180430 ΚΟΠΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν θα μιλήσω για την ουσία…

Αν και μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να διαπιστώσεις πού βρίσκεται η ουσία, ποιο είναι το πραγματικά σημαντικό και ποιο το δευτερεύον. Σήμερα όμως αποφάσισα να εκθέσω μόνο τα γεγονότα.

Η σκηνή (δεν επιλέγω στην τύχη τη λέξη) διαδραματίζεται στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δράμας. Ο Πρόεδρος διαβάζει τα θέματα που προτείνεται να συζητηθούν ως «κατεπείγοντα» και ζητά από το σώμα να ψηφίσει, αν δέχεται να γίνει αυτό.

Ένα θέμα, αυτό που αφορά στην απόφαση κοπής των 32 πλατάνων, το φέρνει η αντιπολίτευση. Ο επικεφαλής της ζητά τον λόγο για τριάντα δευτερόλεπτα, προκειμένου να υποστηρίξει το κατεπείγον τού πράγματος.

Και ενώ ο Πρόεδρος, μόλις προηγουμένως, είχε δώσει τον λόγο σε σύμβουλο της συμπολίτευσης για να κάνει το ίδιο ακριβώς, τώρα αρνείται να τον δώσει, για να μην γίνει «πολιτική εκμετάλλευση του θέματος».

Και η παράσταση αρχίζει.

Με συγχωρείτε. Είπα να μην κάνω αξιολογήσεις, αλλά να παρουσιάσω απλώς την εικόνα στο Δημοτικό Συμβούλιο, όπως την είδα. Μάλιστα δεν σκοπεύων να πω και ονόματα, διότι μας ενδιαφέρει περισσότερο η νοοτροπία.

Το θέμα, λοιπόν, δεν συζητήθηκε ως κατεπείγον, αφού η πρόταση καταψηφίστηκε, αλλά ως «προ ημερήσιας διάταξης», που πάει να πει ότι μπορούσαν να ανταλλαγούν απόψεις, όχι όμως και να παρθεί απόφαση.

Μίλησαν κυρίως αντιδήμαρχοι και σύμβουλοι της συμπολίτευσης, πράγμα πρωτοφανές, όπως τονίστηκε, αφού, σε παρόμοιες περιπτώσεις, η συνήθης πρακτική είναι να υποβάλλονται ερωτήσεις από την αντιπολίτευση και ένας από τη συμπολίτευση να απαντά.

Το πνεύμα της ομιλίας όσων πήραν τον λόγο ήταν «είμαστε κι εμείς οικολόγοι, αγαπάμε κι εμείς το περιβάλλον». Το «και εμείς» απευθυνόταν στους πολλούς πολίτες που παρακολουθούσαν τη συνεδρίαση.

Και οι οποίοι στο σύνολό τους, πλην ενός, πήγαν εκεί για να ακούσουν τι θα αποφασιστεί και να δηλώσουν με την παρουσία τους την αντίθεσή τους στην (ειλημμένη) απόφαση κοπής των 32 πλατάνων, μπροστά και δίπλα από το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης.

Το άλλο πουλάκι:

«Είμαστε κι εμείς οικολόγοι».

Ένας έφερε ως απόδειξη το γεγονός ότι έχει γλάστρες στο μπαλκόνι του. Άλλος ότι έχει σκυλιά και μάλιστα δεν τα αφήνει να αφοδεύουν όπου να ‘ναι. Ένας τρίτος ότι έχει σπείρει πολλά δέντρα στη ζωή του…

Παρεμπιπτόντως, μόνο ένας από τους οικολόγους δημοτικούς συμβούλους χρησιμοποίησε το ρήμα «φυτεύω» για τα δέντρα. Όλοι οι άλλοι έλεγαν «σπέρνω». Μια όμως και μιλάμε για τη γλώσσα, επιτρέψτε μας ακόμη μία παρατήρηση.

Κάποιος θα πρέπει να πει στον αξιότιμο Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου ότι δεν λέμε «ως αναφορά αυτό το θέμα» (ή «όσαν αφορά», στον προφορικό λόγο δεν ακούγεται πού χωρίζονται οι λέξεις) αλλά «όσον αφορά».

Με τις γλάστρες, λοιπόν, τα κατοικίδια και τη «σπορά» των δέντρων οι δημοτικοί μας σύμβουλοι απέδειξαν την οικολογική τους ευαισθησία, η οποία άλλωστε τους οδήγησε στο «να μην προχωρήσουν, επί ενάμιση χρόνο, στην κοπή των δέντρων».

Δύο περιπτώσεις ξεχώρισαν. Ο ένας είπε ότι το καλοκαίρι έσβηνε φωτιές στον Κορύλοβο και δεν είδε «κανέναν οικολόγο να κάνει το ίδιο». Όπερ έδει δείξαι. Γι’ αυτό το θέμα όμως θα ξαναμιλήσουμε.

Ο άλλος ότι αποφάσισε να σταματήσει τη λειτουργία μιας κερδοφόρας επιχείρησης με εισαγωγή πέλετ που είχε, όταν διαπίστωσε πόσο μεγάλη ήταν η επιβάρυνση στο περιβάλλον από τα καύσιμα της νταλίκας που έφερνε το πέλετ.

Και μάλιστα όχι μόνο στο… ελληνικό περιβάλλον, αφού το πέλετ ερχόταν από τη Ρουμανία. Η επιβάρυνση υπολογίστηκε ότι ήταν μεγαλύτερη από το όφελος που είχε αυτό (το περιβάλλον) από την καύση τής μεταφερόμενης ποσότητας, αντί κάποιας άλλης καύσιμης ύλης.

(Πρέπει να πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση που το κέρδος θυσιάζεται για την προστασία του περιβάλλοντος και όχι το αντίστροφο. Και αυτό δεν πρέπει να θεωρηθεί αξιολογική κρίση -γεγονότα παρουσιάζουμε.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί γινόταν η συζήτηση;

Με δεδηλωμένη και αποδεδειγμένη την οικολογική ευαισθησία του συνόλου των δημοτικών συμβούλων (φαντάζομαι όσοι μίλησαν εκπροσωπούσαν και τους υπόλοιπους) πώς φτάσαμε να συζητάμε για την (μη) κοπή των πλατάνων;

Φτάσαμε διότι, μπορεί οι δημοτικοί μας σύμβουλοι να είναι τόσο ευαίσθητοι απέναντι στο περιβάλλον, όμως, όπως τόνισαν όλοι οι ομιλητές, πάνω και από αυτό τοποθετούν… τον Άνθρωπο!

Καλά και άγια τα πλατάνια, όταν όμως πρόκειται να κινδυνέψουν ανθρώπινες ζωές, ή εμποδίζεται η ασφαλής διέλευση των πολιτών, τότε… «ντεφ να γίνουν». Αυτό το τελευταίο δεν το είπαν ακριβώς έτσι, αλλά το άφησαν να εννοηθεί.

Ασφαλώς και πρέπει να εξεταστεί αν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις –που δεν υπάρχουν. Διότι, αν υπήρχαν, είναι απολύτως βέβαιο ότι οι οικολόγοι δημοτικοί σύμβουλοι θα τις είχαν εξαντλήσει, πριν αποφασίσουν στην αρμόδια επιτροπή την κοπή των πλατάνων. 

Υπάρχει βεβαίως και το γεγονός ότι «περίμεναν ενάμιση χρόνο και δεν προχώρησαν στην εκτέλεση της απόφασης». Τι ακριβώς περίμεναν όμως; Να (μην) έρθει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο και να (μην) αποφασιστεί τίποτε;

Ή να γίνει μια επιτροπή, όπως πρότεινε ο Δήμαρχος, στην οποία να συμμετέχει και η Οικολογική Κίνηση (αυτή τι τη χρειάζονται;) για να δει (τώρα να δει;) αν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις;

Και γιατί δεν έγιναν όλα αυτά ΠΡΙΝ από την απόφαση για κοπή των δέντρων; Και πώς πάρθηκε αυτή ΠΡΙΝ να γνωμοδοτήσουν οι τεχνικές υπηρεσίες, οι οποίες θα κληθούν να το κάνουν τώρα;

Όλα τα τελευταία είναι ερωτήματα των πολιτών. Γιατί εμείς –είπαμε- απλώς καταγράφουμε. Εμείς θα μιλήσουμε αύριο.

 Παράσταση για έναν ρόλο!

180417 ΞΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποια ΔΕΗ…

Επειδή είναι δύσκολο να μεταφέρουμε την επιτόνιση κατά την εκφορά της συγκεκριμένης φράσης, εσείς φανταστείτε ότι λέγεται με το τύφος που, στη γνωστή διαφήμιση λένε το «ποια Στικούδη» ή το «ποια ΑΜΣΤΕΛ…»

Ποια ΔΕΗ!

Έχει τόσο απαξιωθεί ο άλλοτε κολοσσός, που είναι να την κλαις. Σκεφθείτε μόνο κάποιους αριθμούς. Όταν το 2011 γινόταν συζήτηση για την πώληση, η αξία τού 30% της ΔΕΗ υπολογίζονταν στα 840 εκατομμύρια.

Την ίδια περίοδο, η τιμή της μετοχής της επιχείρησης ήταν στα 12,1 ευρώ. Σήμερα, που γίνεται η ίδια συζήτηση, το ποσό που υπολογίζεται να εισπραχθεί από την πώληση είναι γύρω στα 200 εκατομμύρια ευρώ.

Στο μεταξύ η μετοχή έχει κατρακυλήσει στα 2,8 ευρώ, οπότε καταλαβαίνεται τι θα πει απαξίωση μιας επιχείρησης. Η οποία δεν έγινε εν κενώ, ούτε επειδή… έτσι κινήθηκε η αγορά∙ υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι.

Σκεφθείτε μόνο πόσοι συμπατριώτες μας (με τονισμένο το… πατριώτες) «τσίμπησαν» στην προτροπή τού «δεν πληρώνω» και σταμάτησαν να επισκέπτονται το ταμείο της ΔΕΗ. Οι ληξιπρόθεσμε οφειλές, από 1 δισ., έφτασαν στα 3 και μεγαλώνουν.

Χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο (προσέξτε πόσο κομψά προσπαθώ να το πω) ότι όλοι αυτοί οι οφειλέτες αδυνατούν πραγματικά να πληρώσουν. Για παράδειγμα, δείτε πόσοι έχουν κινητά τηλέφωνα, που εκεί δεν σηκώνει μπαταχτσιλίκια…

Όμως η ΔΕΗ πρέπει να παραμείνει κρατική, γιατί…

Μη σας ξαναλέω τα ίδια, για τον ίδιο λόγο που δεν έπρεπε να περάσουν σε ιδιωτικά χέρια η τηλεφωνία και ο εθνικός αερομεταφορέας.

Που πέρασαν. Και μπορεί ως κράτος να χάσαμε το μονοπώλιο στις τηλεπικοινωνίες και τις αερομεταφορές (δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό) όμως ως καταναλωτές είδαμε θεού πρόσωπο.

Είδαμε να στήνεται ένας πραγματικός ανταγωνισμός που και τις υπηρεσίες βελτίωσε και το κόστος συμπίεσε τόσο που, για να ταξιδέψεις αεροπορικώς στη Κω, σου στοιχίζει πιο φτηνά από όσο το ταξί από το αεροδρόμιο για την πρωτεύουσα του νησιού.

Το παράδειγμα είναι πραγματικό, επειδή δεν υπάρχει και συγκοινωνία, άλλη πληγή αυτή, όμως ας συνεχίσουμε την κουβέντα για τα κρατικά μονοπώλια και το χαΐρι που είδαμε τόσα χρόνια ποντάροντας σ’ αυτά.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιοι καλοπέρασαν!

Και συνεχίζουν να καλοπερνούν ακόμη. Θα σας μεταφέρω δυο παραδείγματα σχετικά με τη ΔΕΗ, τα οποία τα πήρα «από μέσα», δηλαδή από ανθρώπους που ζουν καθημερινά την κατάσταση και γνωρίζουν πολλά.

Αξιολόγηση του προσωπικού.

Θα μπορούσε να είναι και ένα σύντομο ανέκδοτο, αν δεν ήταν κάτι πραγματικά τραγικό. Θα το κάνω με τη μορφή διαλόγου, έτσι, γιατί μας κατηγορούν ότι μιλάμε συνεχώς εμείς και δεν δίνουμε τον λόγο και σε άλλους.

-Τι θα κερδίσει εκείνος που θα πάρει μεγάλη βαθμολογία, ώστε η επιδίωξή της να έχει και τη μορφή κάποιου κινήτρου;

-Τίποτε απολύτως.

-Τι θα χάσει ή τι θα υποστεί εκείνος που θα πάρει μικρή βαθμολογία, ώστε να παρακινηθεί να γίνει πιο παραγωγικός και συνεπέστερος στη δουλειά του;

-Τίποτε απολύτως.

Στο μεταξύ, ο αξιολογούμενος, στον οποίο η αξιολόγηση δεν θα έχει καμιά απολύτως επίπτωση, θα μπορεί να μαθαίνει τη βαθμολογία που του έβαλε ο αξιολογητής προϊστάμενός του. Και να φέρεται αναλόγως.

Τι λέτε; Τώρα που ακούσατε τη… φιλοσοφία πίσω από τη διαδικασία της αξιολόγησης, συμφωνείτε ότι πρόκειται για κάτι τραγικό, αν δεν είναι ένα σύντομο ανέκδοτο; Το μόνο πραγματικό «κέρδος» θα είναι να γίνει κακός ο αξιολογητής.

Το πράγμα όμως δεν σταματά στην αξιολόγηση∙ σας είπα έχω… περιεχόμενο σήμερα. Ακούστε τι γίνεται και με τις περίφημες συγχωνεύσεις, εν όψει τον ιδιωτικοποιήσεων. Διότι, για να πουλήσουμε κάτι πρέπει να το… σουλουπώσουμε πρώτα.

Αποφασίστηκε, λοιπόν, να ενωθεί ένα κομμάτι της παραγωγής λιγνίτη, με ένα κομμάτι της παραγωγής ενέργειας, ώστε να πουληθεί «πακέτο» και αυτός που θα το πάρει να είναι ανεξάρτητος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν όμως θέματα!

Διότι, μέσα σ’ αυτά τα δυο ανεξάρτητα κομμάτια, πιθανόν να εργάζονται άνθρωποι που έχουν την ίδια ειδικότητα, το ίδιο αντικείμενο εργασίας. Προσέξτε ότι τα ξεχωρίζω, διότι δεν είναι το ίδιο και έχει σημασία.

Ας πούμε πως και στα δύο κομμάτια εργάζονται σήμερα κάποιοι ηλεκτρολόγοι. Αυτοί δεν κρίνονται όλοι απαραίτητοι, σε περίπτωση που γίνει η ενοποίηση. (Πράγμα που πιθανόν να σημαίνει ότι δεν ήταν απαραίτητοι και σήμερα, όμως δεν το ψάχνουμε τόσο.)

Έλα όμως που κανείς δεν θέλει να φύγει! Ούτε εκουσίως ούτε, φυσικά, με το ζόρι. Διότι, μπορεί να υπάρχουν δύο ηλεκτρολόγοι, όμως, λέει, δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Ο ένας είναι μόνο για να διαπιστώνει τις βλάβες και ο άλλος μόνο για να τις διορθώνει.

Μπορεί να υπάρχουν δυο… λογιστές, αλλά ο καθένα έχει ειδικευτεί σε διαφορετική εργασία πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να εξακολουθήσουν να εργάζονται και  οι δυο, κάνοντας από ένα μέρος μόνο της συνολικής (λογιστικής) δουλειάς.

Αυτά δεν σας τα λέω για να σας δείξω πού βρίσκεται η πραγματική δυσκολία και πού εδράζονται οι αντιρρήσεις στο (ξε)πούλημα μέρους της ΔΕΗ. Στην πραγματικότητα είναι μικρές εικόνες, κομμάτια μιας μεγαλύτερης.

Εκείνης που μας λέει γιατί τόσα χρόνια δεν μπορέσαμε να κάνουμε μια έστω επιχείρηση του δημόσιου τομέα να είναι υγιής και παραγωγική. Ώστε να μη χρειαστεί να (ξε)πουλήσουμε τα «ασημικά».

 Μας δουλεύουν.

180426 ΤΜΗΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας το δούμε «πρακτικά».

Υποθέστε πως το αυτοκίνητό σας δεν πάει καλά. Παραμελημένο από εσάς για χρόνια -καταραμένη κρίση!- βγάζει παράξενους θορύβους, κάνει κάτι «κόλπα» στον δρόμο και σβήνει εκεί που δεν το περιμένεις.

Κάποια στιγμή πέφτουν λίγα λεφτά στα χέρια σας και αποφασίζετε να συντηρήσετε το αυτοκίνητο –δεν φτάνουν για αγορά καινούριου- το οποίο, άλλωστε είναι και εργαλείο για τη δουλειά σας.

Σηκώνεστε και το πάτε στον μάστορα, να σας πει τι πρέπει να κάνετε. Εκείνος σας ακούει προσεκτικά, παίρνει και το αυτοκίνητο και το κάνει μια βόλτα, το βάζει και στο διαγνωστικό μηχάνημα και καταλήγει.

Πρέπει, απαραιτήτως, να γίνουν πέντε πράγματα. Να κάνετε ρεκτιφιέ στον κινητήρα που τα έχει φτύσει, να αλλάξετε μπουζί, ιμάντα χρονισμού, να επιδιορθώσετε τα φρένα και να αλλάξετε τα πίσω αμορτισέρ.

Εσείς τον ακούτε προσεκτικά, ύστερα πηγαίνετε στο σπίτι σας, σκέφτεστε σοβαρά όσα σας είπε, μετράτε και τα χρήματα που πρέπει να ξοδέψετε και αποφασίζετε να προχωρήσετε: Θα κάνετε αλλαγή ιμάντα χρονισμού!

Το παράδειγμα είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό, όμως, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μας δημιουργήσει μερικά προβλήματα στην κατανόηση του φαινομένου. Είναι, βλέπετε, το οικονομικό ζήτημα που μπαίνει στη μέση.

Ας δούμε ένα άλλο, παρεμφερές, χωρίς τους οικονομικούς περιορισμούς. Ας πούμε ότι αντιμετωπίζει κάποιος –όχι εσείς αυτή τη φορά- ένα πρόβλημα με την καρδιά του. Σηκώνεται και πηγαίνει στον καλύτερο καρδιολόγο.

Εκείνος, αφού του κάνει όλες τις εξετάσεις, του δίνει οδηγίες για αλλαγή συμπεριφοράς σε πέντε τομείς. Να χάσει κιλά, να περπατάει μία ώρα κάθε μέρα, να κόψει το κάπνισμα, να περιορίσει το ποτό και να κάνει ένα ταξίδι για να του φύγει το άγχος.

Ο ασθενής ευχαριστεί τον γιατρό, τον πληρώνει, παίρνει απόδειξη και επιστρέφει στο σπίτι του αποφασισμένος να αλλάξει τρόπο ζωής. Την επομένη κιόλας ημέρα πάει σε ένα τουριστικό πρακτορείο να κανονίσει ένα ταξίδι.

Το άλλο πουλάκι:

Μόνον αυτό!

Κατά τα άλλα, συνεχίζει αμέριμνος να ζει όπως ζούσε μέχρι τότε, πιστεύοντας πως, αν κάνει κάτι για το άγχος του, αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο στην υγεία του και θα αντισταθμίσει όλα τα υπόλοιπα.

Ωραία! Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι αυτό το δεύτερο παράδειγμά μας αντικατοπτρίζει τέλεια την περίπτωση που θέλουμε να σχολιάσουμε. Θα μιλήσουμε για τις… προτεινόμενες αλλαγές στην εκπαίδευση.

Προτεινόμενες, από ποιον; Σας είπα˙ το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Η χώρα μας απευθύνθηκε σε έναν ειδικό, προκειμένου να της πει τι δεν πάει καλά με τα σχολειά μας και πώς να το διορθώσουμε.

Πήγε, λοιπόν, στον ΟΟΣΑ και πλήρωσε, απ’ ό,τι κατάλαβα, προκειμένου αυτός να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες έρευνες, να κάνει τη διάγνωση και να προτείνει «θεραπεία». Έτσι και έγινε.

Η διάγνωση επεσήμανε στρεβλώσεις του συστήματος που τις ξέρουμε όλοι. Ίσως να μη χρειαζόταν και ειδικές έρευνες προκειμένου να εντοπιστούν. Ποιος δε ξέρει, ας πούμε, ότι το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια έχει πνίξει το Λύκειο.

Ποιος δεν ξέρει ότι ένα παράλληλο σύστημα ιδιωτικής εκπαίδευσης, από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών μέχρι εκείνα των σχολικών μαθημάτων, έχει υποκαταστήσει μεγάλο και κρίσιμο μέρος της κρατικής εκπαίδευσης.

Ίσως να μη γνωρίζουν οι… απ’ έξω το πρόβλημα του συγκεντρωτισμού που υπάρχει στην ελληνική εκπαίδευση, ότι δηλαδή και η παραμικρή λεπτομέρεια στη λειτουργία των Σχολείων ρυθμίζεται κεντρικά από το υπουργείο Παιδείας.

Εκείνο που πιθανότατα γνωρίζουν όλοι, ίσως επειδή έχει συζητηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, είναι το γεγονός ότι στο ελληνικό σχολείο δεν αξιολογείται κανείς και τίποτε. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι πρακτικές, ούτε τα αποτελέσματα.

Τέλος υπάρχει ένα θέμα με το ανθρώπινο δυναμικό της εκπαίδευσης, το οποίο τα τελευταία χρόνια αποτελείται από ολοένα και περισσότερους αναπληρωτές, με ό,τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ευτυχώς!

Από ό,τι έχω διαβάσει, οι ομάδες ειδικών του ΟΟΣΑ δεν έχουν μπει σε πιο… ειδικά θέματα, όπως για παραδείγματα τι διδάσκεται στο ελληνικό Σχολείο, με ποιους τρόπους, ποιοι το διδάσκουν, πόσο καλά ετοιμασμένοι και επιμορφωμένοι είναι γ’ αυτό…

Και αυτά όμως με τα οποία ασχολήθηκαν δεν είναι λίγα. Αφού, λοιπόν, είδαν το πρόβλημα και εντόπισαν τις αιτίες του (κάποιες από τις αιτίες του, λέω εγώ) αποφάσισαν να προτείνουν και αντίστοιχες λύσεις.

Πρέπει να αλλάξουν πολλά. Από όλα όμως όσα χρειάζονται να γίνουν, το υπουργείο Παιδείας στάθηκε μόνο στους διορισμούς. Σαν τον ασθενή που αποφάσισε να κάνει μόνο το ταξίδι αναψυχής.

Χρειάζονται διορισμοί εκπαιδευτικών; Οπωσδήποτε. Και μόνο ο αριθμός των χιλιάδων (μονίμων, εδώ και χρόνια) αναπληρωτών το μαρτυρεί. Όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνον αυτό.

Πρώτα πρώτα υπάρχουν τόσοι πολλοί αναπληρωτές επειδή τους πληρώνουν άλλοι και συγκεκριμένα το ΕΣΠΑ. Το κράτος, δηλαδή, έχει διαμορφώσει έτσι τις ανάγκες του, όχι επειδή κρίνει ότι είναι υπαρκτές, αλλά επειδή χρηματοδοτούνται.

Με διαφορετικό σχεδιασμό θα χρειάζονταν πολύ λιγότεροι αναπληρωτές, άρα και διορισμοί. Όμως, σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, όσο περισσότερους διορίσεις τόσο μεγαλύτερα εκλογικά ανταλλάγματα περιμένεις.

Οπότε; Ας αφήσουμε κατά μέρος όλα τα άλλα προτεινόμενα μέτρα, την αξιολόγηση, ας πούμε που «καίει», και ας σχεδιάσουμε ένα ωραίο ταξιδάκι, που θα μας μειώσει κάπως και το προεκλογικό άγχος.

Τα άλλα, τα ζόρικα, ας τα αφήσουμε για τους άλλους.

 Με τη βούλα του ΟΟΣΑ!

170425 ΣΕΛΦΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι είναι η φωτογραφία;

Να ένα δύσκολο να απαντηθεί ερώτημα. Διότι η φωτογραφία είναι πολλά πράγματα συγχρόνως. Και δεν μιλώ για το αντικείμενο ή το αποτέλεσμα της φωτογράφισης.

Είδατε; Πριν απαντήσουμε το πρώτο, τίθεται άλλο ερώτημα.

Κάποτε είχαμε την τυπωμένη φωτογραφία, είτε αυτοτελώς, είτε σε κάποιο έντυπο, σε ένα λεύκωμα, σε ένα βιβλίο, σε μια εφημερίδα ή περιοδικό. Αυτό μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε «αντικείμενο».

Σήμερα; Τι είναι η ψηφιακή φωτογραφία που βλέπουμε σε μια οθόνη; Μπορούμε να την δούμε, να την «αποθηκεύσουμε» κάπου ή να την στείλουμε μακριά, μπορούμε να τη δημοσιοποιήσουμε, αλλά όχι να την… πάρουμε στα χέρια μας.

Εκτός αν, και πάλι, τυπωθεί, όμως πόσες πλέον από τις φωτογραφίες που τραβάμε τυπώνονται; Αφήστε που η ηλεκτρονική μορφή μπορεί πολύ εύκολα να υποστεί μεγάλη επεξεργασία και να γίνει αγνώριστη.

Δεν ξέρω αν με πιάνετε! Έτσι, λοιπόν, λέγοντας «φωτογραφία», εννοούμε και το «αντικείμενο» αλλά για την ενέργεια τού… φωτογραφίζειν. Αυτό που κάνει ο φωτογράφος˙ επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο «την τέχνη της φωτογραφίας».

Βεβαίως, αυτά τα δύο είναι πολύ δύσκολο να τα διαχωρίσουμε. Αυτό που βλέπουμε, το αποτέλεσμα, είναι και ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε τη δουλειά του φωτογράφου, με ό,τι σημαίνει κάτι τέτοιο.

Από τις ανησυχίες και την ευαισθησία του, από τα ενδιαφέροντα και τη ματιά του πάνω στον κόσμο, μέχρι την τεχνική του κατάρτιση και τη ικανότητά του να χειρίζεται τα μέσα και τον εξοπλισμό που διαθέτει.

Στο ερώτημα, λοιπόν, τι είναι η φωτογραφία, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με ένα άλλο ερώτημα: Για ποιον; Για εκείνον που την τράβηξε (τη… δημιούργησε), ή για εκείνον που την βλέπει;

Στη σημερινή κουβέντα μας, ας περιοριστούμε στο πρώτο, στο ερώτημα τι είναι η φωτογραφία για τον φωτογράφο, τον δημιουργό της. Και, φυσικά, δεν είναι ένα, αλλά πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα.

Το άλλο πουλάκι:

Μπορεί να είναι… ανάμνηση.

Ένας τρόπος να αποθηκεύσει στη μνήμη του (στο χαρτί ή στον υπολογιστή που θα βοηθήσουν τη δική του) κάποια στιγμή, ένα μέρος ή ένα πρόσωπο που δεν θέλει να ξεχάσει. Που θέλει να συγκρατήσει για να μπορεί να ανακαλεί.

Μπορεί να είναι μια καταγραφή. Η προσπάθεια να «συλλάβει» κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, κάτι που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Όπως καταλαβαίνετε, το ένα, η ανάμνηση, δεν αποκλείει το άλλο, την καταγραφή.

Τα τελευταία χρόνια, η φωτογραφία χρησιμοποιείται από πολλούς ανθρώπους και ως ένα μέσο να επικοινωνήσουν, ή απλώς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, σε μια διαδικτυακή κοινότητα.

Έτσι, φωτογραφίζουν πράγματα εντελώς ασήμαντα, τα οποία όμως έχουν τη δυνατότητα να τα κοινοποιούν σε «φίλους», απλώς και μόνο για να πουν «είμαι εδώ». Την άλλη στιγμή θα τα ξεχάσουν και οι ίδιοι, θα βρουν κάτι άλλο να κοινοποιήσουν.

Τι θέλω να πω. Κάποτε βγάζαμε φωτογραφίες κατά τη διάρκεια ταξιδιών που κάναμε, ή, οι περισσότερο καλλιτεχνικές φύσεις, αντικειμένων στα οποία θέλαμε να δώσουμε μια διαφορετική «ύπαρξη».

Σήμερα βγάζουμε τους μεζέδες στο τραπέζι, τον καφέ που πίνουμε, τα νύχια ή τα μαλλιά μας, τα οποία αύριο θα είναι εντελώς διαφορετικά, ή ακριβώς τα ίδια, πράγμα που δεν έχει καμιά απολύτως σημασία.

Για κανέναν˙ ούτε για εμάς τους ίδιους. Τι έχει σημασία; Να πούμε, σαν τον Μίμη των παιδικών μας χρόνων, την α-νόητη φράση «Λόλα, να ένα μήλο»! Μια φράση που ποτέ, κανείς Μίμης δεν την είπε στην πραγματική ζωή.

Η οποία όμως αποκτά νόημα και λόγο ύπαρξης μόνο όταν τη διαβάσουν παιδάκια της Πρώτης Δημοτικού, που προσπαθούν να μάθουν να αναγνωρίζουν το «μ». ‘Έτσι και οι δικές μας φωτογραφίες.

Αποκτούν (;) νόημα και λόγο ύπαρξης μόνο στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, καθώς προσπαθούμε να πούμε «δείτε, είμαι κι εγώ εδώ». Και λέμε (δείχνουμε) τι τρώμε ή πώς βάψαμε τα νύχια μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εξ ου και οι τόσες σέλφι!

Διότι, αν είσαι με άλλους, οι οποίοι μπορούν να σε φωτογραφίσουν, δεν χρειάζεται ίσως και… να φωτογραφηθείς. Έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις˙ είσαι με τους φίλους σου. Όταν όμως είσαι μόνος…

Όταν βαριέσαι στην παρέα σου, ή όταν δεν επικοινωνείς με άλλους παρά μόνο διαδικτυακά, τότε αισθάνεσαι την ανάγκη να φωτογραφήσεις τον εαυτό σου και να τους τον στείλεις. Και αφού η τεχνολογία είναι πλέον στο χέρι σου…

Θέλετε να κάνουμε ένα τεστ; Αναλογιστείτε λίγο πόσες φωτογραφίες από τις πραγματικά σημαντικές στιγμές της ζωής σας έχετε. Ελάχιστες! Σκεφθείτε πόσες από αυτές είναι σέλφι. Καμία μήπως;

Δεν είναι τυχαίο. Όταν κάνεις, ή σου συμβαίνει, κάτι όντως σημαντικό, δεν έχεις τον χρόνο, τη δυνατότητα, συχνά ούτε τη διάθεση να απαθανατίσεις τη στιγμή. Αν βρεθεί κάποιος άλλος που θα το κάνει για σένα, έχει καλώς.

Όταν μπορείς να σκεφτείς πώς θα «σκηνοθετήσεις» μια λήψη κάποιας στιγμής που πρέπει να στείλεις στους διαδικτυακούς σου φίλους, τότε μάλλον η στιγμή αυτή δεν είναι και τόσο σπουδαία για σένα˙ πόσω μάλλον για κείνους.

(Σκέψεις χωρίς νόημα, με αφορμή τον θάνατο ενός 16χρονου παιδιού, που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να βγάλει μια σέλφι, σκαρφαλώνοντας σε έναν βράχο στο Κερατσίνι.)

 Εδώ είμαι!

180424 ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έτσι είναι…

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να παραφράσω τον τίτλο τού πολύ γνωστού έργου του Λουίτζι Πιραντέλο. Λέω λοιπόν πως «έτσι είναι, γιατί έτσι θα θέλατε». Ή μάλλον, «θα θέλαμε».

Διότι το φαινόμενο μας αφορά όλους. Μπορεί όχι όλους μαζί την ίδια στιγμή ή για την ίδια περίπτωση, αλλά είναι βέβαιο ότι κάποτε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, θα την πατήσουμε. Θα πιστέψουμε αυτό που… θα θέλαμε.

Κάνω μια μικρή παύση για να σας πω ένα σχετικό «μασάλι» που άκουγα από τον παππού που, πρόσφυγα από τη Θράκη: «Ρώτησαν κάποτε την αρκούδα που καταλαβαίνει τον καιρό, τι προβλέπει για τη χρονιά.

-Φέτος θα έχουμε πολλά αρκουδόμηλα, απάντησε εκείνη.

-Πώς το κατάλαβες; Τι σημάδια είδες και κάνεις αυτή την πρόβλεψη;

-Κανένα σημάδι˙ έτσι τραβάει η ψυχή μου!»

Πολύ συχνά, λοιπόν, κι εμείς βλέπουμε, ακούμε και καταλαβαίνουμε πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επειδή ακριβώς έτσι θα θέλαμε να είναι. Υπ’ αυτή την έννοια, οι «ψευδείς ειδήσεις» αποκτούν νέο νόημα.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως για λίγο στον Λουίτζι Πιραντέλο και το έργο του «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)», το οποίο πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο πριν από εκατό χρόνια, συγκεκριμένα στις 18 Ιουνίου του 1917, στο Μιλάνο.

«Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πώς, γιατί κι από πού- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική». 

Αυτά είναι κάποια από τα λόγια του νομπελίστα σικελού συγγραφέα Πιραντέλο από την εισαγωγή του έργου του. Τα οποία έρχονται να υπογραμμίσουν αυτό που πραγματεύεται το «έτσι είναι», τη σχετικότητα της αλήθειας.

Βλέπετε, τα χρόνια εκείνα, μπορεί τα «νέα» να διαδίδονταν με τη μορφή κουτσομπολιού, όμως μη φαντάζεστε ότι και σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ˙ το μέσο που χρησιμοποιούμε άλλαξε.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι είναι…

Είδα όλες τις προηγούμενες μέρες να κοινοποιείται στο φέισμπουκ μια είδηση με έντονο αντιπολεμικό, αλλά και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Προσέχω πολύ καλά τις λέξεις που επιλέγω.

Όπως πρόσεξα και να μη βάλω σε εισαγωγικά τη λέξη είδηση. Η οποία ήταν ποια; «Η Κούβα στέλνει γιατρούς και φάρμακα στον πόλεμο στη Συρία. Τη στιγμή που οι άλλες χώρες στέλνουν βόμβες».

Η είδηση υπήρχε σε διάφορες παραλλαγές. Η ουσία ήταν μία: Την ώρα που η Δύση, ή το ΝΑΤΟ, ή χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Αγγλία (sic), η Τουρκία και το Ισραήλ στέλνουν βόμβες και πυραύλους…

Η Κούβα, το μικρό νησιωτικό κράτος της Καραϊβικής, στέλνει 2.000 γιατρούς, 1.680 νοσηλευτές, 35 ιατρικά εργαστήρια, 2 τόνους φάρμακα και 25.000 εμβόλια, δείχνοντας έτσι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Η είδηση μάλιστα συνοδευόταν από φωτογραφία ανδρών και γυναικών, προφανώς γιατρών, οι οποίοι βρισκόταν σε ένα αμφιθέατρο έχοντας ο καθένας μπροστά του ένα μεγάλο χακί σάκο, έτοιμοι για την αποστολή τους.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η είδηση, εκτός από ευχάριστη, είναι και πολιτικά φορτισμένη, διότι καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα ενός κόσμου σε αντίθεση με έναν άλλο.

Όταν οι κακοί αυτού του κόσμου κάνουν αποστολές δολοφονίας, κάποιοι άλλοι, οι καλοί, κάνουν αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας. Όπερ έδει δείξε! Αυτομάτως, ο αναγνώστης οφείλει να πάρει θέση με ποιους (θα ήθελε να) είναι.

Εννοείται πως εκείνος που κοινοποιεί την είδηση έχει ήδη ξεκαθαρίσει τη δική του θέση. Συγκαταλέγεται μεταξύ των φίλων της Ειρήνης, των εχθρών του πολέμου. Οι άλλοι ας φροντίσουν να κάνουν το ίδιο.

Με μια μικρή λεπτομέρεια. Η είδηση έκανε τον γύρο του διαδικτύου μόνο και μόνο επειδή πολλοί, πάρα πολλοί χρήστες, κάπως έτσι… θα θέλανε να είναι τα πράγματα. Ίσως και να μπορούσε˙ αλλά δεν ήτανε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν κατασκευασμένη!

Αυτό υποστηρίζουν και προσπάθησαν να αποδείξουν τα «hellinika hoaxes», μια ιστοσελίδα που ειδικεύεται στην αποκάλυψη ψευδών ειδήσεων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο˙ έψαξαν και… δεν βρήκαν.

Σε κανένα Μέσο της Συρίας, ή της Κούβας, δεν υπάρχει η συγκεκριμένη είδηση της αποστολής ιατρικής βοήθειας από τη δεύτερη προς την πρώτη. Επίσης η φωτογραφία των γιατρών υπάρχει δημοσιευμένη από το 2014.

Και αναφέρεται σε άλλη περίπτωση, στην αποστολή γιατρών στην Αργεντινή, λόγων των τεράστιων αμοιβών που θα παίρνουν εκεί σε σχέση με την Κούβα. (Τις οποίες αμοιβές θα εισπράττει το κράτος και μόνο ένα μικρό μέρος οι ίδιοι.)

Επιπλέον, μια άλλη φωτογραφία, με την αποστολή φαρμακευτικού υλικού, η οποία συνόδευε τα σχετικά δημοσιεύματα ήταν από παλιότερη είδηση αποστολής φαρμάκων και εμβολίων στη Συρία.

Ξέρω ότι θα με ρωτήσετε «και γιατί να μην πιστέψω στην αρχική είδηση, αλλά να προτιμήσω τη διάψευσή της; Ποιος με βεβαιώνει ότι τα στοιχεία που αυτοί επικαλούνται είναι (περισσότερο) αληθινά;»

Απάντηση δεν υπάρχει. Το είπε ο Πιραντέλο και εμείς το παραφράσαμε. Τα πράγματα είναι έτσι, αν έτσι θα θέλαμε να είναι. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει πως εμείς δεν θα θέλαμε να σταλεί βοήθεια από την Κούβα προς τη Συρία.

Όμως… φίλη μεν η Κούβα, φιλτάτη δε η αλήθεια!

 Βοήθεια ψέματα!

180223 ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ένα «δικό μας παιδί!»

Εκεί βρίσκεται η ουσία του διαλόγου και απορώ πώς τόσοι εκλεκτοί σχολιαστές δεν την είδαν, παρά στάθηκαν σε άλλα ζητήματα όπως τα πραγματικά ή όχι προσόντα, η αξιοκρατική πορεία ή η εύνοια…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα. Τι μας λέει αυτή; Πρώτον ότι «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις». Και δεύτερον ότι «ούτε τον διάολο να δεις, ούτε τον σταυρό σου να κάνεις».

Όταν δηλαδή σχολιάζουμε ένα καθημερινό φαινόμενο ή μια ανθρώπινη συμπεριφορά, θα πρέπει να μπορούμε να μπαίνουμε και στη θέση εκείνων που έλαβαν μέρος. Εμείς, συνήθως, σχολιάζουνε απ’ έξω.

Για να μην μακρηγορώ («ναι, αλλά μακρηγορείτε, κύριε») θα ρωτήσω ευθέως: Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που, αν μπορούσαν να ευνοήσουν ένα δικό τους πρόσωπο, ένα μέλος της οικογένειάς τους, δεν θα το έκαναν;

Επίσης, πόσους συζύγους ή γονείς ξέρετε που, αν ήταν στο χέρι τους να βολέψουν κάπου τη γυναίκα ή το παιδί τους, παρακάμπτοντας ίσως και κάποιους άλλους, αυτοί θα έλεγαν «ασ’ το καλύτερα»;

Προσέξτε, γιατί μπορεί να κάνουμε το ίδιο λάθος από την ανάποδη. Επειδή είναι έτσι διατυπωμένα τα ερωτήματα, μπορεί να νομίσετε ότι θέλω να μου απαντήσετε για το τι θα έκαναν όλοι αυτοί… υποθετικά.

Όχι! Δεν θέλω λόγια ή γνώμες για το τι θα συνέβαινε αν… Πραγματικά περιστατικά θέλω. Να μου πείτε ο τάδε, που μπορούσε να βολέψει τη σύζυγο ή το παιδί του, δεν το έκανε, γιατί θεωρεί ότι δεν είναι σωστό.

Θέλω να μου πείτε για τον δείνα, που, ενώ μπορούσε να ανέβει τα επαγγελματικά σκαλιά δυο δυο, χάρη στις γνωριμίες του, είπε ας το αφήσω καλύτερα, δεν είναι αξιοπρεπές, προτιμώ να περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου.

Δεν είμαστε απόλυτοι, ποτέ δεν ήμασταν. Οπωσδήποτε υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις και, αν θέλετε να ξέρετε, γνωρίζουμε κι εμείς κάποιες. Οι οποίες όμως δεν γίνονται ευρέως γνωστές επειδή είναι… περιθωριακές.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό είναι το λιγότερο.

Η κοινή γνώμη μοιάζει να περιφρονεί την αξία ύπαρξης τέτοιων περιπτώσεων, αφήστε που, επειδή οι άνθρωποι αυτοί δεν εκμεταλλεύονται τις γνωριμίες τους και δεν χρησιμοποιούν πλάγια μέσα, πολλοί θεωρούν ότι δεν έχουν και τα πραγματικά προσόντα.

Ότι δεν έχουν την αυτοπεποίθηση αλλά ούτε και τις δυνατότητες που χρειάζονται για να καταλάβουν μια θέση και αυτός είναι ο λόγος που δεν τη διεκδικούν με πάθος, δηλαδή… παρακάμπτοντας τους υπόλοιπους.

Πώς γίνεται και με τις ουρές στις διάφορες υπηρεσίες; Έχουμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε πως ο θρασύς που παρακάμπτει την ουρά και πηγαίνει κατ’ ευθείαν μέσα στο γραφείο, έχει σοβαρούς λόγους που το κάνει.

Πως αυτός, σε αντίθεση με όλους τους άλλους που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, είναι μια ξεχωριστή, πιο δύσκολη περίπτωση· πως δεν είναι δυνατόν να καθυστερήσει στην αναμονή επειδή…

Επειδή… τίποτε. Όταν καμιά φορά κάνει το λάθος να προσπαθήσει να εξηγήσει στους υπόλοιπους ποιος είναι ο λόγος που επείγεται τόσο πολύ, βλέπουμε πως ο λόγος αυτός είναι μια αστεία δικαιολογία.

Πως όλοι οι άλλοι έχουν τους ίδιους ή σοβαρότερους λόγους, μόνο που τους λείπει το θράσος, δεν διαθέτουν την αγένεια ή την κουτοπονηριά που έχει ο τύπος αυτός. Αυτά, λοιπόν, είναι τα προσόντα στα οποία υπερτερεί.

Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί σας τα λέμε όλα αυτά και γιατί μιλήσαμε για το «δικό μας παιδί», τον άνθρωπο που δεν διαφέρει σε τίποτε από τον πολύ κόσμο, του οποίου αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός.

Τα λέμε διότι θα θέλαμε να συμβάλουμε ακριβώς με αυτή την ιδέα στον διάλογο που γίνεται σχετικά με το αν η σύζυγος του πρωθυπουργού έπρεπε να πάρει τη θέση μέλους διδακτικού προσωπικού στο ΕΜΠ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιον ενδιαφέρει ο διάλογος;

Πιθανόν οποιονδήποτε άλλον, όχι όμως τον ίδιο τον πρωθυπουργό (και την κυρία Μπαζιάνα). Πώς το ξέρω; Μα είναι φυσικό. Όταν δεν θέλεις να σε σχολιάζουν δεν δίνεις αφορμές. Καμιά φορά υποχωρώντας και από τα δικαιώματά σου.

Όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται για το τι λένε οι διαδικτυακές συζητήσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Τον ενδιαφέρει τι λέει ο απλός ψηφοφόρος, αυτός που στις εκλογές κάνει τη διαφορά.

Αυτός, λοιπόν, βλέπει πως, και στο συγκεκριμένο γεγονός, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα δικό του παιδί. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που φέρεται όπως ακριβώς θα φερόταν και η πλειονότητα των πολιτών.

Που, αν είχε τη δυνατότητα να βολέψει έναν δικό της άνθρωπο, δεν θα στεκόταν ούτε για μια στιγμή να σκεφτεί μήπως αυτό δεν είναι σωστό. Αφού, για τον περισσότερο κόσμο δεν υπάρχει τίποτε πιο ιερό από την οικογένεια.

Από την εποχή των ταινιών «αμάρτησα για το παιδί μου», κάθε πράξη που γίνεται για να ωφεληθεί το παιδί μας -κατ’ επέκταση ένα μέλος της οικογένειάς μας- είναι ιερή και δεν εξετάζεται από ηθικής σκοπιάς.

Η οικογένεια βρίσκεται πέρα και πάνω από ηθικούς νόμους και φραγμούς. Αυτό το απλό, που το καταλαβαίνει και ο τελευταίος πολίτης, δεν μπορούν να το κατανοήσουν μόνο κάτι αντιπολιτευόμενοι που μιλάνε για τη γυναίκα του Καίσαρα.

Αφήστε τους να λένε…

 Όχι θα αφήσουμε τους άλλους…

180420 ΚΛΑΔΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ο Ναστραντίν Χότζας!

Θυμάμαι ακόμη μια από τις ιστορίες του, όπως μου τις έλεγε η μάνα μου όταν ήταν μικρή. Συγγνώμη, όταν εγώ ήμουν μικρός, ήθελα να πω. Ξέρετε εσείς καμιά μητέρα που να είναι ποτέ μικρή στα μάτια των παιδιών της;

Οι γονείς μας είναι πάντοτε μεγάλοι. Κι εμείς, αντίστοιχα, πάντοτε μικροί. Ακόμη και τώρα, που φτάσαμε σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία από εκείνη που θυμόμασταν τους γονείς μας, όταν ήμασταν παιδιά, αυτό δεν έχει αλλάξει.

Όσο ζουν, αυτό αποτελεί μια παγκόσμια σταθερά. Ο θάνατός τους μας σοκάρει τόσο πολύ ακριβώς επειδή έρχεται να αλλάξει, με βίαιο τρόπο, τον πιο βίαιο που υπάρχει, αυτή την «τάξη». Ξαφνικά, γινόμαστε μεγάλοι.

Ξαφνικά, παύουμε να είμαστε παιδιά, τα παιδιά κάποιου, και ερχόμαστε εμείς πλέον στην πρώτη γραμμή απέναντι στον θάνατο. Αν και σ’ αυτό δεν υπάρχει «σειρά», όσο ζουν οι γονείς μας αυτοί αποτελούν την εμπροσθοφυλακή.

Ξεκίνησα όμως να σας λέω μια ιστορία του Ναστραντίν Χότζα και παρασύρθηκα. Αυτός ο υπέροχος ήρωας της ανατολίτικης σοφίας παρουσιάζεται άλλοτε πολύ έξυπνος και άλλοτε τρομερά αφελής.

Στην ιστορία μας, λοιπόν, σκαρφάλωσε μια φορά σε ένα δέντρο και πριόνιζε για να κόψη το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν. Ένας περαστικός που τον είδε τον προειδοποίησε: «Ε, Ναστραντίν Χότζα, έτσι που κάνεις θα πέσεις από το δέντρο».

Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία και συνέχισε τη δουλειά του. Όταν πριόνισε το μεγαλύτερο τμήμα του κλαδιού, εκείνο έσπασε και ο Χότζας βρέθηκε στη γη, ευτυχώς χωρίς να χτυπήσει πολύ σοβαρά.

Το πρώτο πράγμα όμως που σκέφτηκε ήταν πως ο περαστικός εκείνος, για να μπορεί να προβλέπει τα μελλούμενα με τέτοια ακρίβεια, σίγουρα είναι ένα πολύ ικανός μάντης. Έτρεξε, λοιπόν, και τον πρόλαβε.

«Εσύ που βλέπεις όσα θα συμβούν, θέλω να μου πεις πότε θα πεθάνω». Μάταια ο άνθρωπος προσπαθούσε να τον πείσει ότι δεν μάντεψε τίποτε απολύτως, απλώς έβγαλε ένα λογικό συμπέρασμα. Ο Χότζας επέμενε. 

Τελικά, για να τον ξεφορτωθεί, αναγκάστηκε να του πει κάτι. «Στο τέλος αυτού του μήνα θα πεθάνεις». Ο Χότζας τον άφησε και έτρεξε να προετοιμαστεί για τον βέβαιο θάνατό του∙ είχε πολλά να κάνει.

Αφού τακτοποίησε όλες τις εκκρεμότητές του, αφού έκανε τη διαθήκη του, αφού αποχαιρέτησε όλους τους συγγενείς και τους φίλους του, πήρε το δρόμο κατά την έρημο. Εκεί άνοιξε έναν λάκκο, ξάπλωσε μέσα και περίμενε.

Το άλλο πουλάκι:

Περίμενε τον θάνατό του.

Κάποια στιγμή άκουσε από μακριά κουδούνια να πλησιάζουν. «Έρχονται οι άγγελοι να πάρουν την ψυχή μου», σκέφτηκε. Και, περίεργος όπως ήταν, σήκωσε το κεφάλι του να δει την άφιξη των αγγέλων.

Στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για ένα καραβάνι φορτωμένες καμήλες, οι οποίες πλησίαζαν προς το μέρος του. Οι οποίες, μόλις είδαν ένα ανθρώπινο κεφάλι να ανασηκώνεται μέσα από την άμμο, κατατρόμαξαν.

Πέταξαν το φορτίο τους κι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι καμηλιέρηδες, όταν κατάλαβαν τι έγινε, έπιασαν τον Ναστραντίν Χότζα και τον έκαναν μαύρο στο ξύλο.

Δαρμένος άσχημα εκείνος, γύρισε κάποια στιγμή στο χωριό του. Όταν τον είδαν οι συγχωριανοί του έτσι, νόμισαν πως πέθανε και αναστήθηκε, ότι γύρισε από τον άλλο κόσμο. Τον ρώτησαν, λοιπόν, να τους πει πώς είναι τα πράγματα εκεί.

«Αφήστε τα, καλοί μου άνθρωποι», απάντησε εκείνος.

«Ξύλο και το μέγα έλεος!»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς σας φάνηκε;

Δεν χρειάζεται να είστε αυστηροί και να την κρίνετε με τα σημερινά δεδομένα, με τις παραστάσεις που έχουμε από χίλιες δυο πηγές μικροί κει μεγάλοι. Φανταστείτε την ενταγμένη στην αγροτική κοινωνία.

Να την διηγείται ένας μεγάλος και να ακούν οι νεότεροι και τα παιδιά, ας πούμε ενώ «μπουρλιάζουν». Σ’ αυτή την ιστορία, ο δημοφιλής ήρωας φέρεται τρομερά ανόητα και αυτό το πληρώνει.

Την θυμήθηκα καθώς έβλεπα πριν από μερικές μέρες τον βουλευτή εκείνον της Θεσσαλονίκης να φωνάζει, μαζί με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, «να καεί, να καεί…»

Ποιο; Το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται!

Το μαγαζί στο οποίο εργάζεται (αν οι βουλευτές όπως αυτός εργάζονται και δεν επιτελούν λειτούργημα). Που το αποκαλεί όπως το αποκάλεσε, πιστεύοντας αφελώς πως, επειδή στάθηκε απέναντι, αυτός εξαιρείται.

Κυρίως όμως μη καταλαβαίνοντας πού μας οδήγησε και πού θα μας πάει ακόμη η αντιμετώπιση αυτή των θεσμών της κουτσής και στραβής μας δημοκρατίας, η οποία όμως είναι χίλιες φορές προτιμότερη.

Και σκέφτηκα πως, αν η αφέλεια και η ανοησία τιμωρείται, τουλάχιστον όπως τιμωρήθηκε ο Ναστραντίν Χότζας, τότε θα έπρεπε να πάθει κάτι πολύ σοβαρό, για να καταλάβει το μέγεθος της ανοησίας που διέπραξε.

Ωστόσο, μαθαίνω ότι η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής τον τιμώρησε με την αυστηρότατη ποινή της «πολιτικής αποδοκιμασίας»! Τέτοιο πράμα! Που πάει να πει ότι πρέπει τώρα να κάθεται κάπου μόνος και να μετανοεί για το σφάλμα του.

Από την άλλη, ίσως να αναλογίζεται τα ψηφαλάκια που μπορεί να του δώσουν κάποιοι από τους ΠΑΟΚτζήδες που τον άκουσαν να τους συνοδεύει στο σύνθημά τους και έτσι κάπως να παρηγοριέται.

Διότι, αποδοκιμασία είναι αυτή και μάλιστα πολιτική. Δεν χωνεύεται εύκολα!

 Καλύτερα «μαύρος» από το ξύλο!