160715 ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Πού θα πάτε διακοπές;»

Το ρωτάς; Δεν το ρωτάς!

Είναι σαν να ρωτάς τον άλλο πόσα λεφτά βγάζεις. Από τους γονείς μας ακόμη ξέρουμε ότι κάτι τέτοιες ερωτήσεις δείχνουν αγένεια, είναι απαγορευμένες, όσο καλά κι αν τον γνωρίζεις τον άλλο, όση οικειότητα και αν έχετε.

Θα πρέπει να είσαι πολύ σίγουρος, όπως και όταν πρόκειται να ρωτήσεις έναν μαθητή πώς έγραψε στις εξετάσεις. Αν έχεις και την παραμικρή υποψία ότι δεν πήγε καλά, αν φοβάσαι ότι κάπου την πάτησε, καλύτερα ρώτα κάτι άλλο, ρώτα τον τι ομάδα είναι.

Έτσι και για τις διακοπές. Μόνο αν τον δεις τον άλλο να βγαίνει από το ταξιδιωτικό πρακτορείο με τα εισιτήρια στο χέρι, ή αν τον βλέπεις να φορτώνει το αυτοκίνητο, τότε μπορείς να τον ρωτήσεις «για πού, ώρα καλή;»

Και πάλι, πιο σωστό είναι να μην αναφέρεις τη λέξη διακοπές. Διότι η φυγή από το σπίτι είναι ένα θέμα και οι διακοπές κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Το να πάει, ας πούμε, κάποιος στο σπίτι στο χωριό, να δει τον παππού και τη γιαγιά, δεν το λες ακριβώς διακοπές. Το λες;

Ακόμη και στο εξοχικό του (δηλαδή το παραθαλάσσιο) να πηγαίνει, πάλι δεν μπορείς να το πεις διακοπές, με την έννοια που έχουμε στο μυαλό μας από τα αξέχαστα, και τόσο μακρινά πλέον, χρόνια της αστακομακαρονάδας.

Η οποία, ιδιαίτερα τον καιρό των διακοπών, έδινε κι έπαιρνε. Θυμάμαι τότε που ζούσαμε και την τρέλα του χρηματιστηρίου, το τι αστακός σερβίρονταν στις παραθαλάσσιες ταβέρνες, δεν περιγράφεται. Και αναρωτιόσουν. Άντε, τα πούρα τα φέρνουν από τη σοσιαλιστική Κούβα. Τόσους αστακούς πού τους βρίσκουν;

Τότε, λοιπόν, μπορούσες άφοβα να ρωτήσεις τον άλλο πού θα πάει ή πού ήταν διακοπές, διότι ήσουν σίγουρος πως θα είχε να σου αναφέρει κάποιον, τις περισσότερες φορές όχι μόνον έναν, …βαρύγδουπο προορισμό.

Ακόμη και ο πιο «τσιπλάκης» μπορούσε να πάρει ένα διακοποδάνειο και να την κάνει για εξωτικούς προορισμούς, τους οποίους μπορούσε αργότερα να περιγράφει «ζωντανά» στους «ζωντανούς» φίλους του στο καφενείο, αφού δεν υπήρχε ακόμη ο θαυμαστός κόσμος του φέισμπουκ.

Το άλλο πουλάκι:

Διακοπές ή… αλλαγή;

Είπαμε, η μετάβαση στο χωριό ή στο εξοχικό (δηλαδή το παραθαλάσσιο) δεν αποτελεί διακοπές, θα μπορούσαμε ίσως να την πούμε «αλλαγή». Έτσι, άλλωστε, έλεγαν και οι παλαιότεροι την -συνήθως για λόγους υγείας- παραθέριση, σε κάποιο μέρος με καλό κλίμα.

Πήγαιναν «αλλαγή» στο βουνό, σε ένα χωριό με καθαρό αέρα και πολλά νερά, στα λουτρά, ή στη θάλασσα για αμμόλουτρα, θέλοντας να ενισχύσουν τον οργανισμό τους ενόψει ενός κρύου και υγρού χειμώνα, γεμάτου αρρώστιες.

Η «αλλαγή» έχει και μια άλλη, κυριολεκτική σημασία. Υποτίθεται ότι αλλάζεις όχι μόνο μέρος, αλλά και τις καθημερινές σου συνήθειες, το πρόγραμμά σου, τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντά σου. Αν πρόκειται όμως να πας κάπου αλλού και να κάνεις ό,τι και εδώ, τότε δεν μιλάμε για αλλαγή, για ταλαιπωρία μιλάμε.

Έχω, ας πούμε, φίλους που κουβαλάνε στις διακοπές τους τη δουλειά που κάνουν όταν βρίσκονται στο σπίτι τους. Όταν λέμε δουλειά, μη φανταστείτε τίποτε επαγγελματικές υποχρεώσεις. Τα γραψίματά τους κουβαλάνε, τις διορθώσεις των κειμένων τους, τέτοια πράγματα.

Άλλοι πάλι παίρνουν μαζί τους την καθημερινή 24ωρη απασχόλησή τους, δηλαδή το τηλέφωνο ή το τάμπλετ με τα οποία είναι μονίμως δικτυωμένοι. Στις διακοπές μάλιστα δουλεύουν… υπερωριακά, αφού όλο και κάτι περισσότερο θα έχουν να «ανεβάσουν», όλο και περισσότερο θα τους λείπει η «ζωντανή» επικοινωνία με φίλους.

Όχι εμείς, για εμάς αυτό δεν είναι «αλλαγή», ούτε καν διακοπές. Εμείς χρειαζόμαστε και επιδιώκουμε μια πραγματική… αποσύνδεση από εικόνες και τις συνήθειες της καθημερινότητας. Χρειαζόμαστε αυτό που έλεγε μια φίλη «γέμισμα των μπαταριών», ώστε να μπορούμε να βγάλουμε τον δύσκολο χειμώνα που θα ακολουθήσει.

Ναι, όλοι οι χειμώνες είναι δύσκολοι –το καλοκαίρι είναι για τους φτωχούς, έλεγαν οι παλιοί- όμως δεν έχετε κι εσείς την εντύπωση ότι, όσο περνάνε τα χρόνια, γίνονται ακόμη δυσκολότεροι;

Δεν μιλάω μόνο από άποψη οικονομικών, μιλάω για τις δυσκολίες που έχουν να κάνουν με τα μονίμως πια παρόντα (μικρο)προβλήματα υγείας, με απώλειες αγαπημένων προσώπων που γίνονται περισσότερο έντονες το χειμώνα, με τον τρόπο που αλλάζει η πόλη και τα στέκια της, με την αδυναμία να βρισκόμαστε και να κάνουμε πράγματα όπως παλιά…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γι’ αυτό πρέπει να φεύγουμε!

Εξάλλου, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, οι διακοπές αποκτούν μεγαλύτερη αξία την ημέρα… της επιστροφής. Όταν ξαναβρίσκεις εκεί όπου άφησες όλα τα πράγματα από τα οποία (υποτίθεται ότι) προσπάθησες να ξεφύγεις κι αυτό από τη μια σου φέρνει κάποια μελαγχολική διάθεση και από την άλλη σου δίνει μια γλυκιά αίσθηση σιγουριάς.

Έτσι, λοιπόν, κι εμείς. Φεύγουμε και σας αφήνουμε, ξέροντας πως, όταν θα ανταμώσουμε, θα σας βρούμε με έναν νέο εκλογικό νόμο, ένα αγνώριστο τηλεοπτικό τοπίο, μια διαπραγμάτευση για τα εργασιακά σε εξέλιξη και, πιθανότατα, μια ανασχηματισμένη κυβέρνηση.

Όμως θα είστε εδώ και θα είμαστε εδώ κι εμείς. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα και τόσο θεαματικά (για να λέμε και κανένα κλισέ) η επιστροφή σε αγαπημένα πρόσωπα και αγαπημένες συνήθειες είναι μια ανεκτίμητη σταθερά. Ας τη διαφυλάξουμε όσο μπορούμε…

Καλή αντάμωση τον Σεπτέμβριο!

Φύλλο (και φτερό) πορείας.