140429 ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Αμ, αναστήσαμε, Χαρίλαε!

Δυστυχώς, όχι όλοι.

Τι σας λέγαμε χθες για την πίστη; Όσο «ακλόνητη» κι αν είναι, όσο αυτό το «Χριστός Ανέστη» να το πιστεύεις, όταν χάνεις έναν δικό σου, έναν νέο άνθρωπο και μάλιστα στα καλά καθούμενα, η πίστη αυτή κλονίζεται.

Πρέπει να κλονίζεται!

Εννοώ την πίστη στις παραδόσεις.

Αυτή που θέλει να βάφεται κάθε χρόνο με αίμα ο εορτασμός της Αναστάσεως, επειδή κάποιοι «θερμοκέφαλοι» (είναι ο ευγενικός χαρακτηρισμός των ηλιθίων) επιμένουν να γιορτάζουν το Πάσχα… παραδοσιακά!

Πόσο παραδοσιακά; Αυτοί μόνο το ξέρουν. Τουλάχιστον όσο το γιόρταζαν στην εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν η αδούλωτη ελληνική ψυχή αψηφούσε τους δυνάστες και τις εντολές τους κι έριχνε ό,τι βόλι διέθετε στον αέρα, για να τους τρομάξει και να φύγουν μακριά από την γιορτή.

Έτσι, λοιπόν, επιτάσσει η παράδοση. Θέλετε να σας περιγράψω μια σκηνή;

Η νύχτα μαγευτική. Το εκκλησίασμα, κρατώντας τις λαμπάδες με το Άγιο Φως που μόλις έλαβε από την Ωραία Πύλη βγαίνει σιγά σιγά στο προαύλιο του ναού. Ο ιερέας με τους ψάλτες έχουν λάβει τις θέσεις τους στην εξέδρα, όπου δεν υπάρχουν μικρόφωνα, και όλοι είναι έτοιμοι να ακούσουν, μέσα στη σιγαλιά, το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως.

Τότε ακριβώς αρχίζει η… αναβίωση της παράδοσης.

Πριν καν ακουστεί το «διαγενομένου του Σαββάτου», οι τρομακτικές εκρήξεις από τις κροτίδες μετατρέπουν τη νύχτα σε πεδίο μάχης.

Παιδιά που κλαίνε, γονείς που σπεύδουν τρομαγμένοι να τα απομακρύνουν, φωνές φασαρία και μια αναστάτωση η οποία, κατά τους «θερμοκέφαλους» ονομάζεται παραδοσιακός εορτασμός του Πάσχα.

Στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να σκεφτούμε λίγο τον ρόλο των ΜΜΕ. Τα οποία, μόλις ανακοινωθούν τα πρώτα θύματα, θα το κάνουν μεγάλο θέμα και θα μιλήσουν για άλλο ένα «αιματοβαμμένο Πάσχα», δείχνοντας σκηνές από τις εντατικές όπου νοσηλεύονται οι τραυματίες ή τις κηδείες.

Όλο το προηγούμενο διάστημα όμως, η είδηση ήταν η προετοιμασία του «εθίμου», το πόσο εντυπωσιακοί είναι αυτοί οι εορτασμοί, τα ρεκόρ σε αριθμούς κροτίδων ή ρουκετών που θα στοχεύσουν τον έναστρο ουρανό…

Το άλλο πουλάκι:

Κι αν κάποια αστοχήσουν;

Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος! Πάντοτε χρειάζονται ορισμένες θυσίες προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η εκπληκτική ελληνική ιδιαιτερότητα και να μη γίνουμε κι εμείς τμήμα αυτού του πολτού της παγκοσμιοποίησης, που θέλει να χάνουμε κάθε τι χαρακτηριστικό της ταυτότητάς μας.

Και η «θερμοκεφαλιά» (είπαμε η κομψή έκφραση της ηλιθιότητας) είναι ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της ταυτότητας.

Τι να μας πουν όμως και τα αμερικανάκια, που μπαίνουν με τα όπλα στα σχολεία τους κι όποιον πάρει ο χάρος;

Να μας πουν ότι κι εκεί αυτό είναι μέρος της παράδοσης και της ταυτότητας τους; Να μας πουν ότι έτσι απελευθερώθηκαν από τους δικούς τους δυνάστες; Να μας θυμίσουν ότι στο δικό τους ηρωικό πάνθεο υπάρχει ο Μπίλυ ο Τρομερός;

Ή απλώς να δικαιολογηθούν λέγοντας πως τέτοιες ενέργειες διαπράττονταν από ψυχικά διαταραγμένους κι όχι από απόλυτα υγιείς, σαν τους δικούς μας (συγγνώμη για την έκφραση, αλλά δεν αντέχω) «λεβεντομαλάκες» κουμπουροφόρους;

Διότι, στην παράδοσή μας υπάρχει επίσης η παροιμία «είδε ο τρελός τον μεθυσμένο και φοβήθηκε».

Όταν λοιπόν συνδυάζεται η παράδοση της οπλοχρησίας με εκείνη που θέλει όποιον πιει περισσότερο να είναι ο πιο «λεβέντης», τότε δεν είναι καθόλου παράξενο που θρηνούμε τόσα θύματα.

Σας μπέρδεψα λίγο έτσι;

Το πήγα από το ένα στο άλλο, όμως έτσι είναι οι παραδόσεις. Ή τις δέχεσαι όπως είναι, συνολικά, ή θεωρείσαι θύμα της παγκοσμιοποίησης και πράκτορας των συμφερόντων που θέλουν να εξαφανιστεί η ελληνικότητα από προσώπου γης, διότι μόνο από αυτήν κινδυνεύει το σύστημα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Συνολικά, όχι α λα καρτ!

Μόνο που εμείς επιλέγουμε από την παράδοση μόνο ό,τι μας συμφέρει ή ό,τι φαίνεται πιο βολικό.

Διότι, ακόμη πιο «μακραίωνη» και από τις εκρήξεις και τους πυροβολισμούς είναι η παράδοση της νηστείας της Μεγάλης Παρασκευής και εκείνης του Μεγάλου Σαββάτου.

Νηστείες αυστηρές και παραδόσεις αιώνων που εμείς όμως τις έχουμε αντικαταστήσει με κάποιες μοντέρνες συνήθειες, όπως το να μπεκρουλιάζουμε στα ουζερί μετά τον Επιτάφιο.

Για να βρεις τραπέζι στα τσιπουράδικα του Βόλου, πρέπει να έχεις κλείσει μέρες πριν. Τόσο ισχυρή παράδοση.

Ό,τι μας βολεύει, λοιπόν.

Ακόμα και τον «παραδοσιακό αναστάσιμο χαιρετισμό», το «Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη ο Κύριος», τον κάναμε «Χρόνια Πολλά» και αισθανόμαστε αμήχανοι, όταν μας τον απευθύνει κάποιος άλλος.

Γιατί; Γιατί ντρεπόμαστε για την παράδοσή μας; Αφού έτσι χαιρετιόταν οι προγονοί μας και μέσα στην τουρκοκρατία και πολύ παλαιότερα.

Ας τα αφήσουμε λοιπόν αυτά. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι εντελώς «αμερικάνικα», διότι μόνο εκείνη η «παράδοση», η παράδοση των ρεκόρ Γκίνες, έχει να κάνει με το μέγεθος (ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο μπαμ) και το πλήθος (πόσες χιλιάδες ρουκέτες θα εκτοξευθούν).

Η δική μας παράδοση ποτέ δεν στόχευε στον εντυπωσιασμό, ήταν πάντοτε χαμηλόφωνη και μετρημένη, στα μέτρα που επιβάλλει ο τόπος μας και η φύση του, γι’ αυτό και της αρκούσε ο συμβολισμός του σπασίματος των κόκκινων αβγών και η θριαμβευτική αναφώνηση «Χριστός Ανέστη».

Μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές!