160906 ΑΔΕΙΟΥΧΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Πόσο επηρεάζουν τα κανάλια την κοινή γνώμη;

Ας δούμε πρώτα αυτό το επιχείρημα, εξετάζοντάς το στο πλαίσιο όσων λέγαμε χθες, δηλαδή του «τριγώνου της διαπλοκής». Η πρόσφατη (τηλεοπτική) ιστορία μάς επιτρέπει να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.

Ερώτημα πρώτον: Πώς γίνεται και τα μεγαλύτερα «βοθροκάναλα», σχεδόν στο σύνολό τους, κράτησαν μια αντιμνημονιακή στάση, ήρθαν δηλαδή σε αντιπαλότητα με τις μνημονιακές κυβερνήσεις των «Σαμαροβενιζέλων», υιοθετώντας, στην ουσία, τη ρητορική όσων μιλούσαν για «προδότες»;

Θυμίζω ότι η στάση τους αυτή, δηλαδή η κόντρα με τις κυβερνήσεις με τις οποίες υποτίθεται ότι διαπλέκονταν στο πλαίσιο του γνωστού «τριγώνου», βοήθησε τα μέγιστα στην άνοδο των αντιμνημονιακών (λέμε, τώρα) κομμάτων στην εξουσία.

Ερώτημα δεύτερον: Πώς γίνεται και η τεράστια επιρροή των καναλιών στην κοινή γνώμη να μην μπορέσει να επιφέρει το επιθυμητό γι’ αυτά αποτέλεσμα στην περίπτωση του δημοψηφίσματος;

Εκτός και αν το ποσοστό τού ΟΧΙ ήταν στην πραγματικότητα πάνω από 80% και αυτά, με τα ψεύδη και την προπαγάνδα τους, κατόρθωσαν να το ρίξουν στο 61,3%. Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για την επίδραση που είχαν τα «βοθροκάναλα» στις εκλογές του περσινού Σεπτεμβρίου.

Τι «ο μύθος δηλοί»; Ότι οι καναλάρχες, μέσω των επιχειρήσεών τους, μπορεί να έχουν κάποια επίδραση στην κοινή γνώμη, όμως σε καμιά περίπτωση δεν ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

Δεν είναι άσχετο με τα επιχειρήματά μας και το γεγονός ότι όλοι οι πρωθυπουργοί, μόλις έβλεπαν τα ποσοστά τους να κατρακυλούν, αντί να σκεφτούν τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις τους, έριχναν την ευθύνη στον πόλεμο που δέχονται από τα κανάλια. Μα όλοι!

Προσοχή! Με όλα αυτά δεν θέλουμε να υποστηρίξουμε πως το αμαρτωλό τρίγωνο της διαπλοκής δεν υφίσταται, πως υπάρχει μόνο στην φαντασία κάποιων. Νομίζω όμως ότι είναι υπερεκτιμημένη η λειτουργία του.

Θα ήμασταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν το εντάσσαμε στο γενικότερο πλαίσιο της σχέσης επιχειρηματιών – πολιτικού κόσμου, μέσω ενισχύσεων με «μαύρο χρήμα» πολιτικών ή κομμάτων από επιχειρηματίες που έχουν λόγους να διατηρούν ισχυρά «κόζια» για την προώθηση των συμφερόντων τους.

Το άλλο πουλάκι:

Εξάλλου, πόσοι «ενημερώνονται» από την τηλεόραση;

Φαίνεται πως οι πολιτικοί μας, επειδή βλέπουν τον εαυτό τους «στο γυαλί» και ναρκισσεύονται, θεωρούν ότι τους βλέπει και όλος ο κόσμος και (άρα) επηρεάζεται από αυτή την εικόνα. Αυτό ίσχυε κάποτε. Και οι σχετικές μελέτες που διαθέτουμε είναι από τον καιρό που η τηλεόραση ήταν ακόμη ασπρόμαυρη. Στις… ΗΠΑ!

Ευτυχώς ή δυστυχώς, ευτυχέστατα κατά τη δική μας άποψη, το παιχνίδι της ενημέρωσης έχει ξεφύγει εδώ και χρόνια από τα χέρια των κλασικών Μέσων και έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο, τουλάχιστον για τις πιο ενεργούς γενιές.

Άρα ο πόλεμος ενάντια στη διαπλοκή των καναλιών, αν δεν είναι τελείως δονκιχωτικός, μοιάζει περισσότερο για παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης. Η καλή Αριστερή κυβέρνηση που (τολμά και) τα βάζει με τους κακούς (και, κυρίως πλούσιους) καναλάρχες.

Προσοχή, και πάλι! Θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα υποστηρίζαμε ότι δεν έπρεπε να μπουν κανόνες στο άναρχο τηλεοπτικό τοπίο, ότι δεν πρέπει να πληρώνουν όσοι χρησιμοποιούν τις συχνότητες, ότι μια κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη για το τι και από ποιους εκπέμπεται στη χώρα…

Άλλο πράγμα όμως αυτό και άλλο το «πολεμικό σκηνικό» που προσπάθησε να στήσει η κυβέρνηση και ο κύριος Παπάς προσωπικά, επενδύοντας πολιτικά ακόμη και σε σκηνές «αιχμαλωσίας του εχθρού».

Ασφαλώς και είναι ωραίο πράγμα να εντυπώνεται στον πολίτη η εικόνα πως «κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου», αυτό όμως δεν μπορεί να δικαιολογήσει σκηνικό εγκλεισμού και προσπάθεια εξευτελισμού των επιχειρηματιών που διεκδικούν νόμιμα (πλέον) μια δουλειά.

Διότι τότε, το σχήμα μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Και να δοθεί στον πολίτη η εντύπωση ότι ο πιο πλούσιος, εκείνος που δίνει τα περισσότερα, ή ο πιο έξυπνος (πλούσιος), εκείνος που μπλοφάρει και ξεγελά τους άλλους, τελικά πληρώνει και βγαίνει από τη διαδικασία νικητής και τροπαιούχος.

Και μη μου πείτε ότι υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι θα αυτοί θα βρουν τον τρόπο να πάρουν πίσω (όχι απαραίτητα σε… μετρητό) τα λεφτά που έδωσαν ή, στην άλλη περίπτωση, να μην τα δώσουν καθόλου!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι είναι όμως «αυτοί»;

Ας αρχίσουμε να βλέπουμε σιγά σιγά και τις άλλες παραμέτρους που αποτέλεσαν λόγους και αφορμές (φιλο)κυβερνητικών πανηγυρισμών. Οι δύο από τους τέσσερις νικητές (και τροπαιούχους) διαθέτουν ήδη κανάλια, το ένα σίγουρα με πρώτο συνθετικό τον βόθρο, πάντα σύμφωνα με την (φιλο)κυβερνητική άποψη. Για να μην παρεξηγούμαστε.

Άρα αυτοί αποκτούν πλέον και νόμιμο δικαίωμα στη διαπλοκή, αφού κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει να εξακολουθήσουν να λειτουργούν όπως πριν. Με τη διαφορά ότι τώρα θα μπορούν μόνο να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις και όχι να εκβιάζονται από αυτές, όντας κάτοχοι νόμιμης άδειας.

Οι άλλοι δύο είναι γνωστής προελεύσεως, αγνώστων όμως (ακόμη) προθέσεων. Έχουν άδεια, αλλά θα πρέπει να αποκτήσουν και κανάλι. Κανείς δεν μας λέει ότι αυτό δεν θα είναι κάποιο σαν τα προηγούμενα, που βγαίνουν (;) πλέον από το παιχνίδι, αν όχι ένα… αύτανδρο!

Βλέπετε, λοιπόν, ότι η αδειοδότηση και διαδικασία που επιλέχτηκε γι’ αυτήν δεν αρκούν από μόνες τους για να «σπάσουν το τρίγωνο της διαπλοκής», άρα δεν δικαιολογούν πανηγυρισμούς.

Μήπως όμως τους δικαιολογούν όλα τα υπόλοιπα που «κερδίσαμε» από αυτό το παιχνίδι εντυπωσιασμού;

Η ώρα πέρασε και θα το συζητήσουμε αύριο.

Λέτε να γλιτώσαμε;