160919 ΕΚΟΥΣΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι;»

Δεν το συζητώ, που λένε και στα πρωινάδικα. Οι νόμοι είναι νόμοι και πρέπει να εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση. Όμως σε κάθε περίπτωση και όχι α λα καρτ.

Αν συμφωνούμε μέχρι εδώ, μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Αν δεν συμφωνούμε, αν, για παράδειγμα, πιστεύουμε πως «νόμος είναι το δίκιο εκείνου που φωνάζει περισσότερο», τότε πάμε σε άλλη συζήτηση.

Ξαναγυρίζουμε στην πρώτη μας σκέψη, σε εκείνη που λέει «σε κάθε περίπτωση». Αν όμως αυτό δεν ισχύει, αν βλέπουμε περιπτώσεις όπου ο νόμος… κάνει τα στραβά μάτια, ή είναι πολύ απασχολημένος και δεν προλαβαίνει, τότε τι γίνεται;

Έχουμε δικαίωμα να ζητάμε αυτή η… ολιγωρία να εφαρμοστεί και στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει; Έχουμε δικαίωμα να λέμε «πιάστε πρώτα όλους τους άλλους ενόχους (ή υπόπτους) που κυκλοφορούν ανενόχλητοι και μετά ασχοληθείτε και με το συγκεκριμένο ζήτημα»;

Προφανώς όχι!

Για έναν απλό λόγο. Αν απαιτούμε να ισχύσει αυτό για την περίπτωση που μας αφορά, προφανώς αναγνωρίζουμε και στους άλλους το δικαίωμα να απαιτήσουν το ίδιο για την δική τους περίπτωση. Ή όχι;

Εκτός και αν θεωρούμε ότι η δική μας είναι πιο… σοβαρή. Αλλά το ίδιο δεν μπορεί να θεωρεί ο καθένας; Τότε όμως φτάνουμε σε «άτοπον», σ’ αυτό που είχαμε απορρίψει από την αρχή, ότι «νόμος είναι το δίκιο…» βάλτε εκείνου που εσείς επιθυμείτε.

Καταλήξαμε σε «άτοπον», επειδή ισχυριστήκαμε ότι μπορούμε να λέμε «πιάστε πρώτα όλους όσοι διαφεύγουν και μετά ασχοληθείτε και με τη δική μας περίπτωση». Άρα κάτι τέτοιο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το επικαλούμαστε.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά; Α, ναι. Άκουσα από πολλούς τις τελευταίες μέρες να… επιχειρηματολογούν ως εξής: «Καλά, από τόσα στραβά που συμβαίνουν γύρω μας, εκείνο που ενόχλησε τη δικαιοσύνη, τον συγκεκριμένο εισαγγελέα, είναι η περίπτωση θανάτου του Αλέξανδρου Βέλιου;

Δεν πάει καλύτερα να δει αν… εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα και να αφήσει τον νεκρό στην ησυχία του; Εδώ κυκλοφορούν ελεύθεροι τόσοι και τόσοι εγκληματίες…»

Το άλλο πουλάκι:

Ας αφήσουμε τι δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της.

Όμως, ποια ακριβώς είναι η δουλειά της δικαιοσύνης; Εμείς, αν δεν έχουμε λόγο σ’ αυτό, δεν μπορούμε τουλάχιστον να κρίνουμε το αποτέλεσμα; Τι ακριβώς περίμενε ο εισαγγελέας ότι θα αποδειχθεί με την εκταφή της σωρού του Αλέξανδρου Βέλιου;

Ότι ο θάνατος δεν προήλθε από φυσικά αίτια, αλλά από κάποια τοξική ουσία; Υπάρχει κανείς που δεν το ξέρει αυτό; Ή μήπως ότι του έγινε κάποια ένεση σε σημείο ή με τρόπο που δεν θα μπορούσε να την είχε κάνει μόνος του, άρα υπάρχει συνεργάτης;

Αστειότητες!

Από την άλλη όμως, μήπως ο εισαγγελέας δεν είναι τελικά αντίπαλος, αλλά σύμμαχος σ’ αυτή την προσπάθεια του Αλέξανδρου Βέλιου; Μήπως, ασχέτως αν ήταν στις προθέσεις του, βοηθά κι αυτός να πάρει το θέμα τη θέση που του αξίζει στον δημόσιο διάλογο;

Η επιθυμία του Αλέξανδρου Βέλιου ήταν αυτή ακριβώς. Να «προκαλέσει» με τον θάνατό του και να κινήσει, αν είναι δυνατόν, τις διαδικασίες, προκειμένου να αλλάξει το νομικό καθεστώς το οποίο ισχύει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας.

Πολύ σωστά σχολίασε ο Άρης Δημοκίδης στο Lifo: «Αντί να γίνει μια μεγάλη κουβέντα που θα οδηγήσει σε αλλαγή των νόμων, αντί να έχουν βγει μπροστά κόμματα (π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ) για να στηρίξουν με προτάσεις νόμου το απόλυτο ανθρώπινο δικαίωμα […] γυρίζουμε πίσω στη γνωστή υποκρισία».

Αυτό το πισωγύρισμα όμως, με την απόφαση του εισαγγελέα για εκταφή, ίσως ανακοπεί. Ίσως η συζήτηση ξανανοίξει και, με αφορμή την αντιπαράθεση για το δικαίωμα της δικαιοσύνης να… εφαρμόζει το νόμο, ίσως ξαναδούμε και το θέμα της ευθανασίας.

«Ελπίζω να κινητοποίησα ανθρώπους και διαδικασίες και φιλοδοξώ να είμαι ή έστω να γίνω ο συναισθηματικός καταλύτης για μια αλλαγή, έναν εκσυγχρονισμό του νομοθετικού πλαισίου, το οποίο είναι επιεικώς αναχρονιστικό και δεδομένα εξοργιστικό: η ευθανασία να θεωρείται ποινικό αδίκημα, ανθρωποκτονία με ελαφρυντικά. Μια ντροπή, δηλαδή, για τη νομοθεσία μας και το σύστημά μας».

Ήταν τα λόγια του Αλέξανδρου Βέλιου, ο οποίος δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι «σύμμαχός» του σε αυτή του την προσπάθεια ίσως αποδειχθεί ακριβώς ένας εκπρόσωπος αυτού του απαράδεκτου νόμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο νόμος αλλάζει με νόμο!

Και, ασφαλώς, δεν είναι εύκολο να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη ένας νέος νόμος για ένα τόσο σοβαρό θέμα, με τόσες πολλές παραμέτρους. Σκεφθείτε μόνο ποιο θα είναι το «όριο» -χρονικό, συναισθηματικό, επιστημονικό- από το οποίο και πέρα θα μπορούσε να εφαρμοστεί η ευθανασία.

Σκεφθείτε ότι θα μπορούσε να… εκφυλιστεί σε μια καλή δικαιολογία για τον περιορισμό των «περιττών ιατρικών εξόδων» για ανθρώπους που βαδίζουν με βεβαιότητα προς το τέλος της ζωής τους.

Όλα αυτά όμως θα πρέπει κάποτε να αρχίσουμε να τα συζητούμε. Και, πραγματικά, πρωτοπόροι στο θέμα της πρόκλησης αυτής της δημόσιας συζήτησης θα έπρεπε να είναι άνθρωποι και φορείς που (θεωρείται ότι) έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε τέτοιου είδους ζητήματα.

Γιατί, αν περιμένουμε, να ανακινήσουν το θέμα οι… καθ’ ύλην αρμόδιοι, θα πεθάνουμε όλοι περιμένοντας.

Ευαθανασία!