160707 ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Μας άρεσε αυτό το παιχνίδι!

Αυτό το ταξίδι στο χρόνο που πραγματοποιήσαμε χθες. Απ’ ό,τι φάνηκε άρεσε και σε πολλούς από εσάς κι έτσι σκεφτήκαμε να το συνεχίσουμε και σήμερα. Μην τρομάζετε, δεν πρόκειται να βγάλουμε όλο το καλοκαίρι με best of, όπως κάνουν οι περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές.

Το θέμα που μας απασχολούσε πέρσι τέτοιες μέρες ήταν κυρίως το τι νόημα είχε το δημοψήφισμα. Σήμερα, με την (μικρή) σοφία της (μικρής, ακόμη) χρονικής απόστασης, μπορούμε να δούμε πολλά. Τότε όμως;

«Γιατί όλα αυτά;», ρωτούσαμε. Και συνεχίζαμε τις ερωτήσεις:

«Αν το θέμα ήταν να φύγει ο Βαρουφάκης, να βρεθούν γύρω από ένα τραπέζι οι πολιτικοί αρχηγοί και να συζητήσουν, ενώ η κυβέρνηση θα διαμορφώσει μια νέα, συγκεκριμένη (σημειώστε το αυτό) πρόταση προς τους δανειστές, τότε γιατί έπρεπε να υποστούμε όλη αυτή την ταλαιπωρία;

Γιατί δεν μπορούσαν όλα αυτά να γίνουν χωρίς το δημοψήφισμα, και ενώ οι τράπεζες θα λειτουργούσαν κανονικά; Θα είχαμε αποφύγει σημαντικά προβλήματα που προέκυψαν ακριβώς από την απόφαση αυτή του Αλέξη Τσίπρα.

Το πιο σοβαρό δεν είναι ούτε το δημοψήφισμα ούτε οι ταλαιπωρία των πολιτών μπροστά στα ΑΤΜ, δεν είναι καν ο φόβος που καλλιεργήθηκε στους πολίτες για τον κίνδυνο να χάσουν μέρος της περιουσίας τους, εξαιτίας ενός κουρέματος. (Για τον φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο να πάμε στη δραχμή δεν συζητώ, υποτίθεται πως τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρξε ποτέ!)

Το σοβαρότερο είναι πως τώρα, σε κάθε συζήτηση και πρόταση, μπαίνει το θέμα της ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών, καθώς και της πολυαναμενόμενης “ομαλοποίησης της κατάστασης”.

Όταν όμως σε μια συζήτηση προστίθεται από κάποια πλευρά ένα ή περισσότερα επιπλέον αιτήματα, τότε εσείς τι πιστεύετε; Ενισχύεται ή αδυνατίζει η διαπραγματευτική της θέση;

Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει αμείλικτο: Προς τι όλα αυτά;

Δυστυχώς δεν υπάρχει παρά μια μόνο απάντηση που έρχεται να επιβεβαιώσει όσα λέγαμε την προηγούμενη εβδομάδα για τον πρωθυπουργό. Ότι το μόνο του δυνατό σημείο είναι το ένστικτο της πολιτικής του επιβίωσης.

Όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα αποκτούν νόημα μόνο κάτω από αυτή την οπτική. Ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε να ισχυροποιήσει τη θέση του, όχι απέναντι στους συνομιλητές του στη Ευρώπη, αλλά απέναντι στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Το ότι το πέτυχε τον δικαιώνει απλώς ως έναν χαρισματικό… τακτικιστή»!

Το άλλο πουλάκι:

Βλέπαμε, δηλαδή, και τις εσωκομματικές εξελίξεις που θα ακολουθούσαν.

Συγχρόνως όμως κάναμε και κάτι σαν αυτό που κάνουμε χθες και σήμερα. Ξαναβλέπαμε τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών με το πρίσμα των εξελίξεων και ισχυριζόμασταν, όπως και τώρα, ότι το δημοψήφισμα δίχασε χωρίς λόγο την κοινωνία και πως πολλοί θα έπρεπε να ντρέπονται για τη στάση που είχαν κρατήσει πριν από αυτό:

«Τα λόγια είναι εύκολα. Αυτό το ξέρουμε όλοι, ξέρουμε επίσης ότι είναι και ανέξοδα –όχι πάντα. Ακόμη πιο εύκολα είναι τα λόγια πριν από το αποτέλεσμα, ας πούμε μιας δημοσκόπησης, όταν μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει, αν γνωρίζει ότι τις επόμενες μέρες δεν θα χρειάζεται να είναι εκεί να υποστηρίξει τις θέσεις του.

Κατηγορήθηκαν αυτοί που υποστήριξαν το ΝΑΙ, ακούστηκαν πολύ σκληρές κουβέντες εις βάρος τους, ακόμη και από ανθρώπους που έχουν δημόσιο λόγο αξιοπρόσεκτο, που τους παρακολουθούν πολλοί πολίτες.

Κατηγορήθηκαν, κυρίως, για προδοτική, αντεθνική στάση (είναι οι πιο ήπιες εκφράσεις που μπόρεσα να βρω), επίσης ότι τρομοκρατούν με τις θέσεις τους, σε μια προσπάθεια να αποσπάσουν εκβιαστικά την ψήφο των υπολοίπων.

Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα και, αν έχεις την υπομονή να περιμένεις, θα δεις ποιος δικαιώνεται και ποιος όχι. Στις μέρες μας μάλιστα, που ο πολιτικός χρόνος έχει συμπιεστεί αφάνταστα και τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, δεν χρειάζεται να περιμένεις και πολύ.

Σας ρωτάω, λοιπόν. Κάνει κάποιος από εσάς τον κόπο να ξαναδιαβάσει δημοσιεύματα και να ακούσει τοποθετήσεις τής προηγούμενης εβδομάδας; Ποιοι από τους δημοσιογράφους μπορούν να ξαναδημοσιεύσουν αυτούσιο ένα κείμενο… προδημοψηφισματικό (είναι όπως το προεκλογικό) και το κείμενο αυτό να στέκεται, να φαίνεται λογικό, με τα σημερινά δεδομένα;

Κατηγορήθηκαν ότι τρομοκράτησαν τον κόσμο εκείνοι που έλεγαν ότι οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν την Τρίτη (προχθές), ενώ επιβραβεύτηκαν όσοι υποστήριζαν, έδιναν μάλιστα το λόγο τους, ότι αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε.

Κατηγορούνται για προσπάθεια εξαπάτησης των ψηφοφόρων όσοι υποστήριζαν πως με το ΟΧΙ πλησιάζουμε επικίνδυνα στην έξοδο από το Ευρώ, ενώ εκείνοι που διαβεβαίωναν ότι αυτό είναι “φιλοευρωπαϊκή” ψήφος απολαμβάνουν γενικής ασυλίας.

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Ποια από τις δυο πλευρές μπορεί να υποστηρίξει ότι προέβλεψε με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτά που θα συμβούν; Ποιος “χρησμός” ήταν όχι ο πλέον αρεστός, αλλά ο χρησιμότερος;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί μιλήσαμε για χρησμό;

Γιατί είχαμε θυμηθεί το ποίημα «Πρέσβεις από την Αλεξάνδρεια», που τελειώνει με τον στίχο «Στην Ρώμη δόθηκε ο χρησμός· έγιν’ εκεί η μοιρασιά». Λέγαμε, λοιπόν, πως η όλη φασαρία –και δεν ήταν και μικρή- έγινε για το τίποτε:

«Μαλώνουμε για το ποια από τις δυο απόψεις έχει δίκιο, πιστεύουμε ότι, ψηφίζοντας το ένα ή το άλλο, θα αλλάξουμε το πεπρωμένο της χώρας μας, όμως ο χρησμός έχει ήδη δοθεί στις Βρυξέλες: “Φέρτε μια πρόταση για συμφωνία και ελάτε να συζητήσουμε την παραμονή σας στο ευρώ”. […] Το όχι διολισθαίνει προς το ναι»!

Αυτά, τέτοιες μέρες πέρσι. Χρειάζεται κάτι περισσότερο για να βεβαιωθείτε ότι πρέπει να μας προσέχετε περισσότερο;

 Το χθες μέσα από το σήμερα!