120912 ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Δείκτες… αισιοδοξίας.

Λέγαμε χθες ότι το να βρίσκεται κανείς σε δεινή θέση δεν σημαίνει πως οπωσδήποτε θα έρθουν γι’ αυτόν καλύτερες μέρες, άρα δεν αρκεί από μόνο του για να τον κάνει αισιόδοξο.

Θα πρέπει να δει και κάποια «σημάδια», να έχει ορισμένα στοιχεία που θα δείχνουν ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο.

Θεωρώ πως ένας από τους σημαντικότερους τέτοιους «δείκτες» είναι το να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τι τον οδήγησε στο χάλι που βρίσκεται, ποιος και τι έφταιξε, και, σε περίπτωση που περνά από το χέρι του, να κάνει κάτι ώστε να το αλλάξει.

Φαίνεται, λοιπόν, πως στην περίπτωση της χώρας μας, γιατί για το δικό μας χάλι μιλάμε, αυτοί οι «δείκτες» δεν έχουν φανεί ακόμη στον ορίζοντα.

Πρώτα πρώτα δεν έχουμε συμφωνήσει στο τι έφταιξε.

Μπορεί να λέμε γενικώς και αορίστως πως υπεύθυνοι είναι «όσοι κυβέρνησαν τη χώρα», αλλά, όταν το θέμα πάει να πάρει πιο συγκεκριμένη μορφή ή να εξειδικευθεί σε πρακτικές και νοοτροπίες, τότε χάνεται η μπάλα.

Αφήστε που το γεγονός της απόδοσης τεράστιων ευθυνών σε όσους κυβέρνησαν δεν απαλλάσσει εμάς τους υπόλοιπους, αφού με τη δική μας ψήφο εκλέγονται οι άρχοντες του τόπου.

Το άλλο όμως, αυτό με τις πρακτικές και τις νοοτροπίες, σχηματοποιήθηκε κάπως γύρω από τη φράση «μαζί τα φάγαμε» και την τεράστια συζήτηση που αυτή άνοιξε.

Σήμερα όμως θα θέλαμε να γίνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένοι. Ας ξεκινήσουμε από την περιγραφή κάποιων γεγονότων.

Στο όμορφο παραθεριστικό κέντρο του Αργοσαρωνικού, όπου περάσαμε μεγάλο μέρος των διακοπών η… απόδειξη ήταν άγνωστη λέξη.

Το άλλο πουλάκι:

Άγνωστη; Όχι ακριβώς.

Είναι γεγονός ότι κανείς, πουθενά δεν έκοβε απόδειξη. Όταν όμως πληρώνοντας τη ζητούσες, τότε σκίζονταν να σ’ εξυπηρετήσουν.

«Βεβαίως», «αμέσως», «μάλιστα, σ’ ένα λεπτό», έλεγαν και έτρεχαν να φέρουν το χαρτάκι από την ταμειακή μηχανή.

Παρένθεση.

Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και κατά τη σύντομη επίσκεψή μας στην Ύδρα, για το πώς ήταν όμως τα πράγματα εκεί σίγουρα μάθατε περισσότερες λεπτομέρειες από τα ΜΜΕ.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να αγοράσουμε κάτι μικροπράγματα από ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών. Και τις δύο φορές ο καταστηματάρχης μάς έκοψε απόδειξη.

Πήραμε θάρρος να του ανοίξουμε την καρδιά μας, ελπίζοντας σε λίγη κατανόηση.

«Κόβετε αποδείξεις και καλά κάνετε» του είπαμε με ειλικρινή θαυμασμό. «Εδώ στο νησί κανείς άλλος δεν κόβει».

Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς!

«Και πολύ καλά κάνουν» ήταν η οργισμένη απάντησή του.

«Εγώ κόβω, αλλά άσε με εμένα. Όχι, να κόβουν αποδείξεις για να τα τρώνε τα λαμόγια».

Αν σταματούσε εδώ δεν θα ήταν τόσο μεγάλο το κακό. Συνέχισε όμως:

«Να τα δίνουν στην εφορία για να τα παίρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Να παίρνουν μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και εφάπαξ και να κάθονται…»

Ούτε εδώ σταμάτησε:

«Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Μετά γίνονται και οικολόγοι και δεν επιτρέπουν να πραγματοποιηθεί ούτε ένα έργο στη χώρα. Οι οικολόγοι και οι αρχαιολόγοι κυβερνούν τον τόπο».

Βάλαμε την ουρά στα σκέλια, χαιρετήσαμε και φύγαμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι άλλαξε, λοιπόν;

Αφήστε που αυτό με τους δημόσιους υπαλλήλους το διάβασα μέρες μετά σε σοβαρό σάιτ από επώνυμο σχολιαστή.

«Ευτυχώς που δεν πληρώνουμε φόρους» ήταν το νόημα του άρθρου και περίεργος εγώ διάβασα να δω πού το πάει.

Ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε πως τίποτε δε θα άλλαζε στην κατάσταση της χώρας, αν όσοι φοροδιαφεύγουν πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους.

Διότι, με τα επιπλέον λεφτά που θα συγκεντρώνονταν, οι φαύλες κυβερνήσεις θα διόριζαν ακόμη περισσότερους, θα τους έδιναν μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις οπότε θα ερχόταν μία η άλλη.

Σπουδαίο επιχείρημα.

Κλέβει που κλέβει ο άλλος, του δίνεις και το άλλοθι να το κάνει χωρίς καθόλου τύψεις.

Έτσι φτάνουμε στην λίστα του Ταxis που «αποκαλύπτει» ότι καμία πεντακοσαριά χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν κάτω από 8.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα.

Όχι φέτος, για το 2010 ήταν οι δηλώσεις που εξετάστηκαν!

Μα, θα μου πείτε, δεν βλέπεις τα μαγαζιά που κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο;

Τα βλέπω. Το κακό όμως είναι πως αυτοί οι ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωναν τόσα και λιγότερα και όταν τα μαγαζιά άνοιγαν το ένα πίσω από το άλλο και είχαν και δυο τρεις υπαλλήλους το καθένα που δούλευαν όπως δούλευαν.

Μετά μου λέτε να είμαι αισιόδοξος!

Ιστορίες ρουτίνας!