160706 ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Ματιές στο παρελθόν.

Απολαμβάνοντας το ουζάκι μας, μεσημέρι Σαββάτου, με τη συντροφιά κάποιων σοφών «γερόντων», από εκείνους που έχει ανάγκη κάθε κοινωνία, προκειμένου να είναι ισορροπημένη, πιάσαμε την κουβέντα για την… αξία του εφήμερου.

Αφορμή η πρόταση που έκανε κάποιος από αυτούς να συγκεντρώσουμε τις καθημερινές συζητήσεις, αυτές που γίνονται μέσω των ΧΡΟΝΙΚΩΝ, και να τις εκδώσουμε σε ένα βιβλίο για «να υπάρχουν».

Ένας άλλος διαφώνησε. «Αυτά έχουν τη γοητεία του εφήμερου», παρατήρησε. «Αν πάρεις και τα ξανακοιτάξεις μετά από καιρό, θα χάσουν την αξία τους». Μίλησαν και άλλοι, σε λίγο όμως, όπως συμβαίνει συχνά, η κουβέντα ξεστράτισε και πήγε στη μορφή (την ηλεκτρονική) που, πιθανότατα, θα έχουν τα βιβλία του μέλλοντος.

Τα σκεφτόμουν αργότερα όλα αυτά, καθώς αναλογιζόμουν, λόγω της ημέρας, πού ήμασταν και τι κάναμε πέρσι, σαν σήμερα. Αν το ξεχάσατε, σας θυμίζω ότι, τέτοια μέρα, είχε ξημερώσει η επομένη του δημοψηφίσματος που έβγαλε εκείνο το… βροντερό «όχι».

Όχι ήταν η απάντηση. Όμως, ποιο ήταν το ερώτημα; Αφήστε, μην το ψάχνετε, γιατί είναι αδύνατον να το θυμηθείτε. Εξάλλου, ούτε και τότε το θυμόμασταν, παρ’ όλο που πήγαμε να ψηφίσουμε και να πάρουμε θέση -υποτίθεται- σ’ αυτό.

Την επομένη, λοιπόν, του δημοψηφίσματος, εμείς ήμασταν εδώ και σχολιάζαμε ακριβώς αυτό το πράγμα. Το σχόλιό μας ήταν αρκετά πικρό και πάρα πολύ προφητικό. Σας το ξαναθυμίζουμε:

«Ποιο ήταν το πραγματικό ερώτημα;

Εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα, αφού ο καθένας, αν τον ρωτήσετε θα σας δώσει διαφορετική απάντηση. Άλλος θα σας μιλήσει περί εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, άλλος περί νομίσματος, άλλος περί χαστουκιού στους δανειστές, άλλος περί κλειστών ή ανοιχτών τραπεζών…

Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα σημείο στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να διαχειριστεί τη λάθος επιλογή του (αυτή ήταν από την αρχή η δική μας άποψη) να πάει σε δημοψήφισμα.

Είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν ξέρει ποιο ακριβώς είναι, αφού δεν ξέρει σε ποιο δίλημμα απάντησε ο κάθε ψηφοφόρος».

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι λέγαμε τότε.

Και αποδείχθηκε ότι δεν είχαμε καθόλου άδικο. Όχι να το παινευτούμε, αλλά, χρόνια στο κουρμπέτι, η καθημερινή ενασχόληση με τα πολιτικά θέματα, όσο χαϊβάνι και να είσαι, οξύνει κάπως το πολιτικό σου κριτήριο.

Ακούστε, λοιπόν, τι λέγαμε παρακάτω, σχετικά με την αδυναμία του πρωθυπουργού να διερμηνεύσει σε ποια ακριβώς ερώτημα απάντησε ο κάθε ψηφοφόρος. Και προσέξτε, παρακαλώ, πόσο… προφητικά είναι:

«Αυτό έχει τα καλά και τα κακά του!

Διότι, στη ουσία, σου δίνει μια λευκή επιταγή, αν έτσι θέλεις να διερμηνεύσεις την ψήφο του λαού. ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΣΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ΝΑΙ (Η ΟΧΙ) ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΤΑ ΝΟΥ.

Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους. Διότι, αν δεν το καταλάβατε, με την ψήφο μας αποφασίσαμε για θέματα που αφορούν και (για να μην πω εξαρτώνται από) τους εταίρους, τους επονομαζόμενους και δανειστές ή τοκογλύφους.

Σήμερα όμως είναι Δευτέρα, μετά το δημοψήφισμα, και τώρα πλέον, με δεδομένο το αποτέλεσμα, μένει να αποδειχθεί αν η επιλογή του πρωθυπουργού ήταν λάθος. Έχει στα χέρια του την “ισχυρή λαϊκή εντολή” που ζήτησε, που θα του έδινε τη διαπραγματευτική δύναμη να συνομιλήσει και από καλύτερη θέση και να επιτύχει καλύτερη συμφωνία.

Μένει να δούμε αν θα μπορέσει  να πάει μ’ αυτό το ΟΧΙ και να τρομάξει τους συνομιλητές αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις της χώρας μας.

Ποιες είναι όμως αυτές; Είναι η πρόταση που είχε την υπογραφή του (και την οποία, κανονικά, θα έπρεπε να θέσει στην κρίση του λαού ή της βουλής) ή μήπως τώρα ανεβάζουμε τον πήχη και θ’ αρχίσουμε να ζητάμε “τη μάνα μας και τον πατέρα μας”»;

Και, παρακάτω, προβλέπαμε τις εξελίξεις και την μεταστροφή του κ. Τσίπρα με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια:

«Το προηγούμενο ερώτημα μάς δίνει την πάσα να μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας υποστηρίζει την επιλογή του.

Εμείς που ήμασταν στο ΝΑΙ, υποτίθεται ότι δεχτήκαμε, ψηφίζοντας, παραπέρα μείωση των μισθών μας ή των συντάξεων, δεχτήκαμε να εργαστούμε περισσότερα χρόνια και η δουλειά μας να αξιολογείται, δεχτήκαμε αυτά που προέβλεπε το “πακέτο”…

Όποιος ψήφισε ΝΑΙ, χωρίς να έχει αποδεχτεί τα παραπάνω, απλώς δεν ήξερε τι ήθελε.

Να έρθουμε όμως και στους ψηφοφόρους του ΟΧΙ, οι οποίοι ψηφίζοντας υποτίθεται πως ανέλαβαν κάποιες δεσμεύσεις και δεν είπαν απλώς “όχι στη λιτότητα” ή “όχι στον εκβιασμό των δανειστών”.

Διότι το καθένα από αυτά τα όχι έχει πιθανότατα συνέπειες τις οποίες ο ψηφοφόρος του πρέπει να αποδεχθεί. Η έξοδος από τη λιτότητα ίσως να επιτευχθεί με πληθωριστικό νόμισμα και η υπερήφανη στάση ίσως να οδηγήσει στην εθνική μοναξιά.

ΤΟ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΟΧΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΤΟ ΝΑΙ, ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΜΕΤΡΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ.

Τότε εκείνο που θα έχει μείνει θα είναι ένα χωρίς νόημα δημοψήφισμα, που δίχασε τη χώρα και την οδήγησε ακόμη βαθύτερα στη κρίση και τους πολίτες της στην ταλαιπωρία και τον φόβο».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά έγινε το πιο πιθανό.

Εμείς τα λέγαμε, όμως ποιοι μας άκουγαν; Ευτυχώς που έχουμε κι εσάς…

Λόγω της ημέρας!