130916 ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

«Πού δουλεύετε;»

Συγνώμη, δεν ρωτάω εσάς, προσπαθώ να σας μιλήσω για τα ερωτήματα μιας έρευνας που μελετά στοιχεία για την εργασία. Το παραπάνω ερώτημα δεν έχει να κάνει με το είδος της εργασίας, αν ήταν έτσι θα το διατύπωναν «ποιο είναι το επάγγελμά σας» ή κάτι τέτοιο.

Το «πού» έχει ακριβώς την έννοια που πρέπει να έχει. Του τοπικού επιρρήματος. Ρωτάει, λοιπόν, στην πραγματικότητα, τι είδους είναι το περιβάλλον, ο εργασιακός χώρος μέσα στον οποίο δουλεύει ο ερωτώμενος.

Δικαιολογημένα μπορούν να γίνουν παρεξηγήσεις. Αν σε ρωτήσει ο άλλος «πού δουλεύεις», η πιο πιθανή απάντηση είναι… ερώτηση: «Ποιος σου είπε ότι δουλεύω;» Μιλάμε για την Ελλάδα τού 2016, έτσι;

Επομένως, μια ανάλογη έρευνα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στη χώρα μας και να υποβάλλει τα ερωτήματα με τη δέουσα ευαισθησία απέναντι στους δοκιμαζόμενους Έλληνες. Αφήστε το άλλο: νομίζετε πως είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι δουλεύουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε απολύτως;

Έτσι, λοιπόν, από εκείνους που απάντησαν ότι δουλεύουν «σε ανοιχτό χώρο», δηλαδή το 33% του δείγματος, να είστε βέβαιοι ότι κάποιοι εννόησαν τις απογευματινές βόλτες που κάνουν, πιστεύοντας μάλιστα ότι γυμνάζονται.

Τι να πεις, πάλι, για το 8%, που απάντησαν ότι δεν έχουν σταθερό χώρο. Έρχεται καμιά τέτοια δουλειά στο μυαλό σας; Αν σκεφτείτε μάλιστα ότι το 23% απάντησε ότι εργάζεται σε κλειστό γραφείο, ενώ το 37% σε κλειστό γραφείο που το μοιράζεται με άλλους, τότε το μυστήριο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.

Δηλαδή, ένας που εργάζεται σε καφετέρια ή σε σουβλατζίδικο (παίρνω τα πιο συνηθισμένα ελληνικά επαγγέλματα) σε ποια από τις παραπάνω κατηγορίες θα τοποθετούσε τον εαυτό του; Πώς θα προσδιόριζε τον χώρο εργασίας του, αφού ούτε γραφείο το λες, ούτε ανοιχτό χώρο.

Γι’ αυτό σας λέω, τέτοιες έρευνες σχεδιάζονται από κάποιους στο εξωτερικό και μετά πάνε να τις «φορέσουν» και στην ελληνική πραγματικότητα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την… ελληνική πραγματικότητα.

Το άλλο πουλάκι:

Δείτε, ας πούμε την ερώτηση με την όρεξη για δουλειά.

Στον αντίστοιχο πίνακα των απαντήσεων στην ερώτηση «πόσο ευχαριστημένοι είστε από τη δουλειά σας;» εμφανίζονται 17 χώρες, όχι όμως η δική μας. Δηλαδή δεν βρέθηκε κανείς που να δηλώνει ευχαριστημένος;

Στην χειρότερη (ή την καλύτερη, εξαρτάται πώς θα το δεις) θέση βρίσκεται η Γαλλία, με ποσοστό 5% ευχαριστημένων από τη δουλειά τους. Στην άλλη άκρη, με ποσοστό 28% ευχαριστημένων από τη δουλειά τους, βρίσκεται η Ινδία!

Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να προτείνει κανείς στους δυσαρεστημένους Γάλλους να αλλάξουν επάγγελμα με τους ευχαριστημένους Ινδούς, για να μην είναι παραπονεμένοι. Πιστεύω ότι οι Ινδοί δεν θα είχαν ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Ο παγκόσμιος μέσος όρος πάντως βρίσκεται στο 13%.

Κάτω από αυτόν βρίσκονται χώρες όπως η Πολωνία, η Τουρκία, ο Καναδάς, η Βρετανία, η Κίνα, η Ρωσία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία…

Ενώ πάνω από το 13% συναντάμε τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία, τη Νότια Αφρική, τα Ην. Αραβικά Εμιράτα και το Μεξικό με το εντυπωσιακό 22%!

Έτσι, αν εσείς αισθάνεστε ευχαριστημένοι με τη δουλειά σας, θα πρέπει να είστε πολύ… ευχαριστημένοι, επειδή ανήκετε σε ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων. Σκεφθείτε ότι ακόμη και οι Γερμανοί, που τους θεωρούμε κολλημένους με τη δουλειά, δηλώνουν μόνο σε ποσοστό 12% ευχαριστημένοι από τη δική τους.

Ενδιαφέρον έχει μια άλλη ερώτηση που διερευνά τη γνώμη των εργαζομένων για τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας. Πόσες ώρες νομίζουν ότι είναι αρκετές, ώστε να είναι παραγωγικοί, χωρίς να κουράζονται υπερβολικά; 

Ένα 56% απάντησαν ότι ο χρόνος εργασίας πρέπει να είναι μικρότερος από 7 ώρες, ενώ για το 39% χρειάζονται από 7,5 μέχρι 9 ώρες δουλειάς, προκειμένου να μην αισθάνονται  τη μέρα τους ούτε μικρή ούτε μεγάλη.

Το περίεργο είναι πως, στη δημοσίευση τουλάχιστον που διάβασα εγώ, δεν είναι σαφές σε ποια χώρα αναφέρεται η έρευνα και μας μπερδεύει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι φαίνεται να απαντά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «Πόσο δουλεύουμε».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Λέτε να απάντησαν έτσι Έλληνες;

Για να ξεφύγουμε όμως από την πλάκα, γνωρίζω, γνωρίζουμε όλοι, ανθρώπους που εργάζονται πολύ σκληρά και επί πολλές ώρες την ημέρα. Δυστυχώς, έφτασαν να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς και μόνο που έχουν δουλειά.

Κι ας κουράζονται τόσο που να μην μπορούν να είναι πραγματικά παραγωγικοί, και ας μην αμείβονται όσο καλά θα περίμενε κανείς, με τόσο κόπο που καταβάλλουν… λέτε δεν ξέρουν τι κάνουν οι Σουηδοί;

Τι κάνουν; Καθιερώνουν σιγά σιγά το ωράριο έξι εργάσιμων ωρών, όχι στο δημόσιο, το καθιερώνουν διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μη φανταστείτε ότι τους έπιασε κανένας ιδιαίτερος πόνος για τους εργαζόμενους, απλώς έκαναν έρευνες που τους έδειξαν ότι «λιγότερες ώρες αφοσιωμένης εργασίας είναι πιο παραγωγικές από πολλές ώρες πιο χαλαρής».

Τι λέει η εμπειρία σας; Συμφωνείτε με το συμπέρασμα αυτό; Προσωπικά δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, γιατί φοβάμαι ότι είμαι λίγο… χαμένος στη μετάφραση. Πιστεύω ότι πρέπει να προσέξουμε μήπως αυτό το «αφωσιωμένης εργασίας» μεταφράζεται στην πραγματικότητα σε… «εργασίας που να σου βγαίνει το λάδι».

Οπότε, καταλήγω στο γνωστό ανατολίτικο συμπέρασμα που διέπει χρόνια τώρα τη δική μας πραγματικότητα: καλύτερα να δουλεύεις λίγες ώρες και χαλαρά, παρά πολλές και έντονα.

Η εργασία ελευθερώνει!