όπως ακριβώς επιθυμεί, στερούμενος όμως και όλα τα αγαθά της κοινωνικής οργάνωσης του βίου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τέλεια υποταγή, λοιπόν;

Καθόλου! Οι άνθρωποι έχουν επίσης το δικαίωμα να αγωνίζονται για την αλλαγή των νόμων που θεωρούν άδικους ή αναχρονιστικούς.

Μέχρι όμως να επιτύχουν αυτή την αλλαγή, θα πρέπει ή να εφαρμόζουν τους ήδη υφιστάμενους ή να δέχονται τις συνέπειες της παρανομίας τους.

Προσέξτε!

Υπάρχει και άλλη εκδοχή. Πιθανότατα κάποιοι να πιστεύουν ότι η κοινωνία και οι νόμοι αλλάζουν μόνο μέσα από ένοπλο αγώνα, από επαναστάσεις.

Φυσικά, ένας επαναστάτης δεν συζητά και την εφαρμογή νόμων που έχουν ψηφιστεί από μια πλειοψηφία που τη θεωρεί πλαστή, παράνομη, ακόμη και δικτατορική.

Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, ένας γνήσιος επαναστάτης δεν μπορεί να είναι και μέσα και έξω από το κοινοβουλευτικό και το κοινωνικό παιχνίδι. Δεν μπορεί να έχει, ας πούμε, κόμμα που κατεβαίνει στις εκλογές, που δέχεται τις κρατικές επιχορηγήσεις, που συμμετέχει με εκλεγμένα μέλη στο κοινοβούλιο, αλλά… που αρνείται να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει η πλειοψηφία.

Καλώς ή κακώς (καλώς!) ζούμε σε μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα όπου οι αποφάσεις είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων.

Αν δεν μας αρέσει, υπάρχουν δυο τρόποι να το αλλάξουμε. Εκλογές ή επανάσταση. Μέχρι τις επόμενες όμως εκλογές ή την επόμενη επανάσταση, θα πρέπει κάπως να ζήσουμε.

Αυτό το κάπως περνάει από την εφαρμογή των νόμων.

Αγωγή του πολίτη!