ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σεπτέμβριος 2019. Συμπληρώθηκαν είκοσι συναπτά έτη από τη μέρα που αποφασίσαμε να σχολιάζουμε σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό και πολιτικό μας βίο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Δείτε εδώ το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Πάμε για άλλα; Ποιος ξέρει;

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

160711 ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:
Ωραίο πράγμα το σαββατοκύριακο.

Παρένθεση:
Διάβασα κάπου ότι πρέπει να το γράφουμε με μικρό σίγμα, διότι δεν είναι κύριο όνομα που προέρχεται από τη σύνθεση του Σαββάτου με την Κυριακή, αλλά για ένα επίρρημα, στην ουσία, που δείχνει απλώς μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.

Βεβαίως, οι χρήστες των μέσω στα οποία οι χαρακτήρες μετράνε πολύ βαριά, βρήκαν έναν νέο τρόπο να εκφράζουν αυτό το «επίρρημα». Το γράφουν ΣΚ… κερδίζοντας δώδεκα ολόκληρους χαρακτήρες!

«Για να τους κάνουν τι;» που θα ρωτούσε και ο Μικρός Πρίγκιπας. Αφήστε το γελοιωδέστερο του πράγματος, που μεταφέρουν και στον προφορικό λόγο την… οικονομία χαρακτήρων και τους ακούς να εύχονται «καλό σουκού»!
Ας κλείσουμε όμως την παρένθεση, για να μη γίνουμε πιο κακοί.

Το σαββατοκύριακο είναι ωραίο, διότι σ’ αφήνει να πάρεις μια απόσταση από τα γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε. Τα ξαναβλέπεις με πιο ήρεμο μάτι, τα αναλύεις και μέσα από τις εφημερίδες του, και είσαι έτοιμος να σχηματίσεις μια άποψη.

Το ζήτημα είναι ότι, όταν τη Δευτέρα θα θελήσεις να την εκφράσεις στην παρέα σου, τα γεγονότα θα μοιάζουν μακρινά και ο σχολιασμός εκτός χρόνου. Δεν πειράζει όμως. Ιδίως αν δεν προκύπτει κάποιο άλλο, ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα, καλό είναι να τα λέμε και με κάποια καθυστέρηση.

Να, ας πούμε, σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε για τις «αποκαλύψεις» του Γκαλμπρέιθ, οι οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας και απασχόλησαν τους σχολιαστές την προηγούμενη εβδομάδα. 

Δεν είναι ένα θέμα «επίκαιρο», με την κλασική έννοια, δηλαδή δεν ξεθυμαίνει μόλις περάσουν λίγες μέρες. Αντιθέτως, όσο περισσότερο το συζητάμε, φωτίζονται πλευρές του, που αξίζει να εξεταστούν από πιο επίσημους φορείς και θεσμικά όργανα.

Τι αποκαλύφθηκε, τελικά, με τις… «αποκαλύψεις» Γκαλμπρέιθ; Ότι υπήρχε ένα σχέδιο που ετοιμάστηκε με εντολή Βαρουφάκη (;) και προέβλεπε ενέργειες, μετά (ή για) την έξοδο της χώρας από το ευρώ.

Το άλλο πουλάκι:
Άλλο Β κι άλλο Χ!

Το πρώτο σημείο που αξίζει να συζητηθεί είναι αν το σχέδιο αυτό ήταν μια εναλλακτική κίνηση της ελληνικής πλευράς, στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής μας (προσέξατε το «μας»;) τακτικής, ή ένα αυτόνομο σχέδιο εξόδου από το ευρώ και επιστροφής στη δραχμή.

Δεν είναι στο χέρι, ούτε στις δυνατότητές μας να το διευκρινίσουμε. Απλώς εικασίες μπορούμε να κάνουμε, ξεκινώντας από τα λόγια της ίδιας της τότε κυβέρνησης ότι «δεν υπάρχει τρόπος να μας διώξουν από το ευρώ».

Αυτό ήταν το επιχείρημά της και πριν από το δημοψήφισμα, αλλά και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, όταν οι «άλλοι» επεσήμαιναν τον κίνδυνο μια λανθασμένη, δηλαδή αδιάλλακτη διαπραγμάτευση να μας οδηγήσει εκτός ευρώ.

Αφού, λοιπόν, δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα, άρα και τέτοιος κίνδυνος, προς τι η εκπόνηση σχετικού σχεδίου; Μήπως υπήρχε σκέψη αυτόβουλης αποχώρησης από το κοινό νόμισμα; Πιθανότατα!

Με απόφαση τίνος όμως θα γινόταν κάτι τέτοιο; Του κ. Βαρουφάκη; Μόνο; Προφανώς όχι. Και με ποια εξουσιοδότηση; Αφού όλοι είχαν δηλώσει πως η εντολή που έλαβε ο κ. Τσίπρας στις εκλογές του Ιανουαρίου δεν ήταν εντολή ρήξης, αλλά διαπραγμάτευσης.

Καταλάβατε πώς λειτουργεί το σχήμα; Αυτοί δεν είχαν τρόπο (ούτε και διάθεση) να μας διώξουν. Η κυβέρνηση δεν είχε εξουσιοδότηση να αποχωρήσουμε από μόνοι μας, τι στο καλό χρειάζονταν το σχέδιο Β; Ένα τέτοιο σχέδιο Β; Εκτός αν δεν ήταν Β και ήταν Χ!

Να, λοιπόν, το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει και ζητάει επιτακτικά απάντηση. Είναι δυνατόν ένας υπουργός Οικονομικών, ακόμη κι αν είναι ο Βαρουφάκης, να καταστρώνει μόνος του ένα σχέδιο αλλαγής νομίσματος, χωρίς να έχει εντολή, ή χωρίς, τουλάχιστον, να ενημερώσει τον πρωθυπουργό της χώρας;

Αν μάλιστα βάλουμε στην εξίσωση και τις συνθήκες με τις οποίες, σύμφωνα με το σχέδιο, θα γινόταν αυτή η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τότε νομίζω ότι η ερώτηση έχει απαντηθεί. Όχι, δεν μπορούσε να σχεδιάζεται ένα «πραξικοπηματικό» σχέδιο, εν αγνοία του κ. Τσίπρα.

Διότι υπάρχει πάντοτε και το μόνιμο ερώτημα: Πόσο αφελής, τέλος πάντων, μπορεί να είναι αυτός ο κ. Τσίπρας. Και, αν είναι τόσο αφελής όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν κάποιοι, πώς γίνεται οι ίδιοι ακριβώς να προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι και «χαρισματικός»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Χαρισματικά… αφελής!

Σας το λέω, εγώ είμαι πολύ μπερδεμένος. Από τη μια θέλω να δεχτώ ότι το «σχέδιο Χ» ήταν, ορθά, μια απαραίτητη προληπτική ενέργεια, αφού κάθε διαπραγματευτής που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να διαθέτει μια εναλλακτική λύση.

Έστω και τέτοια που είδαμε προηγουμένως, χάρη στα ερωτήματα που θέσαμε. Είναι δυνατόν όμως ένα εναλλακτικό σχέδιο, ειδικά ένα τόσο σοβαρό σχέδιο που αφορά μια κρισιμότατη απόφαση για την πορεία της χώρας να εκπονείται από… τους κολλητούς του Βαρουφάκη;

Δεν θα έπρεπε η πολιτεία, μέσα από θεσμοθετημένα όργανα, αποτελούμενα από πολιτικά στελέχη και ανώτατους υπαλλήλους, που κατέχουν τον τρόπο λειτουργίας και τους μηχανισμούς του κράτους, αλλά και την… ψυχολογία των πολιτών, να σχεδιάζει οτιδήποτε έχει να κάνει με τέτοιου είδους αποφάσεις;

Ποιοι και μέσα από ποιες διαδικασίες θα δώσουν απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα; Για να ξέρουμε τελικά αν σταθήκαμε τυχεροί ή άτυχοι με όλους αυτούς τους απίθανους που μπλέξαμε και μας κόστισαν, σύμφωνα με εγκύρους υπολογισμούς, πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια.

Ή απλώς ήμασταν τυχεροί, μέσα στη ατυχία μας!
Σχέδιο μάσαλ!

Δεν υπάρχουν σχόλια: