180416 ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Πώς τα περάσατε; Αν κρίνω από τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τού δώσατε και κατάλαβε! Βεβαίως, εκεί βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε μόνο μία πλευρά της πραγματικότητας.

Μάλλον δύο: Ή την πολύ φωτεινή, ή την ακριβώς αντίθετη, την πολύ σκοτεινή. Μέσες καταστάσεις, συνήθως, δεν υπάρχουν. Θα σας δώσω κάποια παραδείγματα. Πόσες αναρτήσεις φωτογραφιών έχετε δει από… αναχωρήσεις για Πάσχα;

Τι ποσοστό από αυτές είναι τραβηγμένες σε πλοία και αεροπλάνα; Βλέπετε; δεν απαντάω, γιατί ξέρω ότι οι απαντήσεις είναι κοινές για όλους. Όλοι στον ίδιο εικονικό κόσμο ζούμε. Πλοία και αεροπλάνα, λοιπόν.

Κι όμως, χιλιάδες άνθρωποι αναχώρησαν για να κάνουν Πάσχα στο χωριό με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ. Έτσι, τουλάχιστον, μας βεβαίωσαν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Και σας ρωτάω: Πόσες αναρτήσεις είδατε από ΚΤΕΛ;

Έτσι είμαστε όμως. Με πόσο καμάρι ανεβάζουμε τις σούβλες με τα αρνιά και τα κοκορέτσια. Το ταψάκι όμως στον φούρνο, που μπορεί να έγινε και πολύ πιο νόστιμο από τις φαντεζί σούβλες, ντρεπόμαστε να το αναρτήσουμε.

Διότι, παιδιά, κακά τα ψέματα. Πόσοι από εμάς ξέρουν να κάνουν μια καλή σούβλα; Μια πετυχημένη σούβλα; Αφού δεν είναι στην παράδοσή μας· δεν το έχουμε! Να σου κάνουμε εμείς τζιεροσαρμά, να γλείφεις τα δάχτυλά σου.

(Βλέπετε; Τον τζιεροσαρμά ούτε ο διορθωτής του υπολογιστή τον γνωρίζει· τον βγάζει ως λανθασμένη λέξη και δεν έχει καμιά πρόταση διόρθωσης. Πόσους τζιεροσαρμάδες είδατε αναρτημένους στο διαδίκτυο;)

Είπαμε όμως ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «συγκινούνται» με τα άκρα. Γι’ αυτό και τέτοιες μέρες έχουν την τιμητική τους οι καταστροφές, οι πόλεμοι οι βομβαρδισμοί, οι πτώσεις αεροσκαφών, οι θάνατοι πιλότων.

Γι’ αυτά όμως θα πούμε σε επόμενη κουβέντα μας. Σήμερα, «Δευτέρα του Θωμά», την τιμητική τους έχουν ακόμη οι αναφορές στα αναστάσιμα έθιμα. Δεν σας είπαμε όμως ακόμη τις δικές μας εντυπώσεις.

Το άλλο πουλάκι:

«Χάλασαν τα τυπικά»!

Θυμάμαι πάντοτε αυτή την κουβέντα ενός γεροντάκου, Αγιαννανίτη μοναχού, ο οποίος έβλεπε με πολύ καχύποπτο μάτι κάθε νεωτερισμό στο Άγιον Όρος. Και τη θυμήθηκα και φέτος στην Ανάσταση.

Δεν έχει σημασία να πούμε πού ακριβώς συνέβη, πάντως ήταν σε μικρό ενοριακό ναό μιας μακρινής μας Μητρόπολης. Όπου πήγαμε οικογενειακώς, με τα καλά μας και τις λαμπάδες μας να… αναστήσουμε.

Με το χτύπημα της καμπάνας ήμασταν στον ναό. Ακούσαμε όλα τα αναστάσιμα, και τα «ουκ έστιν άγιος» και τα θεολογικά «ανηρέθης αλλ’ ου διηρέθης» και το «άφραστον θαύμα» και τον «όλβιο τάφο» τους «παίδες»…

Λίγο πριν το «ότε κατήλθες» και το «δεύτε λάβετε φως», ο ιερέας μάς… προειδοποίησε να μην σπεύσουμε στην Ωριαία Πύλη να πάρουμε το Άγιον Φως, αλλά να παραμείνουμε στις θέσεις μας.

Θα περάσει, είπε, αυτός, καθώς θα βγαίνει για την Ανάσταση και μπορούμε τότε να ανάψουμε τις λαμπάδες μας από τη δική του. Και ούτε, είπε, να βιαστούμε να βγούμε από την εκκλησία πριν από την εικόνα της Αναστάσεως.

Έτσι και έγινε. Πέρασε από μπροστά μας, πήραμε το Άγιο Φως, και πριν προλάβουμε να βγούμε από τον ναό, τον ακούσαμε που άρχισε να διαβάζει το ευαγγέλιο. Οι πιστοί οι περισσότεροι ακόμη μέσα, προσπαθούσαμε να βγούμε από τις πλαϊνές θύρες.

Έξω υπήρχαν πάρα πολλοί που είχαν καταφθάσει μόνο για να ακούσουν το Χριστός Ανέστη. Βγήκαμε, με την ψυχή στο στόμα την ώρα που ο ιερέας έλεγε «και ουδέν ουδενί είπον». Εδώ ας κάνουμε μια γλωσσολογική παρένθεση.

Θυμάμαι πάντοτε μια καλή φίλη, Αθηναία, η οποία κορόιδευε συχνά εμάς τους Δραμινούς, που λέμε το επειδή, το γιατί και το αφού στο τέλος της πρότασης: «Ήξερα πως θα με περιμένεις… αφού»!

Μια φορά που επανέλαβε το κοροϊδευτικό της σχόλιο, τη ρώτησα: Εσύ που είσαι και της Εκκλησίας, θυμάσαι πώς τελειώνει το Ευαγγέλιο της Ανάστασης. Αιφνιδιάστηκε· δεν θυμόταν. «Και ουδέν ουδενί είπον, εφοβούντο ΓΑΡ», την τάπωσα!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το «επειδή» στο τέλος!

Ας αφήσουμε την παρένθεση και ας επιστρέψουμε στα… τυπικά που χάλασαν. Τελειώνει, που λέτε, το Ευαγγέλιο και περιμένουμε όλοι να ακούσουμε το Χριστός Ανέστη. Και τι ακούμε; «Ποιμαντορική εγκύκλιος…»

Δεν ξέρω αν ο ιερέας ακολουθούσε εντολές ή αν το έκανε με δική του πρωτοβουλία, πάντως επέλεξε εκείνη ακριβώς τη στιγμή να μας διαβάσει την ποιμαντορική εγκύκλιο που έστειλε ο Δεσπότης του.

Ούτε πριν από την απόλυση και την αφή του Αγίου Φωτός, ούτε καν πριν από το Ευαγγέλιο (ώστε να έχουμε το χρόνο να βγούμε από τον ναό κι εμείς οι φουκαράδες που στριμωχτήκαμε ακολουθώντας την οδηγία του).

Πριν ακριβώς από το Χριστός Ανέστη!

Ε, όσο ακούσατε ποιμαντορική εγκύκλιο εσείς, άλλο τόσο ακούσαμε κι εμείς, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι της τελευταίας στιγμής, που περίμεναν έξω από τον ναό.

Πιάσαν όλοι την κουβέντα. Δεν ξέρω τι λέγανε, εμείς πάντως σχολιάζαμε αυτή την απόφαση του ιερέα, ή την εντολή του Δεσπότη, που τη θεωρήσαμε εκτός τόπου και χρόνου. Μια εγκύκλιο την οποία είχαμε διαβάσει και στον τοπικό τύπο και την είχαμε ακούσει ξανά και ξανά από τα τοπικά κανάλια.

Πόσοι όμως μπορούν να αντισταθούν σε ένα μεγάλο, «ζωντανό» ακροατήριο; Ακόμη κι αν βρίσκεται εκεί για άλλον λόγο!

Γι’ αυτό σας λέω· «χάλασαν τα τυπικά»!

 Αληθώς Ανέστη!