160902 ΠΕΡΗΦΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σημάδεψαν το καλοκαίρι μας…

Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο λέω. Όσο και να ήθελες να μην «καρφωθείς», δεν μπορούσες να αποφύγεις την παρακολούθηση των διάφορων αθλημάτων, ιδιαίτερα αν υπήρχε εκείνο που λέμε «ελληνικό ενδιαφέρον».

Δηλαδή συμμετοχή δικού μας αθλητή ή ελληνικής ομάδας. Θα μου πείτε και τι άλλο να δει κανείς στην τηλεόραση; Τις επαναλήψεις που έχουν προβληθεί τόσες και τόσες φορές; Ολυμπιακοί Αγώνες το λοιπόν, ακόμη κι αν τους παρουσίαζαν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι.

Που όσο το σκεφτόσουν ότι τους ταΐζουμε, τους ποτίζουμε, τους στέλνουμε να παρακολουθήσουν από κοντά τόσο σημαντικά γεγονότα και αυτοί μεταδίδουν όπως μεταδίδουν, ε τότε είναι που κλαις για άλλη μια φορά το δημόσιο χρήμα που πάει στην κρατική ραδιοτηλεόραση.

Δεν είναι δυνατόν με τόσα μέσα που διαθέτουν σήμερα, με τόσες πληροφορίες που έχουν στο «χέρι τους», να μην βλέπουν πράγματα που μπορεί να δει ο κάθε τηλεθεατής από το σπίτι του και να σου λένε άλλα ‘ντ’ άλλων.

Δεν πειράζει όμως, έχει κι αυτή η κωμικοτραγική πλευρά τη γραφικότητά της, που, όσο περνάνε τα χρόνια, θα τη νοσταλγούμε. Ας γίνονται ρεκόρ κι ας παίρνουμε μετάλλια και η μετάδοση έρχεται δεύτερη.

Ας γίνονται ρεκόρ…

Αλήθεια έχετε σκεφτεί σε ποιο βαθμό θα παρακολουθούσαμε αγώνες, αν δεν υπήρχαν τα ρεκόρ και οι μεγάλοι σταρ που τα δημιουργούν; Έχετε σκεφτεί γιατί τα πιο δημοφιλή αθλήματα είναι εκείνα του στίβου και της κολύμβησης;

Θα σας πω εγώ που το σκέφτηκα. Διότι εκεί βλέπεις τους αθλητές να αγωνίζονται «σώμα με σώμα», όχι ας πούμε όπως σε άλλα αθλήματα, όπου πρέπει να νικήσουν έναν προς έναν μια σειρά από αντιπάλους.

Μπορείς επίσης να παρακολουθήσεις και να κρίνεις ο ίδιος ποιος ήταν ο νικητής, ενώ σε άλλα, θεαματικά αθλήματα, στη γυμναστική ή τις καταδύσεις ας πούμε, πρέπει να περιμένεις τις αποφάσεις των κριτών που δεν γνωρίζεις και πώς ακριβώς παίρνονται.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί, όμως είναι απαραίτητα τα ρεκόρ;

Έλα μου, ντε! Πιστεύω ότι εκείνοι που υποστηρίζουν πως αρκεί η προσπάθεια των αθλητών και η ευγενής άμιλλα για να τους συγκινήσουν απλώς δεν λένε την αλήθεια.

Και μπορώ να το αποδείξω. Πόσοι από αυτούς παρακολουθούν αγώνες σε χαμηλότερο επίπεδο ή και αγώνες αθλητών με αναπηρία;

Και εκεί υπάρχουν καλές προσπάθειες, υπάρχει η ευγενής άμιλλα των αθλητών, όμως δεν υπάρχουν τα ρεκόρ! Κακά τα ψέματα, αυτά είναι που προσελκύουν το ενδιαφέρον των θεατών και γι’ αυτό όλοι περιμένουμε τον επόμενο Μάικλ Φελπς και τον επόμενο Γιουσέιν Μπολτ.

Επειδή, λοιπόν, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές φέρνουν τα ρεκόρ και εκείνα τους τηλεθεατές, οι οποίοι με τη σειρά τους φέρνουν τους χορηγούς, γι’ αυτό πάντοτε θα υπάρχει και ο πειρασμός να δοκιμάσει κανείς κάτι… παραπάνω από τις φυσικές του δυνάμεις και το ταλέντο του.

Δεν ξέρω αν με πιάνετε.

Το παράδοξο όμως είναι πως ακόμη και σε Παραολυμπιακούς (ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη λέξη) Αγώνες βλέπουμε αθλητές να… ενισχύουν το σώμα τους με απαγορευμένες ουσίες.

Φαίνεται πως κι εκεί υπάρχουν περισσότερα κίνητρα από αυτά που λέμε «η χαρά της συμμετοχής» και «η προσπάθεια να ξεπεράσεις τον εαυτό σου».

Όλα για την πρώτη θέση δηλαδή. Και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα.

Εμείς πάντως πανηγυρίσαμε και τα (ελληνικά) μετάλλια και τα ρεκόρ που παρακολουθήσαμε στο Ρίο. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ειδικά τις νίκες των παιδιών (μας) τις ζήσαμε έντονα, επειδή φαίνεται ότι τις είχαμε ανάγκη.

Ως χώρα εννοώ. Μας «ανέβασε» η ιδέα πως, μέσα σ’ αυτό το μαύρο τοπίο, υπάρχουν παιδιά που προσπαθούν και καταφέρνουν να διακριθούν σε ένα εντονότατα ανταγωνιστικό διεθνές πεδίο.

Και μας αποδεικνύουν πως δεν είναι καθόλου απαραίτητη η κρατική βοήθεια («Πού είναι το κράτος»;) στην οποία είχαμε μάθει να προσβλέπουμε όλοι. Μπορούμε και με τις δικές μας δυνάμεις, αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να προσπαθήσουμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να ένα ακόμη ωραίο μάθημα από την κρίση!

Που μας έδωσαν οι (πρωτ)αθλητές μας. Πώς να ξεχάσουμε την περήφανη στάση του Σπύρου Γιαννιώτη, ο οποίος διαφώνησε ακόμη και με την Ομοσπονδία του, που υπέβαλε ένσταση για το αργυρό μετάλλιο, διεκδικώντας, «στα χαρτιά», το χρυσό για τον αθλητή μας;

Μας έδειξε πως υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, υπερήφανη, που ξέρει να κερδίζει αλλά και να χάνει με μεγαλοπρέπεια. Που δεν είναι μίζερη, δεν ψάχνει συνεχώς για δικαιολογίες, που δεν της φταίνε πάντα οι άλλοι, που δεν αδικείται μονίμως από «το σύστημα»…

Ο Σπύρος Γιαννιώτης ήταν για μας η επιτομή του αθλητικού πνεύματος αλλά και της αξιοπρεπούς στάσης που θα έπρεπε να γίνουν πρότυπο για τη νέα γενιά. Ο άνθρωπος που τερματίζει τέταρτος στο Λονδίνο και ζητά συγνώμη από τους φίλους του αν τους απογοήτευσε.

Και πηγαίνει, στα 36 του χρόνια, και δίνει όλες του τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις και παίρνει το αργυρό μετάλλιο, χάνοντας την πρώτη θέση για μια χεριά, για κλάσματα του δευτερολέπτου.

Και αδειάζει κι εμάς, που στενοχωρηθήκαμε περισσότερο από τον ίδιο, που θέλαμε το χρυσό μετάλλιο γιατί πιστεύουμε πως μόνο αυτό μας αξίζει. Ή μάλλον, δεν μας αδειάζει, μας δείχνει τι σημαίνει μεγαλείο ψυχής και μας διδάσκει πως, πολύ απλά, έτσι είναι οι αγώνες.

Κι έτσι είναι η ζωή!

Γεια σου, Σπύρο, λεβεντιά!