140403 ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγαν οι αγανακτισμένοι;

Διάβαζα μια ωραία ανάλυση, με αφορμή και τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε αυτές τις μέρες στη Βουλή.

Μπορεί, εκ πρώτης όψεως να μη φαίνονται σχετικά, όμως, αν θέλουμε να το ψάξουμε λίγο ιστορικά, όλα ξεκίνησαν με το μεγάλο εκείνο κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες.

Το κίνημα εκείνο ήθελε να αλλάξει στον κόσμο.

Δεν το λέω ειρωνικά. Αν, αντί για κόσμο σκέτο, βάλεις «πολιτικό κόσμο», δεν απέχεις και πολύ από την πραγματικότητα.

Υποτίθεται ότι η αγανάκτηση στρέφονταν κατά του πολιτικού συστήματος, με ό,τι μπορεί να εννοεί ο όρος, που είχε οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.

Οι «πλατείες» λοιπόν και οι αγανακτισμένοι ήταν η μήτρα απ’ όπου προήλθε όλος αυτός ο θαυμαστός νέος κόσμος της πολιτικής σκηνής, καθώς και τα νέα πολιτικά ήθη που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Ας αρχίσουμε από τα ήθη.

Μέσα στις «πλατείες» ακούγονταν ιδέες για περισσότερη δημοκρατία, για άμεση δημοκρατία, ακόμη και για αναρχία ή άλλα τέτοια ηχηρά, όμως από ανθρώπους που, προφανώς, γνώριζαν το θέμα από τηλεοπτικές εκπομπές (για να μην πω, όπως η 17 Νοέμβρη «είχαν διαβάσει τους θεωρητικούς από κόμιξ»).

Διότι μπορεί όλα αυτά να ακούγονται όμορφα, είναι όμως πολύ δύσκολα, δύστροπα ζητήματα και η ενασχόληση μαζί τους είναι ένα «άθλημα» που χρειάζεται χρόνια προπονήσεων και προετοιμασίας.

Ας είναι όμως. Ακόμη κι έτσι είναι πού θετικό ότι τόσοι άνθρωποι «ζυμώθηκαν» με τέτοιου είδους ιδέες.

Τι έγινε όμως στην πράξη;

Στην πράξη προέκυψαν αυτά τα νέα ήθη που ζούμε. Η επίθεση σε όποιον έχει διαφορετική άποψη με ύβρεις και προπηλακισμούς, η έλλειψη ανοχής στην αντίθεση γνώμη, ο μανιχαϊστικός διαχωρισμός «ή μ’ εμάς ή μ’ αυτούς»…

Επιπλέον είναι η αποποίηση κάθε προσωπικής ευθύνης (για όλα φταίνε οι άλλοι), γεγονός από μόνο του αστείο, αν σκεφτεί κανείς ότι μεγάλο μέρος των αγανακτισμένων ήταν άνθρωποι που, επί χρόνια, έτρεχαν πίσω από τα κόμματα και τους αρχηγούς που οδήγησαν τη χώρα στον εκτροχιασμό.

Το άλλο πουλάκι:

Και ήρθε η αλλαγή.

Αυτό που προέκυψε, πρακτικά, από όλη την ιστορία των αγανακτισμένων είχε την εξής πολιτική μορφή.

Ένα νέο κόμμα, τους ανεξάρτητους Έλληνες, οι οποίοι έχουν ως κύριο πολιτικό τους επιχείρημα το ότι ο λαός δεν αντιδρά, επειδή μας ψεκάζουν.

Την διόγκωση ενός ανύπαρκτου στατιστικά κόμματος, της Χρυσής Αυγής, με όλα τα επακόλουθα και τις εξελίξεις που, εκτός από πολιτικό, έχουν και νομικό πλέον χαρακτήρα, αφού οι εισαγγελικές έρευνες συνεχίζονται και αποκαλύπτουν συνεχώς νέα στοιχεία για το κόμμα και τους ανθρώπους του.

Την ανάδειξη ενός μικρού κόμματος, συγγνώμη ενός μικρού συνασπισμού κομμάτων, στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την ένταξη σ’ αυτόν ενός κόσμου που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν ξέφυγε από τις αντιλήψεις που είχαν καλλιεργηθεί επί χρόνια εκεί.

Λίγο πολύ αυτή ήταν η εικόνα που προέκυψε από τις «πλατείες» και ας με συγχωρήσουν κάποιοι για τις γενικεύσεις, όμως, όπως είπε και ο κύριος Δραγασάκης «αν έκανα διάλεξη θα πρόσθετα και τα άλλα που έχω γράψει άπειρες φορές».

Γι’ αυτό όμως παρακάτω.

Εκτός από τη συνολική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, είχαμε και την αλλαγή των προσώπων, αφού στη σημερινή βουλή υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που εκλέχτηκαν για πρώτη φορά.

Και είδαμε τι έγινε! Το παρακολουθούμε όποτε υπάρχει μια σοβαρή αντιπαράθεση και συζήτηση για ένα θέμα.

Εικόνα από τη χειρότερη συνέλευση σωματείου εργαζομένων, για να μην πω φοιτητικό αμφιθέατρο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μας έμειναν αμανάτι.

Διότι τα κόμματα που είπαμε πριν μπορεί να συρρικνώνονται δημοσκοπικά ή και να τείνουν να εξαφανιστούν, όπως οι ΑΝΕΛ, όμως οι βουλευτές τους και το ήθος που έφεραν στην πολιτική σκηνή μάς έμειναν να τα χαιρόμαστε.

Το ζήτημα είναι να δούμε πού θα πάνε όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι που φεύγουν από αυτά τα κόμματα και τι νέο θα αναδείξουν εκεί όπου θα σταθούν τελικά.

Θυμίζω ότι εμείς, από αυτήν εδώ τη στήλη, φωνάζουμε πως έχει μεγάλη σημασία όχι η αλλαγή των προσώπων «στα τυφλά», αλλά η συνειδητή επιλογή ανθρώπων με ήθος, χαρακτήρα και ικανότητες.

Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία και η επιλογή των προσώπων από τους ίδιους τους πολιτικούς φορείς. Ώστε να μπορούν οι πολίτες να εκλέξουν ό,τι πιο άξιο διαθέτει ο κάθε χώρος.

Πού να τον βρουν όμως.

Πριν σας αφήσουμε, σας υποσχεθήκαμε δυο κουβέντες για την νέα «περιπέτεια του κυρίου Δραγασάκη. Γράφτηκαν πολλά για τις δηλώσεις του προς τους Γερμανούς βουλευτές, τα οποία αργότερα πήγε να πάρει πίσω.

Εμένα μεγαλύτερη εντύπωση μου προξένησε η «διορθωτική» του δήλωση και μάλιστα ένα σημείο που δεν σχολιάστηκε καθόλου.

Αν το μεταφέρουν, λοιπόν, σωστά τα ΜΜΕ σας το διαβάζω:

«Εδώ μιλούσαμε για έναν δίλεπτο χαιρετισμό, όπου ήθελα να πω αυτό που εκείνη τη στιγμή θεώρησα αναγκαίο να ακουστεί από τους Γερμανούς βουλευτές».

Το έσωσε!

Έτσι, για την Ιστορία!