180417 ΚΑΤΑΚΑΜΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας μην τα ξαναλέμε.

Τη γνώμη μου για τον κύριο Καμμένο την ξέρετε, όσοι τουλάχιστον παρακολουθείτε από κοντά τις καθημερινές μας κουβέντες, σ’ αυτή τη στήλη. Πρόκειται για την χειρότερη περίπτωση πολιτικού που θυμάμαι.

Για τον Πάνο Καμμένο  και για τους Ανεξάρτητους (μόνη μας εξάρτηση η εξουσία) Έλληνες έχουμε μιλήσει και παλαιότερα. Μάλιστα είναι και η μόνιμη απάντησή μου στο επιχείρημα «γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;»

Από αυτούς οπωσδήποτε! Σας θυμίζω τι λέγαμε τον περασμένο Οκτώβριο, με αφορμή δηλώσεις του υπουργού και συγκυβερνήτη στα αγγλικά, μια γλώσσα που την παίζει στα δάχτυλα, αλλά όχι στη σκέψη και το στόμα:

«Θα έχετε παρατηρήσει ότι αποφεύγω να σχολιάσω τον κύριο Καμμένο και τα καμώματά του. Ο λόγος είναι προφανής∙ τα θεωρώ ανάξια σχολιασμού τον δε υπουργό ένα από τα χειρότερα πολιτικά όντα που έχει να επιδείξει ο τόπος.

Γιατί; Έτσι! Ξέρω ότι το σωστό είναι να αιτιολογεί κάποιος τους χαρακτηρισμούς του, όμως ακόμη και αυτός ο κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Διότι, αν μπεις σε τέτοια διαδικασία, έχεις ήδη αρχίσει να παίρνεις τον Καμμένο στα σοβαρά.

Θα μου πείτε δεν το κάνεις εσύ, όμως το κάνουν άλλοι και μάλιστα τον παίρνουν τόσο στα σοβαρά που φτάνουν στο σημείο να… τον ψηφίσουν. Πρόβλημά τους! Άλλοι πάλι τον κάνουν συγκυβερνήτη της χώρας… Πρόβλημά μας!»

Ένα πράγμα όμως που μας διακρίνει ως πουλάκια, είναι ότι δεν είμαστε ούτε δογματικά, ούτε απόλυτα. Ξέρουμε ότι κάθε κανόνας μπορεί να έχει τις εξαιρέσεις του, ειδικά όταν μιλάμε για… εξαιρετικές περιπτώσεις.

Και τώρα είναι μια τέτοια περίπτωση. Δεν αναφέρομαι μόνο στον θάνατο του πιλότου Γιώργου Μπαλταδώρου, αλλά στο γενικό κλίμα των σχέσεων που έχουν προκύψει με την Τουρκία και για το οποίο ο κύριος Καμμένος έχει τεράστια ευθύνη.

Όπως και όλη η κυβέρνηση. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Εσείς θα κάνατε ποτέ τον Πάνο Καμμένο… επιλοχία, θα του αναθέτατε δηλαδή την ευθύνη να διοικεί έστω και μερικούς ένστολους άνδρες;

Το άλλο πουλάκι:

Μην απαντάτε!

Αυτά είναι πονηρά ερωτήματα. Το ζήτημα δεν είναι τι θα κάναμε εμείς, αλλά τι κάνουμε τώρα που έχουμε τον κύριο υπουργό να… υπουργεύει μέσω δηλώσεων, πολλές από τις οποίες γίνονται στο τουίτερ.

Μάλιστα από έναν λογαριασμό που καμιά φορά χρησιμοποιούν και τα παιδιά του, οπότε εμείς, οι πιστοί του ακόλουθοι, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι αν διαβάζουμε σχόλιο δικό του ή κάποιου παιδιού.

Βλέπετε, δεν μας βοηθάει και το περιεχόμενο να καταλάβουμε τη διαφορά. Είτε επειδή τα παιδιά σχολιάζουν όπως ο πατέρας τους, είτε επειδή εκείνος σχολιάζει όπως τα παιδιά του. Πού να διακρίνεις, λοιπόν.

Και πώς να καταλογίσεις ευθύνες; Ας πούμε, πιστεύει κανείς ότι ΚΑΙ ο Πάνος Καμμένος έχει μερίδιο ευθύνης για την ένταση στις σχέσεις και τον πόλεμο νεύρων που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα με την Τουρκία;

Δεν πιστεύω να το πιστεύει. Αν όμως, υποθετικά, υπάρχουν κάποιοι που του καταλογίζουν ευθύνη σ’ αυτόν τον τομέα και αν αυτοί οι κάποιοι είναι επιφορτισμένοι με το να διαχειρίζονται αυτή την ένταση;

Αν βλέπουν πως καθημερινά χρειάζεται να ρισκάρουν περισσότερο –τι πράγμα; τις ζωές τους- προκειμένου να σταθούν αντάξιοι των περήφανων δηλώσεων που κάνει ο υπουργός τους για εσωτερική κυρίως κατανάλωση;

Προσοχή! Δεν κατηγορώ τον κύριο Καμμένο για ηθική αυτουργία, μακριά από μένα τέτοιου είδους επικίνδυνες ακροβασίες. Λέω απλώς ότι, αν ήμουν στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων, δεν θα διάβαζα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τα πολεμικά του ανακοινωθέντα.

Προσοχή και πάλι! Δεν εννοώ ότι οι ανακοινώσεις ενός υπουργού Εθνικής Άμυνας, ειδικά όταν απαντούν σε προκλήσεις της άλλης πλευράς,  δεν πρέπει να δείχνουν και τόλμη και αποφασιστικότητα.

Είδατε όμως εσείς κάτι τέτοιο στις παιδικές («Τι γιορτάζουμε την 25^η Μαρτίου;» «Που… νικήσαμε τους Τούρκους») δηλώσεις του υπουργού, κατάλληλες, το ξαναλέω, μόνο για εσωτερική κατανάλωση;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αφήστε την ανακοίνωση του θανάτου του πιλότου.

Ζηλεύοντας τη δόξα του Προέδρου Τραμπ, πήγε και ο Πάνος Καμμένος να εκφράσει τα προσωπικά (και όχι τα υπουργικά;) του συναισθήματα για τον θάνατο του Γιώργου Μπαλταδώρου μέσω τουίτερ!

Έσπευσε να προλάβει να κοινοποιήσει το (κακό) μαντάτο, λες και είναι ο τελευταίος χρήστης που διαγκωνίζεται για λίγη περισσότερη προβολή. Λες και θα έχαναν κάτι οι ακόλουθοι του Καμμένου, αν περίμεναν την επίσημη ανακοίνωση από το ΓΕΑ.

Αφήστε τα προβλήματα που δημιούργησε η… προβληματική διατύπωση ότι ο πιλότος μας «έπεσε μαχόμενος (sic) για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας».

Για όσους καταλαβαίνουν στοιχειωδώς ελληνικά, το «μαχόμενος» σημαίνει τουλάχιστον σε αερομαχία, έστω και «εικονική», διότι μόνον αυτόν τον τρόπο έχει να μάχεται ένας πιλότος. Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του ατοπήματος;

Διότι, μπορεί εμείς να το λέμε μεταξύ μας, όμως το… επιχείρημα «ε, Καμμένος είναι αυτός, μην τον παίρνετε και πολύ σοβαρά» δεν είναι δυνατόν να ισχύει για το επίπεδο ενός υπουργού Εθνικής Άμυνας οποιασδήποτε χώρας.

Σ’ αυτό το επίπεδο παίζει ρόλο ακόμη και το πού θα μπει ένα κόμμα. Οι βιασύνες, οι αφέλειες, ακόμη και οι συναισθηματικοί αυθορμητισμοί δεν επιτρέπονται. Εκτός αν μιλάμε για τη χώρα εκείνη που τη συγκυβερνούν ο Τσίπρας με τον Καμμένο.

(Και, ναι, οι άλλοι -ντρέπομαι που το λέω- ήταν καλύτεροι!)

 Τουίτ!