180420 ΚΛΑΔΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ο Ναστραντίν Χότζας!

Θυμάμαι ακόμη μια από τις ιστορίες του, όπως μου τις έλεγε η μάνα μου όταν ήταν μικρή. Συγγνώμη, όταν εγώ ήμουν μικρός, ήθελα να πω. Ξέρετε εσείς καμιά μητέρα που να είναι ποτέ μικρή στα μάτια των παιδιών της;

Οι γονείς μας είναι πάντοτε μεγάλοι. Κι εμείς, αντίστοιχα, πάντοτε μικροί. Ακόμη και τώρα, που φτάσαμε σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία από εκείνη που θυμόμασταν τους γονείς μας, όταν ήμασταν παιδιά, αυτό δεν έχει αλλάξει.

Όσο ζουν, αυτό αποτελεί μια παγκόσμια σταθερά. Ο θάνατός τους μας σοκάρει τόσο πολύ ακριβώς επειδή έρχεται να αλλάξει, με βίαιο τρόπο, τον πιο βίαιο που υπάρχει, αυτή την «τάξη». Ξαφνικά, γινόμαστε μεγάλοι.

Ξαφνικά, παύουμε να είμαστε παιδιά, τα παιδιά κάποιου, και ερχόμαστε εμείς πλέον στην πρώτη γραμμή απέναντι στον θάνατο. Αν και σ’ αυτό δεν υπάρχει «σειρά», όσο ζουν οι γονείς μας αυτοί αποτελούν την εμπροσθοφυλακή.

Ξεκίνησα όμως να σας λέω μια ιστορία του Ναστραντίν Χότζα και παρασύρθηκα. Αυτός ο υπέροχος ήρωας της ανατολίτικης σοφίας παρουσιάζεται άλλοτε πολύ έξυπνος και άλλοτε τρομερά αφελής.

Στην ιστορία μας, λοιπόν, σκαρφάλωσε μια φορά σε ένα δέντρο και πριόνιζε για να κόψη το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν. Ένας περαστικός που τον είδε τον προειδοποίησε: «Ε, Ναστραντίν Χότζα, έτσι που κάνεις θα πέσεις από το δέντρο».

Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία και συνέχισε τη δουλειά του. Όταν πριόνισε το μεγαλύτερο τμήμα του κλαδιού, εκείνο έσπασε και ο Χότζας βρέθηκε στη γη, ευτυχώς χωρίς να χτυπήσει πολύ σοβαρά.

Το πρώτο πράγμα όμως που σκέφτηκε ήταν πως ο περαστικός εκείνος, για να μπορεί να προβλέπει τα μελλούμενα με τέτοια ακρίβεια, σίγουρα είναι ένα πολύ ικανός μάντης. Έτρεξε, λοιπόν, και τον πρόλαβε.

«Εσύ που βλέπεις όσα θα συμβούν, θέλω να μου πεις πότε θα πεθάνω». Μάταια ο άνθρωπος προσπαθούσε να τον πείσει ότι δεν μάντεψε τίποτε απολύτως, απλώς έβγαλε ένα λογικό συμπέρασμα. Ο Χότζας επέμενε. 

Τελικά, για να τον ξεφορτωθεί, αναγκάστηκε να του πει κάτι. «Στο τέλος αυτού του μήνα θα πεθάνεις». Ο Χότζας τον άφησε και έτρεξε να προετοιμαστεί για τον βέβαιο θάνατό του∙ είχε πολλά να κάνει.

Αφού τακτοποίησε όλες τις εκκρεμότητές του, αφού έκανε τη διαθήκη του, αφού αποχαιρέτησε όλους τους συγγενείς και τους φίλους του, πήρε το δρόμο κατά την έρημο. Εκεί άνοιξε έναν λάκκο, ξάπλωσε μέσα και περίμενε.

Το άλλο πουλάκι:

Περίμενε τον θάνατό του.

Κάποια στιγμή άκουσε από μακριά κουδούνια να πλησιάζουν. «Έρχονται οι άγγελοι να πάρουν την ψυχή μου», σκέφτηκε. Και, περίεργος όπως ήταν, σήκωσε το κεφάλι του να δει την άφιξη των αγγέλων.

Στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για ένα καραβάνι φορτωμένες καμήλες, οι οποίες πλησίαζαν προς το μέρος του. Οι οποίες, μόλις είδαν ένα ανθρώπινο κεφάλι να ανασηκώνεται μέσα από την άμμο, κατατρόμαξαν.

Πέταξαν το φορτίο τους κι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι καμηλιέρηδες, όταν κατάλαβαν τι έγινε, έπιασαν τον Ναστραντίν Χότζα και τον έκαναν μαύρο στο ξύλο.

Δαρμένος άσχημα εκείνος, γύρισε κάποια στιγμή στο χωριό του. Όταν τον είδαν οι συγχωριανοί του έτσι, νόμισαν πως πέθανε και αναστήθηκε, ότι γύρισε από τον άλλο κόσμο. Τον ρώτησαν, λοιπόν, να τους πει πώς είναι τα πράγματα εκεί.

«Αφήστε τα, καλοί μου άνθρωποι», απάντησε εκείνος.

«Ξύλο και το μέγα έλεος!»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς σας φάνηκε;

Δεν χρειάζεται να είστε αυστηροί και να την κρίνετε με τα σημερινά δεδομένα, με τις παραστάσεις που έχουμε από χίλιες δυο πηγές μικροί κει μεγάλοι. Φανταστείτε την ενταγμένη στην αγροτική κοινωνία.

Να την διηγείται ένας μεγάλος και να ακούν οι νεότεροι και τα παιδιά, ας πούμε ενώ «μπουρλιάζουν». Σ’ αυτή την ιστορία, ο δημοφιλής ήρωας φέρεται τρομερά ανόητα και αυτό το πληρώνει.

Την θυμήθηκα καθώς έβλεπα πριν από μερικές μέρες τον βουλευτή εκείνον της Θεσσαλονίκης να φωνάζει, μαζί με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, «να καεί, να καεί…»

Ποιο; Το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται!

Το μαγαζί στο οποίο εργάζεται (αν οι βουλευτές όπως αυτός εργάζονται και δεν επιτελούν λειτούργημα). Που το αποκαλεί όπως το αποκάλεσε, πιστεύοντας αφελώς πως, επειδή στάθηκε απέναντι, αυτός εξαιρείται.

Κυρίως όμως μη καταλαβαίνοντας πού μας οδήγησε και πού θα μας πάει ακόμη η αντιμετώπιση αυτή των θεσμών της κουτσής και στραβής μας δημοκρατίας, η οποία όμως είναι χίλιες φορές προτιμότερη.

Και σκέφτηκα πως, αν η αφέλεια και η ανοησία τιμωρείται, τουλάχιστον όπως τιμωρήθηκε ο Ναστραντίν Χότζας, τότε θα έπρεπε να πάθει κάτι πολύ σοβαρό, για να καταλάβει το μέγεθος της ανοησίας που διέπραξε.

Ωστόσο, μαθαίνω ότι η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής τον τιμώρησε με την αυστηρότατη ποινή της «πολιτικής αποδοκιμασίας»! Τέτοιο πράμα! Που πάει να πει ότι πρέπει τώρα να κάθεται κάπου μόνος και να μετανοεί για το σφάλμα του.

Από την άλλη, ίσως να αναλογίζεται τα ψηφαλάκια που μπορεί να του δώσουν κάποιοι από τους ΠΑΟΚτζήδες που τον άκουσαν να τους συνοδεύει στο σύνθημά τους και έτσι κάπως να παρηγοριέται.

Διότι, αποδοκιμασία είναι αυτή και μάλιστα πολιτική. Δεν χωνεύεται εύκολα!

 Καλύτερα «μαύρος» από το ξύλο!