160901 ΑΡΧΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καλώς ανταμώσαμε!

Εμείς σας το λέγαμε, καθώς αποχαιρετιζόμασταν στην αρχή του καλοκαιριού, εσείς όμως δεν μας πιστεύατε. «Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο», λέγαμε τότε, «οι διακοπές αποκτούν μεγαλύτερη αξία την ημέρα… της επιστροφής».

Γιατί τότε;

Διότι… «ξαναβρίσκεις εκεί όπου άφησες όλα τα πράγματα από τα οποία (υποτίθεται ότι) προσπάθησες να ξεφύγεις κι αυτό από τη μια σου φέρνει κάποια μελαγχολική διάθεση και από την άλλη σου δίνει μια γλυκιά αίσθηση σιγουριάς».

Πέσαμε όμως λίγο έξω και, όπως ξέρετε, εμείς δεν είμαστε από εκείνους που κάνουν το κορόιδο, όταν οι προβλέψεις τους διαψεύδονται. Είμαστε πάντοτε έτοιμοι να τις (σας) κοιτάξουμε κατάματα και να αναθεωρήσουμε, αν είναι απαραίτητο.

«Φεύγουμε και σας αφήνουμε», λέγαμε τον Ιούλιο, «ξέροντας πως, όταν θα ανταμώσουμε, θα σας βρούμε με έναν νέο εκλογικό νόμο, ένα αγνώριστο τηλεοπτικό τοπίο, μια διαπραγμάτευση για τα εργασιακά σε εξέλιξη και, πιθανότατα, μια ανασχηματισμένη κυβέρνηση».

Τον εκλογικό νόμο τον έχουμε στο χέρι. Το τηλεοπτικό τοπίο αλλάζει και δεν ευθυνόμαστε εμείς για τις καθυστερήσεις, άλλα προέβλεπε το αρχικό χρονοδιάγραμμα. Όσο για τα υπόλοιπα μένει να δούμε πόσο έξω (χρονικά) πέσαμε.

Πριν όμως μπούμε κατευθείαν στα βαθιά, ας θυμηθούμε και την τελευταία μας αποχαιρετιστήρια φράση: «Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα και τόσο θεαματικά (για να λέμε και κανένα κλισέ) η επιστροφή σε αγαπημένα πρόσωπα και αγαπημένες συνήθειες είναι μια ανεκτίμητη σταθερά. Ας τη διαφυλάξουμε όσο μπορούμε…»

Καλώς σας βρήκαμε, λοιπόν, και μη σας πω ότι μας φαίνεστε και κάτι πόντους ψηλότεροι. Α, κατάλαβα, είναι από την υπερηφάνεια. Την εθνική και την τοπική. Λίγο το έχεις κι αυτό; Εμείς, όπου πηγαίναμε, δεχόμασταν συγχαρητήρια, ως Δραμινοί, για την ολυμπιονίκη ΜΑΣ!

Λες και κάναμε κάτι εμείς, είτε προσωπικά είτε ως πόλη, για την επιτυχία της Άννας Κορακάκη. Στα αρχαία χρόνια οι πόλεις γκρέμιζαν τα τείχη για να υποδεχτούν τους ολυμπιονίκες τους, όμως κάθε ολυμπιονίκης λογίζονταν (και, εννοείται, ήταν) δημιούργημα της πόλης του.

Το άλλο πουλάκι:

Στα αρχαία χρόνια…

Διότι σήμερα η πόλη, αλλά και η πολιτεία γενικότερα, δεν παρέχουν ούτε τις στοιχειώδεις συνθήκες για την προετοιμασία των ολυμπιονικών τους. Ό,τι κάνουν το κάνουν με τις δικές τους δυνάμεις και τη βοήθεια των ανθρώπων που πιστεύουν σ’ αυτούς.

Γι’ αυτό και ακούγονται τόσο γελοίες δηλώσεις σαν αυτή: «Στην 23^η θέση στον πίνακα των μεταλλίων η Ελλάδα, σε σύνολο 207 χωρών. Πριν 4 χρόνια στο Λονδίνο, ήταν στην 75^η. Μεγάλη επιτυχία!»

Τι θέλει να πει ο… «ποιητής» Δημήτρης Παπαδημούλης;

Σταματάω εδώ, γιατί είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην αρχίσω από την πρώτη μέρα με σχόλια κατά της κυβέρνησης και των ανθρώπων της. (Εννοώ κατά των λόγων και των έργων τους, έτσι;) Έχουμε καιρό για αυτά, όλος ο χειμώνας μπροστά μας είναι.

Ας περιοριστούμε, λοιπόν, στα «δικά μας»… κατορθώματα. Εννοώ τις ενέργειες του Δήμου Δράμας, που κατάφερε να μετατρέψει τη θετική εικόνα για την πόλη, όπως την παρουσιάσαμε πριν, σε τέτοια που μόνον αρνητικά σχόλια προκαλούσε.

«Καλά, αυτός ο Δήμαρχός σας πάλι τι ήθελε και πήγε και γκρέμισε τις… εγκαταστάσεις όπου προπονιόταν το κορίτσι; Και να πεις ότι δεν τις είχε δει ο κόσμος! Αφού πρόλαβαν και έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, τι νόημα είχε να σπεύσει μετά να… καθαρίσει τον χώρο;»

Άντε να τους απαντήσεις.

Τι να τους πεις; Για το ταλέντο που έχουν κάποιοι άνθρωποι να καταστρέφουν ακόμη και τις καλύτερες στιγμές, χωρίς καν να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος; Θέλετε από αγαρμποσύνη, θέλετε από ανικανότητα, θέλετε από κόμπλεξ…

Δεν είδατε που βρέθηκαν τέτοιοι εξυπνάκηδες να τα βάλουν και με τους ολυμπιονίκες; Κατέκτησαν τα μετάλλια χάρη στη βοήθεια των χημικών (και απαγορευμένων) βοηθημάτων, βγήκαν και είπαν.

Ναι, ρε έξυπνε! Πάνε κι εσύ και πάρε ό,τι είδους σκευάσματα θέλεις και μετά έλα να σηκώσεις τους τόνους που σηκώνουν οι αρσιβαρίστες στις προπονήσεις και στους αγώνες τους. Να σε δούμε, τι θα καταφέρεις.

Το χειρότερο όμως δεν είναι η κακία τους που βγαίνει με μορφή… εξυπνάδας (ανακάλυψαν μόνοι αυτοί ότι δεν υπάρχει «καθαρός» πρωταθλητισμός σε τέτοια επίπεδα), αλλά η στιγμή που επιλέγουν για να την επιδείξουν!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Δεν το θεωρώ άθλημα»!

Έτσι είπε κάποιος για την σκοποβολή. «Τι είδους άθλημα είναι αυτό που… δεν ιδρώνει η φανέλα από την προσπάθεια»;

Και συμπλήρωσε και το άλλο. «Αν υπάρχει ένας καλός λόγος να γίνονται αγώνες και να τιμούμε τους νικητές είναι για να λειτουργούν αυτοί ως πρότυπα για τα νέα παιδιά».

Κανείς δεν διαφώνησε. Αυτός τότε συνέχισε: «Ε, λοιπόν, εγώ δεν θα ήθελα με τίποτε να ασχοληθεί το παιδί μου με τα όπλα, ούτε καν στο πλαίσιο κάποιου αθλήματος».

Άποψη! Δεν βγήκε όμως να την πει στα κανάλια. Κι εγώ, όπως βλέπετε, σας τη μεταφέρω στο πλαίσιο μιας φιλικής κουβέντας και αφού έχει κοπάσει ο μεγάλος θόρυβος από τις επιτυχίες των αθλητών μας. 

Ο καθένας μπορεί να θεωρεί δύσκολο ή εύκολο κάτι, με νόημα ή χωρίς ουσία, σημαντικό ή ασήμαντο... Υπάρχουν όμως και αντικειμενικά κριτήρια. Τα οποία δεν τα βάζουμε εμείς, ο καθένας μόνος του, αλλά η κοινωνία συνολικά.

Ένα από αυτά είναι το πόσοι άνθρωποι στον κόσμο μπορούν να κάνουν αυτό που έκανε ένας ολυμπιονίκης. Ξέρετε πόσοι είναι; Στην καλύτερη περίπτωση, ένας κάθε τέσσερα χρόνια!

Δεν σας (τους) λέει τίποτε αυτό;

Καλή χρονιά να έχουμε!