140402 ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Τουρίστες»!

Έτσι χαρακτήρισε ένας άνθρωπος που ξέρει τα πράγματα από κοντά, η Ευρωβουλευτής Μαριέττα Γιανάκου, τους συναδέλφους της που εκλέγονται στο ευρωκοινοβούλιο με σταυρό προτίμησης.

Τα επιχειρήματά της αξίζει να τα δούμε.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, όταν ο άλλος ενδιαφέρεται να μαζέψει ψήφους, προκειμένου να επανεκλεγεί, το μυαλό του δεν είναι στην ευρωβουλή και το σώμα του δεν «παρίσταται» στις Βρυξέλλες.

Τον περισσότερο καιρό ασχολείται με το πώς θα συγκεντρώσει ψήφους και αυτό δεν γίνεται εξ αποστάσεως. Ή τουλάχιστον με το να βρίσκεσαι εκτός συνόρων, γιατί οι άλλες αποστάσεις καλύπτονται σχετικά εύκολα. Θα δούμε πώς.

Η κυρία Γιαννάκου παρέθεσε και στοιχεία με τις παρουσίες των ευρωβουλευτών στο χώρο εργασίας τους.

Πιο κοπανατζήδες είναι οι Βέλγοι και οι Ιταλοί, οι οποίοι εκλέγονται με το σύστημα που θα εκλέξουμε κι εμείς τους δικούς μας ευρωβουλευτές. Με σταυρό προτίμησης.

Ειδικά για τους Ιταλούς, η κυρία Γιαννάκου λέει ότι δίνουν το παρών μια φορά την εβδομάδα, όσο ακριβώς απαιτείται δηλαδή προκειμένου να εξασφαλίσουν τον μισθό τους.

Τις υπόλοιπες μέρες βρίσκονται στην Ιταλία και πού τους βρίσκεις, πού τους χάνεις είναι πρώτο τραπέζι σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού ή άλλου περιεχομένου.

Ο λόγος προφανής.

Όταν μια εκλογική περιφέρεια είναι τόσο μεγάλη, δεν είναι δυνατόν να κάνουν οι υποψήφιοι προεκλογικό αγώνα με παραδοσιακούς τρόπους, ομιλίες, συγκεντρώσεις, διαφημιστικά φυλλάδια κλπ.

Ο μόνος τρόπος για να γίνουν γνωστοί στους ψηφοφόρους είναι τα τηλεοπτικά κανάλια και η παρουσία τους σε όσο το δυνατόν περισσότερες εκπομπές.

Έτσι υπάρχει ο κίνδυνος επέκτασης της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» και στην Ευρωβουλή. Οι ψηφοφόροι να ψηφίζουν εκείνους που «τα λένε», εκείνους που «γράφουν στο γυαλί» και όχι ανθρώπους με πραγματικά προσόντα, όρεξη για δουλειά και διάθεση για προσφορά.

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς το παρακάναμε.

Διότι, όπως υποστηρίζει η κυρία Γιαννάκου, ακόμη και οι χώρες που έχουν, το σύστημα τις σταυροδοσίας, δεν κάνουν το λάθος που κάνουμε εμείς, αλλά είναι χωρισμένες σε μικρότερες εκλογικές περιφέρειες.

Έτσι ο ευρωβουλευτής και μπορεί να έχει καλύτερη επαφή με τους ψηφοφόρους και μπορεί, αν εκλεγεί, να εκπροσωπήσει καλύτερα την περιφέρειά του.

Εμείς είμαστε μία, ενιαία και αδιαίρετη εκλογική περιφέρεια.

Τι πιθανότητες έχει να εκλεγεί κάποιος που δεν είναι γνωστός στην Αθήνα; Και πόσο καλά μπορούν αποκλειστικά Αθηναίοι βουλευτές να εκπροσωπήσουν την Ήπειρο, τα νησιά, τη Θράκη;

Υπάρχει, λοιπόν, πρόβλημα.

Βεβαίως, ανάμεσα στα δύο άκρα, συνήθως υπάρχει ένας μέσος δρόμος, τον οποίο όμως, για κάποιο άγνωστο λόγο, δεν βλέπουμε.

Το χειρότερο είναι ότι δεν κάνουμε καν την εξυπνάδα να ακολουθήσουμε άλλους που τον έχουν επιλέξει.

Όχι! Εμείς θέλουμε να έχουμε τα δικά μας λάθη, τα οποία μας δίνουν και τη δυνατότητα να ασκούμε το πιο δημοφιλές εθνικό σπορ, αυτό της φαγωμάρας.

Έτσι βλέπουμε μόνο τα άκρα, επιλέγουμε ένα από αυτά, συνήθως με γνώμονα τι έχει επιλέξει ο αντίπαλος και αρχίζουμε τις επιθέσεις.

Ποια θα ήταν στην περίπτωσή μας η μέση οδός;

Ανάμεσα στους ευρωβουλευτές επιλογής του αρχηγού ενός κόμματος και σε εκείνους που θα εκλέγονται από την τηλεόραση και θα κάνουν τουρισμό στις Βρυξέλλες, ποια θα μπορούσε να είναι η χρυσή τομή;

Διότι μπορεί η σταυροδοσία να απαλλάσσει τον αρχηγό του κόμματος από έναν μπελά (ποιους θα βάλει σε εκλόγιμη θέση και ποιους θα κάνει «γλάστρες» του ψηφοδελτίου), δεν αποκλείεται όμως να του δημιουργήσει άλλους.

Φανταστείτε να βρεθεί κανένας υποψήφιος με καναδυό εκατομμύρια σταυρούς!

Την άλλη κιόλας μέρα θα τον δούμε να κάνει αντάρτικο μέσα στην παράταξη από την οποία προήλθε και να διεκδικεί την αρχηγία του κόμματος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας πάρουμε μέτρα.

Μικρές περιφέρειες!

Το πρώτο και πλέον ενδεδειγμένο θα ήταν να χωριστεί η χώρα σε εκλογικές περιφέρειες, ώστε να μην υπάρχουν, ούτε να δημιουργηθούν εθνικοί αστέρες.

Βέβαια εδώ υπάρχει ένα μικρό θέμα, αφού η χώρα μας εκλέγει είκοσι έναν όλους κι όλους ευρωβουλευτές. Πόσες περιφέρειες να γίνουμε και πόσους να εκλέγει η καθεμιά;

Απουσιολόγιο!

Όσοι εκλεγούν να έχουν την υποχρέωση, πέραν εκείνης που πηγάζει από το ευρωκοινοβούλιο, να κάνουν συγκεκριμένες παρουσίες εκεί. Διαφορετικά να «παραιτούνται».

Δεν μπορεί να βρίσκεσαι μια μέρα την εβδομάδα στις Βρυξέλλες και τις υπόλοιπες να ξημεροβραδιάζεσαι στα κανάλια.

Ανώτατο όριο παρουσιών!

Σε τηλεοπτικές εκπομπές, εννοείται. Αυτό μπορεί να το επιβάλλει το κάθε κόμμα στους υποψηφίους του ή όλα, από κοινού, μετά από συνεννόηση (ΧΑ!) σε όλους τους υποψηφίους.

Ξέρω τι θα μου πείτε ή  μάλλον τι θα πουν οι ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν. Πως αυτό το μέτρο καθιστά άνιση την μάχη στις επόμενες εκλογές, όπου μπορεί να έχουν αντιπάλους, που δεν είναι εκλεγμένοι, με μεγαλύτερη παρουσία στα κανάλια, άρα πιο αναγνωρίσιμους.

Τι να κάνουμε όμως;

Εξάλλου ποιος μας είπε ότι ο ευρωβουλευτής πρέπει να εκλέγεται εφ’ όρου ζωής;

Τα άκρα και το κέντρο!