140430 ΥΠΟΨΗΦΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Με ποια κριτήρια;

Υπήρχε (από) ανέκαθεν μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κριτήρια με τα οποία επέλεγαν τους υποψηφίους τους τα παραδοσιακά κόμματα.

Στη μια πλευρά μπορούσες σαν συναντήσεις υποψήφιους με μοναδικό προσόν τους την αναγνωρισιμότητα.

Στην άλλη υπήρχαν και κάποιοι «επώνυμοι», όμως το κριτήριο για την επιλογή τους δεν ήταν αυτό ή αποκλειστικά αυτό.

Έτσι ήταν; Ή έτσι νομίζαμε;

Διότι, εξ ορισμού, ένας ηθοποιός που κατέβαινε σε ψηφοδέλτιο της αριστεράς ήταν ένας «σκεπτόμενος» καλλιτέχνης, σε αντίθεση με εκείνον που κοσμούσε κάποιο δεξιό ψηφοδέλτιο και ήταν «γλάστρα» που θα έφερνε απλώς ψήφους.

Γενικώς, δεν ήταν δυνατόν κάποιο πρόσωπο του αθλητικού ή του καλλιτεχνικού κόσμου να ανήκει οπουδήποτε αλλού πλην αριστεράς και, ως εκ τούτου, όταν κατέβαινε υποψήφιος με άλλο κόμμα, αυτό γινόταν μόνο για να ξεγελαστούν οι ψηφοφόροι και να υποκλαπεί η ψήφος τους.

Μια και το έφερε η κουβέντα όμως, αυτό, το ότι οι ψηφοφόροι της αριστεράς είναι όλοι πολιτικά ώριμοι και ταξικά συνειδητοποιημένοι, ενώ όσοι ψηφίζουν άλλα κόμματα είναι κορόιδα ή εξαπατημένοι –στην καλύτερη περίπτωση συμφεροντολόγοι- είναι κάτι που ακόμη κυριαρχεί στη σκέψη πολλών πολιτών.

«Σας ξεγελούν», υποστήριζε κάποιος αριστερός ψηφοφόρος. «Σας κοροϊδεύουν», έλεγε ένας άλλος. Το πιο ενδεικτικό όμως ήταν εκείνο το «σας λυπάμαι», που απηύθυνε σε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων ένας τρίτος, όποτε δεν τους κατηγορούσε για προδοσία της τάξης ή της κοινωνικής καταγωγής τους.

Για να επιστρέψουμε όμως και στο θέμα μας, είναι γεγονός –αποδείχθηκε ιστορικά- πως ένα τεράστιο πλήθος «κοσμούσε» τα ψηφοδέλτια των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, επειδή προσέβλεπε σε μια προσωπική εξέλιξη μέσα από αυτά.

Το βλέπαμε κυρίως στις δημοτικές εκλογές, όπου τα πρόσωπα μας ήταν περισσότερο γνωστά.

Πολύ πιο εύκολα αποφάσιζε να «αγωνιστεί» κάποιος για τον τόπο του ως υποψήφιος μιας παράταξης που είχε πιθανότητες να διοικήσει το Δήμο, παρά από μια άλλη που απλώς διεκδικούσε τη συμμετοχή της στο δημοτικό συμβούλιο.

Καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Το άλλο πουλάκι:

Άλλαξαν όμως τα χρόνια…

Τα παραδοσιακά «κόμματα εξουσίας» δεν είναι πια τέτοια (κάποια ούτε εξουσίας, κάποια ούτε καν κόμματα), νέοι πρωταγωνιστές μπήκαν στο παιχνίδι και, ειδικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η τράπουλα έχει ανακατευτεί τόσο πολύ που μόνο για νέους όρους του πολιτικού παιχνιδιού μπορούμε να μιλάμε.

Μια σταθερά πάντως παραμείνει.

Η αναζήτηση υποψηφίων που να έχουν αντίκτυπο και επιρροή στην κοινή γνώμη.

Με λίγα λόγια, όλοι ψάχνουν για πρόσωπα που θα φέρουν ψήφους.

Αυτό είναι κακό; Καθόλου!

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κοινωνία και ο τρόπος ενημέρωσης των πολιτών, είναι φυσικό η αναγνωρισιμότητα να θεωρείται προσόν, αρκεί να μην είναι το μόνο. Και αρκεί να μην κατηγορούμε άλλους ότι το εκμεταλλεύονται, όταν το κάνουμε κι εμείς, στο βαθμό που μπορούμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι κόμματα που φαίνονται πλέον ισχυροί παίκτες στο πολιτικό παιχνίδι βρίσκουν με μεγαλύτερη ευκολία «επώνυμους» για τα ψηφοδέλτια τους και δεν μπορούν, όπως παλιά, να το παίξουν ανώτερα, απλώς κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία.

Η τελική επιλογή ανήκει και πάλι στους ψηφοφόρους.

Αυτοί (εμείς) θα διακρίνουν (κρίνουμε)αν κάποιος υποψήφιος διαθέτει και πιο ουσιαστικά προσόντα για να τους (μας) εκπροσωπήσει, πέρα από το πόσο συχνά εμφανίζεται το πρόσωπό του στα ΜΜΕ.

Ωστόσο, ενδιαφέρον έχει και μια άλλου είδους συμπεριφορά των «φανατικών» κάποιων κομμάτων.

Βλέπουμε με πόσο ενθουσιασμό υποδέχονται την (πιθανή) υποψηφιότητα κάποιου επώνυμου και πώς αντιδρούν όταν ο «αρραβώνας» δεν έχει αίσιο τέλος. Τότε ανακαλύπτουν ένα σωρό κουσούρια που αυτός διέθετε (διαθέτει) και, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να μας πείσουν πόσο τυχεροί είναι που απαλλάχτηκαν από το βάρος της υποψηφιότητάς του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επικοινωνιακά τερτίπια!

Θα ήθελα να σταθώ σε ένα ιδιαίτερο παράδειγμα και να ρωτήσω: τι νόημα έχει να διαλαλείς τον αρραβώνα και να ψάχνεις (δήθεν) για ημερομηνία γάμου, όταν δεν έχει δοθεί ακόμη ούτε ο λόγος;

Προφανώς κανέναν, εκτός αν έχεις να κερδίσεις από τις φήμες και τις συζητήσεις που θα γίνουν, ότι τάχα βρίσκεσαι τόσο κοντά σε μια συμφωνία, η οποία, τελικώς, δε θα επιτευχθεί, για λόγους ανεξάρτητους της θελήσεως και των δύο πλευρών.

Δεν σας θυμίζει λίγο τις μεγάλες μεταγραφές που «κλείνουν» (δήθεν) κάθε καλοκαίρι κάποιοι πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων και οι οποίες, την τελευταία στιγμή, ματαιώνονται, αφήνοντας πίσω τους μόνο λίγες μέρες ή και εβδομάδες συζητήσεων για τις ικανότητες του προέδρου;

Ε, κάτι τέτοιο έγινε και με την υποψηφιότητα του Λάκη Λαζόπουλου.

Του έγινε η πρόταση εις επήκοον όλων –γιατί άραγε;- αυτός το σκέφτηκε καλά επί πολλές ημέρες –γιατί άραγε;- για να πει τελικά «πολύ θα ήθελα, όμως δεν μπορώ» -γιατί άραγε;- και να αφήσει το κοινό, το δικό του και του ΣΥΡΙΖΑ με τις καλύτερες εντυπώσεις.

«Σας αγαπάω, μα δεν παντρεύομαι»!

Ωστόσο και μόνο οι συζητήσεις για πιθανό γάμο, μπορούν να είναι επωφελείς και στις δύο πλευρές, -εκμετάλλευση μιας κατάστασης με το λιγότερο δυνατόν κόστος, που θα έλεγαν και κάποιοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι.

Μαθαίνουμε γρήγορα!

Στις υπογραφές είμαστε!