140401 ΑΔΙΑΘΕΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Η συνολική εικόνα…

Το λέγαμε κι άλλη φορά, όταν βλέπεις μια δυο περιπτώσεις και δεν έχεις τη συνολική εικόνα, δεν είναι δυνατόν να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Πώς ξέρεις εσύ, που σου έτυχε να ζητήσεις μια φορά άδεια ανάμεσα σε δυο αργίες, πόσοι άλλοι «έτυχε» να κάνουν το ίδιο;

Όταν όμως κάποιος έχει μπροστά του μια συγκεντρωτική εικόνα και δει ότι οι… τυχεροί είναι χιλιάδες, ε, τότε κάτι αρχίζει να υποψιάζεται.

Το συνηθέστερο είναι να πάρει μια απόφαση που θα απαγορεύει τέτοιου είδους «τυχερά» και τότε «κοντά στο ξερό καίγεται και το χλωρό», όπως λέει και ο λαός μας.

Θα πω ένα άλλο παράδειγμα, που μας έρχεται από τον παλιό, καλό και αξέχαστο καιρό που ο κάθε δημόσιος υπάλληλος είχε ένα βιβλιάριο και πήγαινε σε όποιον γιατρό γούσταρε, όσες φορές γούσταρε, χωρίς να πληρώνει μία.

(Αλήθεια, πόσο μακρινές μάς φαίνονται εκείνες οι ξένοιαστες εποχές!)

Σκεφτόσουν, λοιπόν, εσύ κι έλεγες. Ε, και που θα δώσω μια φορά το βιβλιάριο για να εξεταστεί κι ο ασφαλισμένος στον ΟΓΑ πατέρας μου τι έγινε;

Το έλεγες, εσύ, το έλεγα εγώ, γιατί να μην το πει κι ο άλλος;

Πραγματικά, με μια φορά, με μια εξέταση δεν μπορεί να προέλθει και η καταστροφή. Σιγά το έξοδο. Πες ότι αρρώστησα εγώ, βρε αδελφέ. Θα κόψει ο γιατρός ένα (συνηθέστατα δύο) χαρτάκια από το βιβλιάριο και κάτι τρέχει.

Αλίμονο αν το σύστημα έχει ανάγκη από ένα τέτοιο ασήμαντο έξοδο.

Έτσι είναι! Μόνο που αν σκεφτούν και κάνουν το ίδιο όλοι οι ασφαλισμένοι του δημοσίου, απλώς… διπλασιάζεται το συνολικό κόστος του ταμείου. Αν, τώρα, υποθέσουμε πως οι γέροι γονείς αρρωσταίνουν πολύ πιο συχνά από τα παιδιά τους και αν υπολογίσουμε ότι τα βιβλιάριο πήγαιναν όχι μόνο σ’ αυτούς αλλά και σε φίλους, γείτονες, κουμπάρους ασφαλισμένους σε άλλα ταμεία, τότε μπορείτε να καταλάβετε πώς το πράγμα παίρνει τον κατήφορο, χωρίς να… το καταλάβετε.

Το άλλο πουλάκι:

Η συνολική εικόνα.

Έπιασα προχθές στα χέρια μου μια εφημερίδα δεκαεπτά, δεκαοκτώ ημερών, ξέρετε, από εκείνες που τις αφήνεις για να δεις κάτι άλλο, μετά έρχονται οι πιο φρέσκιες και στο τέλος φτάνεις να τους ρίχνεις μια βιαστική ματιά όταν τα νέα τους έχουν ήδη γίνει παμπάλαια.

Ωστόσο, μπορεί και σε παλιές εφημερίδες (όπως λέμε παλιοεφημερίδες) να βρεις πράγματα διαχρονικού ενδιαφέροντος, όπως αυτό για το οποίο μιλάμε σήμερα, τη συνολική εικόνα.

Θα ξεκινήσω όμως με μερικές ερωτήσεις και παρακαλώ όσους γνωρίζουν την απάντηση να μην πεταχτούν, για να αφήσουμε χρόνο στους υπόλοιπους να σκεφτούν.

Πόσες διαγνωστικές εξετάσεις και φυσικοθεραπείες κάνουμε ως χώρα, ως το σύνολο δηλαδή των κατοίκων σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο;

Για να απαντήσει κάποιος θα πρέπει ή να έχει συγκεκριμένα στοιχεία ή να κρίνει από την εμπειρία του.

Μπορεί να κάνει και κάποιους υπολογισμούς, όπως αυτούς που θα σας περιγράψω αμέσως.

Σκέφτηκα, λοιπόν, εγώ. Είμαστε περίπου δέκα εκατομμύρια (για την στρογγυλοποίηση, τι θα κάνουμε τώρα, θα πάμε κόντρα στους δεκαδικούς αριθμούς; που έλεγε κι ο Ζίκος) και ας υπολογίσουμε ότι ο κάθε ένας κάνει μια φορά το χρόνο κάποιες διαγνωστικές εξετάσεις.

Εντάξει, δεν κάνουμε όλοι κάθε χρόνο, τα παιδιά, ας πούμε δεν κάνουν παρά μόνο σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Υπάρχουν όμως και ασθενείς που υποχρεώνονται να κάνουν έλεγχο ή φυσικοθεραπείες περισσότερες από μία φορές.

Έτσι, πέντε πάνω πέντε κάτω, μπορούμε να πούμε πως θα ήταν λογικό να κάνουμε γύρω στα δέκα εκατομμύρια διαγνωστικές εξετάσεις το χρόνο. Τι θα λέγατε όμως, αν διαβάζατε, όπως κι εγώ, ότι τόσες εξετάσεις γίνονται σε… έναν μήνα;

Και κάθε μήνα! Το τονίζω, γιατί μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι τις κάνουμε όλοι τον Ιανουάριο, ας πούμε, και μετά τελειώνουμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το πάρτι συνεχίζεται.

Με συγχωρείτε, αλλά το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Δεν είναι δυνατόν να εξεταζόμαστε κάθε μήνα «όλοι οι Έλληνες». Ή, για να το θέσω διαφορετικά, δεν είναι δυνατόν να παραπέμπονται για διαγνωστικές εξετάσεις ή φυσικοθεραπείες δέκα εκατομμύρια (και τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες, για την ακρίβεια) «περιπτώσεις».

Το πράγμα βγάζει μάτι από μόνο του.

Κι όμως, αυτή είναι η συνολική εικόνα.

Κι αν θέλετε μια… συνολικότερη, να σας πω ότι το ίδιο μεγάλος με τον Ιανουάριο ήταν ο αριθμός των παραπεμπτικών και τον Οκτώβριο, ενώ κάποιοι ελέγχοι που έγιναν τότε και ο φόβος ποινών, μείωσαν τον αριθμό αυτό κατά 12% τον Νοέμβριο και επιπλέον 8% τον Δεκέμβριο.

Μόλις όμως διαπιστώθηκε ότι οι έλεγχοι ήταν κυρίως «στα λόγια», το κοντέρ ξαναχτύπησε τον Ιανουάριο τον αριθμό που είπαμε.

Και γεννιέται το ερώτημα. Δεν πρέπει κάτι να γίνει; Διότι, αν δεν γίνει, το πιο πιθανό είναι να έρθει μια μέρα που δεν θα μπορούν να εξετάζονται δωρεάν ούτε εκείνοι που έχουν πραγματική ανάγκη.

Να γίνει, λοιπόν. Όχι αυτό που προτείνουν κάποιοι, δηλαδή να λογικευτούμε και να αυτοπεριοριστούμε, διότι πρόκειται για ευχολόγιο, αφού, όταν μιλάμε για την υγειά μας, ο καθένας τα θέλει όλα και με το παραπάνω.

Εγώ θα πρότεινα να ξεκινήσει ένας έλεγχος, ας πούμε, από τους γιατρούς που συνταγογραφούν παραπεμπτικά δέκα και είκοσι φορές περισσότερα από τον μέσο όρο των συναδέλφων τους. έτσι, δειγματοληπτικά, μήπως και βγει τίποτα.

Λέτε να βγει;

Δεν αισθάνομαι καλά!