180417 ΞΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποια ΔΕΗ…

Επειδή είναι δύσκολο να μεταφέρουμε την επιτόνιση κατά την εκφορά της συγκεκριμένης φράσης, εσείς φανταστείτε ότι λέγεται με το τύφος που, στη γνωστή διαφήμιση λένε το «ποια Στικούδη» ή το «ποια ΑΜΣΤΕΛ…»

Ποια ΔΕΗ!

Έχει τόσο απαξιωθεί ο άλλοτε κολοσσός, που είναι να την κλαις. Σκεφθείτε μόνο κάποιους αριθμούς. Όταν το 2011 γινόταν συζήτηση για την πώληση, η αξία τού 30% της ΔΕΗ υπολογίζονταν στα 840 εκατομμύρια.

Την ίδια περίοδο, η τιμή της μετοχής της επιχείρησης ήταν στα 12,1 ευρώ. Σήμερα, που γίνεται η ίδια συζήτηση, το ποσό που υπολογίζεται να εισπραχθεί από την πώληση είναι γύρω στα 200 εκατομμύρια ευρώ.

Στο μεταξύ η μετοχή έχει κατρακυλήσει στα 2,8 ευρώ, οπότε καταλαβαίνεται τι θα πει απαξίωση μιας επιχείρησης. Η οποία δεν έγινε εν κενώ, ούτε επειδή… έτσι κινήθηκε η αγορά∙ υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι.

Σκεφθείτε μόνο πόσοι συμπατριώτες μας (με τονισμένο το… πατριώτες) «τσίμπησαν» στην προτροπή τού «δεν πληρώνω» και σταμάτησαν να επισκέπτονται το ταμείο της ΔΕΗ. Οι ληξιπρόθεσμε οφειλές, από 1 δισ., έφτασαν στα 3 και μεγαλώνουν.

Χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο (προσέξτε πόσο κομψά προσπαθώ να το πω) ότι όλοι αυτοί οι οφειλέτες αδυνατούν πραγματικά να πληρώσουν. Για παράδειγμα, δείτε πόσοι έχουν κινητά τηλέφωνα, που εκεί δεν σηκώνει μπαταχτσιλίκια…

Όμως η ΔΕΗ πρέπει να παραμείνει κρατική, γιατί…

Μη σας ξαναλέω τα ίδια, για τον ίδιο λόγο που δεν έπρεπε να περάσουν σε ιδιωτικά χέρια η τηλεφωνία και ο εθνικός αερομεταφορέας.

Που πέρασαν. Και μπορεί ως κράτος να χάσαμε το μονοπώλιο στις τηλεπικοινωνίες και τις αερομεταφορές (δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό) όμως ως καταναλωτές είδαμε θεού πρόσωπο.

Είδαμε να στήνεται ένας πραγματικός ανταγωνισμός που και τις υπηρεσίες βελτίωσε και το κόστος συμπίεσε τόσο που, για να ταξιδέψεις αεροπορικώς στη Κω, σου στοιχίζει πιο φτηνά από όσο το ταξί από το αεροδρόμιο για την πρωτεύουσα του νησιού.

Το παράδειγμα είναι πραγματικό, επειδή δεν υπάρχει και συγκοινωνία, άλλη πληγή αυτή, όμως ας συνεχίσουμε την κουβέντα για τα κρατικά μονοπώλια και το χαΐρι που είδαμε τόσα χρόνια ποντάροντας σ’ αυτά.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιοι καλοπέρασαν!

Και συνεχίζουν να καλοπερνούν ακόμη. Θα σας μεταφέρω δυο παραδείγματα σχετικά με τη ΔΕΗ, τα οποία τα πήρα «από μέσα», δηλαδή από ανθρώπους που ζουν καθημερινά την κατάσταση και γνωρίζουν πολλά.

Αξιολόγηση του προσωπικού.

Θα μπορούσε να είναι και ένα σύντομο ανέκδοτο, αν δεν ήταν κάτι πραγματικά τραγικό. Θα το κάνω με τη μορφή διαλόγου, έτσι, γιατί μας κατηγορούν ότι μιλάμε συνεχώς εμείς και δεν δίνουμε τον λόγο και σε άλλους.

-Τι θα κερδίσει εκείνος που θα πάρει μεγάλη βαθμολογία, ώστε η επιδίωξή της να έχει και τη μορφή κάποιου κινήτρου;

-Τίποτε απολύτως.

-Τι θα χάσει ή τι θα υποστεί εκείνος που θα πάρει μικρή βαθμολογία, ώστε να παρακινηθεί να γίνει πιο παραγωγικός και συνεπέστερος στη δουλειά του;

-Τίποτε απολύτως.

Στο μεταξύ, ο αξιολογούμενος, στον οποίο η αξιολόγηση δεν θα έχει καμιά απολύτως επίπτωση, θα μπορεί να μαθαίνει τη βαθμολογία που του έβαλε ο αξιολογητής προϊστάμενός του. Και να φέρεται αναλόγως.

Τι λέτε; Τώρα που ακούσατε τη… φιλοσοφία πίσω από τη διαδικασία της αξιολόγησης, συμφωνείτε ότι πρόκειται για κάτι τραγικό, αν δεν είναι ένα σύντομο ανέκδοτο; Το μόνο πραγματικό «κέρδος» θα είναι να γίνει κακός ο αξιολογητής.

Το πράγμα όμως δεν σταματά στην αξιολόγηση∙ σας είπα έχω… περιεχόμενο σήμερα. Ακούστε τι γίνεται και με τις περίφημες συγχωνεύσεις, εν όψει τον ιδιωτικοποιήσεων. Διότι, για να πουλήσουμε κάτι πρέπει να το… σουλουπώσουμε πρώτα.

Αποφασίστηκε, λοιπόν, να ενωθεί ένα κομμάτι της παραγωγής λιγνίτη, με ένα κομμάτι της παραγωγής ενέργειας, ώστε να πουληθεί «πακέτο» και αυτός που θα το πάρει να είναι ανεξάρτητος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν όμως θέματα!

Διότι, μέσα σ’ αυτά τα δυο ανεξάρτητα κομμάτια, πιθανόν να εργάζονται άνθρωποι που έχουν την ίδια ειδικότητα, το ίδιο αντικείμενο εργασίας. Προσέξτε ότι τα ξεχωρίζω, διότι δεν είναι το ίδιο και έχει σημασία.

Ας πούμε πως και στα δύο κομμάτια εργάζονται σήμερα κάποιοι ηλεκτρολόγοι. Αυτοί δεν κρίνονται όλοι απαραίτητοι, σε περίπτωση που γίνει η ενοποίηση. (Πράγμα που πιθανόν να σημαίνει ότι δεν ήταν απαραίτητοι και σήμερα, όμως δεν το ψάχνουμε τόσο.)

Έλα όμως που κανείς δεν θέλει να φύγει! Ούτε εκουσίως ούτε, φυσικά, με το ζόρι. Διότι, μπορεί να υπάρχουν δύο ηλεκτρολόγοι, όμως, λέει, δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Ο ένας είναι μόνο για να διαπιστώνει τις βλάβες και ο άλλος μόνο για να τις διορθώνει.

Μπορεί να υπάρχουν δυο… λογιστές, αλλά ο καθένα έχει ειδικευτεί σε διαφορετική εργασία πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να εξακολουθήσουν να εργάζονται και  οι δυο, κάνοντας από ένα μέρος μόνο της συνολικής (λογιστικής) δουλειάς.

Αυτά δεν σας τα λέω για να σας δείξω πού βρίσκεται η πραγματική δυσκολία και πού εδράζονται οι αντιρρήσεις στο (ξε)πούλημα μέρους της ΔΕΗ. Στην πραγματικότητα είναι μικρές εικόνες, κομμάτια μιας μεγαλύτερης.

Εκείνης που μας λέει γιατί τόσα χρόνια δεν μπορέσαμε να κάνουμε μια έστω επιχείρηση του δημόσιου τομέα να είναι υγιής και παραγωγική. Ώστε να μη χρειαστεί να (ξε)πουλήσουμε τα «ασημικά».

 Μας δουλεύουν.