160926 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Από αυτά που ρίχνουν κυβερνήσεις!

Δεν γνωρίζω αν έχετε αντιληφθεί όλοι όλο το… βάθος που έχει το θέμα που προέκυψε με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία της χώρας. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ασήμαντο, άλλους να μην τους ενδιαφέρει, όμως να ξέρετε ότι είναι από εκείνα που ρίχνουν κυβερνήσεις.

Αυτό, βεβαίως, το γνωρίζουν καλά οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές και γι’ αυτό μπήκαν δυναμικά στη μάχη, έριξαν μάλιστα όχι απλούς στρατιώτες αλλά τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτουν.

Από τη μια η συζήτηση γίνεται σε επίπεδο υπουργού Παιδείας (και Θρησκευμάτων) και από την άλλη σε επίπεδο Αρχιεπισκόπου. Όταν λέμε βέβαια συζήτηση, μη φανταστείτε ότι συνομιλούν κιόλας οι άνθρωποι! Σε ανταλλαγή επιστολών βρίσκονται.

Η Εκκλησία, διά του Αρχιεπισκόπου, γνωρίζει ότι, έτσι και πάρει αυτή τη νίκη, δύσκολα θα βρεθεί στο μέλλον άλλη κυβέρνηση να τα βάλει μαζί της, δηλαδή με το μάθημα των Θρησκευτικών, έτσι όπως διδάσκεται τώρα.

Η κυβέρνηση πάλι, με τον κύριο Φίλη πρωτοπαλίκαρο, συναισθάνεται ότι η αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας του μαθήματος μπορεί να είναι ουσιαστική, κυρίως όμως είναι σημειολογική. Είναι από τα ελάχιστα… αριστερά πράγματα που της απέμειναν να κάνει, προκειμένου να αποδείξει την αριστεροσύνη της.

Αν υποχωρήσει και σ’ αυτό, κινδυνεύει να εκπέσει ακόμη και στα μάτια των πιο πιστών της ψηφοφόρων, εκείνων που, εντελώς συμπτωματικά, συναντά στο δρόμο η κυρία Θεανώ Φωτίου και τη διαβεβαιώνουν ότι βρίσκεται σε καλό… δρόμο!

Από την άλλη, αν δεν υποχωρήσει και κοντραριστεί μέχρι τέλους με την Εκκλησία και ό,τι αυτή συμβολίζει, είναι βέβαιο ότι θα χάσει υποστηρικτές ακόμη και μέσα στο στρατόπεδο των κυβερνητικών εταίρων.

Τι να κάνουμε, αυτό είναι το ρίσκο, όταν συνεταιρίζεται ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς (κατά δήλωσή του) με ένα εθνικολαϊκό, ακροδεξιό κόμμα. Όσο κι αν τους ενώνει η συγκολλητική ουσία που λέγεται εξουσία (κάνει κει ρίμα), όλο και θα βρεθούν κάποιοι που θα πουν «ως εδώ και μη παρέκει».

Διότι, καλό είναι να βρίσκεσαι στην κυβέρνηση, ακόμη και με έναν εχθρό της πατρίδας και της πίστης, με την προοπτική όμως ότι θα επανεκλεγείς βουλευτής, διαφορετικά τι να το κάνεις; Αν πρόκειται να σε εγκαταλείψουν οι πιο πιστοί σου ψηφοφόροι, τότε παρατάς τον συνεταίρο και κοιτάς τον δρόμο σου.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν μιλήσαμε όμως για την ουσία!

Ποια είναι η ουσία; Είναι το αν πρέπει να υπάρχει μάθημα Θρησκευτικών και, αν ναι, πώς να διδάσκεται αυτό στα παιδιά. Στο πρώτο μέρος φαίνεται ότι συμφωνούν όλοι, κάτι πρέπει να μαθαίνεις και στο σχολείο σχετικά με το θέμα της πίστης.

Εκεί που διαφωνούν είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να γίνεται αυτό. Η μεν πλευρά του υπουργείου πιστεύει πως χρειάζεται μια πιο «σφαιρική» ενημέρωση, με ισότιμη, κατά το δυνατόν, αντιμετώπιση των μεγάλων τουλάχιστον θρησκειών.

Η δε πλευρά της Εκκλησίας θεωρεί πως τα ελληνόπουλα θα πρέπει να εκπαιδεύονται ώστε να γίνονται και καλά χριστιανόπουλα και πως αυτό το καθήκον το έχει το Σχολείο.

Συγγνώμη αν αδικώ τις δυο απόψεις υπεραπλουστεύοντας κάπως τις θέσεις τους. Μπορεί να μην διατυπώνονται έτσι ακριβώς, αλλά μέσα από λεπτές διακυμάνσεις. Έχω την εντύπωση όμως πως αυτές δεν είναι παρά η προσπάθεια να… χρυσωθεί το χάπι.

Αν ήταν στο χέρι της συγκεκριμένης ηγεσίας του υπουργείου, να είστε βέβαιοι ότι θα καταργούσε εντελώς το μάθημα. Από την άλλη, αν η Εκκλησία μπορούσε να επιβάλει το δικό της, μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι το Σχολείο θα γινόταν και κατηχητικό.

Η διελκυστίνδα ανάμεσα στα δυο άκρα είναι αυτό που έχουμε κάθε φορά ως μάθημα Θρησκευτικών, αυτό που επιχειρείται να αλλάξει τώρα ως περιεχόμενο και ως τρόπος διδασκαλίας.

Αν τώρα με ρωτήσετε τι λόγο έχει η Εκκλησία στο τι θα διδαχθεί στα Σχολεία, θα σας πω πως δεν θα έπρεπε να έχει κανένα. Από την άλλη πώς συσχετίζει το υπουργείο τη διδασκαλία ενός μαθήματος με το τι έκαναν κάποιοι Αρχιεπίσκοποι στην κατοχή ή τη χούντα;

Βεβαίως, στη εξίσωση μπαίνουν και άλλες παράμετροι, όπως είναι οι αρκετές χιλιάδες Θεολόγων και αποφοίτων των αντιστοίχων σχολών, οι πολλές χιλιάδες, πλέον, αλλόδοξων και ετερόδοξων μαθητών με τους γονείς τους, καθώς και η εκπαιδευτική πραγματικότητα την οποία τείνουν  να αγνοούν οι περισσότεροι.

Τι μας λέει η πραγματικότητα αυτή; Ότι η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών σήμερα στα Σχολεία, ειδικά σε Γυμνάσια και Λύκεια, είναι εξόχως προβληματική. Αυτό το ξέρουν όλοι, δυστυχώς όμως το παραδέχονται ελάχιστοι.

Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Διότι, εκείνοι οι οποίοι θα έπρεπε να ενδιαφερθούν πρώτοι ώστε να αλλάξει κάτι και να γίνει το μάθημα πιο ουσιώδες, πιο ελκυστικό, είναι και εκείνοι που αντιδρούν σε οποιαδήποτε αλλαγή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού είναι τα χρόνια…

Σήμερα πολλοί μαθητές ζητούν, με απαραίτητη την υπογραφή και των δύο γονιών τους, να απαλλαγούν από το μάθημα. Πιθανότατα όχι επειδή διαφωνούν με το περιεχόμενο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό διδάσκεται, αλλά, πολύ απλά, επειδή έχουν το δικαίωμα να το κάνουν.

Στα χρόνια μας, τότε που τα βιβλία είχαν τίτλο «Κατήχηση και Λειτουργική», είχαμε Θεολόγους που μας προέτρεπαν να πηγαίνουμε στις προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης και μετά να συζητάμε στην τάξη τις ταινίες που είδαμε.

Δεν ξέρω αν γίναμε καλοί χριστιανοί, φίλοι του κινηματογράφου γίναμε σίγουρα και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό οφείλεται και στη (μα)θητεία μας σε εκείνες τις ιστορικές προβολές στις οποίες μας έστελναν οι καλοί μας καθηγητές.

Έτσι, για να μην ξεχνάμε ότι, τελικά, όλα είναι και θέμα ανθρώπων.

«Τα χριστιανόπουλα
θα πάνε σινεμά…»