120910 ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Καλό χειμώνα, αδέλφια.

Ξέρω, μερικούς τους παραξενεύει η ευχή, δεν είναι όμως καθόλου τυχαία.

Πρώτα πρώτα, μ’ αυτήν αποχαιρετιούνται οι καλοκαιρινές συντροφιές, οι παρέες που σχηματίζονται στα διάφορα παραθεριστικά κέντρα και ανανεώνουν το ραντεβού τους για το επόμενο καλοκαίρι.

Έπειτα, μη ξεχνάμε, «από Αύγουστο χειμώνα», έλεγαν οι παλαιότεροι.

Για όσους προβάλουν την ένσταση ότι έχουμε Σεπτέμβριο, θα τους θυμίσω ότι με το ημερολόγιο των παλαιότερων είναι ακόμη Αύγουστος.

Για μας όμως η ευχή έχει κι άλλο νόημα.

Ξεκινάμε την καθημερινή επικοινωνία μας που θα διαρκέσει, το ελπίζουμε, όλο το χειμώνα, ο οποίος προβλέπεται ιδιαίτερα δύσκολος.

Πόσο δύσκολος; Όσο ίσως κανένας από εκείνους που ζήσαμε μέχρι σήμερα, τουλάχιστον εμείς, η γενιά που δεν είδαμε πόλεμο.

Το έχουμε πει κι άλλες φορές, τώρα όμως ο στίχος του Σαββόπουλου μοιάζει να κυριολεκτεί:

Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξαμε…

Το χειρότερο είναι ακριβώς αυτό: Πώς στα βλέμματα όλων βλέπεις την αμφιβολία, το φόβο, την αγωνία μπροστά σε όσα πρόκειται να συμβούν.

Από πουθενά δεν μπαίνει η παραμικρή ακτίνα αισιοδοξίας.

Ξέρω τι θα μας πείτε: Τότε, προς τι οι ευχές; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;

Καθόλου.

Ας κάνουμε πιο σαφές το πώς εννοούμε εμείς τον καλό χειμώνα, ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις.

Το πρώτο που πρέπει να επιδιώξουμε είναι να είμαστε πολλοί μαζί. Κανένας μόνος του!

Μέσα από παρέες, συντροφιές, ομάδες, συλλόγους ας αναζητήσουμε ο καθένας και όλοι τα στηρίγματα που θα μας βοηθήσουν στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι με σταυρωμένα χέρια!

Ακόμη και στον καιρό της κρίσης έχει αποδειχθεί πως μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα, με ελάχιστα ή χωρίς καθόλου χρήματα.

Ομιλίες, παρουσιάσεις, προβολές, μουσικές βραδιές, θεατρικές παρατάσεις, εκθέσεις, εκδρομές, βόλτες με τα ποδήλατα…

Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν, εμείς όμως θα πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο εκείνα που μπορούμε να κάνουμε,  σε ποια δηλαδή μπορούμε να πάρουμε μέρος ενεργά.

Έτσι μόνο θα γίνει «καλός» ο χειμώνας που έρχεται.

Απαραίτητη προϋπόθεση κάτι που ήταν πάντοτε ζητούμενο, τώρα όμως γίνεται επιτακτική ανάγκη:

Να κλείσουμε την τηλεόραση, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να βγούμε από το σπίτι, να συναντήσουμε ανθρώπους.

Στην πόλη μας λειτουργούν σημαντικότατοι συλλογικοί φορείς, όπου μπορεί ο καθένας να βρει κοινά ενδιαφέροντα με άλλους.

Το πιο σημαντικό όμως είναι να επιδιώξει την ενεργό συμμετοχή, να πάψει να είναι απλός παρατηρητής, να τα περιμένει όλα από τους άλλους.

Ακούω και πάλι τον αντίλογο: Πού κέφι για όλα αυτά;

Όταν χάνεις τη δουλειά σου, όταν οι προοπτικές είναι μαύρες, όταν υποβαθμίζεται η ποιότητα της ζωής σου…

Να, εδώ πρέπει να σταθούμε!

Ας ξαναορίσουμε αυτή την άτιμη την «ποιότητα ζωής», για την οποία χρόνια τώρα εμείς τα πουλάκια φωνάζουμε πως κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά.

Τι είδους ζωή είχαμε στην προ κρίσης εποχή και πού ακριβώς, με ποιο τρόπο, αυτή έχει υποβαθμιστεί;

Οπωσδήποτε όλοι έχουμε λιγότερα χρήματα, όλοι έχουμε χάσει ένα μεγάλο μέρος της αγοραστικής μας δυνατότητας, όλοι υποχρεωθήκαμε να κάνουμε περικοπές…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όμως, με τι μετριέται η ποιότητα;

Στο σχολείο μαθαίνουμε πως κάθε μέγεθος, για να το μετρήσουμε, παίρνουμε ως μονάδα ένα μέγεθος ομοειδές, και τα συγκρίνουμε. Για το μήκος, ένα συγκεκριμένο μήκος. Για το βάρος, ένα συγκεκριμένο βάρος. Για τον όγκο, έναν συγκεκριμένο όγκο…

Πώς γίνεται λοιπόν την ποιότητα να την μετράμε με… ποσότητα;

Διότι εκεί είχαμε φτάσει και, δυστυχώς, εκεί είμαστε ακόμη.

Η «ποιότητα ζωής» μετριέται με το πόσα έχεις. Σπίτια, αυτοκίνητα, μετρητά, ακίνητα και… κινητά.

Σαν να μετράμε δηλαδή το βάρος κάποιου με το… ύψος, όπως στο γνωστό ανέκδοτο που ο άλλος διαπιστώνει πως δεν είναι χοντρός αλλά… κοντός, αφού, αν ήταν είκοσι πόντους ψηλότερος και είχε τα ίδια κιλά, θα ήταν μια χαρά.

Ας τα ξανασκεφτούμε όλα αυτά στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Εμείς θα είμαστε εδώ, καθημερινά, για να τα συζητάμε μαζί σας. Να σας λέμε τη γνώμη μας και να ακούμε τις δικές σας.

Η συζήτηση είναι κι αυτή μια μορφή δράσης. Μη ξεχνάτε ότι τα λόγια είναι «πράξεις»!

(Ακόμη και η Γλωσσολογία δεν μιλάει πια για λέξεις, φράσεις, κείμενα, αλλά για γλωσσικές πράξεις.)

Ωστόσο, καλό θα είναι να μην αρκούμαστε στα λόγια. Είναι άλλο να σχολιάζεις (εύστοχα ή άστοχα) την καθημερινότητά σου και άλλο να διαμορφώνεις εσύ την καθημερινότητά σου!

Είναι στο χέρι μας να κάνουμε τον χειμώνα που έρχεται «καλό».

Ας προσπαθήσουμε.

Εδώ είμαστε!