180418 (ΑΝΤΙ)ΠΟΛΕΜΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχουν δυο απόψεις.

Η μία είναι η πιο «φιλοπόλεμη» και η άλλη η πιο «φιλειρηνική». Είμαι βέβαιος ότι θα τις έχετε συναντήσει κι εσείς στις καθημερινές σας συναναστροφές και τις κουβέντες που κάνετε. Αν συζητάτε τέτοια θέματα.

Αστειεύομαι! Ξέρω καλά ότι όλοι όσοι παίρνουν μέρος στις καθημερινές μας συζητήσεις (κλείνουμε τα δεκαεννιά χρόνια σιγά σιγά) ενδιαφέρονται για τέτοια θέματα. Και όχι, ας πούμε, ΜΟΝΟ για άλλα.

Ποια είναι τα άλλα; Αυτά που η τηλεοπτική καθημερινότητα, ή εκείνη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προσπαθούν να επιβάλουν. Σημειωτέον δε ότι οι δυο αυτές «πραγματικότητες» αλληλοτροφοδοτούνται.

Η μία συντηρεί την άλλη, δίνοντάς της θέματα για την καθημερινή της ατζέντα. Κι εμείς, αν δεν θέλουμε να κάνουμε τον κόπο να ψάξουμε λίγο περισσότερο, διαβάζοντας, ας πούμε, καμιά εφημερίδα ή κάποια επιλεγμένα σάιτ, ακολουθούμε την ατζέντα αυτή.

Ας επανέλθουμε στην κουβέντα μας, ξεκινώντας από την «φιλειρηνική» άποψη. Τι λέει αυτή; Ότι κακώς προετοιμαζόμαστε και ασχολούμαστε τόσο πολύ για την αναχαίτιση των… γειτονικών προκλήσεων.

«Τζάμπα ξοδεύουμε τόσα χρήματα. Τζάμπα απασχολούμε τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, χώρια που στην (μάταια) αυτή προσπάθεια κάποιοι δίνουν τη ζωή τους, πράγμα ανυπολόγιστης αξίας.

Αν τους αφήσουμε, δηλαδή, τι θα κάνουν; Θα πετάνε πάνω από την Ακρόπολη; Θα κάνουν μια βόλτα στο Αιγαίο, θα περάσουν και καναδυό φορές πάνω από κάποια νησιά και θα επιστρέψουν στις βάσεις τους.

Αφήστε που οι αψιμαχίες αυτές τους θρέφουν. Αν κάνουμε το κορόιδο (με δεδομένο ότι και τα δικά μας αεροσκάφη πραγματοποιούν παραβιάσεις) αυτοί μετά από λίγο θα βαρεθούν και θα δουν ότι δεν έχει νόημα αυτός ο ανταγωνισμός».

Προσπάθησα να σας μεταφέρω τα κυριότερα σημεία αυτής της άποψης. Όπως αντιλαμβάνεστε ξεκινά από μια… φιλοσοφική ιδέα ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε όλοι καλοί και οι συνθήκες μάς κάνουν κακούς.

Το άλλο πουλάκι:

Μπορεί να είναι και έτσι.

Όμως οι συνθήκες αυτές ούτε αυθύπαρκτες είναι, ούτε προκύπτουν˙ απλώς. Κάποιοι τις διαμορφώνουν και δεν είναι πάντοτε ούτε η πλουτοκρατία ούτε οι μεγάλοι κακοί αυτού του κόσμου.

Οι οποίοι, κατά την αφελή εκδοχή, βάζουν τους αθώους μικρούς να σκοτώνονται, προκειμένου να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα. Ο κόσμος δεν είναι καθόλου έτσι απλοϊκός, όσο τον θέλουν οι αναλύσεις αυτού του είδους.

Και οι μικροί έχουν τα δικά τους μικροσυμφέροντα, τα οποία προσπαθούν να εξυπηρετήσουν μέσα από συμμαχίες ή λυκοφιλίες με μεγαλύτερους. Και συχνά αυτά τα μικροσυμφέροντα εξυπηρετούνται από στρατηγικές έντασης. Ή και πολέμους.

Αφήστε που συχνά, σ’ αυτές τις μικρές «δυνάμεις» εμφανίζονται μεγαλομανείς ηγέτες που επιθυμούν για τον εαυτό τους τον ρόλο ενός περιφερειακού «πλανητάρχη», που θα καθορίζει τις τύχες όλων των γειτόνων του.

(Για να καταλάβετε, είναι σαν τις φαντασιώσεις που μπορεί να έχει ο κάθε φιλόδοξος πρόεδρος επαρχιακής ομάδας, που πιστεύει ότι πολύ απλά μπορεί να την κάνει Ολυμπιακό˙ σε πρώτη φάση. Αργότερα και ΡΕΑΛ.)

Μιλήσαμε όμως αρκετά για την «φιλειρηνική» άποψη και δεν είπαμε ακόμη τίποτε για την «φιλοπόλεμη». Η οποία λανσάρεται κι αυτή ως φιλειρηνική, με το σκεπτικό αν θέλεις ειρήνη, να προετοιμάζεσαι για πόλεμο.

Τι (περίπου) λέει; «Μεγάλες δαπάνες για εξοπλισμούς, συνεχής επαγρύπνηση με ασκήσεις και εκπαιδεύσεις των ενστόλων, απάντηση σε κάθε πρόκληση και, γιατί όχι, δικές μας προκλήσεις για… να τους φύγει η μαγκιά».

Ποιο είναι το μειονέκτημα αυτής της άποψης; Ότι ο ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς δεν έχει «ταβάνι». Αν μπεις σ’ αυτό το παιχνίδι κινδυνεύεις να δουλεύεις μόνο για όπλα. Σκέψου αν είσαι μια χρεοκοπημένη χώρα!

Το κυριότερο; Κάθε τόσο θα θρηνείς θύματα, αφού το παιχνίδι με τα όπλα ποτέ δεν είναι χωρίς κινδύνους. Κάποιοι, με στατιστική ακρίβεια, θα δίνουν τη ζωή τους σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς να βρεθεί ισορροπία;

Μα, φυσικά, θα την αναζητήσουν ώριμες και υπεύθυνες κυβερνήσεις, σε συνεργασία με έμπειρα και αξιόπιστα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Το μυστικό είναι η μέγιστη αξιοποίηση των πόρων.

Και των οικονομικών και, κυρίως, του ανθρώπινου δυναμικού. Εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο. Ειδικά όσον αφορά τους ιπτάμενους των πολεμικών αεροσκαφών. Ένας τρόπος υπάρχει να παραμένουν αξιόμαχοι.

Να πετάνε όσο πιο συχνά γίνεται. Και μάλιστα όχι χωρίς λόγο, όχι στον γάμο του Καραγκιόζη, αλλά σε συνθήκες που είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά σε εκείνες που θα αντιμετωπίσουν σε έναν πόλεμο.

Φαύλος κύκλος; Δυστυχώς! Διότι, όσο περισσότερο εκπαιδεύονται τόσο αυξάνουν –στατιστικά πάντα- οι πιθανότητες να μη γυρίσουν από την τελευταία αποστολή τους. Αυτό σημαίνει και το… «οι άνθρωποι αυτοί παίζουν καθημερινά τη ζωή τους».

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ηρωικό στοιχείο της «δουλειάς» τους. Ακόμη κι αν έχουν στη διάθεσή τους τον τελειότερο εξοπλισμό (τον έχουν;) ακόμη κι αν έχουν την πιο αξιόπιστη συντήρηση (ακούγεται ότι την έχουν!) και πάλι παίζουν καθημερινά με τον θάνατο.

Έτσι όπως το θέσαμε, μοιάζει να καταλήγουμε πως η χώρα ζει μια τραγωδία, με πρωταγωνιστές τους πιλότους της. (Ο τραγικός ήρωας δεν μπορεί να αποφύγει τη μοίρα του, είναι υποχρεωμένος να την αντιμετωπίσει.)

Ίσως! Ίσως ο Θεός, ή η μοίρα, που μας όρισαν να ζούμε σ’ αυτόν τον πανέμορφο τόπο (κοιτάξτε την άνοιξη γύρω σας) ίσως θέλησαν, για αντιστάθμισμα, να μας δώσουν και τζαναμπέτηδες γείτονες.

Όχι ότι κι εμείς είμαστε λουλούδια…

Έχεις γείτονα, έχεις Θεό.
(Τούρκικη παροιμία!)