120928 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Περί ελληνικού δημοσίου.

Μεγάλος λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τις (μη) απολύσεις στο δημόσιο, με αφορμή και τα 11,9 δισεκατομμύρια που προσπαθούμε να μαζέψουμε (ποιοι;) με τα νέα μέτρα.

Αλήθεια, γιατί όλοι λέμε για 11,9 και όχι για 12 δισεκατομμύρια. Τόση, πια, λεπτομέρεια; Ή μήπως έχει να κάνει με το ψυχολογικό μέρος, όπως κάνουν με τις τιμές των προϊόντων στα εμπορικά καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ.

Υπάρχει ένα κατάστημα παιχνιδιών, όπου όλες οι τομές τελειώνουν σε …,99^­ € και στο ταμείο, ό,τι κι αν αγοράσεις, σου δίνουν ρέστα 1 λεπτό!

Θα μου πείτε άλλο ένα λεπτό, άλλο εκατό εκατομμύρια, όμως και πάλι κανενός δεν θα του κακοφαινόταν, αν μας έλεγαν (και μας έπαιρναν) 12 δις αντί για 11,9. Είμαστε φτωχοί αλλά χουβαρντάδες!

Ας επανέλθουμε όμως στο δημόσιο.

Να γίνουν ή να μη γίνουν απολύσεις; Νομίζω πως το ερώτημα είναι περισσότερο ρητορικό, αλλά και σε εντελώς λανθασμένη βάση.

Κανονικά όλοι οι συνετοί άνθρωποι θα συμφωνούσαν πως ΚΑΙ στο δημόσιο, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο εργασιακό τομέα, πρέπει να γίνονται απολύσεις.

Πάνω σ’ αυτό δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς. Σε κάθε δουλειά, όταν κάποιος τεμπελιάζει, είναι αδιάφορος, αρνείται να μάθει νέες τεχνικές, απουσιάζει προκλητικά, δεν συμμορφώνεται με κανονισμούς και εντολές ανωτέρων (πρέπει να) φεύγει.

Ο μόνος χώρος στον οποίο δεν συμβαίνει αυτό είναι το ελληνικό δημόσιο.

Είπαμε όμως ότι το ερώτημα είναι σε λάθος βάση, γιατί το θέμα δεν είναι αν θα γίνονται απολύσεις, αλλά ποιοι θα απολύονται, με τι κριτήρια και, κυρίως, με την υπογραφή ποιων.

Το άλλο πουλάκι:

Τα κριτήρια τα είπες πριν.

Τεμπελιά, αδιαφορία, οχαδελφισμός, κοπάνα, αγένεια…

Υπάρχουν ήδη πολλά, αλλά μπορούμε να θέσουμε και άλλα, αρκεί να καθίσουμε και να τα συμφωνήσουμε.

Ποιος όμως θα τα πιστοποιεί όλα αυτά και ποιος θα παίρνει την απόφαση για την απόλυση ενός υπαλλήλου που εκπληροί τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε;

Υπάρχει και σ’ αυτό απάντηση, διότι, απλούστατα, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ας δούμε τι έχουν κάνει όλοι οι άλλοι πολιτισμένοι και απολίτιστοι λαοί κι ας υιοθετήσουμε ένα σύστημα προσαρμοσμένο στα δικά μας.

Το είπα; Το είπα!

Προσαρμοσμένο στα δικά μας. Αυτή η προσαρμογή είναι το δύσκολο της υπόθεσης και, για να το καταλάβετε, θα σας θέσω ένα απλό ερώτημα.

Τι γίνεται αν ο προς απόλυση υπάλληλος, που διαθέτει όλο το «πακέτο» (τεμπέλης, αδιάφορος κλπ.) έχει προσληφθεί με τη βοήθεια κάποιου ανώτερου από εκείνον που θα υπογράψει την απόλυσή του;

Πώς γίνεται δηλαδή εμένα που μ’ έβαλε σ’ αυτή τη θέση ένας υπουργός, λόγω της μακρινής μας συγγένειας, να με απολύσει τώρα ένας τυχαίος τμηματάρχης, μόνο και μόνο επειδή πηγαινοέρχομαι στο γραφείο όποτε γουστάρω;

Αυτό, λοιπόν, το απλό παράδειγμα αναδεικνύει την παθογένεια όλου του ελληνικού συστήματος.

Το πιο πιθανό είναι να αλλάξει ο τμηματάρχης πριν προλάβει να σηκώσει το μολύβι για να υπογράψει τη δική μου απόλυση.

Και ας είναι άξιος, εργατικός ή ό,τι άλλο θέλει. Στη θέση του θα έρθει κάποιος που δεν θα με ενοχλεί για να μη τον ενοχλεί κι αυτόν κανένας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι ξένοι.

Είναι αδιανόητο γι’ αυτούς να φοβάται ο εργατικός τον τεμπέλη, ο ευσυνείδητος τον αδιάφορο, ο συνεπής τον… γάιδαρο.

Γι’ αυτό και ζητούν να νομοθετήσουμε ένα καθεστώς απολύσεων και στο δημόσιο.

Οι δικοί μας παίζουν κρυφτούλι.

Όχι, εφεδρεία, όχι, πρόωρη συνταξιοδότηση, όχι, ένα σωρό τερτίπια, μόνο και μόνο για να μην αγγίξουμε την ιερή αγελάδα της χώρας που λέγεται μονιμότητα.

Αποτέλεσμα; Να φεύγουν από τις υπηρεσίες (οικειοθελώς) ένα σωρό έμπειρα και χρήσιμα στελέχη, απλώς και μόνο για να μην «εγκλωβιστούν» σε ένα σύστημα που θα εργάζονταν μέχρι τα 67 τους χρόνια και να μένουν στο απυρόβλητο οι διάφοροι σκερβελέδες.

Έτσι όμως διαλύεται η δημόσια διοίκηση, αφήστε τα χιλιάδες «εφάπαξ» και τις συντάξεις που καλείται ξαφνικά να πληρώσει το ταμείο του κράτους.

Δηλαδή δημιουργούμε ένα σωρό άλλα, σοβαρότατα προβλήματα, επειδή δεν μπορούμε να σκεφτούμε έναν τρόπο να απαλλαγούμε από τους χιλιάδες (εδώ χωράει συζήτηση μόνο για τον αριθμό των μηδενικών) υπαλλήλους που δεν κάνουν απολύτως τίποτε.

Είναι μεγάλη η συζήτηση (το ξέρω ότι δεν καταλήξαμε σε προτάσεις) κάποτε όμως πρέπει να την ξεκινήσουμε.

Τώρα δεν είναι μια καλή ευκαιρία;

Δημόσιο και συμφέρον!

120926 ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται η είδηση;

Βουίζει ο τόπος τις τελευταίες μέρες για την μεγάλη ανακάλυψη, αλλά όχι αποκάλυψη, του ΣΔΟΕ: Τριάντα δύο (32) βουλευτές «ελέγχονται» για παράνομο πλουτισμό.

Τι ακριβώς σημαίνει ελέγχονται;

Απ’ ό,τι κατάλαβα διαβάζοντας τις εφημερίδες, θα γίνει έρευνα για το κατά πόσο τα εισοδήματά τους μπορούν να δικαιολογήσουν τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτουν.

Αυτό, δηλαδή, που υποτίθεται ότι γινόταν (έπρεπε να γίνεται) τόσα χρόνια τώρα: έλεγχος του «πόθεν» κι όχι μόνο του «έσχες».

Διότι οι βουλευτές και άλλοι πολιτικοί δηλώνουν κάθε χρόνο τα περιουσιακά τους στοιχεία, κανείς όμως δεν έκανε τον κόπο να διερευνήσει σε βάθος πώς τα απέκτησαν.

Τώρα έγινε. Πού ακριβώς όμως βρίσκεται η είδηση;

Πρώτα πρώτα στο ότι έγιναν έλεγχοι και μάλιστα φαίνεται να έφεραν κάποια αποτελέσματα.

Διότι ας μη βιαζόμαστε, το ότι τους ψάχνουν λίγο περισσότερο, τους «ελέγχουν», δεν σημαίνει οπωσδήποτε πως έχουν κιόλας παρανομήσει. Μπορεί, ας πούμε, ο άλλος να ξέχασε να βάλει στη δήλωσή του κάποιο δικαιολογητικό!

Γι’ αυτό άλλωστε δεν δίνονται ακόμη στη δημοσιότητα τα ονόματα.

Έλεγχοι, λοιπόν, να η πρώτη είδηση, δεν μου φαίνεται όμως και τόσο συνταρακτική. Αλλού βρίσκεται το ψωμί.

Ξέρετε πώς ακριβώς προέκυψαν αυτά τα τριάντα δύο (32) πρόσωπα;

Πιθανότατα όχι. Αν ψάξεις στο διαδίκτυο θα δεις να αναφέρεται παντού αυτός ο αριθμός, αλλά σχεδόν πουθενά ο άλλος.

Οι τριάντα δύο (32) βουλευτές «ελέγχονται», μετά από… ελέγχους που πραγματοποίησε το ΣΔΟΕ σε πεντακόσια (500) πολιτικά πρόσωπα, νυν και πρώην βουλευτές, δημάρχους κλπ.

Στα οποία πρόσωπα οι έλεγχοι δεν έγιναν μετά από κλήρωση, αλλά φαίνεται πως υπήρχαν υπόνοιες ή καταγγελίες για αδικαιολόγητο πλουτισμό.

Το άλλο πουλάκι:

Ειδησάρα, λοιπόν!

Τριάντα δύο στους πεντακόσιους είναι 6,4%, ένα ποσοστό ασύλληπτα μικρό, ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι όλοι όσοι «ελέγχονται» έχουν πράγματι λερωμένη τη φωλιά τους.

Ασύλληπτα μικρό!

Σε σχέση με τι; Σε σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα συνθήματα που κυκλοφορούσαν παντού, από «πλατείες», μέχρι εφημερίδες και κανάλια, ειδικά πέρσι την άνοιξη και το καλοκαίρι.

Σας θυμίζω το κλίμα: Το κεντρικό σύνθημα ήταν «έξω οι κλέφτες» και, ούτε λίγο ούτε πολύ, αφηνόταν να εννοηθεί ότι όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική μπήκαν στον πειρασμό να βουτήξουν το δάχτυλό τους στο μέλι. Όλοι όμως!

Υπήρχαν βεβαίως οι πιο ψύχραιμοι που προειδοποιούσαν ότι οι γενικεύσεις και η ισοπεδωτική λογική είναι επικίνδυνα πράγματα, ποιοι τους άκουγαν όμως;

Κι έρχεται σήμερα το ΣΔΟΕ για να μας πει πως, μετά από ελέγχους σε πεντακόσιους (500) όχι τυχαίους πολιτικούς, βρέθηκαν τριάντα δύο (32) που… «ελέγχονται».

Και οι υπόλοιποι;

Να λοιπόν η είδηση με την εις άτοπον διατύπωσή της: Ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό, το 93,6% πολιτικών (όχι τυχαίων) των οποίων τα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία ερευνήθηκαν από το ΣΔΟΕ, βρέθηκαν καθ’ όλα εντάξει!

Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Ποιος το πιστεύει;

Όταν ο κόσμος έχει διαποτιστεί από συνθήματα του τύπου «να φύγουν οι κλέφτες της βουλής», όταν από διάφορα Μέσα και εκπομπές τύπου Λαζόπουλου διαχέεται το μήνυμα «όλοι τα παίρνουν», τότε ποιος θα πιστέψει ότι το ΣΔΟΕ έκανε σωστά τη δουλειά του;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κίνδυνος η καχυποψία!

Από τα χρόνια του Θουκυδίδη γνωρίζουμε πως στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι το να αντιμετωπίζεις τους συμπολίτες σου χωρίς καχυποψία. Ο Περικλής στον «Επιτάφιο» καμαρώνει που οι Αθηναίοι διάγουν το βίο τους χωρίς να υποψιάζονται ο ένας τον άλλο.

Γι’ αυτό κι εμείς λέγαμε από τότε και επαναλαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία πως οι γενικεύσεις, ακόμη κι όταν γίνονται με αθώες προθέσεις, που δεν γίνονται, είναι επικίνδυνες.

Όχι! Εμείς, από πολιτική άποψη θέλουμε να πιστέψουμε ότι το ΣΔΟΕ έκανε σωστά τη δουλειά του.

Ότι υπάρχουν, βεβαίως, πολιτικοί που βουτούν το χέρι στο μέλι, δεν είναι όμως όλοι, ούτε καν οι πλειονότητα. Είναι ελάχιστοι!

Ας προσέξουμε όμως.

Είναι άλλο πράγμα η απαλλαγή από τις ευθύνες για παράνομο πλουτισμό και άλλο η πλήρης απαλλαγή από κάθε είδους ευθύνη.

Διότι οι πολιτικοί που πέρασαν από τον τόπο έχουν τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας. Ευθύνες πολιτικές.

Αυτοί βρέθηκαν σε κρίσιμα πόστα, αυτοί πήραν ή δεν πήραν τις αποφάσεις, αυτοί έπρεπε να καθοδηγήσουν, να παιδαγωγήσουν τους πολίτες.

Θα τα πούμε όμως κι αύριο!

Τελικά, μόνοι μας τα φάγαμε;

120924 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Δεν αφορά εμάς!

Έσπευσαν οι συνδικαλιστές του Δημοσίου να ενημερώσουν τα μέλη των οργανώσεων τους πως αυτά που ακούστηκαν περί συνδικαλιστικών συντάξεων δεν τους αφορούν.

«Κανείς συνδικαλιστής του δημόσιου τομέα δεν παίρνει, ούτε πήρε ποτέ σύνταξη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του ιδιότητας».

Ας μη το αναλύσουμε συντακτικά και νοηματικά, γιατί θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι συνδικαλιστές δεν παίρνουν καμία σύνταξη, ακριβώς επειδή είναι τέτοιοι. Πράγμα που δεν ισχύει.

Άκουσα και διάβασα πολλές ενστάσεις.

Εδώ ο κόσμος καίγεται μεθαύριο έχει γενική απεργία κι εσείς τα βάζετε με τους συνδικαλιστές; Αυτοί φταίνε για το κατάντημα μας;

Ας το εξηγήσουμε άλλη μια φορά.

Η στήλη μας δεν λέει τα αυτονόητα, δεν σχολιάζει πράγματα για τα οποία ίσως συμφωνήσουμε όλοι.

Τι να λέμε; Ότι για το κατάντημα της χώρας έχουν την κύρια ευθύνη όσοι κυβέρνησαν τον τόπο; Αυτό το ξέρουν και τα μικρά παιδάκια όχι τα πουλάκια που πετούν και μαθαίνουν κάτι παραπάνω.

Αυτό το κάτι παραπάνω θέλουμε να σχολιάσουμε.

Τι λέμε για το γεγονός ότι διάφοροι εκπρόσωποι των εργαζομένων έπαιρναν επικουρική σύνταξη με νόμο «μεταξικό», του 1937;    

Πόσες χιλιάδες είναι αυτοί οι εργατοπατέρες, όλα αυτά τα χρόνια;

Κανείς από αυτούς δεν ντράπηκε να πει «δεν τη θέλω τέτοια σύνταξη που την πληρώνουν οι συνάδελφοί μου»;

Κανείς δεν σκέφτηκε να τη δίνει πίσω στο συνδικάτο, αφού είναι αδίκημα (;) να αρνείσαι το μισθό ή τη σύνταξή σου;

Ας θυμηθούμε ότι πολλοί απ’ τους εργατοπατέρες διετέλεσαν όχι μόνο βουλευτές, αλλά και υπουργοί της χώρας, επομένως θα μπορούσαν με μια απλή τους κίνηση να καταργήσουν τον ντροπιαστικό αυτό νόμο.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν το έκαναν όμως!

Είναι πολύ πονεμένη η ιστορία του συνδικαλισμού στον τόπο μας, ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση.

Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και ελάχιστα γνωρίζουν πως όλο το σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των «μεγάλων» παρατάξεων, αυτών που βρίσκονται σε σφιχτό εναγκαλισμό με τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο.

Πολλοί (βλέπετε, δεν λέω και οι περισσότεροι) από όσους συνδικαλίζονται μ’ αυτές τις παρατάξεις, έχουν, εκτός του κομματικού συμφέροντος, και ιδιοτελείς βλέψεις, με πιο αθώα την ανέλιξή τους στην κομματική ιεραρχία.

Υπάρχουν πάντοτε και οι «ιδεολόγοι» δεν είναι λίγοι, οι οποίοι συχνά, εν αγνοία τους, εξυπηρετούν επίσης κομματικά ή άλλα συμφέροντα. Λέω άλλα, γιατί, σκεφθείτε, ο κάθε βουλευτής, ο κάθε πολιτευτής ενός τόπου ενδιαφέρεται να εκλεγούν οι δικοί του άνθρωποι στο διοικητικό συμβούλιο του τελευταίου συνδικάτου!

Πού φτάσαμε, λοιπόν;

Φτάσαμε σε γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιούνται με δέκα και είκοσι εργαζόμενους, σε σωματεία πολλών εκατοντάδων μελών, και μάλιστα σε μέρες που η υπηρεσία τους δεν λειτουργεί εξαιτίας ακριβώς της γενικής τους συνέλευσης.

Φτάσαμε στο σημείο να λαμβάνονται αποφάσεις ή να ψηφίζονται απεργίες από «πλειοψηφίες» των παρόντων, που όμως αποτελούν ένα ελάχιστο κλάσμα των εργαζομένων.

Και τι πρέπει να γίνει; Θα ρωτήσει κάποιος. Να καταργηθεί ο συνδικαλισμός, επειδή κάποιοι δεν ενδιαφέρονται;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καθόλου!

Πρώτα πρώτα όμως αυτοί που δεν ενδιαφέρονται δεν είναι κάποιοι αλλά η συντριπτική πλειονότητα.

Εκείνο όμως που θέλουμε να θίξουμε είναι πως η εκφυλισμένη αυτή κατάσταση δεν μοιάζει να ενοχλεί καθόλου τους συνδικαλιστές, οι οποίοι μια χαρά εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να παίζουν το ρόλο τους, όπως τους έχει ανατεθεί από τις κομματικές τους ιεραρχίες.

Να τους δείτε πώς φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους, στις λίγες φορές που κάποιοι εργαζόμενοι αποφασίζουν να ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα του κλάδου τους και να τους κάνουν στην άκρη, αναλαμβάνονται οι ίδιοι, από τη βάση, να βρουν τρόπους έκφρασης και αγώνα.

Πότε όμως θα μιλήσουμε για όλα αυτά;

Θα ξαναπούμε πως η κρίση είναι μια τεράστια ευκαιρία να σκύψουμε με άλλο μάτι πάνω σε τέτοια ζητήματα και να τα δούμε εξ αρχής.

Ο κόσμος μας, όπως τον οικοδομήσαμε τόσα χρόνια, έχει καταρρεύσει. Αν θέλετε, έχει πιάσει τα όριά του. Πρέπει κάποια θεμελιώδη (δηλαδή πάνω στα οποία στήθηκε) συστατικά του να τα εξετάσουμε νέο μάτι, με την (ευεργετική) εμπειρία της κρίσης, και να ψάξουμε τρόπους να τα στήσουμε πάλι.

Με νέα υλικά!

Ας μην περιμένουμε να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό του τόπου.

Ας αλλάξουμε αυτούς που μπορούμε, θεσμούς και πρόσωπα.

Διαφορετικά θα μείνουμε να περιμένουμε την επανάσταση!

Με τα λεφτά των άλλων!

120921 ΠΑΡΕΪΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«…και Ιστορία οι παρέες»!

Αν αναζητήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν σπουδαία πράγματα στο χώρο της τέχνης, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία, στην ζωγραφική, θα δούμε πως, σε πολλές περιπτώσεις, έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο οι παρέες.

Δεν θέλω να αναφερθώ πιο συγκεκριμένα σε κάποιες από αυτές, πολύ γνωστές στους περισσότερους φίλους της τέχνης, για να μην κατηγορηθώ ότι προβαίνω σε συγκρίσεις με αυτή για την οποία θα σας μιλήσω στη συνέχεια.

Καμία σχέση! Άλλα τα μεγέθη, άλλες οι εποχές…

Οι παρέες αυτές έχουν συνήθως ένα «στέκι», έναν χώρο ως σημείο αναφοράς. Εκεί θα ανταμώσουν, εκεί θα περάσουν λίγες ώρες μαζί, εκεί θα μπορέσει να τους συναντήσει όποιος ενδιαφέρεται.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε ότι παρέες που… «φτιάχνουν Ιστορία» λειτουργούν και στην πόλη μας. Τις περισσότερες φορές δραστηριοποιούνται μέσα από κάποιον σύλλογο.

Ας θυμηθούμε, μέρες που είναι, την παρέα εκείνη που ξεκίνησε μέσα, από την Κινηματογραφική Λέσχη, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.

Τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια παρέα, μια συντροφιά ανθρώπων, δραστηριοποιείται γύρω από την έκδοση ενός περιοδικού, του οποίου το 4^ο τεύχος κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.

Είναι το περιοδικό «δίοδος 66100» και η παρέα για την οποία σας μιλώ αποτελεί και αποτελείται από τη συντακτική και τη «δημιουργική» ομάδα, καθώς και τους περισσότερους μόνιμους συνεργάτες του.

Δυο είναι τα στέκια τους, τα σημεία αναφοράς και οι χώροι στους οποίους συγκεντρώνονται και μπορείς να τους συναντήσεις.

Το βιβλιοπωλείο ΕΙΡΜΟΣ και το καφενείο ΣΕΙΡΙΟΣ.

Είναι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, δάσκαλοι και καθηγητές οι περισσότεροι, εν ενεργεία ή συνταξιούχοι, κυρίως συνταξιούχοι εν ενεργεία!

Το περιοδικό είναι το σημείο τομής των δραστηριοτήτων τους. Όλοι τους κάτι γράφουν, κάτι ερευνούν, κάτι δημοσιεύουν, πάντα κάτι έχουν στα σκαριά…

Οι εργασίες τους είναι αξιοζήλευτες. Όλες δουλεμένες με μεράκι μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια, όλες… επιμελημένες στην εντέλεια!

Το άλλο πουλάκι:

Έχουν πολλή πλάκα!

Είναι πραγματική απόλαυση να κάθεται κανείς στην παρέα τους και να τους παρακολουθεί να συζητούν,

Συνδετικός ιστός τής κάθε κουβέντας τα… πειράγματα.

Ανάμεσα σε συζητήσεις για την ιστορία της Δράμας, για μια νέα αξιόλογη έκδοση, για την πρόσφατη θεατρική παράσταση του ΣΦΓΤ, για κάποια έκθεση ζωγραφικής ή φωτογραφίας, θα ακούσεις ανέκδοτα, καλαμπούρια και «μασάλια», κυρίως όμως πειράγματα και υπονοούμενα για τον καθένα.

Με τι προσοχή κι ενδιαφέρον ακούν οι νεότεροι!

Μέσα από τις περιγραφές και τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων, αναδύεται η εικόνα μιας Δράμας που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Πού βρίσκονταν ένα μαγαζί που δεν υπάρχει πια, ένας φούρνος που… γκρεμίστηκε, μια ταβέρνα που φιλοξενούσε παλιούς άσσους του λαϊκού πενταγράμμου, ένα θέατρο όπου ανέβηκε Σαίξπηρ…

Γνωρίζουν τους δρόμους με τα παλιά τους ονόματα, τους ανθρώπους με τα παρατσούκλια τους, τις τοποθεσίες με την ιστορία τους…

Μεγάλο γούστο όμως έχει και το αντίστροφο. Πώς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ακούν τους νεότερους να συζητούν για τα δικά τους ενδιαφέροντα.

Να τους δεις να μυούνται ένας ένας στις νέες τεχνολογίες, να ρωτούν για τη χρήση των υπολογιστών, τις δυνατότητες των κινητών τηλεφώνων, τις λειτουργίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Και πάντα ο αστεϊσμός, πάντα το πείραγμα ακόμη και των νεότερων προς τους μεγάλους, όμως με πόση διακριτικότητα, πόση ευγένεια, τόσο κρυμμένο σεβασμό!

Αντιθέτως, είναι εμφανέστατη και κραυγάζει από μακριά η αγάπη αλλά και το καμάρι των μεγαλύτερων για τους νέους, ειδικά όταν κάποιο καινούριο έργο τους παρουσιάζεται στο δραμινό κοινό. Θα βρίσκονται εκεί από τους πρώτους για να τους δώσουν κουράγιο, να τους συγχαρούν, κυρίως όμως για να τους χαρούν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να, τώρα, η 4^η «δίοδος».

Είχε επέλθει σε όλους μια μεγάλη ανησυχία και μια απογοήτευση, όταν μαθεύτηκε πως η έκδοση του περιοδικού διακόπτεται, λόγω ελλείψεως χρημάτων. Ήταν «παιδί» τους, το πόνεσαν τόσο!

Όμως, ευτυχώς, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν, χρήματα βρέθηκαν χάρη στη χορηγία της Raycap του κυρίου Αποστολίδη κι έτσι, την Τρίτη, έγινε η παρουσίαση του νέου τεύχους, στην παλιά καπναποθήκη της οδού Περδίκα.

Έδωσαν όλοι το παρών, παρακολουθώντας με αγωνία τους ομιλητές, μη τυχόν και αναφερθεί και το δικό τους όνομα, μη τυχόν και υποχρεωθούν να πουν κι αυτοί δυο λόγια.

Όσοι την πλήρωσαν την πλήρωσαν, πάντοτε υπάρχουν εξιλαστήρια θύματα.

Εμείς όμως ξέρουμε, όσοι ενδιαφέρονται ξέρουν.

Πέρα από τα ονόματα και τις υπογραφές, είναι το κλίμα αυτής της συντροφιάς, αυτής της παρέας, που διαχέεται και δίνει το άρωμά του στη «δίοδο».

Μέσα στις σελίδες της, το έμπειρο μάτι αναγνωρίζει τις σύντομες κουβέντες, «στο όρθιο», στο βιβλιοπωλείο ή τις κρυφές ανταλλαγές «υλικού», χέρι με χέρι, στο καφενείο, κάθε Σάββατο.

Είναι όλοι τους εκεί. Και οι τακτικοί κι όσοι θα περάσουν για ένα γεια, ακόμη και οι… απόντες.

Ας είναι καλά!

Έκτακτο

περιοδικό

και μόνιμο!

120920 ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Περισσότερη «επανάσταση»!

Συνάντησα κάποιον φίλο και μου εξέφρασε τα παράπονά του για τα σχόλια που κάνουμε, ειδικά για το κείμενο με το οποίο ανοίξαμε τη σεζόν.

«Πολύ υποτονικά», ήταν η φράση με την οποία τα περιέγραψε.

«Τι εννοείς»; τον ρώτησα, για να πάρω μια απάντηση που, λίγο πολύ, την περίμενα: «Εδώ ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια μας και συ μας λες να κάνουμε παρέες, εκδηλώσεις και να δραστηριοποιηθούμε μέσα από συλλόγους;»

«Και τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή; Προχθές είχε μια απεργία και συμμετείχαν πέντε άνθρωποι. Την προηγούμενη μια διαμαρτυρία στο διοικητήριο και συμμετείχαν άλλοι τόσοι. Να κάθομαι και να λέω πως πρέπει να γίνει επανάσταση ενάντια στα μέτρα, την Τρόικα και την κυβέρνηση που τους υποστηρίζει;»

Ξεκίνησε έτσι μια κουβέντα με μεγάλο ενδιαφέρον, όπου ο καθένας μας υποστήριξε τι νομίζει ότι πρέπει ή μπορεί να γίνει, ώστε να αλλάξει η κατάσταση.

Ο φίλος υποστήριξε, και με το δίκιο του, πως όλοι αυτοί που μας οδήγησαν εδώ πρέπει να φύγουν, πρέπει ο λαός να τους διώξει.

Στην ερώτηση «γιατί δεν το κάνει», απάντησε πως δεν ήρθε ακόμη η ώρα, αν όμως συνεχιστεί το κακό, δεν μπορεί, κάποια στιγμή το καζάνι που βράζει θα τιναχτεί.

«Τότε», του είπαμε, «εμάς, ως λαϊκό κίνημα, μας συμφέρουν τα μέτρα του μνημονίου. Διότι, όσο χειροτερεύουν τα μέτρα, τόσο περισσότερες ελπίδες υπάρχουν για μια λαϊκή εξέγερση. Αν σταματήσουν εδώ, τότε απλώς την πατήσαμε και δεν κάναμε τίποτε».

Ο φίλος κατάλαβε την αντίφαση, η οποία άλλωστε ήταν και μια άποψη των παλιών κομμουνιστών, πως οι προλετάριοι θα συνειδητοποιήσουν την κατάσταση μέσα από την εξαθλίωση και τότε μπορεί να ξεσηκωθούν.

Το άλλο πουλάκι:

Μιλήσαμε και για την «ουτοπία».

Είπαμε πως αν και είναι εξίσου απίθανο να συμβούν αυτό που λέμε εμείς και αυτό που θα ήθελε εκείνος, ωστόσο η δική μας «ουτοπία» είναι προτιμότερη.

Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως μπορεί όλοι να εύχονται για μια εξέγερση που θα «διώξει όσους μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι», ποτέ όμως δεν είμαστε σίγουροι προς τα πού θα οδηγήσει μια εξέγερση. Δείτε ποιους έφεραν στο προσκήνιο οι «πλατείες» και δείτε πώς κατάντησαν διάφορες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, για τις οποίες πολλοί καμάρωναν.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως αυτό που προτείνουμε εμείς η δική μας «ουτοπία» μπορεί να επιτευχθεί και σταδιακά, με μικρά βήματα, με μικρές «νίκες».

Τι είναι όμως αυτό που λέμε εμείς και που, όπως φαίνεται, δεν μπορέσαμε να το κάνουμε κατανοητό για όλους;

Λέμε μια πολύ παλιά αλήθεια. Πως ο κόσμος αλλάζει αν αλλάξουμε όλοι μας, έστω και λίγο.

Να σας το μεταφέρω όπως προσπαθήσαμε να το εξηγήσουμε στον φίλο μέσα από τη συζήτηση.

Πρώτα πρώτα του εξηγήσαμε πως εντάσσουμε τους εαυτούς μας στη γενιά της ήττας. Στη νέα γενιά της νέας ήττας.

Δηλαδή πως πιστεύουμε ότι όλοι εμείς που αγωνιστήκαμε για έναν καλύτερο κόσμο, άλλοι μέσα από κόμματα, άλλοι μέσα από τον συνδικαλισμό, άλλοι από διάφορους κοινωνικούς ή πολιτικούς φορείς, απλώς… χάσαμε!

Αυτό, όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο περισσότερα έχουμε να κερδίσουμε.

Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα που… χάσαμε;

Δύο πράγματα: Πρώτα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε φρασεολογία, επιχειρήματα αλλά και πρακτικές της δεκαετίας του ‘70. Έπειτα πρέπει να προσπαθήσουμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μεγάλη κουβέντα!

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην «ουτοπία».

Είπαμε, λοιπόν, στον φίλο πως πάψαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Τώρα βλέπουμε ότι έχει περισσότερο νόημα να προσπαθούμε απλώς να αλλάξουμε τον κόσμο ΜΑΣ.

Μέχρι εκεί, δηλαδή, που φτάνουν τα όρια της καθημερινότητάς μας. Πώς θα τον αλλάξουμε και πόσο; Πολύ δύσκολα και, πιθανότατα, καθόλου.

Διότι, πολύ απλά, προσπαθώντας να κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τη δουλειά μας, παίζοντας όσο καλύτερα τον ρόλο μας στην κοινωνία, βελτιώνοντας απλά, μικρά πράγματα στην ζωή της κάθε μέρας, θα συνεχίσουμε πάντα να παλεύουμε με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας, άλλοτε καταφέρνοντας κάτι μικρό και άλλοτε ξαναγυρνώντας εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Καταλαβαίνετε όμως τώρα γιατί μια τέτοια «ουτοπία» είναι προτιμότερη από την άλλη της εξέγερσης;

Κατ’ αρχάς σίγουρα στοχεύει προς κάτι θετικό κι όχι κάτι που, στο δρόμο, μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτικό.

Άσε το άλλο. Η βελτίωση της καθημερινότητας μπορεί και να σου επιβληθεί. Δηλαδή το να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένοι φορολογούμενοι ή πιο σωστοί οδηγοί, πιο ευαίσθητοι με το περιβάλλον ή πιο συνεπείς στην εργασία μας, ακόμη και καλύτεροι γονείς, είναι πράγματα που μπορεί και να μας τα φορέσουν σαν κουστούμι.

Ενώ το να μας κάνει σωστούς «επαναστάτες», ούτε ο Λαζόπουλος το έχει καταφέρει!

Διάλογος!

120919 ΝΟΜΟΤΑΓΕΣ-2

Το ένα πουλάκι:

Τι είναι νόμος;

Ολοένα και περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν πως για το «φαινόμενο «Χρυσή Αυγή», μεταξύ άλλων, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο εθισμός της κοινωνίας στην παρανομία ή την παραβατικότητα.

Δηλαδή η περιφρόνηση του νόμου από μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες πολιτών, κάθε φορά που αυτές αγωνίζονται για το… δίκιο τους.

Το οποίο δίκιο τους αποτελεί, φυσικά, νόμο του (δικού τους) κράτους.

Έτσι δεν μαθαίναμε παλιά; «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Ε, κοντά στον εργάτη ήρθαν να προστεθούν ο αγρότης, ο φοιτητής, ο ταξιτζής, ο δάσκαλος, ο πανεπιστημιακός, ο οπαδός του Ηρακλή, ο… κάθε διαμαρτυρόμενος και αγωνιζόμενος γενικώς.

Άλλος κλείνει δρόμους, άλλος κλείνει σχολές, άλλος χωματερές και δεν το κουνάει από εκεί μέχρι να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά του.

Το οποίο, πολύ συχνά, είτε έρχεται σε αντίθεση με ισχύοντα νόμο, είτε απλώς απαιτεί να μην εφαρμοστεί κάποιος νόμος στη δική του περίπτωση.

Γιατί; Γιατί έτσι θεωρεί ότι είναι το σωστό.

Ας προβλέπει ο νόμος πώς, με ποιες  διαδικασίες πρέπει να συμμετέχουν οι ομάδες στο πρωτάθλημα και πότε να υποβιβάζονται.

Εγώ απαιτώ η δική μου ομάδα να εξαιρεθεί.

Ας λέει ο νόμος πώς πρέπει να δίνονται οι επιδοτήσεις, πώς να διοικούνται τα πανεπιστήμια, πώς να χωροθετούνται οι χωματερές…

Εγώ δεν θέλω να ισχύσει για τη δική μου περίπτωση.

Παίρνω, λοιπόν, το δίκιο μου, το κάνω σημαία, το κάνω πανό και ξεχύνομαι στους δρόμους, στα κανάλια, οπουδήποτε μπορώ να ασκήσω πίεση.

Αν κάποιος νόμος έρχεται σε αντίθεση με το δίκιο μου, τόσο το χειρότερο για το νόμο!

Το άλλο πουλάκι:

Δηλαδή ο νόμος είναι… ο Πάπας;

Ας το προσέξουμε λίγο. Πολλές φορές κάποιοι νόμοι έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Είναι λογικό και θεμιτό οι πολίτες να αγωνίζονται (με νόμιμους τρόπους) για την αλλαγή τους. Έτσι συμβαίνει στις δημοκρατίες.

Εκείνο που συμβαίνει στην ελληνική δημοκρατία είναι να προσπαθούμε να αλλάξουμε (όχι πάντα με νόμιμο τρόπο) κάθε νόμο που θίγει κάποια συμφέροντά μας.

Τις περισσότερες φορές αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχει στην κοινωνία η προσπάθειά μας αυτή αλλά και η αλλαγή που ζητάμε.

Είπαμε. Σε κάθε περίπτωση προέχει το δικό μας δίκιο, όπως ακριβώς το εννοούμε εμείς.

Το φαινόμενο αυτό ήταν (είναι) τόσο γενικευμένο, που κανείς δεν το συζητούσε. Το θεωρούσαμε όλοι αυτονόητο, εκτός από την περίπτωση που το δίκιο του ενός, ερχόταν τελικά σε αντίθεση με το δίκιο κάποιου άλλου.

Αν δεν εφαρμοστεί ο νόμος και δεν υποβιβαστεί η δική μας ομάδα, κάποια άλλη δεν θα ανέβη κατηγορία.

Εκτός κι αν δοθεί η σοφή ελληνική λύση να αυξήσουμε τον αριθμό των ομάδων!

Κι ερχόμαστε λοιπόν, σήμερα στο «φαινόμενο» Χρυσή Αυγή.

Τα παλικάρια με τα μαύρα, όπως (αυτό)αποκαλούνται, έχουν αποφασίσει όχι απλώς να ζητούν την εφαρμογή του νόμου (όπως τον καταλαβαίνουν αυτοί) αλλά να προχωρούν στην επιβολή του.

Πάλι όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, δηλαδή διά της βίας.

Με τη βία όμως είναι επίσης εξοικειωμένη η ελληνική κοινωνία στο πλαίσιο των «αγώνων» που λέγαμε πριν. Ο μόνος διαχωρισμός της σε καλή και κακή βία είναι με βάση το δίκιο του καθενός και, φυσικά, το στόχο στον οποίο κατευθύνεται.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για το δίκιο είπαμε.

Ας πούμε και για τον στόχο.

Είναι διαφορετικό πράγμα, για παράδειγμα, να σπας μια τράπεζα ή τη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος και διαφορετικό να καταστρέφεις το πάγκο ενός φουκαρά μετανάστη.

Προσέξατε τι είπα; Διαφορετικό. Όχι καλύτερο ή χειρότερο, απλώς διαφορετικό.

Το καλύτερο ή χειρότερο εξαρτάται από την ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός.

Έτσι, κατά περίπτωση, όταν σπάζουν τις τράπεζες οι «αντιεξουσιαστές», καταδικάζουμε, με χίλια ζόρια, τη βία… από όπου κι αν προέρχεται.

Όταν σπάζουν τους πάγκους οι άλλοι «αντιεξουσιαστές» οι Χρυσαυγίτες, τότε ζητάμε να καταδικάσουμε, όχι τη βία γενικώς, αλλά τη ρατσιστική βία.

Κι έτσι τα παλικάρια τη γλιτώνουν με… μισή «καταδίκη». Για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τον αγώνα τους για το «δίκιο των Ελλήνων». Οι ξένοι ας πάνε να βρουν το δίκιο τους εκεί από όπου ήρθαν.

Είναι, λοιπόν, σοβαρότατο το θέμα και μόνο με σοβαρή αντιμετώπιση μπορεί να λυθεί.

Ποια θα είναι αυτή; Ας την αναζητήσουμε όλοι μαζί, οπωσδήποτε όμως εντός της έννομης τάξης, χωρίς την οποία δημοκρατία δεν υπάρχει.

Εκτός κι αν θέλουμε μια δική μας δημοκρατία.

Μπρρρ!

Άσπρο δίκιο, μαύρο δίκιο!

120918 ΑΥΤΟΜΑΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Κοινωνικός αυτοματισμός!

Μια έκφραση που χρησιμοποιήθηκε πολύ, κυρίως από την Αριστερά, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.

Φυσικά είναι φορτισμένη αρνητικά, διότι, απλούστατα, σημαίνει το γεγονός της επίθεσης μιας κοινωνικής ομάδας ενάντια σε μια άλλη.

Προσοχή!

Όχι οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, αλλά ομάδας εργαζόμενων. Διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για κοινωνικό αυτοματισμό, αλλά για… ταξική πάλη.

Για τους εργαζόμενους όμως, για τους οποίους «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», δεν νοείται να στρέφονται εναντίον άλλων εργαζομένων, ακόμη κι αν κάποιοι προσπαθούν να τους πείσουν ότι έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Προσέξτε την εικόνα:

Το κράτος έχει να δώσει σε μισθούς ένα χι ποσόν. Με απλά μαθηματικά καταλαβαίνουμε ότι αν κάποιοι αμείβονται πλουσιοπάροχα, αυτό σημαίνει πως κάποιοι άλλοι παίρνουν χαμηλότερους μισθούς.

Και τι γίνεται όταν όλοι μαζί αγωνίζονται για αυξήσεις;

Τότε το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, θα πρέπει να κόψει χρήματα από κάπου αλλού. Από δημόσια έργα, από εξοπλισμούς, από την κοινωνική πρόνοια…

Ή να δανειστεί!

Αυτή όμως την εμπειρία την είχαμε για χρόνια και αποδείχθηκε τραυματική. Αφήστε που, από ένα σημείο και πέρα δεν σου δανείζει κανείς.

Υπάρχει άλλος δρόμος;

Βεβαίως και όχι ένας. Θα μπορούσε το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, να φροντίσει για την αύξηση της «πίτας».

Να έχει δηλαδή περισσότερα έξοδα, ώστε να δίνει μεγαλύτερους μισθούς.

Τι σημαίνει αυτό; Φόρους!

Επειδή όμως δεν έχει νόημα να σου τα δίνει στη μια τσέπη και να σου τα παίρνει από την άλλη, καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να φορολογηθούν άλλοι, εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους.

Το άλλο πουλάκι:

Έλα όμως που αυτοί οι άλλοι δεν πληρώνουν!

Μιλήσαμε αρκετά την προηγούμενη εβδομάδα για το τι συμβαίνει με τις αποδείξεις και για το πώς εμπλέκονται σ’ αυτό το αλισβερίσι ακόμα και οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Εκτός όμως από τους φόρους, η πίτα αυξάνεται και με την αύξηση του πλούτου που παράγεται σε μια χώρα, του λεγόμενου ακαθάριστου εθνικού προϊόντος.

Κι εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί αύξηση του ΑΕΠ δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πλούτος. Δηλαδή, αν γίνει ένα τροχαίο, θα εργαστούν πολλοί άνθρωποι, από ασφαλιστικές εταιρίες και λαμαρινάδες, μέχρι τραυματιοφορείς και φαρμακοποιούς.

Γίνεται όμως η χώρα πλουσιότερη;

Όχι, γιατί δεν είναι αυτάρκης σε υλικά αγαθά. Τα ανταλλακτικά των αυτοκινήτων αλλά και τα φάρμακα θα πρέπει να αγοραστούν από έξω, πράγμα που σημαίνει ότι αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα θα πρέπει να εξαχθούν, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον ισορροπία.

Δυστυχώς, ούτε κι αυτό συμβαίνει.

Κοντεύουμε όμως να χάσουμε τη μπάλα, γι’ αυτό ας ξαναγυρίσουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό και στα ξένοιαστα, χρόνια τότε που ο συγχωρεμένος (;) Ανδρέας τα έβαζε με τα «ρετιρέ», δηλαδή τους μισθωτούς των ΔΕΚΟ με τις υψηλές αμοιβές.

Λέγαμε πως είναι  κακό η μια ομάδα εργαζομένων να στρέφεται εναντίον άλλων. Τι γίνεται όμως τώρα με τις περικοπές;

Υπάρχουν υπάλληλοι του δημοσίου (με τη γενικότερη έννοια) που λένε κόψτε από όλους τους άλλους, αλλά όχι από εμάς.

Γιατί; Διότι είμαστε ειδική κατηγορία εργαζομένων και δουλεύουμε κάτω από ειδικές συνθήκες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι είναι αυτοί;

Στην ουσία όλοι, φαίνονται όμως στη κοινή γνώμη εκείνοι που έχουν τον τρόπο να πιέσουν περισσότερο.

Αν πιάσεις τον καθένα εργαζόμενο ξεχωριστά, τον εκπαιδευτικό, τον ιερέα, τον αστυνομικό, τον αξιωματικό, τον εφοριακό, τον δικαστικό, τον δασολόγο… θα σου πει εκατό λόγους για τους οποίους το επάγγελμά του αποτελεί «ειδική κατηγορία».

Εκατό λόγους για τους οποίους αυτός και οι συνάδελφοί του πρέπει να αμείβονται με ειδικό μισθολόγιο, να παίρνουν ειδικά επιδόματα, και έχουν ειδικές φοροελαφρύνσεις…

Είναι ο μοντέρνος τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός.

Η ειρωνεία είναι ότι λειτουργεί…αυτόματα, ότι δηλαδή η κουβέντα πάει εκεί, είτε το θέλεις είτε όχι.

Το ενδιαφέρον είναι όταν υπάρχουν ήδη τεράστιες διαφορές στις αμοιβές των διαφόρων ομάδων εργαζομένων.

Πώς δηλαδή θα επιχειρηματολογήσει κάποιος που παίρνει τριπλάσιο μισθό από τους άλλους ότι πρέπει να γίνουν περικοπές από εκείνους αλλά όχι από τον δικό του μισθό;

Ευτυχώς δεν έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση, γιατί τότε θα πιάνονταν και στα χέρια, αλλά μόνο μέσω τρίτων, δηλαδή της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργών.

Έτσι ο καθένας διεκδικεί τα δίκαιά του, χωρίς, υποτίθεται, να ζητά αυτό να γίνει εις βάρος άλλων.

Είναι όμως έτσι;

Την κρίση να πληρώσουν οι άλλοι!

120917 ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ας το δούμε ψύχραιμα.

Ας φανταστούμε ότι κάποιος Έλληνας σκηνοθέτης έκανε μια ταινία η οποία μιλάει για τον Μωάμεθ.

Κι ας υποθέσουμε ότι η ταινία αυτή κρίθηκε προσβλητική ή και υβριστική από πιστούς του Μωαμεθανισμού.

Πώς θα νιώθαμε αν βλέπαμε στις τηλεοράσεις τα εξαγριωμένα πλήθη να επιτίθενται με δολοφονικές διαθέσεις εναντίον συμπατριωτών μας, όχι μόνο εκπροσώπων του ελληνικού κράτους αλλά και απλών πολιτών;

Ποια θα ήταν η αντίδρασή μας;

Κυρίως, ποια θα ήταν η αντίδρασή μας, αν είχαμε τη δυνατότητα να σηκώσουμε εκατό πολεμικά αεροσκάφη και να μην αφήσουμε κολυμπηθρόξυλο, στις περιοχές των «εξεγέρσεων»;

Θα συνιστούσαμε ψυχραιμία;

Θα προβαίναμε σε αυστηρές διαμαρτυρίες και έντονες προειδοποιήσεις;

Θα κηδεύαμε σιωπηλοί τους νεκρούς μας και θα κάναμε το κορόιδο;

Βλέπετε, πολλές φορές έχει νόημα να μεταφέρουμε κάτι που συμβαίνει σε άλλους «στα δικά μας», έστω σαν υπόθεση, προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα τη θέση στην οποία βρίσκονται εκείνοι.

Έχουν προβληθεί κι εδώ, κατά καιρούς, ταινίες που ορισμένοι θεωρούσαν ότι ήταν προσβλητικές για την πίστη τους.

Είχαν ξεχυθεί τότε στους δρόμους με σταυρούς και με θυμιατά, είχαν επιτεθεί σε κινηματογραφικές αίθουσες, είχαν διακόψει με τη βία τις προβολές της ταινίας.

Φαινόμενα αστεία μεν, τραγικά δε, σε κάθε περίπτωση απαράδεκτα.

Πώς είναι δυνατόν να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις βίας οι πιστοί κάποιου ο οποίος δίδαξε την αγάπη ακόμη και προς τους εχθρούς;

Τι συμβαίνει μ’ αυτούς τους ανθρώπους; Τι δεν έχουν καταλάβει καλά; Ποιοι είναι εκείνοι που τους παρακινούν να διαπράξουν εγκλήματα, στο όνομα της αγάπης κάποιου Θεού;

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει διαφορά, έτσι;

Είναι άλλο πράγμα να σκίζεις την οθόνη προβολής ενός κινηματογράφου και εντελώς διαφορετικό να δολοφονείς αθώους και ανυποψίαστους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί είναι ομοεθνείς κάποιου που μισείς θανάσιμα, εξαιτίας ενός έργου.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, έρχεται πάλι στο μυαλό μας η έννοια «σύγκρουσης πολιτισμών». Φυσικά εδώ δεν τη χρησιμοποιούμε έτσι όπως τη χρησιμοποίησε ο Χάντιγκτον για να προβλέψει (;) το τέλος της Ιστορίας και ασπαζόμαστε όλες τις ενστάσεις και τα επιχειρήματα του Π. Κονδύλη για να αντικρούσει αυτή τη θεωρία.

Εδώ μιλάμε για κόσμους που έχουν δομηθεί επάνω σε διαφορετικές αξίες και για το πόσο δύσκολο είναι να σταθμιστούν οι αξίες αυτές, όταν έρχονται σε σύγκρουση.

Το εννοώ να σταθμιστούν; Εννοώ ό,τι ακριβώς και με τη στάθμιση των συνταγματικών δικαιωμάτων.

Πρώτα πρώτα να δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες αξίες, αφού για τον κάθε πολιτισμό οι δικές του αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες. Αν δεχτούμε λοιπόν πως οι αξίες είναι… ισάξιες και πως καμιά δεν μπορεί να επικαλείται την ανωτερότητά της και να ζητά την κατάργηση άλλων, τότε θα πρέπει να βρεθεί ένας μηχανισμός συνύπαρξης.

Θα πρέπει ο κάθε πολιτισμός πρέπει να κάνει κάποια βήματα πίσω, να ρίχνει λίγο νερό στο κρασί του, έτσι ώστε η εμμονή στις δικές του αξίες να μην περιφρονεί εντελώς, να μην καταργεί τις αξίες του άλλου.

Εδώ, λοιπόν βρίσκονται οι λεπτές κόκκινες γραμμές. Κατά πόσο μπορεί να ανεχθεί ο νόμος μιας χώρας να «τελείται» κλειτοριδεκτομή σε μικρά κοριτσάκια, στο όνομα του σεβασμού μιας πίστης και των τελετουργικών που αυτή προβλέπει;

Πόσο σημαντική μπορεί να είναι η πίστη ενός ανθρώπους, ώστε η προσβολή της να «ξεπλένεται» μόνο με αίμα και μάλιστα ανυποψίαστων ανθρώπων;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς είπατε;

Βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική του πολιτισμού στον οποίο ανήκουμε και με τον οποίο έχουμε ανατραφεί;

Φυσικό δεν είναι αυτό;

Ωστόσο, ο πολιτισμός αυτός έχει δείξει αρκετές φορές πως έχει τη διάθεση να υποχωρήσει από αρχές και αξίες, σεβόμενος τους άλλους. Και απαγορεύσεις έχουμε δει κατά καιρούς και φαινόμενα λογοκρισίας, ακόμη και μεγάλες παραχωρήσεις σε θέματα ατομικών ελευθεριών.

Εκείνη που φαίνεται ανυποχώρητη είναι η «άλλη πλευρά», για την οποία η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία, όταν «συγκρούεται» με ζητήματα πίστης.

Πώς είπατε;

Ασφαλώς και θα συμφωνήσουμε πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά –πότε ήταν;- και πως πίσω από τέτοιου είδους εξεγέρσεις κρύβονται συχνά άλλα, καθόλου αυθόρμητα συμφέροντα.

Η Ιστορία το έχει δείξει αυτό πολλές φορές.

Φαίνεται όμως πως κι εμείς είμαστε πολύ ένθερμοι στις αντιδράσεις, κάθε φορά που η Δύση επιτίθεται στους φτωχούς Άραβες, όχι όμως όταν συμβαίνει το αντίθετο.

Γι’ αυτό σήμερα ξεκινήσαμε προσπαθώντας να βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση άλλων.

Για την αγάπη του Θεού!