120403 ΑΝΤΙΠΑΛΟ

Το ένα πουλάκι:

Το αντίπαλο δέος!

Ή σκέτο το αντίπαλο. Εσείς διαλέξτε ουσιαστικό. Στρατόπεδο, ας πούμε, που είναι και της μόδας.

Θα μιλήσουμε γι’ αυτό, όχι επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε ίσες αποστάσεις ή να διατηρούμε ένα είδος ουδετερότητας, αλλά έτσι, μια και το έφερε η (προεκλογική) κουβέντα.

Ο Θωμάς Μαργαρίτης, λοιπόν, ο οποίος φιλοδοξεί κι αυτός να κάνει το μεγάλο άλμα από την τοπική αυτοδιοίκηση στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Για πολλούς ήταν μια βεβιασμένη απόφαση που πάρθηκε στον πυρετό των πρώτων ημερών μετά τη μεγάλη εκλογική ήττα στις δημοτικές εκλογές.

Στην περίπτωση αυτή ο Θωμάς αποφάσισε να ακολουθήσει τις οδηγίες που δίνουν οι σύμβουλοι σχέσεων, οδηγίες που ελάχιστοι άνθρωποι ακολουθούν σε ανάλογες περιπτώσεις.

Τι μας συμβουλεύουν;

Όταν είναι, λένε, να χωρίσουμε από μια σχέση μας, να το κάνουμε πριν μπει άλλη στη ζωή μας και περιπλέξει τα πράγματα.

Ξεκαθαρίζεις με την πρώτη, μένεις μόνος, κάνεις τους απολογισμούς σου, παίρνεις αποφάσεις και μετά προχωράς στη δημιουργίας νέας σχέσης.

Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια. Συνήθως «σερνόμαστε» μέσα σε μια σχέση,  χωρίς να τολμάμε να χωρίσουμε και να μείνουμε μόνοι και, όταν βρεθεί κάτι άλλο, τότε κάνουμε το βήμα της απομάκρυνσης.

Για να το πάμε στην πολιτική, δηλαδή, πρώτα εξασφαλίζεις τις προϋποθέσεις για την εκλογή σου στο νέο αξίωμα και μετά παρατάς το πρώτο. Έτσι, μη τυχόν και απομείνεις ξεκρέμαστος, χωρίς θέση, και νιώσεις όπως το παιδάκι που μένει όρθιο στο γνωστό παιχνίδι με τις «μουσικές καρέκλες».

Το άλλο πουλάκι:

Τι συμβαίνει με τον Θωμά;

Κάθε φορά που τον βλέπω στην τηλεόραση, έχει ένα πολύ οργισμένο ύφος. Είναι θυμωμένος με κάτι, βρε παιδί μου, που είτε δεν το γνωρίζει ακριβώς και ο ίδιος, είτε το ξέρει και δεν θέλεις να μας το πει.

Σε μένα πάντως δίνει την αίσθηση ότι είναι θυμωμένος μαζί μας, με τους πολίτες, τους ψηφοφόρους της Δράμας, που δεν εκτιμήσαμε την προσφορά του στον τόπο και του δείξαμε τη θέση της αντιπολίτευσης.

Υπάρχει αυτό το είδος των πολιτικών.

Είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάνουν χάρη στους πολίτες που ασχολούνται με τα κοινά, ότι οι ψηφοφόροι έχουν την στοιχειώδη υποχρέωση να τους ανταποδίδουν αυτή τη μεγάλη χάρη, σε όποια εκλογική αναμέτρηση κι αν επιλέξουν να κατέλθουν.

Θυμώνουν λοιπόν, με τους πολίτες, γίνονται αυστηροί μαζί τους, τους κουνούν το δάχτυλο…

Το περίεργο είναι ότι έχουν αυτό το ύφος ακόμα και όταν φαίνεται να μη συντρέχει κανένας λόγος, όταν επιχειρηματολογούν για κάτι αυτονόητο, όταν κανείς δεν μοιάζει να τους φέρνει αντίρρηση.

Σφάλμα μέγα για πολιτικούς άνδρες.

Βλέπετε η αυτοπεποίθηση που αποπνέει κάποιος πολιτικός, η σιγουριά για τις απόψεις και τα έργα του, το κύρος που πρέπει να τον περιβάλλει, δεν επιβάλλονται με θεατρινισμούς, με το να χτυπάς το χέρι στο τραπέζι του τηλεοπτικού στούντιο.

Αυτό ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις!

Είναι όπως –τι παράδειγμα να πω;- το χουβαρνταλίκι, ένα πράγμα. Δεν μπορείς να το «παίζεις» χουβαρντάς, ενώ είσαι τσιγκούνης. Γελοιοποιείσαι, γιατί φαίνεται ότι αυτό που πας να δώσεις δεν…κόβεται από την ψυχή σου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έπεσε όμως και άσχημα ο άνθρωπος!

Βλέπετε άλλο να είσαι γέννημα θρέμμα ενός κόμματος κι άλλο να το χρησιμοποιείς ως όχημα στην πολιτική σου σταδιοδρομία.

Όσο «νομοταγής» κι αν προσπαθήσεις να είσαι, πάντοτε κάποιοι θα σε θεωρούν ξένο σώμα.

Πήγε, λοιπόν, ο Θωμάς Μαργαρίτης να δείξει την πίστη του στη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά με δηλώσεις υπέρ της δανειακής σύμβασης, του μνημονίου 2, τη στιγμή που το «αντίπαλο δέος» το καταψήφιζε.

Πού να ξέρει όμως πώς λειτουργούν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους, των οποίων η ανέλιξη στην πρωθυπουργία δεν γνωρίζει ούτε συναισθηματισμούς, ούτε φιλίες, παρά μόνο…ψήφους.

Απ’ όπου κι αν προέρχονται!

Αυτό δεν είναι ανέντιμη στάση αρχηγού;

Μη ρωτάτε εμάς. Ρωτήστε όσους είναι χρόνια στα κόμματα και απολαμβάνουν τα θετικά μιας «στέγης» πάνω από το κεφάλι τους. Ρωτήστε και αυτούς που υπήρξαν μικροί αρχηγοί, σε τοπικές παρατάξεις, ας πούμα δημοτικές.

Ασφαλώς και δεν είναι δίκαιο ο αρχηγός να φέρεται το ίδιο στους άσωτους υιούς και στους πιστούς και υπάκουους. Ακόμη και το Ευαγγέλιο όμως έχει διαφορετική άποψη. Πόσο μάλλον όταν ο άσωτος επιστρέφει κουβαλώντας μαζί του και αρκετές χιλιάδες ψήφους.

Για, να δούμε.

Αυτή η προεκλογική περίοδος θα έχει και το ιδιαίτερο εσωκομματικό της ενδιαφέρον.

Κι εμείς, σε κάτι τέτοια, τρίβουμε… τις φτερούγες μας.

Μέσα, έξω!