160920 ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Να βλέπετε πίσω από τις λέξεις».

Αυτή ήταν η προτροπή ενός από τους καλούς δασκάλους που ευτυχήσαμε να έχουμε στα μαθητικά μας χρόνια. «Πίσω από τις λέξεις και ανάμεσα στις γραμμές», έτσι μας έλεγε κι εμείς δεν πολυκαταλαβαίναμε τι εννοούσε.

Θυμάμαι όμως ένα από τα παραδείγματά του που μας άνοιξε τα μάτια και μας διαφώτισε, ώστε να συλλάβουμε το νόημα των λόγων του. Το παράδειγμα ήταν από την Παλαιά Διαθήκη.

«Τι καταλαβαίνουμε για τους ανθρώπους της εποχής του Μωυσή, διαβάζοντας τις δέκα εντολές;»

Οι απαντήσεις μας έδειξαν ότι δεν καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα, κυρίως ότι δεν είχαμε ιδέα για το πού θέλει να το πάει.

Στη συνέχεια μας εξήγησε ότι, επειδή συνήθως προηγείται το παράπτωμα ή η πιθανότητα εδήλωσής του και στη συνέχεια ακολουθεί μια απαγόρευση ή μια οδηγία, μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα για τη συμπεριφορά των ανθρώπων παλαιότερων αποχών, απλώς διαβάζοντας τη νομοθεσία τους.

«Τι σας λέει, ας πούμε, το γεγονός ότι στα παλιά καφενεία υπήρχαν επιγραφές που απαγόρευαν τους θαμώνες να φτύνουν στο πάτωμα; Και γιατί σήμερα δεν βλέπουμε τέτοιες επιγραφές, αλλά άλλες που λένε ότι απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ σε νέους;»

Κάτι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε. Χρειαζόταν όμως να μας δώσει ακόμη ένα παράδειγμα και το έκανε χρησιμοποιώντας πιο κοντινές σ’ εμάς εικόνες, μέσα από τη σχολική μας ζωή.

«Εμείς, στις τάξεις ή τα Σχολεία μας, έχουμε κανόνες συμπεριφοράς. Αυτοί, παρόλο που μοιάζουν σε πολλά, περιγράφουν και την ιδιαιτερότητα κάθε Σχολείου ή κάποια ξεχωριστή συμπεριφορά των μαθητών.

Για παράδειγμα, δεν θα δεις ποτέ “μην τρέχετε στις σκάλες”, σε ένα Σχολείο που είναι ισόγειο. Ή το “περιμένω τη σειρά μου στο κυλικείο” μπορεί σε κάποιους μαθητές να είναι τελείως άχρηστο, όχι υποχρεωτικά επειδή δεν υπάρχει κυλικείο, αλλά απλώς επειδή κανείς ποτέ δεν παρέκαμψε την ουρά».

Χάρη στα παραδείγματα του καλού δασκάλου καταλάβαμε πολλά για τα «παραπτώματα» που έκαναν οι Εβραίοι την εποχή του Μωυσή, όμως έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να μάθουμε κι εμείς να… «διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις και ανάμεσα στις γραμμές».

Το άλλο πουλάκι:

Απομονώσαμε μια φράση!

Τι θα πει από πού; Από την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη. Δεν σταθήκαμε καθόλου στα οικονομικά, τις φορολογικές ελαφρύνσεις που υποσχέθηκε και τα μέτρα εξοικονόμησης πόρων με τα οποία θα τις πετύχει.

Αυτά μάθαμε πλέον να τα ακούμε βερεσέ και να μην περιμένουμε τίποτε από τις εξαγγελίες στον οικονομικό τομέα, αφού… ο χρησμός αλλού δίνεται, όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Το να εξαγγέλλεις «θα εξοικονομήσω 1,2 δισ. από τη μείωση καταναλωτικών δαπανών στο δημόσιο», εμένα δεν μου λέει απολύτως τίποτε.

Το ίδιο και η εξοικονόμηση 2,4 δισ. «από τη βελτίωση των αποτελεσμάτων των ΔΕΚΟ και των νομικών προσώπων της κυβέρνησης». Τέτοια ποσά μπορεί ο καθένας να αραδιάσει με μεγάλη ευκολία, ιδίως όταν δεν χρειάζεται να αναλύσει τι ακριβώς εννοεί.

Ας σταθούμε, λοιπόν, σε κάτι άλλο, φαινομενικά πιο εύκολο να υλοποιηθεί, αφού δεν έχει σχέση με οικονομικά μεγέθη. Φαινομενικά, έτσι; Για να εξηγούμαστε από την αρχή.

«Η επόμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα είναι των καλύτερων. Των πιο ικανών. Δεν πρόκειται να κάνω καμιά έκπτωση στην αξιοκρατία», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι εύλογο να αναρωτηθείς αμέσως «πού θα τους βρει;»

Διότι, δεν ξέρω τι ακριβώς εικόνα έχει ο Πρόεδρος του κόμματος για τα στελέχη, εμείς όμως, που ζούμε στις μικρές κοινωνίες και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας, δεν έχουμε και την καλύτερη.

Εκτός αν το… κάνει όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και απευθυνθεί στην κοινωνία, προκειμένου να βρει, μέσα από την κατάθεση βιογραφικών και τη σύγκριση προσόντων, τους πιο άξιους. Τι λέτε, θα το κάνει;

Για να μην αφήσω το ερώτημα έτσι, θα σας διευκολύνω κάπως περισσότερο: Ακόμη κι αν έχει ο ίδιος την πολιτική βούληση, νομίζετε ότι οι υπόλοιποι θα τον αφήσουν να προχωρήσει σε μια τέτοια κατεύθυνση;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να βλέπετε πίσω από τις λέξεις!

Διότι, αμέσως μετά τα παραπάνω λόγια περί του τέλους των εκπτώσεων στην αξιοκρατία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπλήρωσε: «Δεν θα γίνω διαιτητής σε αντικρουόμενες φατρίες»!

Πριν αναρωτηθείτε «τι θέλει να πει ο ποιητής», καλό θα είναι να δείτε λίγο και… την περίσταση επικοινωνίας μέσα στην οποία το είπε. Απέναντί του βρισκόταν δυο πρώην πρωθυπουργοί, Σαμαράς και Καραμανλής, καθώς και δεκάδες μικροί και μεγάλοι… κομματάρχες.

Καθένας από τους οποίους έχει τον μικρό ή μεγαλύτερο «νταϊφά» του, τον οποίο ελπίζει να βολέψει σε δημόσιες και κρατικοδίαιτες θέσεις, μόλις αλλάξουν τα πράγματα κι έρθει το κόμμα, «η παράταξη», στην εξουσία.

Αυτές, οι «αντικρουόμενες φατρίες», τις οποίες παραδέχεται ως υπαρκτή κατάσταση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (διαφορετικά γιατί να τις αναφέρει, σε τέτοια μάλιστα περίσταση;) είναι μια από τις μεγαλύτερες πληγές των κομμάτων, γενικά, και της Νέας Δημοκρατίας ειδικά.

Αυτές είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αξιοκρατίας, όχι μόνο γιατί η καθεμιά προωθεί σε θέσεις τους δικούς της, αλλά επειδή η ύπαρξή τους κούρασε τα καλύτερα παιδιά και τα έστειλε να γυρίσουν στο σπίτι, όπως τραγούδησε και ο Νιόνιος.

Βλέποντας, λοιπόν, πίσω από τις λέξεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούμε να είμαστε. Γιατί, μπορεί το κόμμα του να χρειάζεται «διαιτητή», η χώρα όμως άλλες ανάγκες έχει.

Παράγκα!