160907 ΑΔΕΙΟΥΧΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Ας μιλήσουμε για (και με) νούμερα…

Ποιος είναι ο αριθμός των καναλιών που έπρεπε (μπορούσαν) να πάρουν άδεια λειτουργίας; Προσωπική άποψη δεν έχουμε και τα νούμερα που ακούστηκαν από κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.

Ας αφήσουμε την αντιπολίτευση να κάνει τη δουλειά της και ας εξετάσουμε τις θέσεις της κυβέρνησης, γιατί αυτή υποτίθεται ότι κάνει τη δική μας δουλειά. Τέσσερα ήταν ο μαγικός αριθμός.

Μαγικός και με την άλλη έννοια, όπως λέμε «μαγική εικόνα» για κάτι που βλέπουμε όμως δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει ακριβώς έτσι στην πραγματικότητα. Το ενδιαφέρον είναι με ποια επιχειρήματα στήριξε η κυβέρνηση αυτό το «τέσσερα».

Στην αρχή είπαν ότι «τόσα σηκώνει το φάσμα των συχνοτήτων». Αφού αυτό διαψεύστηκε από την επιστημονική πραγματικότητα, το έριξαν στην άλλη πραγματικότητα, την οικονομική, και στο κατά πόσον αυτή μπορεί να «σηκώσει» συγκεκριμένο αριθμό καναλιών.

Χωρίς να βάζει τους ιδιοκτήτες τους σε πειρασμό να διαπλακούν, έτσι; Να τα λέμε αυτά, για να μην ξεχνάμε και τον ουσιαστικό λόγο που έγινε όλη η διαδικασία αδειοδότησης, που είναι το «σπάσιμο του τριγώνου της διαπλοκής».

Κάποιες κακές γλώσσες λένε πως ήταν και μνημονιακή υποχρέωση της κυβέρνησης, όμως αυτό δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των καναλιών που θα έπαιρναν άδεια, παρά μόνο με τη δημιουργία πλαισίου νόμιμης λειτουργίας, κάτι που δεν υπήρχε τόσα χρόνια.

Πώς λοιπόν προέκυψε ο αριθμός τέσσερα ή, αν θέλετε, πώς αιτιολογήθηκε η επιλογή του; Για να το δούμε καλύτερα θα πρέπει να σκεφτούμε λίγο πάνω σε ένα παράδοξο οικονομικό φαινόμενο, που δεν έχει να κάνει μόνο με τα κανάλια.

Υπάρχουν στη χώρα μας πανελλήνια αλλά και τοπικά Μέσα η λειτουργία των οποίων δεν εξηγείται από τον κύκλο εργασιών που έχουν. Με άλλα λόγια, Μέσα που είναι διαρκώς… μέσα και όμως οι ιδιοκτήτες τους εξακολουθούν να τα λειτουργούν.

Αυτό το παράδοξο, όπως το ονομάσαμε, μόνο με δυο τρόπους μπορεί να ερμηνευτεί. Ή ότι οι ιδιοκτήτες των Μέσων αυτών είναι… χομπίστες, δηλαδή ψώνια που ξοδεύουν λεφτά για να κάνουν το κέφι τους, ή ότι από κάπου βγάζουν μαύρο χρήμα.

Το άλλο πουλάκι:

Φυσικά το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον και το ψώνιο του να κάνει, να το παίζει δηλαδή δημοσιογραφικός παράγοντας ενός τόπου, και λεφτά να βγάζει από τη διαπλοκή, την πώληση δηλαδή… δημοσιογραφικών υπηρεσιών σε πολιτικούς. Εννοείται «κάτω από το τραπέζι».

Σύμφωνα, λοιπόν, με την κυβέρνηση, το πρόβλημα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα Μέσα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, δεν μπορούν να ζήσουν από τη διαφημιστική πίτα και έτσι στρέφονται στα εύκολα και μαύρα λεφτά της διαπλοκής.

Αν όχι παίρνοντας ζεστό χρήμα στο χέρι, τουλάχιστον έχοντας πρόσβαση σε εύκολο τραπεζικό δανεισμό. Το ιδεολόγημα αυτό εστιάζεται στην παλιά «αριστερή» άποψη ότι ο άνθρωπος, καλός από τη φύση του, οδηγείται στην παρανομία όταν οι κοινωνικές συνθήκες τον αναγκάζουν.

Και έρχεται, φυσικά, σε αντίφαση με το άλλο ιδεολόγημα που λέει πως ο… πλούσιος άνθρωπος, κακός από τη φύση του, θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, νόμιμο η παράνομο, για να γίνει πλουσιότερος. Οι αντιφάσεις όμως είναι κι αυτές μέσα στη φύση. Της Αριστεράς, τουλάχιστον αυτής που μας κυβερνά.

Ήρθε, λοιπόν, η κυβέρνηση κι έκανε μια απλή διαίρεση. Υπολόγισε ότι η διαφημιστική πίτα είναι 200 εκατομμύρια και ότι ένα κανάλι, για να «βγαίνει» οικονομικά χρειάζεται 50 εκατομμύρια, άρα η αγορά «σηκώνει» τέσσερα. Και μόνον (κρατήστε το αυτό) τέσσερα!

Αυτά τα τέσσερα κανάλια, αφού θα μπορούν να ζουν από τα έσοδα των διαφημίσεων, δεν θα έχουν πλέον κανένα λόγο να διαπλέκονται κι έτσι «σπάει το τρίγωνο» και επέρχονται η νομιμότητα και η διαφάνεια στη λειτουργία, καθώς και η αντικειμενικότητα στην ενημέρωση.

Τι παραβλέπει όμως το συγκεκριμένο σκεπτικό; Κάτι πολύ συνηθισμένο για τα στελέχη της κυβέρνησης: την πραγματικότητα. Και μάλιστα μια πραγματικότητα που μιλάει με αριθμούς, όπως ακριβώς προσπαθούν να κάνουν και οι ίδιοι.

Ποιος μας βεβαιώνει ότι η διαφημιστική πίτα θα μοιραστεί ακριβώς στα τέσσερα; Δεν είναι πιο πιθανόν κάποιος ή κάποιοι να πάρουν μεγαλύτερο μέρος της αγοράς, άρα οι άλλοι να μείνουν με ποσοστό τέτοιο που δεν θα τους εξασφαλίζει τη λειτουργία χωρίς τη… βοήθεια της διαπλοκής;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φυσικά και είναι απολύτως… φυσικό.

Πάει, λοιπόν το ένα επιχείρημα υπέρ του τέσσερα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Παραβλέπω το γεγονός ότι η κυβέρνηση άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί να δοθούν και άλλες (μία; δύο;) άδειες πανελλήνιας εμβέλειας και στέκομαι στην απόφαση για θεματικές και περιφερειακές άδειες.

Τι θα συμβεί τότε; Ένα κανάλι που θα εκπέμπει μόνο, ας πούμε, αθλητικά ή μόνο ταινίες, δεν θα πάρει επίσης κομμάτι από τη διαφημιστική πίτα που φτάνει ΜΟΝΟ (σας είπα να το κρατήσετε) για τέσσερα κανάλια;

Το ίδιο ισχύει και για τις περιφερειακές άδειες. Φαντάζεστε πως οι διαφημιστικές εταιρείες θα αγνοήσουν ένα κανάλι που έχει μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης στην περιφέρεια της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης;

Άρα τα κομμάτια της πίτας μικραίνουν ακόμη περισσότερο. Άρα, σύμφωνα πάντα με το σκεπτικό της ίδιας της κυβέρνησης, οι λόγοι για την ύπαρξη και τη λειτουργία του «τριγώνου της διαπλοκής» εξακολουθούν να υφίστανται.

Προς τι, λοιπόν, οι πανηγυρισμοί για το «σπάσιμό» του;

Όμως το πράγμα δεν τελειώνει εδώ. Αν δεν είναι αυτοί οι πραγματικοί λόγοι  που η κυβέρνηση κατέληξε στο τέσσερα, αφού δεν μπορούν να σταθούν με αριθμούς που η ίδια επικαλείται, τότε θα πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος.

Πάει πουθενά το δικό σας το μυαλό;

Και ο σκύλος χορτάτος!