160714 ΛΙΣΤΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε με τα καλά μας;

Έδωσαν, λέει, στη δημοσιότητα λίστα με τους μεγαλύτερους οφειλέτες του Δημοσίου, (όχι δημόσιους υπάλληλους, οφειλέτες που χρωστάνε στο Δημόσιο) με στόχο -άκουσον άκουσον- να τους κάνουν να… ντραπούν και να πάνε να εξοφλήσουν τα χρέη τους.

Πόσες αυταπάτες τρέφουν τελικά σ’ αυτή την κυβέρνηση!

Κάποτε μας έλεγαν πως, με το που θα εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες θα σπεύδουν να «τακτοποιούν» τις υποθέσεις τους, επειδή θα γνωρίζουν ότι τα χρήματά τους θα πιάνουν τόπο.

Η συγκεκριμένη αυταπάτη δεν ήταν και εντελώς εκτός πραγματικότητας. Θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Έτυχε κι εγώ να ακούσω σε πολλές συζητήσεις φίλους, που τοποθετούσαν τον εαυτό τους στην Αριστερά, την τότε μικρά πλην τιμία, να δικαιολογούν μ’ αυτό τον τρόπο την άρνησή τους να φορολογηθούν.

«Γιατί να πληρώσω φόρους, τι μου προσφέρει το κράτος; Μήπως είναι σχολεία αυτά που έχουμε, μήπως τα νοσοκομεία μας είναι της προκοπής, έχουμε δημόσιες υπηρεσίες, δρόμους; Ή να πληρώνουμε εμείς τα κορόιδα, για να δίνουν θαλασσοδάνεια στους δικούς τους»!

Έτσι έλεγαν και, πιθανότατα, κάτι τέτοιους συντρόφους της είχε υπόψη της η κυρία Βαλαβάνη, όταν δήλωνε πως, με την κυβέρνηση της Αριστεράς, το πρόβλημα θα λυθεί, αφού όλοι αυτοί θα  σπεύσουν αυθορμήτως να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Δεν ξέρω τι έκαναν οι συγκεκριμένοι, εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι στο ανθολόγιο των δικαιολογιών προστέθηκαν και νέες, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι έχουμε και νέα μέλη στον χορό των φοροφυγάδων:

«Δεν θα πληρώνω εγώ τους Καρανίκες», ακούς να λέει ο άλλος και, εδώ που τα λέμε, δεν του δίνεις και απόλυτο άδικο. Η αλήθεια όμως είναι, φίλοι  μου, ότι έτσι δεν πάμε πουθενά. Πάντοτε θα υπάρχει όχι μια αλλά πολλές καλές δικαιολογίες προκειμένου να μην πληρώσεις τους φόρους που σου αναλογούν.

Πουθενά δεν πάμε όμως και με τις διάφορες λίστες, οι οποίες έχω την εντύπωση ότι λειτουργούν αντίστροφα. Αντί να μαζεύουν χρωστούμενα από τους οφειλέτες, μάλλον δημιουργούν περισσότερους.

Το άλλο πουλάκι:

Έχει να κάνει με την… ντροπή!

Πρώτα πρώτα είναι αστείο να ελπίζει κανείς ότι κάποιος θα κοκκινίσει από ντροπή και θα σπεύσει να τακτοποιήσει τις οφειλές του, μόλις μαθευτεί ότι χρωστά, σε μια χώρα όπου έδρασε και μεγαλούργησε ολόκληρο… κίνημα με το όνομα «δεν πληρώνω»!

Το πιο πιθανόν είναι η δημοσιοποίηση μιας λίστας να λειτουργεί ως μέσο κοινωνικής εκτόνωσης. Κάθε τόσο ακούμε πως το κράτος, τουλάχιστον τους ξέρει, μπορεί να μην τους ακουμπά, όμως τους εκθέτει σε δημόσια διαπόμπευση.

Ακόμη πιο πιθανόν όμως είναι το πράγμα να λειτουργήσει αρνητικά. «Εδώ άλλοι χρωστάνε εκατομμύρια και δεν τους κάνουν τίποτε, γιατί να πληρώσω εγώ»; Ή, εναλλακτικά, «ας πάνε πρώτα να τα πάρουν από τους μεγαλοοφειλέτες και μετά να έρθουν και σε μένα».

Το χειρότερο είναι ο τρόπος που όλα αυτά λειτουργούν στα γνωστά υποζύγια, σε όσους δηλαδή δεν έχουν τρόπο να αποφύγουν την πληρωμή των φόρων τους. Αυτοί δεν ξέρουν με ποιον να πρωτοθυμώσουν.

Να θυμώσουν με εκείνους που δεν πληρώνουν τα χρεωστούμενα, με αποτέλεσμα να βάζει το κράτος το χέρι πιο βαθειά στη δική τους τσέπη ή να «τα πάρουν» με την κυβέρνηση που, αντί να βρει έναν τρόπο να εισπράξει, το μόνο που κάνει είναι να διαπομπεύει τους οφειλέτες;

Μια τέτοια λίστα θα είχε νόημα να τη δημοσιοποιήσεις μόνο αν δίπλα στο κάθε όνομα υπήρχε και το ποσό που κατάφερε να πάρει από αυτό η εφορία. Τότε, μάλιστα. Θα λειτουργούσε παραδειγματικά.

Θα βλέπαμε όλοι μας όχι μόνο πόσα χρωστάνε (πόσα δηλαδή κατάφεραν να μην πληρώσουν) όπως συμβαίνει τώρα, αλλά και πόσα, τελικά, τους πήρε το κράτος, μαζί με τις προσαυξήσεις.

Θα σκεφτόσουν τότε ότι είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις, ότι αργά ή γρήγορα θα πληρώσεις και γι’ αυτό, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τα δώσεις όσο γρηγορότερα μπορείς, αν είναι δυνατόν στην ώρα τους.

Εδώ, βεβαίως κάνουμε όλοι μας κι ένα λάθος. Αφήνουμε να εννοηθεί ότι όλοι όσοι υπάρχουν μέσα στις περίφημες λίστες με τους μεγάλους οφειλέτες, είχαν και μπορούσαν να πληρώσουν τις οφειλές τους αλλά δεν το έκαναν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πράγμα που ασφαλώς δεν ισχύει!

Μια και το έφερα όμως η κουβέντα, μια και μιλάμε για ανθρώπους που έχουν να πληρώσουν και δεν το κάνουν, και μια και μιλάμε για το αίσθημα ντροπής και την απουσία του, καλό θα είναι να σκεφτούμε κάτι άλλο.

Δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο τα ποσά που αναγράφονται σε τέτοιες λίστες, όμως, φασούλι το φασούλι…

Μιλάω για τους επαγγελματίες που δεν κόβουν ποτέ και σε κανέναν απόδειξη.

Ο άλλος σε βλέπει καθημερινά, σ’ έχει πελάτη, ξέρει μάλιστα ότι εσύ είσαι μισθωτός ή συνταξιούχους και περιμένεις να πληρωθείς από τα χρήματα που μαζεύει το κράτος, του δίνεις το αντίτιμο, κρατάει και τον ΦΠΑ και -σωστά το μαντέψατε- δεν σου δίνει απόδειξη.

Μπροστά στα μάτια σου, δηλαδή, εισπράττει ένα καθαρό, πεντακάθαρο 23%, πέρα από το νόμιμο δικό του κέρδος, ποσό που έπρεπε να πάει κατ’ ευθείαν στα ταμεία του κράτους και από εκεί να γίνει… ό,τι είναι να γίνει.

Ξέρω, αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι έχει έναν σωρό λόγους που το κάνει και σε πολλούς μπορεί να έχει δίκιο. Μήπως όμως αυτοί που βρίσκονται στις λίστες, και περιμένουμε να κοκκινίσουν από ντροπή βλέποντας δημοσιευμένο το όνομά τους, δεν έχουν τους ίδιους και περισσότερους λόγους;

Ντροπή μας και ντροπή τους!