160712 ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Οι μέρες μας είναι μετρημένες!

Ξαφνικά αισθανόμαστε πως ο χρόνος δεν μας φτάνει. Δεν μιλάω γενικά, δεν αναφέρομαι στην ηλικία που περνάει, στον θάνατο που όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι (όσοι δηλαδή δεν είναι πλέον παιδιά) τον αισθάνονται όλο και πιο κοντά, μιλάω για… τις διακοπές.

Ναι, τις καλοκαιρινές διακοπές μας, που αρχίζουν μετά την εβδομάδα που διανύουμε και… υπολογίζουμε τις μέρες, υπολογίζουμε και αυτά που έχουμε να σας πούμε και βλέπουμε ότι δεν χωράνε, ότι θα χρειαζόμασταν και… παράταση.

Να, τώρα που είπαμε παράταση, ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν σας μιλήσαμε καθόλου για το Euro που ολοκληρώθηκε με τον τελικό το βράδυ της Κυριακής. Τι έμεινε από αυτό; Μας έμαθε τίποτε καινούριο;

Θα μου πείτε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι και πως το παρακολουθείς για τις συγκινήσεις που σου δίνει, όχι για να μάθεις κάτι. Δεν θα συμφωνήσω, τουλάχιστον όχι απόλυτα. Πάντοτε έχεις και κάτι χρήσιμο για τη ζωή σου να μάθεις, ακόμη και από τα παιχνίδια.

Ας δούμε, λοιπόν, τι μάθαμε από το φετινό Euro. Τι είναι αυτό που θα μπορούμε να κρατήσουμε ως συμβουλή για τα επόμενα χρόνια μας. Το πρώτο που ξέρουμε πλέον είναι ότι, σ’ αυτό το ωραίο παιχνίδι, που παίρνουν μέρος διάφορες χώρες, δεν νικάνε πάντοτε στο τέλος οι Γερμανοί. (Μάθημα ζωής!)

Αυτό δεν είναι κάτι απλό, αν το συνειδητοποιήσεις σαν γνώση. Διότι, αμέσως μετά τίθεται το ερώτημα: Και τότε, ποιοι νικάνε;

Εδώ είναι ένα από τα σημαντικότατα μαθήματα του Euro για το ποδόσφαιρο και τη ζωή: Δεν ξέρουμε, κανείς δεν ξέρει…

Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φαβορί, που το αποτέλεσμα, δηλαδή, δεν είναι υποχρεωτικά υπέρ του καλύτερου, εκείνου που έχει καλύτερη ομάδα, εκείνου που ήταν πιο σωστά προετοιμασμένος, τότε όλα είναι ανοιχτά.

Θα μου πείτε έτσι δεν ήταν πάντα το ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα σε διοργανώσεις όπως το Euro; Κάπως έτσι δεν το πήραμε κι εμείς το 2004 ή οι «μαυρισμένοι από τα μπάνια» Δανοί το 1992;

Το άλλο πουλάκι:

Στο ποδόσφαιρο (και στη ζωή) χρειάζεται τύχη!

Και, ειδικά στις μεγάλες διοργανώσεις, μια τύχη που να σε ακολουθεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ματς. Δείτε τι έκαναν οι Πορτογάλοι. Είδαν κι έπαθαν να περάσουν από τη φάση των ομίλων (θυμηθείτε το δοκάρι των Ούγγρων στο 3-3).

Στα νοκ άουτ παιχνίδια πέρασαν με την ψυχή στο στόμα την Κροατία και την Πολωνία και μόνο τους Ουαλούς, ένα από τα εφτά παιχνίδια, το πήραν στην κανονική διάρκεια του αγώνα, πριν φτάσουν στην παράταση και τα πέναλτι!

Δείτε τι έκαναν οι Γάλλοι. Στους ομίλους, ας πούμε ότι είχαν το άγχος της έδρας. Μετά όμως; Σχεδόν κάθε ευκαιρία που έκαναν πήγαινε γκολ. Τέσσερις φορές έστειλαν την μπάλα προς το τέρμα με τους Ισλανδούς στο πρώτο ημίχρονο και νικούσαν 4-0!

Το ίδιο και με τη Γερμανία. Ένα γκολ πέναλτι, σταλμένο από τον θεό, αφού, πέρα από το ότι έγινε όπως έγινε, ξεκίνησε κι από ένα κόρνερ που δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραχωρηθεί, στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Γριεζμάν πήρε πάλι τη μπάλα από τον θεό (εννοείται του ποδοσφαίρου, γι’ αυτό το μικρό θήτα) την έσπρωξε δειλά προς το τέρμα -δεν το λες και σουτ-, πέρασε ανάμεσα από τα πόδια δύο αμυντικών και κάτω από εκείνα του τερματοφύλακα και πήγε γκολ!

Αυτές οι δυο ομάδες συναντήθηκαν στον τελικό και διασταύρωσαν τις… τύχες τους. Η Πορτογαλία φάνηκε να στέκεται άτυχη, όταν, από την αρχή του αγώνα, έχασε το αστέρι της. Κατά την ταπεινή μας άποψη, η αναγκαστική αλλαγή τούς έκανε καλό, αφού η ομάδα λειτούργησε με άλλους ρυθμούς και έπαψε να παίζει για τον Ρονάλντο.

Αφήστε που ο Κουαρέσμα που τον αντικατέστησε (να άλλο ένα μάθημα ζωής, ουδείς αναντικατάστατος), ένας σέντερ φορ με εξαιρετικά σωματικά προσόντα, έβαλε σε μπελάδες την άμυνα των Γάλλων κερδίζοντας μονομαχίες και σπάζοντας τη μπάλα στους συμπαίκτες του και βοήθησε τα σχέδια του Σάντος για ενίσχυση στο κέντρο, όπου εκείνοι υπερτερούσαν μέχρι την αλλαγή.

Είπαμε όμως το όνομα που έκανε τη διαφορά σ’ αυτό το Euro και μας έδωσε ένα άλλο μάθημα που θα το θυμόμαστε. Φερνάντο Σάντος. Ο προπονητής που έφυγε διωγμένος από την εθνική μας, που κατακρίθηκε για τον τρόπο που έστησε την ομάδα του και που, τελικά, πήρε αυτό που δεν μπόρεσαν άλλοι κι άλλοι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι μάθημα μάς έδωσε ο Σάντος;

Η προσήλωση στον στόχο, η μεθοδική δουλειά, η αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων που διαθέτεις, το χτύπημα στις αδυναμίες του αντιπάλου (και η βοήθεια του θεού που είπαμε πριν) μπορούν να σε οδηγήσουν μακριά.

Όπως βλέπετε δεν πρόκειται για ένα, αλλά για πολλά μαθήματα που εμείς, οι Έλληνες, θα έπρεπε να τα ακολουθήσουμε, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά στην καθημερινή μας ζωή, αν θέλουμε να προκόψουμε.

Ο Σάντος γνώριζε καλά το υλικό που διέθετε και ήξερε πώς να το αξιοποιήσει στο έπακρο. Δεν είχε την καλύτερη ομάδα, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να στήσει τα πλάνα του με βάση ακριβώς το συγκεκριμένο δεδομένο.

Δεν έκανε το κέφι των «αγνών φίλων του ποδοσφαίρου», που θέλουν ανοιχτό παιχνίδι πολλά γκολ και θέαμα, όμως έκανε ευτυχισμένους τους φιλάθλους της ομάδας του κι έγραψε ιστορία. (Διακρίνετε κι εδώ κάποιο πολιτικό μάθημα;)

Ας κρατήσουμε αυτά που μας έδωσε το Euro, θα μας χρειαστούν.

Τσούκου τσούκου… κούπα!