180426 ΤΜΗΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας το δούμε «πρακτικά».

Υποθέστε πως το αυτοκίνητό σας δεν πάει καλά. Παραμελημένο από εσάς για χρόνια -καταραμένη κρίση!- βγάζει παράξενους θορύβους, κάνει κάτι «κόλπα» στον δρόμο και σβήνει εκεί που δεν το περιμένεις.

Κάποια στιγμή πέφτουν λίγα λεφτά στα χέρια σας και αποφασίζετε να συντηρήσετε το αυτοκίνητο –δεν φτάνουν για αγορά καινούριου- το οποίο, άλλωστε είναι και εργαλείο για τη δουλειά σας.

Σηκώνεστε και το πάτε στον μάστορα, να σας πει τι πρέπει να κάνετε. Εκείνος σας ακούει προσεκτικά, παίρνει και το αυτοκίνητο και το κάνει μια βόλτα, το βάζει και στο διαγνωστικό μηχάνημα και καταλήγει.

Πρέπει, απαραιτήτως, να γίνουν πέντε πράγματα. Να κάνετε ρεκτιφιέ στον κινητήρα που τα έχει φτύσει, να αλλάξετε μπουζί, ιμάντα χρονισμού, να επιδιορθώσετε τα φρένα και να αλλάξετε τα πίσω αμορτισέρ.

Εσείς τον ακούτε προσεκτικά, ύστερα πηγαίνετε στο σπίτι σας, σκέφτεστε σοβαρά όσα σας είπε, μετράτε και τα χρήματα που πρέπει να ξοδέψετε και αποφασίζετε να προχωρήσετε: Θα κάνετε αλλαγή ιμάντα χρονισμού!

Το παράδειγμα είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό, όμως, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μας δημιουργήσει μερικά προβλήματα στην κατανόηση του φαινομένου. Είναι, βλέπετε, το οικονομικό ζήτημα που μπαίνει στη μέση.

Ας δούμε ένα άλλο, παρεμφερές, χωρίς τους οικονομικούς περιορισμούς. Ας πούμε ότι αντιμετωπίζει κάποιος –όχι εσείς αυτή τη φορά- ένα πρόβλημα με την καρδιά του. Σηκώνεται και πηγαίνει στον καλύτερο καρδιολόγο.

Εκείνος, αφού του κάνει όλες τις εξετάσεις, του δίνει οδηγίες για αλλαγή συμπεριφοράς σε πέντε τομείς. Να χάσει κιλά, να περπατάει μία ώρα κάθε μέρα, να κόψει το κάπνισμα, να περιορίσει το ποτό και να κάνει ένα ταξίδι για να του φύγει το άγχος.

Ο ασθενής ευχαριστεί τον γιατρό, τον πληρώνει, παίρνει απόδειξη και επιστρέφει στο σπίτι του αποφασισμένος να αλλάξει τρόπο ζωής. Την επομένη κιόλας ημέρα πάει σε ένα τουριστικό πρακτορείο να κανονίσει ένα ταξίδι.

Το άλλο πουλάκι:

Μόνον αυτό!

Κατά τα άλλα, συνεχίζει αμέριμνος να ζει όπως ζούσε μέχρι τότε, πιστεύοντας πως, αν κάνει κάτι για το άγχος του, αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο στην υγεία του και θα αντισταθμίσει όλα τα υπόλοιπα.

Ωραία! Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι αυτό το δεύτερο παράδειγμά μας αντικατοπτρίζει τέλεια την περίπτωση που θέλουμε να σχολιάσουμε. Θα μιλήσουμε για τις… προτεινόμενες αλλαγές στην εκπαίδευση.

Προτεινόμενες, από ποιον; Σας είπα˙ το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Η χώρα μας απευθύνθηκε σε έναν ειδικό, προκειμένου να της πει τι δεν πάει καλά με τα σχολειά μας και πώς να το διορθώσουμε.

Πήγε, λοιπόν, στον ΟΟΣΑ και πλήρωσε, απ’ ό,τι κατάλαβα, προκειμένου αυτός να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες έρευνες, να κάνει τη διάγνωση και να προτείνει «θεραπεία». Έτσι και έγινε.

Η διάγνωση επεσήμανε στρεβλώσεις του συστήματος που τις ξέρουμε όλοι. Ίσως να μη χρειαζόταν και ειδικές έρευνες προκειμένου να εντοπιστούν. Ποιος δε ξέρει, ας πούμε, ότι το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια έχει πνίξει το Λύκειο.

Ποιος δεν ξέρει ότι ένα παράλληλο σύστημα ιδιωτικής εκπαίδευσης, από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών μέχρι εκείνα των σχολικών μαθημάτων, έχει υποκαταστήσει μεγάλο και κρίσιμο μέρος της κρατικής εκπαίδευσης.

Ίσως να μη γνωρίζουν οι… απ’ έξω το πρόβλημα του συγκεντρωτισμού που υπάρχει στην ελληνική εκπαίδευση, ότι δηλαδή και η παραμικρή λεπτομέρεια στη λειτουργία των Σχολείων ρυθμίζεται κεντρικά από το υπουργείο Παιδείας.

Εκείνο που πιθανότατα γνωρίζουν όλοι, ίσως επειδή έχει συζητηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, είναι το γεγονός ότι στο ελληνικό σχολείο δεν αξιολογείται κανείς και τίποτε. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι πρακτικές, ούτε τα αποτελέσματα.

Τέλος υπάρχει ένα θέμα με το ανθρώπινο δυναμικό της εκπαίδευσης, το οποίο τα τελευταία χρόνια αποτελείται από ολοένα και περισσότερους αναπληρωτές, με ό,τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ευτυχώς!

Από ό,τι έχω διαβάσει, οι ομάδες ειδικών του ΟΟΣΑ δεν έχουν μπει σε πιο… ειδικά θέματα, όπως για παραδείγματα τι διδάσκεται στο ελληνικό Σχολείο, με ποιους τρόπους, ποιοι το διδάσκουν, πόσο καλά ετοιμασμένοι και επιμορφωμένοι είναι γ’ αυτό…

Και αυτά όμως με τα οποία ασχολήθηκαν δεν είναι λίγα. Αφού, λοιπόν, είδαν το πρόβλημα και εντόπισαν τις αιτίες του (κάποιες από τις αιτίες του, λέω εγώ) αποφάσισαν να προτείνουν και αντίστοιχες λύσεις.

Πρέπει να αλλάξουν πολλά. Από όλα όμως όσα χρειάζονται να γίνουν, το υπουργείο Παιδείας στάθηκε μόνο στους διορισμούς. Σαν τον ασθενή που αποφάσισε να κάνει μόνο το ταξίδι αναψυχής.

Χρειάζονται διορισμοί εκπαιδευτικών; Οπωσδήποτε. Και μόνο ο αριθμός των χιλιάδων (μονίμων, εδώ και χρόνια) αναπληρωτών το μαρτυρεί. Όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνον αυτό.

Πρώτα πρώτα υπάρχουν τόσοι πολλοί αναπληρωτές επειδή τους πληρώνουν άλλοι και συγκεκριμένα το ΕΣΠΑ. Το κράτος, δηλαδή, έχει διαμορφώσει έτσι τις ανάγκες του, όχι επειδή κρίνει ότι είναι υπαρκτές, αλλά επειδή χρηματοδοτούνται.

Με διαφορετικό σχεδιασμό θα χρειάζονταν πολύ λιγότεροι αναπληρωτές, άρα και διορισμοί. Όμως, σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, όσο περισσότερους διορίσεις τόσο μεγαλύτερα εκλογικά ανταλλάγματα περιμένεις.

Οπότε; Ας αφήσουμε κατά μέρος όλα τα άλλα προτεινόμενα μέτρα, την αξιολόγηση, ας πούμε που «καίει», και ας σχεδιάσουμε ένα ωραίο ταξιδάκι, που θα μας μειώσει κάπως και το προεκλογικό άγχος.

Τα άλλα, τα ζόρικα, ας τα αφήσουμε για τους άλλους.

 Με τη βούλα του ΟΟΣΑ!