160708 ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Για ποιους;

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό ερώτημα που δείχνει, αν θέλετε, (όπως λένε και πολλοί από τους έχοντες δημόσιο λόγο) και την αξία της διακρίσεως, μιας… αρετής που μας βοηθάει να βάζουμε ανθρώπους και πράγματα στη θέση τους.

Όταν ακούμε γενικόλογες ή αόριστες παρατηρήσεις, που αναφέρονται σε… από τον καιρό μέχρι την οικονομική κατάσταση της χώρας, καλό είναι να θέτουμε αυτό το απλό ερώτημα, προκειμένου να ξεκαθαρίζει το τοπίο και η συζήτηση να αποκτά νόημα.

Θέλετε παραδείγματα; Πάντοτε βοηθάνε.

Σου λέει, ας πούμε, ο άλλος πως φέτος το καλοκαίρι ο καιρός είναι αρκετά ευχάριστος. Έχουμε δηλαδή, παρά τον αρχικό εκείνον «μίνι καύσωνα», μια δροσιά που δεν μας αφήνει να ψηθούμε.

Ευχάριστος, για ποιους; Για όλους; Για τους γεωργούς; Για τους ανθρώπους που περιμένουν τους λουόμενους στις παραλίες; Για εκείνους που παράγγειλαν και γέμισαν τα καταστήματά τους ανεμιστήρες και κλιματιστικά; Για τους συνταξιούχους και τους εκπαιδευτικούς;

Βλέπετε, από τα αρχαία χρόνια ακόμη, από τον μύθο του πατέρα που είχε δυο παιδιά, έναν μπαξεβάνο και έναν κεραμοποιό, ξέρουμε πως «καλός καιρός» δεν σημαίνει για όλους το ίδιο πράγμα.

Άλλο παράδειγμα. Ακούσαμε πως φέτος μπήκαν, λέει, στις εξετάσεις τα ευκολότερα θέματα των τελευταίων ετών.

Εύκολα, για ποιους; Προχθές που δόθηκαν τα στατιστικά στη δημοσιότητα είδαμε ότι ο ένας στους τέσσερις μαθητές συγκέντρωσε κάτω από 7000 μόρια!

Κανονική… σφαγή, δηλαδή. Βέβαια, υπήρξαν και αρκετοί μαθητές που συγκέντρωσαν πολύ υψηλές βαθμολογίες, γι’ αυτό και προβλέπεται να ανέβουν οι βάσεις στις ιατρικές σχολές. Αν όμως ρωτήσει κάποιος δυο διαφορετικούς υποψήφιους, διαφορετικής δυναμικότητας εννοώ, θα δει ότι το «εύκολα» είναι πολύ σχετικό.

Και πάλι όμως το παράδειγμά μας δεν είναι και το πιο χαρακτηριστικό, αφού για τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων μιλούν, εκτός από τους εκάστοτε υποψήφιους, οι ίδιοι πάνω κάτω εξωτερικοί «παρατηρητές», αυτοί που το έκαναν και τα προηγούμενα χρόνια.

Το άλλο πουλάκι:

Δείτε τι γίνεται με την οικονομία!

Όλοι παραδέχονται ότι το περιβάλλον είναι πολύ αρνητικό για όσους προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν οικονομικά, όμως κι εδώ βλέπουμε τεράστιες διαφοροποιήσεις. Υπάρχουν επενδυτές που, σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης, κατάφεραν να κάνουν θαύματα και υπάρχουν και… μαρινόπουλοι.

Έχω όμως μια απορία, ρε παιδιά.

Πώς γίνεται να μπαίνει μέσα ένα μαγαζί, μια επιχείρηση που δουλεύει στο φουλ; Δεν είναι τωρινή η απορία μου, την έχω από τη δεκαετία ακόμη του ’80. Έβλεπα τότε, ας πούμε, τα αστικά στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα να «βογκάνε» από τους επιβάτες, να παστωνόμαστε για να πάμε στον προορισμό μας, και τους αντίστοιχους οργανισμούς χρεοκοπημένους!

Είναι δυνατόν, αναρωτιόμουνα. Το να μπαίνει μέσα ένα μαγαζί, μια επιχείρηση στην οποία βλέπεις ότι δεν πατάει πελάτης, το καταλαβαίνω. Το να χρεοκοπεί όμως τη στιγμή που δεν προλαβαίνει να εξυπηρετεί τον κόσμο, τι άλλο μπορεί να είναι από κακή διαχείριση;

Εκείνα τα χρόνια, αν θυμάστε, είχε χρεοκοπήσει και η Πειραϊκή Πατραϊκή, όταν και στο τελευταίο χωριό της χώρας, οι νοικοκυρές, πριν αγοράσουν από τον δοσατζή τα προικιά της κόρης τους… έβλεπαν την ούγια!

Δεν θέλω να μιλήσω για τη «δική μας» ΣΟΦΤΕΞ, είναι γνωστές, τώρα πια, σε όλους οι αμαρτίες της. Περνούσα πάλι προχθές έξω από το εργοστάσιο και έβλεπα τα ρημαγμένα κτήρια και σκεφτόμουν πως κανείς δεν έδωσε λόγο, ούτε φυσικά ζήτησε μια συγγνώμη, γι’ αυτό το θλιβερό κατάντημα.

Είναι δυνατόν να ζουν και να βασιλεύουν μικρότερες εταιρείες και ένας κολοσσός, στο χαρτί, σε ένα είδος που θεωρείται πρώτης ανάγκης και δεν θα πάψει ποτέ να έχει ζήτηση, να χρεοκοπεί από κακοδιαχείριση;

Το ίδιο τώρα και με την Μαρινόπουλος ΑΕ. Τα σούπερ μάρκετ είναι μαγαζιά που πληρώνονται τοις μετρητοίς ενώ εξοφλούν τους προμηθευτές τους επί πιστώσει. Αυτό, από μόνο του είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα και δεν μπορεί να δικαιολογεί τέτοια χρέη, τη συσσώρευση τέτοιων χρεών.

Διότι, παίρνεις το εμπόρευμά σου με πίστωση και το πουλάς και ξεχρεώνεις, στο βαθμό που εσένα δεν σε φεσώνουν οι πελάτες σου, αφού πριν βγουν από το μαγαζί τα εμπορεύματα περνούν από το ταμείο. Αν δεν μπορέσεις να το πουλήσεις, δεν παραγγέλνεις άλλο, τι να το κάνεις, άρα δεν χρεώνεσαι στους προμηθευτές σου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Απλοϊκές σκέψεις!

Η ουσία είναι ότι, όποτε πήγαινα εγώ στο συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ, περίμενα ώρα πολλή στα ταμεία, μέχρι να περάσουν τα τεράστια καρότσια των πελατών. Το μαγαζί δούλευε. Και όμως, έφτασε να έχει τέτοια ανοίγματα και, το κυριότερο, να εξακολουθεί κανονικά τις συναλλαγές του, ενώ δεν είχε δημοσιεύσει ισολογισμούς για τρία συναπτά έτη.

Τώρα αναζητούνται λύσεις, προκειμένου να διασωθούν οι θέσεις των εργαζομένων. Προστασία έναντι των πιστωτών. Και; Εντάξει με τα χρωστούμενα. Τα ράφια ποιος θα τα γεμίσει; Ποιος θα δεχτεί να δώσει εμπορεύματα σε μια επιχείρηση που, ουσιαστικά, βάρεσε κανόνι;

Από την άλλη δεν βλέπω και τους μετόχους της πρόθυμους να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι όμως έτσι παλικάρια! Όσο κερδίζει το μαγαζί το κρατάμε και μόλις πάρει την κάτω βόλτα το κλείνουμε και πάμε γι’ άλλα…

Γι’ αυτό σας είπα να ρωτάτε.

-Ο «Μαρινόπουλος» χρεοκόπησε.

-Για ποιους;

Όχι ίσα κι όμοια!