140404 ΚΤΗΝΩΔΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Δεν δικαιούται!

Για τη δημοκρατία το λέω.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ή να φέρεται σαν κτήνος. Μπορεί να φτάνει στο σημείο να διαπράττει βιαιότητες, αίσχη, ωμότητες ή οτιδήποτε άλλο αποτελεί ντροπή για το ανθρώπινο είδος.

Ο καθένας από εμάς.

Μπορεί να αφήνει επίτηδες ελεύθερο ή να του ξεφεύγει άθελά του το αγρίμι που κρύβουμε μέσα μας, αυτό που χιλιάδες χρόνια «πολιτισμού» δεν μπόρεσαν να το εξαλείψουν.

Διότι τι άλλο είναι οι θεσμοί, οι νόμοι, οι θρησκείες, η εκπαίδευση, η τέχνη, παρά προσπάθειες του ανθρώπου να εξανθρωπιστεί, να μπορεί δηλαδή να θέτει χαλινάρι στα ένστικτά του, να μην αντιδρά με βάση ό,τι του περνά προς στιγμήν από το μυαλό, αλλά να κάνει δεύτερες και τρίτες σκέψεις και να υπολογίζει τις συνέπειες κάθε του πράξης.

Κι όμως, δεν φτάνουν.

Τίποτε απ’ όλα αυτά από μόνο του, ούτε καν όλα μαζί δεν είναι αρκετά ώστε να εξαφανίσουν εντελώς το τέρας που, μπορεί να κοιμάται σε κάποιους βαθιά και σε άλλους με το ένα μάτι ανοιχτό, δεν έχει όμως πεθάνει.

Δεν αποκλείεται, λοιπόν, να ξυπνήσει εκεί που δεν το περιμένεις.

Αυτό είναι κάτι που δέχεται ακόμη και η έννομη τάξη μιας πολιτισμένης κοινωνίας, όταν αναγνωρίζει ελαφρυντικά για πράξεις που τελούνται «εν βρασμώ ψυχής».

Και τις διαχωρίζει από τα «εκ προμελέτης» εγκλήματα, στα οποία μπαίνουν ένα σωρό υστερόβουλα κίνητρα.

Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.

Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει, αν δεν έρθει εκείνη η ώρα για να δοκιμαστεί στην πράξη.

Γι’ αυτό, επίσης, οι άνθρωποι που διαθέτουν μια πιο ισχυρή αλυσίδα για το θηρίο, συνήθως φροντίζουν να μην φτάσουν στο σημείο να δοκιμάσουν την αντοχή της.

Φροντίζουν όμως δεν το καταφέρνουν πάντοτε. Γι’ αυτό λέμε ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Όχι όμως στη δημοκρατία. Αυτή δεν έχει το δικαίωμα να φέρεται κτηνωδώς, αυτή, είναι υποχρεωμένη, ως δημιούργημα των ανθρώπων κι όχι κάποιου θεού, να είναι άψογη.

Το άλλο πουλάκι:

Δύο νεκροί!

Ο ένας μαχαιρωμένος από ισοβίτη κρατούμενο και ο άλλος από ξυλοδαρμό από συναδέλφους του πρώτου.

Αποτρόπαια εγκλήματα.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να φιλάς τα παιδιά σου το πρωί και να φεύγεις για τη δουλειά, για να μην ξαναγυρίσεις, επειδή κάποιος, ο οποίος δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, ξέσπασε πάνω σου την οργή του.

Σημειώστε αυτό το «δεν έχει να φοβηθεί τίποτε».

Διότι, στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε δεμένο το κτήνος, έρχεται σημαντική βοηθός η σκέψη των συνεπειών.

Το πόσοι από εμάς και με τι ευκολία θα σκοτώναμε, φαίνεται από το τι κάνουμε σε περιόδους πολέμου, όπου δεν υπάρχει τιμωρία.

Και δεν εννοώ μόνο στις μάχες.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που θα σταματήσει έναν ισοβίτη από το να σκοτώσει κάποιον συνάνθρωπό του;

Τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί από τα ισόβια;

Δεν απαντώ τώρα στο ερώτημα, αλλά και δεν το ξεχνώ. Θα επανέλθω.

Για την ώρα, θα πρέπει να συλλογιστούμε λίγο τις αντιδράσεις τής δημοκρατικής πολιτείας, διά των νομίμων εκπροσώπων της, που είναι οι συνάδελφοι του άτυχου δεσμοφύλακα.

Σκότωσαν στο ξύλο τον δολοφόνο!

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι «πήραν το νόμο στα χέρια τους», όμως ξέρουμε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει τέτοιος νόμος, δεν υπάρχει θανατική ποινή. Να πούμε ότι απένειμαν δικαιοσύνη;

Και τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή που ο καθένας την απονέμει μόνος του. Σίγουρα όχι αυτή μιας συντεταγμένης και δημοκρατικής πολιτείας. Είναι μια δικαιοσύνη της ζούγκλας, όπου κατοικούν κτήνη, σαν αυτά που βρίσκονται φυλακισμένα μέσα μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν ευθύνες!

Ήδη διώκονται για «βασανισμό με αποτέλεσμα τον θάνατο» οκτώ σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών Νιγρίτας.

Δεν ξέρω πόσοι χαίρονται ή λυπούνται γι’ αυτό. Δεν ξέρω πόσοι λένε μέσα τους «καλά του κάνανε» και παρακαλούν να κουκουλωθεί η υπόθεση. Δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν ότι στη θέση τους το ίδιο θα έκαναν, ευτυχώς όμως δεν βρίσκονται σε τέτοια θέση.

Εγώ όταν μιλάω για ευθύνες θέλω να πάω λίγο πιο μακριά.

Τι σόι σωφρονιστικό σύστημα είναι αυτό, στο οποίο ένας ισοβίτης μπορεί να βρει κάποιο μαχαίρι και να σκοτώσει στο λεπτό έναν υπάλληλο ο οποίος είναι εκεί για να τον… σωφρονίζει;

Όπως βλέπετε, απαντώ στο ερώτημα που είχαμε θέσει προηγουμένως. Αν δεν υπάρχει κάποιος ηθικός φραγμός ή κάποιος φόβος που θα σταματήσουν έναν ισοβίτη, οφείλει να το κάνει το ίδιο το σύστημα που έχει αναλάβει αυτή την υποχρέωση.

Δηλαδή να εξασφαλίσει πως αυτός, ακόμη κι αν θέλει, δεν θα μπορεί να τελέσει άλλες εγκληματικές πράξεις, ούτε έξω, αλλά ούτε και μέσα στη φυλακή.

Πέρασε, δηλαδή, από το μυαλό των λυπημένων και εκδικητικών συναδέλφων τού άτυχου Γιώργου Τσιρώνη ότι ίσως αυτός έπεσε θύμα, εκτός της κτηνωδίας του Ιλί Καρέλι, και λαθών, παραλείψεων, αλλά και σοβαρότατων ευθυνών που έχει το σύστημα στο οποίο οι ίδιοι εργάζονται και είναι υπεύθυνοι;

Φαίνεται πως δεν πέρασε.

Κτηνωδίες!