180223 ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ένα «δικό μας παιδί!»

Εκεί βρίσκεται η ουσία του διαλόγου και απορώ πώς τόσοι εκλεκτοί σχολιαστές δεν την είδαν, παρά στάθηκαν σε άλλα ζητήματα όπως τα πραγματικά ή όχι προσόντα, η αξιοκρατική πορεία ή η εύνοια…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα. Τι μας λέει αυτή; Πρώτον ότι «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις». Και δεύτερον ότι «ούτε τον διάολο να δεις, ούτε τον σταυρό σου να κάνεις».

Όταν δηλαδή σχολιάζουμε ένα καθημερινό φαινόμενο ή μια ανθρώπινη συμπεριφορά, θα πρέπει να μπορούμε να μπαίνουμε και στη θέση εκείνων που έλαβαν μέρος. Εμείς, συνήθως, σχολιάζουνε απ’ έξω.

Για να μην μακρηγορώ («ναι, αλλά μακρηγορείτε, κύριε») θα ρωτήσω ευθέως: Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που, αν μπορούσαν να ευνοήσουν ένα δικό τους πρόσωπο, ένα μέλος της οικογένειάς τους, δεν θα το έκαναν;

Επίσης, πόσους συζύγους ή γονείς ξέρετε που, αν ήταν στο χέρι τους να βολέψουν κάπου τη γυναίκα ή το παιδί τους, παρακάμπτοντας ίσως και κάποιους άλλους, αυτοί θα έλεγαν «ασ’ το καλύτερα»;

Προσέξτε, γιατί μπορεί να κάνουμε το ίδιο λάθος από την ανάποδη. Επειδή είναι έτσι διατυπωμένα τα ερωτήματα, μπορεί να νομίσετε ότι θέλω να μου απαντήσετε για το τι θα έκαναν όλοι αυτοί… υποθετικά.

Όχι! Δεν θέλω λόγια ή γνώμες για το τι θα συνέβαινε αν… Πραγματικά περιστατικά θέλω. Να μου πείτε ο τάδε, που μπορούσε να βολέψει τη σύζυγο ή το παιδί του, δεν το έκανε, γιατί θεωρεί ότι δεν είναι σωστό.

Θέλω να μου πείτε για τον δείνα, που, ενώ μπορούσε να ανέβει τα επαγγελματικά σκαλιά δυο δυο, χάρη στις γνωριμίες του, είπε ας το αφήσω καλύτερα, δεν είναι αξιοπρεπές, προτιμώ να περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου.

Δεν είμαστε απόλυτοι, ποτέ δεν ήμασταν. Οπωσδήποτε υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις και, αν θέλετε να ξέρετε, γνωρίζουμε κι εμείς κάποιες. Οι οποίες όμως δεν γίνονται ευρέως γνωστές επειδή είναι… περιθωριακές.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό είναι το λιγότερο.

Η κοινή γνώμη μοιάζει να περιφρονεί την αξία ύπαρξης τέτοιων περιπτώσεων, αφήστε που, επειδή οι άνθρωποι αυτοί δεν εκμεταλλεύονται τις γνωριμίες τους και δεν χρησιμοποιούν πλάγια μέσα, πολλοί θεωρούν ότι δεν έχουν και τα πραγματικά προσόντα.

Ότι δεν έχουν την αυτοπεποίθηση αλλά ούτε και τις δυνατότητες που χρειάζονται για να καταλάβουν μια θέση και αυτός είναι ο λόγος που δεν τη διεκδικούν με πάθος, δηλαδή… παρακάμπτοντας τους υπόλοιπους.

Πώς γίνεται και με τις ουρές στις διάφορες υπηρεσίες; Έχουμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε πως ο θρασύς που παρακάμπτει την ουρά και πηγαίνει κατ’ ευθείαν μέσα στο γραφείο, έχει σοβαρούς λόγους που το κάνει.

Πως αυτός, σε αντίθεση με όλους τους άλλους που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, είναι μια ξεχωριστή, πιο δύσκολη περίπτωση· πως δεν είναι δυνατόν να καθυστερήσει στην αναμονή επειδή…

Επειδή… τίποτε. Όταν καμιά φορά κάνει το λάθος να προσπαθήσει να εξηγήσει στους υπόλοιπους ποιος είναι ο λόγος που επείγεται τόσο πολύ, βλέπουμε πως ο λόγος αυτός είναι μια αστεία δικαιολογία.

Πως όλοι οι άλλοι έχουν τους ίδιους ή σοβαρότερους λόγους, μόνο που τους λείπει το θράσος, δεν διαθέτουν την αγένεια ή την κουτοπονηριά που έχει ο τύπος αυτός. Αυτά, λοιπόν, είναι τα προσόντα στα οποία υπερτερεί.

Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί σας τα λέμε όλα αυτά και γιατί μιλήσαμε για το «δικό μας παιδί», τον άνθρωπο που δεν διαφέρει σε τίποτε από τον πολύ κόσμο, του οποίου αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός.

Τα λέμε διότι θα θέλαμε να συμβάλουμε ακριβώς με αυτή την ιδέα στον διάλογο που γίνεται σχετικά με το αν η σύζυγος του πρωθυπουργού έπρεπε να πάρει τη θέση μέλους διδακτικού προσωπικού στο ΕΜΠ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιον ενδιαφέρει ο διάλογος;

Πιθανόν οποιονδήποτε άλλον, όχι όμως τον ίδιο τον πρωθυπουργό (και την κυρία Μπαζιάνα). Πώς το ξέρω; Μα είναι φυσικό. Όταν δεν θέλεις να σε σχολιάζουν δεν δίνεις αφορμές. Καμιά φορά υποχωρώντας και από τα δικαιώματά σου.

Όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται για το τι λένε οι διαδικτυακές συζητήσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Τον ενδιαφέρει τι λέει ο απλός ψηφοφόρος, αυτός που στις εκλογές κάνει τη διαφορά.

Αυτός, λοιπόν, βλέπει πως, και στο συγκεκριμένο γεγονός, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα δικό του παιδί. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που φέρεται όπως ακριβώς θα φερόταν και η πλειονότητα των πολιτών.

Που, αν είχε τη δυνατότητα να βολέψει έναν δικό της άνθρωπο, δεν θα στεκόταν ούτε για μια στιγμή να σκεφτεί μήπως αυτό δεν είναι σωστό. Αφού, για τον περισσότερο κόσμο δεν υπάρχει τίποτε πιο ιερό από την οικογένεια.

Από την εποχή των ταινιών «αμάρτησα για το παιδί μου», κάθε πράξη που γίνεται για να ωφεληθεί το παιδί μας -κατ’ επέκταση ένα μέλος της οικογένειάς μας- είναι ιερή και δεν εξετάζεται από ηθικής σκοπιάς.

Η οικογένεια βρίσκεται πέρα και πάνω από ηθικούς νόμους και φραγμούς. Αυτό το απλό, που το καταλαβαίνει και ο τελευταίος πολίτης, δεν μπορούν να το κατανοήσουν μόνο κάτι αντιπολιτευόμενοι που μιλάνε για τη γυναίκα του Καίσαρα.

Αφήστε τους να λένε…

 Όχι θα αφήσουμε τους άλλους…