140407 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Πίσω στις αγορές!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε για το κατόρθωμα αυτό –έτσι τουλάχιστον παρουσιάζεται από ορισμένους.

Άσε που ακόμα δεν τον είδαμε. Έστω όμως ότι είναι γεγονός και ότι σε λίγο, η χώρα μας θα μπορεί και πάλι να δανείζεται από τις περίφημες αγορές. Γιατί θα πρέπει να χαιρόμαστε;

Θέλετε να σας θυμίσω ορισμένους από τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους στολίσαμε τις αγορές όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν εκτός. Δεν χρειάζεται, διότι είμαστε σοβαρή στήλη κι αν κάτι μας διαχωρίζει από τους κάθε λογής μπαλτάκους είναι ότι εμείς τουλάχιστον δεν βρίζουμε. Έχουμε άλλον τρόπο να τα λέμε.

Σ’ αυτές, λοιπόν, τις ακατονόμαστες αγορές επιστρέφουμε και λίγο ακόμη και θα βγούμε στους δρόμους να το γιορτάσουμε με σημαίες.

Δεν σας φαίνεται αντιφατικό. Υπάρχει εξήγηση; Πού να την αναζητήσουμε;

Αφήστε το άλλο…

Ξέρετε κανέναν, ιδιώτη ή επιχειρηματία, που να πανηγυρίζει επειδή υπάρχει περίπτωση (είπαμε, ακόμη δεν τον είδαμε) να βρει δανεικά με μεγαλύτερο –πολύ μεγαλύτερο- επιτόκιο απ’ αυτό που δανείζεται τώρα;

Δεν ξέρετε; Ε, να που το κάνει η χώρα μας.

Ας αφήσουμε όμως κι εμείς τις ερωτήσεις κι ας περάσουμε στις απαντήσεις, ξεκινώντας από το τέλος.

Δεν πανηγυρίζουμε επειδή (θα) βρίσκουμε μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ ό,τι τώρα, αλλά επειδή αυτό (θα) είναι πολύ χαμηλότερο από εκείνο το προ κρίσης.

Στο ενδιάμεσο, αυτά που παίρναμε με μικρό –πολύ μικρό –επιτόκιο ήταν προσωρινές διευκολύνσεις από φίλους, μέχρι να μπορέσουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Αυτό με τα πόδια κρατείστε το.

Επιπλέον, η χαρά μας (υποτίθεται ότι) δικαιολογείται από το γεγονός ότι η επιστροφή στις ακατονόμαστες αγορές είναι μια ένδειξη πως η οικονομία μας πάει καλά και πως μπορούν κάποιοι να βασίζονται σ’ αυτήν σε τέτοιον βαθμό, που να μας δανείζουν και τα λεφτά τους.

Έχουμε όλοι αυτή την αίσθηση;

Κυρίως όμως χαιρόμαστε, διότι μπορεί τώρα το χρήμα που θα δανειζόμαστε να είναι πιο ακριβό –πολύ πιο ακριβό- όμως θα έχουμε την άνεση να το κάνουμε ό,τι τραβάει η ψυχή μας κι όχι ότι μας επιβάλλουν οι δανειστές.

Το άλλο πουλάκι:

Φτάσαμε στο ζουμί.

Πώς ακριβώς εννοούμε, ή πώς φαντάζεται ο καθένας αυτό το «ό,τι τραβάει η ψυχή μας»;

Να μια συζήτηση σοβαρή που πρέπει να ξεκινήσει και στην οποία έχουμε λόγο όλοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα, πολίτες, όλοι!

Διότι, ο πρώτος κίνδυνος που διαφαίνεται είναι να επιστρέψουμε πίσω, στις παλιές ξένοιαστες μέρες, όταν το χρήμα έρρεε άφθονο, στον… γάμο του Καραγκιόζη, όπως ο κάθε Καραγκιόζης θεωρούσε ότι έπρεπε να ρεύσει.

Όποιος μπορούσε, όπου μπορούσε έδινε, με τη μορφή κάθε είδους παροχών, μόνο και μόνο για να διατηρούνται ευχαριστημένοι οι ψηφοφόροι.

Πάρε κόσμε!

Διορισμούς θέλεις; Δάνεια θέλεις; Αυξήσεις θέλεις; Επιχορηγήσεις θέλεις; Χρηματοδοτήσεις θέλεις; Κάλυψη των γενικών εξόδων σου θέλεις;

Κανένα πρόβλημα. Μισό λεπτό, να πεταχτώ μέχρι τις αγορές να πάρω λίγα δανεικά και επιστρέφω.

Υπάρχει, φίλοι μου, σοβαρός κίνδυνος να επιστρέψουμε σ’ αυτό, γεγονός που δεν φαίνεται μόνο από το προεκλογικό μοίρασμα του πλεονάσματος, αλλά από τη συνολική στάση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Το ακριβό δανεικό χρήμα γίνεται φτηνό πολιτικό, δηλαδή προεκλογικό χρήμα που εξαγοράζει την εύνοια των ψηφοφόρων.

Μέγα λάθος!

Αν βιαστούμε να πετάξουμε μαζί με τα απόνερα και το μωρό, τότε γρήγορα θα ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση και δεν θα έχουμε καν τη δικαιολογία να κλαιγόμαστε.

Η τραγική περιπέτεια που ζήσαμε ως χώρα πρέπει κάτι να μας διδάξει, τουλάχιστον να κερδίσουμε εμπειρίες και να βγούμε σοφότερο στο πέλαγος της ελεύθερης αγοράς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι να μας διδάξει;

Δεν θα το πω εγώ, θα θυμίσω πως πολύς κόσμος ακόμη και από την αντιπολίτευση, έλεγε συχνά ότι η κρίση μας οδήγησε σε αναγκαστικά μέτρα, πολλά τα οποία έπρεπε να είχαμε πάρει από μόνοι μας.

Η μηχανοργανώσεις, η διασταύρωση στοιχείων, μια λελογισμένη χρήση του δημόσιου χρήματος, η σωστή αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, ακόμη και πιο πρακτικά ζητήματα, όπως η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, η σωστή καταμέτρηση των συνταξιούχων είναι πράγματα τα οποία υποχρεωθήκαμε από τους δανειστές μας να τα κάνουμε.

Ε, ας μην τα διώξουμε μαζί με τους δανειστές.

Από την άλλη, πολύς κόσμος –αντίστροφα τώρα- από την αντιπολίτευση αλλά και την κυβέρνηση, συμφώνησαν πως η συνταγή ήταν λάθος. Πως η προσαρμογή δεν έπρεπε να βασιστεί (μόνο) σε περικοπές και επιπλέον φόρους.

Πώς θα αλλάξει αυτό; Τώρα που θα έχουμε τον δικό μας (δανεικό) παρά πώς σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε τις χρηματοδοτήσεις; Αν πάμε απλώς να «διορθώσουμε» τα στραβά, με αυξήσεις και λιγότερους φόρους, ίσως κάνουμε μια τρύπα στο νερό.

Πώς σκεφτόμαστε να διαχειριστούμε το (δανεικό) χρήμα μας ώστε αυτό να βοηθήσει στην παραγωγή νέου πλούτου;

Να η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε, μόλις τελειώσουμε με τους Μπαλτάκους.

Χρήμα!