160705 ΑΝΩΡΙΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχουμε και την ψήφο στα 17!

Δηλαδή την πρόταση για ψήφο στα 17, εννοείται χρόνια.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τη δούμε. Ο ένας είναι το… πλάτεμα (τι μου θύμισε τώρα αυτή η λέξη!) της δημοκρατίας. Αφού το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι είναι η βάση της, όσο περισσότεροι το έχουν, τόσο καλύτερη είναι η δημοκρατία μας.

Εδώ, βέβαια, ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος της γνωστής… κολοκυθιάς: και γιατί στα δεκαεφτά και όχι στα δεκαέξι. Και γιατί στα δεκαέξι και όχι στα δεκαπέντε…

Όπως θα δούμε παρακάτω, οι δεκαπεντάρηδες διαθέτουν όχι μόνο πολιτικό κριτήριο, αλλά και έντονη πολιτική παρουσία.

Ξέρετε, αυτό με τα όρια είναι ένα πρόβλημα τόσο παλιό, όσο το αντίστοιχο που είχε διατυπώσει ο Ζήνωνας, με τον Αχιλλέα και την χελώνα. Αν δεν το θυμόσαστε, μπορώ να σας το πω επί τροχάδην, μια και μιλάει για αγώνα δρόμου.

Ο γοργοπόδαρος Αχιλλέας πρόκειται να παραβγεί στο τρέξιμο με μια χελωνίτσα. Επειδή η καημένη είναι κάπως αργή, ο Αχιλλέας την αφήνει να ξεκινήσει πρώτη, πιστεύοντας πως θα την φτάσει και θα την περάσει πριν τον τερματισμό.

Τι μας λέει «το παράδοξο του Ζήνωνα»; Για να φτάσει τη χελώνα ο Αχιλλέας, θα πρέπει πρώτα να περάσει από το σημείο από το οποίο εκείνη ξεκίνησε. Μέχρι όμως να φτάσει εκεί, η χελώνα θα έχει πάει λίγο παραπέρα. Άρα, ξεκινώντας τώρα ο Αχιλλέας από τη νέα του αφετηρία, θα πρέπει να φτάσει στο σημείο στο οποίο έχει ήδη μεταβεί η χελώνα.

Πιάσατε το νόημα; Πάντοτε θα τους χωρίζει ένα διάστημα το οποίο συνεχώς θα μικραίνει, όμως ποτέ δεν θα γίνεται μηδενικό, αφού, μόλις ο Αχιλλέας φτάνει στο σημείο στο οποίο βρισκόταν η χελώνα, αυτή θα έχει πάει λόγο παραπέρα, ελάχιστο αλλά υπαρκτό διάστημα.

Μια πιο λαϊκή εκδοχή αυτού του παράδοξου είναι το ανέκδοτο στο οποίο ο άλλος πέφτει από μεγάλο ύψος και υπολογίζει την απόσταση από το έδαφος που συνεχώς μικραίνει. Μόλις όμως φτάσει στα δύο μέτρα, λέει «ε, από εδώ πηδάω και μόνος μου» και δίνει μια και προσγειώνεται ομαλά.

Αυτό συμβαίνει με τα όρια. Σε τι άραγε διαφέρει ένας δεκαεφτάχρονος από τον δεκαοχτάχρονο που σήμερα μπορεί να ψηφίζει; Και μετά, τι διαφορά έχει ο δεκαεξάχρονος από τον δεκαεφτάχρονο; Καμία! Άρα να ψηφίζει κι αυτός.

Το άλλο πουλάκι:

Και πάει λέγοντας!

Διαβάζοντας ένα σχετικό άρθρο, μου έκανε εντύπωση πως υπάρχουν και στη γειτονιά μας χώρες, για την ακρίβεια μία χώρα, όπου έχουν δικαίωμα ψήφου οι δεκαεξάχρονοι. Το ωραίο όμως είναι ότι μπαίνουν και άλλα κριτήρια!

Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, λοιπόν, μπορείς να ψηφίσεις όντας δεκαέξι ετών. Αρκεί… εδώ είναι το ωραίο: Να έχεις κολλήσει ένσημα και να πληρώνεις τους φόρους σου!

Ξέρω τι σκέφτεστε. Αν ίσχυε και σε εμάς κάτι τέτοιο, πολλοί από τους πολιτικούς μας θα έχαναν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, διότι από ένσημα δεν έχουν… ιδέα. Αφήστε που, αν ίσχυε και εκείνο με τους φόρους, οι μισοί δεν θα ψηφίζαμε!

Να, λοιπόν, ένα κριτήριο που θα μπορούσε να μπει συμπληρωματικά με το όριο ηλικίας, ή καλύτερα αντί γι’ αυτό. Να έχουν δικαίωμα ψήφου τα αγόρια που πήραν το απολυτήριο του Στρατού και τα κορίτσια που… παντρεύτηκαν!

Μη γελάτε, δεν είναι το ευθέως αντίστοιχο; Δεν λένε ότι ο Στρατός (πάντα με κεφαλαίο, όπως και ο Λαός) κάνει τον νέο από αγόρι άντρα; Ε, και ο γάμος κάνει το κορίτσι γυναίκα. Ποια η διαφορά;

Ένα άλλο κριτήριο (πολιτικής ωριμότητας) θα ήταν το να φύγει κάποιος από το σπίτι των γονιών του και πάει να ζήσει μόνος. Δεν εννοώ ως φοιτητής, εννοώ να κρατήσει δικό του σπίτι, με τις δικές του δυνάμεις.

Αυτό όμως θα ήταν σαν να βάζαμε από την πίσω πόρτα την παράμετρο των ενσήμων και, με την ανεργία που μας δέρνει, ιδίως τους νέους μας, κάποιοι δεν θα ψήφιζαν ούτε στα πενήντα τους.

Επομένως, μένουμε απλώς στο όριο ηλικίας που μπορούμε να το κατεβάζουμε κάθε τόσο, αφού, κατά γενική ομολογία, οι νέοι ωριμάζουν όλο και γρηγορότερα, κυρίως αν δείκτης ωριμότητας είναι το να γίνεσαι άντρας ή γυναίκα, χάνοντας την παρθενία σου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχει κανείς αντίρρηση;

Όχι, γιατί αν έχει θα τον παραπέμψω στην ΑΥΓΗ, όπου διάβασα ότι οι λόγοι για τους οποίους θα είχε κάποιο αντίρρηση (το άρθρο μιλάει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όμως ισχύουν για τον καθένα) είναι οι εξής.

Διαβάζω: «[Θα] πλημμυρίσουν οι εκλογικοί κατάλογοι με γυφτάκια από το Περιστέρι και την Τούμπα. Και [θα] μειωθεί η ζωοποιός επίδραση στο εκλογικό αποτέλεσμα του Ψυχικού και της Φιλοθέης» (!)

Ακόμη, κάποιος, ειδικά αν είναι απόφοιτος καλού Πανεπιστημίου, μπορεί να φοβάται το κατέβασμα του ορίου ηλικίας επειδή οι δεκαεφτάρηδες μπορεί να μην διαθέτουν κανένα πτυχίο, όμως «διαθέτουν πτυχία καταλήψεων και αμφισβήτησης των πάντων».

Τέλος, αυτός που έχει αντίρρηση για την ψήφο στα 17, στην πραγματικότητα «φοβάται ότι η ορμητική είσοδος στην εκλογική σκηνή των νεαρών λύκων της Γκράβας και της Καισαριανής, συντριπτικά υπέρτερων από τα παιδιά του Κολεγίου και των ευάριθμων καλών σχολείων, μπορεί να ταράξει τη δημοκρατική μας αρμονία».

Άμα σου λέει τέτοια η ΑΥΓΗ, τολμάς; Δεν τολμάς!

Διαδικασία ωρίμανσης!